Count the roses

Met kalme passen draafde de jonge warrior verder. Hij was hierheen gekomen omdat hij een of andere kat aan het stalken was, maar zodra een monster er weer voor had gezorgd dat hij in elkaar dook was hij zo goed als het rosse beest kwijt gespeeld. Zuchtend was hij langs de harde padden gegaan, om al snel aan de rand van de weg in een boom te klimmen. Hij besloot hier maar even rond te hangen, ondanks dat hij hier niks te zoeken had. Hij spande zijn spueren aan en sprong van de tak van de boom op de dak van een twoleg nest en besloot om langs de goot verder te trippelen. Met zijn ogen scande hij de tuinen van de twolegs, opzoek naar iets interessants om te doen en te zien. Zijn blik viel echter op een rozentuin en langzaam vertraagde hij en spitste hij zijn oren... Die waren best... mooi...? En ze bloeiden nog mooi, ondanks dat het leaf-fall was... Lucky twolegs...

-open

Ze zat in haar tuin toen ze oppeens een schaduw over zich heen zag gaan. Corra keek op, ze zag een Zwart-witte kat over de daken klimmen. Ze grijnzde, dit kon leuk worden. De mooie grijze kattin sprong op 'haar' muurtje en sprong via daar ookop het dak, langzaam begon ze hem te volgen. Toen ze een minuutje zo had gelopen besloot ze hem aan te spreken, ze had al geroken dat hij er eentje uit de clans was. "Ben je verdwaald, of hang je hier gewoon graag rond?" Miauwde ze grijnzend.

Hij draaide zijn oren wat. Je hoorde snel iets het dak opkomen, die dingen waren niet bepaald stil om op te landen als hij eerlijk mocht zijn. "Ben je verdwaald, of hang je hier gewoon graag rond?" Hij draaide zijn kop wat, bewoog zijn oortjes even kalm en draaide zich wat. Hij had zijn aandacht ergens op de rozen in de tuin gehad, haar aanwezigheid was daarom deels onverwachts, maar ook wel verwacht want hij was nog steeds niet doof. "Ik hang wat rond," het was een kittypet, dat rook hij nu... Fijn.

De kater zei dat hij alleen maar wat rond hing. "Oke dan, moet je niet bij je clan zijn?" vroeg ze grijnzend terwijl ze naar hem toe liep en keek waar hij heen had gekeken, een rozentuin. "Mooie bloemen he?" Miauwde ze terwijl ze ook naar de Rozen bleef kijken. Haar Twolegs hadden die ook gehad maar hadden ze weg gedaan toen hun kleine kits ze bleven vertrappen.

"Oke dan, moet je niet bij je clan zijn?" Klonk er grijnzend. Wat voor vraag was dat? Hij deed wat ie deed, er waren immers genoeg warriors om het vervelende werk te doen, zijn deel van het werk was al klaar. "Mooie bloemen he?" Hij keek even naar de rozen en knikte. "Jammer dat ze dorens hebben," zei hij kalm terwijl hij zijn groene ogen even over de tuin liet gaan. "Daarbij denk ik dat het niet van noodzaak is dat ik nu bij mijn clan ben," yeah.

Ja, inderdaad jammer dat ze dorens hadden "Zoals het leven, eerst lijkt het mooi maar als je dichterbij komt krijg je ineens een klap terug" Miauwde Corra heel diepzinnig en toen barstte ze in lachen uit. "Sorry, ik wilde niet heel zweverig gaan doen" Grijnsde ze en ze keek de ander weer aan, hopelijk was de niet te serieus voor dit grapje

"Zoals het leven, eerst lijkt het mooi maar als je dichterbij komt krijg je ineens een klap terug" Klonk er en even keek de neutrale kat schuin naar haar, want ze begon te lachen als een of andere gek. Gestoord beest dat het was, het was niet gezond. "Sorry, ik wilde niet heel zweverig gaan doen" Uh... Hij keek kalm terug naar de rozen en haalde zijn schouders op. "Doe wat je niet laten kan, je bent mijn probleem niet," sprak hij bot en emotieloos.

Oke, dus ze was zijn probleem niet, maar moest hij dat echt zo bot zeggen? Ze keek hem aan en probeerde niet te grijnzen. "Oke dan, zal ik dan maar gaan?" Vroeg Corra hem terwijl ze achteruit liep. Ze wilde geen getrainde warrior gaan uitdagen terwijl ze samen op een dak naar rozen stonden te kijken... Dus misschien was het beter dat ze rustig wegliep.

Het kwam eruit zoals het kwam en daar moest deze vreemdeling, waarmee hij niks moest delen of iets tegen moest zeggen, zich helemaal geen zorgen om maken. Het zou toch snel afgerond worden. Basta. "Oke dan, zal ik dan maar gaan?" Hij knikte even. "Misschien is dat beter voor je," zei hij scherp terwijl hij even naar der keek, bijna met een bedreigende blik. Maar goed, hij had nog steeds die koele, emotieloze uitdrukking he.