Let's figure out [&Charpaw]

Met zijn recent gevangen prooi in zijn bek, liep hij langs de grenzen van Shadowclan. Gewoon, voor de zekerheid. Daarbij had hij het wel even gehad met het jagen, dus om gewoon even gedachteloos rond te wandelen, was lang niet zo gek. Ondertussen markeerde hij hier en daar opnieuw de grenzen, al was hij er niet behoorlijk druk mee bezig. Hij verloor de tijd een beetje, wist niet zeker meer hoe lang hij al weg was, maar het deerde hem niet zoveel. Niemand zou hem echt missen. Hij trok even benieuwd met zijn oren toen hij de geur van kittypet oppikte. Die hoorde hier niet. Hij stapte op de bron van de geur af, van plan om de kattin weg te sturen. Zijn gele ogen vielen op een zwart-witte poes, die behoorlijk verdwaald leek. Hij kwam op haar afgelopen en keek haar onderzoekend aan. "Wat doe je hier?" miauwde hij op een rustige, neutrale toon. Het was niet gebruikelijk voor kittypets om zich hier te wagen.

Vergeleken met de kittypet stelde hij eigenlijk niet zoveel voor. Ze was stukken ouder en ook veel groter dan hij, dus als het op een gevecht uit zou lopen, was het resultaat vrij duidelijk. Het was ook niet alsof hij behoorlijk wat trainingen had gehad of zo. Maar kittypets waren vaak wel redelijke katten die dingen logisch wilden bekijken, dus misschien kon hij haar wel gewoon op diplomatische wijze het gebied uit praten. Hij keek even om zich heen, nieuwsgierig of er anderen in de buurt waren, maar daar leek het verder niet op. De poes vertelde benieuwd te zijn naar bepaalde geruchten, en gaf tevens aan verdwaald te zijn geraakt. Was het dan onmogelijk voor een huiskat om haar neus te gebruiken? Charpaw zuchtte even. "Wat voor geruchten?" miauwde hij. Misschien had ze iets gehoord dat van waarde kon zijn, al betwijfelde hij dat. "En wat de stad betreft, ik kan je wel op het juiste spoor zetten." Het was beter voor iedereen als de kittypet gewoon weer terug naar huis ging.

Charpaw keek de kittypet lichtelijk verbaasd aan toen ze deelde wat voor geruchten ze had gehoord. Blijkbaar zouden de katten in het bos zonder enige vorm van empathie andere katten vermoorden. Nu was dit niet helemaal onwaar, maar elke situatie had wat context nodig, niet? Als hij het zo uit de mond van de poes hoorde komen, klonk het allemaal ook wel heel cru. "Mocht dat waar zijn, waarom dacht je dan dat het een goed idee was hier überhaupt heen te komen?" vroeg de kater toen. Of ze was ongelooflijk dapper, of ze was ongelooflijk dom. Of misschien een combinatie van die twee. Hij was wel benieuwd naar haar reactie op zijn antwoord, gezien hij het gerucht niet meteen ontkend of bevestigd had. Ze zei vervolgens echter dat ze niets van de roddels geloofde. De kater knikte even begrijpend. "We hebben een Warrior Code, deze schrijft ons voor hoe we moeten leven. Een van die regels is dat we ons territorium met ons leven moeten beschermen," miauwde de kater op kalme wijze. "Een ander is dat we geen andere katten hoeven te doden om een gevecht te winnen." Ze mocht haar eigen subjectieve moraliteit op die twee feiten uitoefenen. Wat ze uiteindelijk van de clan dacht, maakte hem niet zoveel uit. 

De kattin leek toch enig vertrouwen te hebben in de goedheid van anderen, iets wat Charpaw niet zozeer had. Hij knikte rustig terwijl ze vertelde over hoe ze niet dacht dat de geruchten waar waren, gezien de clans volgens een code leefden, en daarbij overzien waren door een mysterieus hoger iets. Starclan was nog steeds iets raars voor hem. Hij geloofde zelden dingen die hij niet met eigen ogen had gezien, maar toch was er iets anders aan Starclan. Hoe anders konden clanleiders negen levens hebben? Het moest wel het resultaat zijn van een hogere vorm van leven. Hij keek even geamuseerd naar de zwart-witte kattin toen deze zei dat ze binnenkort terug moest naar haar tweebenen. Het was een raar idee dat mensen zich oprecht zorgen maakten over een kat. Waarom deden ze dat? Waarom gebruikten ze hun eigen, waardevolle bronnen van water en voedsel om een kat van al die dingen te voorzien. "Die tweebeners van je, hoe werkt dat precies?" vroeg de kater, deze keer ietwat nieuwsgierig. Waren ze vriendelijk tegen deze kattin?

De kattin glimlachte, en hij wist niet zeker of het een vriendelijk iets was, of meer iets van sympathie voor zijn onwetendheid. Hoe dan ook, hij verwelkomde haar antwoord met harte. De zwart-witte poes vertelde hem hoe ze samenwoonde met een jong stel mensen, en één van hun jongen. Om één of andere reden had de jongere kater nooit bedacht dat ook mensen jongen kregen. Hij had er nog nooit een gezien, en vroeg zich nu af hoe ze eruit zagen. Hij keek de poes stomverbaasd aan toen ze hem vertelde dat ze alles van hen kreeg, zelfs liefde. Liefde? Van een stel mensen waarmee je niet eens kon communiceren? "Hoe... hoe praat je dan met ze? Ik bedoel, ze begrijpen toch helemaal niets van wat je wil?" vroeg de kater verward. Mensen deden altijd abnormaal agressief tegen clankatten, maar blijkbaar waren ze ontzettend lief tegen hun eigen huiskatten. Vreemd.