And so we meet again

Onderwerp: And so we meet again zo 6 nov 2016 - 22:20

Het was een rustige dag. Al met al was Fallow's leven redelijk rustig op het moment. Haar training verliep langzaam maar gestaag, de Clan kwam weer tot rust na het verlies van de zonnerotsen. Iets waar ze zich nog steeds behoorlijk druk om kon maken, maar na een poosje kon ze niks anders dan zich daarbij neer leggen. Fallowpaw lag te zonnen bij de Fourtree's, ze lag binnen de cirkel van bomen en had zich tegen de wand van de rots genesteld. Deze was heerlijk verwarmd door de brandende zon, iets wat een vergelijkbaar idee als het net verloren clangebied, gaf. Haar aandacht werd na een poosje wegdromen gevangen door een niet zo vreemde geur. De geur ging nog altijd gepaard met een vijandig idee. Vooral na het gevecht met ThunderClan was Fallow meer op haar hoedde. Uit ThunderClan had ze aardige katten ontmoet, maar als het er op aan moest komen, kwam de buiten-clanse vriendschap nergens meer van. De geur, echter, was samengevoegd met die van een hele vriendelijke kat. En niet zomaar een, de Medicine Cat van ShadowClan. Acefray.

Een glimlach verscheen op haar gezicht, haar heldere kijkers vingen de as-kleurige vacht van de grote kater al vrijwel meteen op. "Vriendelijke vreemdeling," sprak ze met een grijns. "Het lijkt er op dat we elkaar opnieuw ontmoeten." Omdat ze elkaar al kende besloot ze hoffelijkheid achterwegen te laten en op haar dooie gemak te blijven liggen. Het was niet alsof hun vorige ontmoeting zo bijster formeel was verlopen.

< Acefray

Onderwerp: Re: And so we meet again za 12 nov 2016 - 15:27

Urgh. Ja urgh. Zo voelde hij zichzelf nu. Van alles en nog wat leek er nu om hem heen te gebeuren en hij kon het gewoon niet meer bijhouden. Hij was niet de slimste dat moeten ze toch onderhand wel weten van hem? Ze moesten niet alles tegelijk tegen zijn kop aan gooien en verwachten dat hij het nog bij ging houden ook. Zo was hij nu eenmaal niet aangelegd. Vandaar dat hij heel misschien was gevlugd. Ja hij zou nog wel terug komen… waarschijnlijk. Maar nu nog eventjes niet. Hij wou zijn kop nog verder leeg krijgen dan normaal en gewoon wat jagen. Damn wat mistte hij jagen zeg. Natuurlijk ging hij het Bitterpaw ook weer leren maar voor de clan zou hij het allemaal niet meer hoeven te doen. Hij was er altijd trots op gegaan dat hij zowel een Medicine cat was maar ook een Warrior bij hart. Hij had zijn naam verdiend aan vechten en jagen, niet aan medicijnen. Die kwamen later pas. Het was zijn trots, en die moest hij ook bijhouden. Tot zijn eigen verbazing leek jagen iets te zijn wat je niet zomaar verleerde. Want terwijl hij de reis naar Fourtrees maakte had hij succes gehad en een mooi haasje tussen zijn kaken kunnen klemmen. En dit was van hem. Want het nut zag hij er niet in om dit eerst terug te brengen naar de clan en dan het dan later weer terug op te halen. Daarbij zou hij waarschijnlijk weer op zijn kop krijgen dat hij voedsel mee terug nam in plaats van kruiden.. Al was Tall nu wel baas.. die zou zijn honger wel begrijpen right? Hoe dan ook, hij was in zijn eigen kop verzonken geweest toen hij ineens de geur van een Riverclanner opmerkte, al was deze dichter bij dan hij eerder had gegokt. Zijn groene ogen lagen op het bekende pelsje van de apprentice Fallowpaw, die hem grijzend begroette. En zo sociaal en vriendelijk als hij was, ging hij gewoon bij haar liggen op zijn typische logge manier. Hij was een enorme kat, op alle manieren van het woord. Hij was groot, breed en pluizig, maar zijn ogen waren te vergelijken met die van een apprentice die kattenkwaad uithaalde. Ace mocht wel volwassen lijken, hij zou nooit opgroeien. Aangezien praten met een konijn beest in je mond moeilijk gaat, plaatste hij het maar voor zijn poten weg en grijnsde schuin naar de ander. “Hea~ en daar lijkt het inderdaad op. Kan ik je toevallig een stuk konijn aanbieden?” Hoe vaak had hij wel niet de preek gehad andere niet eten aan te bieden… hoe vaak zou hij nog tegen de leiding ingaan?... we zullen het nooit weten.

Onderwerp: Re: And so we meet again za 12 nov 2016 - 22:17

Tot haar vreugde kwam de grote brede kater naast haar neer liggen. Het ging niet zo gracieus als je misschien zou verwachten van een kat, het was meer een soort lompe plof. Het deed Fallowpaw een klein beetje grinniken, hij had haar al vanaf dag één geamuseerd. Fallow ontmoette de groene ogen van Ace en luisterde aandachtig naar zijn begroeting en vraag. Bij het aanzicht van het levenloze konijn begon ze al bijna te watertanden en gretig schudde ze van ja. "Als je het toch aanbied," lachte ze breeduit waarna ze voorzichtig een konijnenpoot afscheurde. Het pootje was voor haar nu voldoende, het was immers niet de bedoeling dat ze voedsel deelden. Een gulzige hap verdween in haar mond en toen ze was uitgekauwd keek ze opnieuw naar de grijze pels van de pluizige kat. "Hoe gaat het met je, Ace?" Vroeg ze aandachtig. Ze was benieuwd hoe het leven stond sinds hun laatste ontmoeting. Die had alweer een goede drie manen geleden plaatsgevonden. "Merk jij de verandering in de lucht ook?" Fallow wist niet waar het vandaan kwam maar ze had een soort onheilspellend gevoel. Misschien omdat de verhoudingen tussen de Clans zo slecht waren momenteel. Ze rolde relaxed op haar rug nadat ze nog een hap van de konijnenpoot had genomen. "Oef, dat was lekker." Mauwde ze tevreden, haar ogen half dichtknijpend tegen de felle maar heerlijke zon.

Onderwerp: Re: And so we meet again za 12 nov 2016 - 22:54

Swiftclaw kon er niet aan wennen dat het niet langer meet Tallshadow was, maar Tallstar. Haar moeder was overleden en Swiftclaw had het gevoel zichzelf te verliezen. Maar ze moest sterk blijven, ze was een doorzetter, dus misschien kon ze beter wat nuttigs gaan doen voor de clan. Ze zag hoe Acefray het kamp verliet. Ze kon hem helpen met kruiden zoeken, of gewoon even tegen de kater aan praten. Maar misschien was een patrouille toch iets handiger, dus voor de Acefray ging achtervolgen, ging ze eerst kijken of er een patrouille was waar ze bij aan kon sluiten. Maar nee hoor, haar werd geadviseerd even wat tijd voor zichzelf te nemen. Maar dat kon ze niet. Dan bleef ze maar denken en malen over de dood van haar moeder. Swiftclaw slaakte een zucht en verliet vervolgens het kamp om Acefray te achtervolgen. "Ace!" Riep ze, maar vergat echter dat ze daarmee ook prooi verjoeg. Echter had ze de prooi van Acefray niet verjaagd, hij had een konijn weten te vangen en toen ze bij Fourtrees aankwam zag ze een horrorbeeld. Hij at het konijn zelf op, in plaats van aan de clan geven, zoals het hoorde én deelde het nog eens met een Riverclanner ook! "Verrader!" Gilde ze uit en sprong naar voren tussen de twee katten in. "Hoe kun je!" Grauwde ze. Ze liet haar kwade blik van de één naar de ander glijden. "Ja, Riverclannertje, hier heb jij wel profijt van, hé?" Ze vernauwde haar ogen. "Ma is dood en nu denk je zeker je gang te kunnen gaan, of niet, Acefray?" En dan te beseffen dat ze eigenlijk gewoon zin had gehad in de gezellige haarbal, in plaats van naar hem toe uitvliegen.

Onderwerp: Re: And so we meet again zo 13 nov 2016 - 13:06

De ander leek zijn aanbod aan te nemen en hij leek hier tevreden mee. Ace was immers een heel sociale en vriendelijke kat, gewoon in het algemeen. Hij zag andere graag tevreden en opgewekt. Was vooral mooi om je aandacht even te verschuiven van de rest van zijn zorgen af. Bij de vraag hoe het met hem ging glimlachte hij dus ook. "Het gaat wel zijn gangetje. En met jou?" Hij loog misschien een beetje, maar ook niet helemaal. Het ging allemaal zijn gangetje, maar zijn gangetje leek nu eenmaal niet meer zo geweldig te zijn. Daarbij stond de apprentice vast niet te wachten op een random ass Medicine cat die hier al zijn problemen aan haar nek zou hangen. Daarbij sprak hij niet graag over zijn problemen over het algemeen. Andere vertrouwen erop dat hij altijd opgewekt zichzelf zou blijven.. dus probeerde hij dat ook. Bij de vorige vraag keek hij even naar de hemel en knikte toen. "Dat kun je wel zeggen. Er staat iets te gebeuren, wees daar maar zeker van" Op dat moment werd er door een bekende stem verrader geroepen. Ace keek naar de kat die verbazend snek hun richting op kwam. "Zoals een boze clanmate..." kwam er op een manier van domme verbazing uit die allen Ace in zijn bezit had. Swiftclaw stond nu tussen hen in, waardoor de kater automatisch rechtop ging zitten en de ander rustig aankeek. Het kwartje was nog niet helemaal gevallen hier... dat duurde even. Uiteindelijk begreep hij dat het door again zijn vriendelijkheid was en slechte eigenschap zijn gevoelens weg te eten.. oeps. "Swiftclaw, rustig aan, haal adem" Kwam eruit op een manier hoe weinig katten zouden doen als er net verrader naar hun werd geschreeuwd. "En dat is een grote beschuldiging om te maken. Je weet even goed dat ik niet zo'n persoon ben.. en dat ik haar ook mis" Het laatste kwam er wat zachter uit, zijn blik ging weer naar de hemel. Toen hij terugkwam op de kattin sprak hij rustig verder. "Daarbij twijfel ik er niet over dat Starclan het wel zou laten weten als ik met een beetje vriendelijkheid het hele woud ten ondere zou brengen" Het kwam er een beetje koppig uit, vooral omdat ze bedoelingen alles behalve slecht waren en hij zich hier lichtelijk aangevallen voelde door de jonge warrior. Hij kon er ook weinig aan doen oké. Pff.

Onderwerp: Re: And so we meet again zo 13 nov 2016 - 17:44

De rust en heerlijkheid waren al gauw verstoord. Was het inmiddels te veel gevraagd om even een uurtje te genieten van de zon en goed gezelschap? Geïrriteerd rolde Fallowpaw weer op haar buik toen ze een derde - nogal onaardig klinkende - partij hoorde aankomen. Met haar ogen tot spleetjes geknepen ging ze op haar poten staan, liggend voelde ze zich niet veilig. Als de nieuwe warrior wat vriendelijker was geweest had ze misschien een poging gedaan om een gezellig praatje te maken, maar nu kon ze het vergeten. Overigens was Fallow er niet zeker van of Ace haar partij zou trekken als het op een gevecht mocht uitkomen, vooral nu duidelijk werd dat het om een zus ging. Fallowpaw hield zich een beetje ongemakkelijk afzijdig en hoorde aan hoe Acefray werd uitgekafferd. Het was eigenlijk een beetje zielig om hem zo te zien. Bij de woorden 'ja Riverclannetje' kromp Fallow een beetje ineen, het klonk ten eerste een beetje raar en daarbij ook nog ernstig denigrerend. "Nou moet ik je daar toch even onderbreken," mauwde Fallow geïrriteerd. Ze was dan wel jonger en kleiner maar ze liet zich als RiverClanner niet zomaar beledigen. "Er is een verschil tussen een vriendelijke ontmoeting en verraad. Of wil je dat we elkaar als verschillende Clans direct in de haren vliegen bij de eerste ontmoeting?" De manier waarop de nieuwe poezin had gereageerd deed lijken alsof ShadowClan in moeilijkheden zat met prooi. Maar daarvoor zaten beiden ShadowClanners te goed in hun pels.

Onderwerp: Re: And so we meet again ma 14 nov 2016 - 19:41

De reactie van Acefray had niet fouter kunnen zijn, zeggen dat ze kalmeren moest. Vriendschappen in andere clans zijn toegestaan, maar ze mogen je niet belemmeren in het dagelijkse clan leven, loyaliteit naar je eigen clan staat boven aan. Elders, Queens en kittens moeten als eerste gevoed worden, voor dat je jezelf voed. En dan in je domme kop halen om een kat uit een andere clan te voeden! Waren waren de loyaliteiten van de medicine cat? Hoe kon Starclan hem nog accepteren. Acefray moest eens weten hoe Innerstar kon gaan reageren, mocht hij haar treffen in Starclan voor een leuke ontmoeting tijdens de halve maan. Daarbij leken vele katten te vergeten dat het woord van de Clanleader de warrior code ís. Teleurstellend. Dit gold dus ook voor de Riverclan apprentice, zelfs Swiftclaw kende de regels van Butterstar nog beter dan de Riverclan apprentice zelf, zo bleek dus. "Een grote beschuldiging? Hoe kun je! Hoe durf je dat te zeggen?" Volledige teleurstelling was van haar gezicht te lezen toen ze Acefray recht in de ogen aan keek. Nep clan kat. Dat Innerstar hem nooit verbannen had, al zou ze dat nú waarschijnlijk gedaan hebben, als ze nog in leven geweest was. Maar helaas was Tallshadow nu de leider, het beste maatje van Acefray. Walgelijk. Bij de volgende woorden verloor ze bijna haar macht over zichzelf. "Lafaard!" Snauwde ze. Toen begon de apprentice te spreken. "Verdomme, Riverclannertje. Hoe dom ben je? Jij hebt overduidelijk nog een hoop te leren, gezien je de warrior code niet kent, wat blijkt uit de woorden die je nu uitspreekt. Je deelt geen voedsel met een andere clan, al nam jij het aan, wat ik enigszins nog begrijpen kan," Snauwde ze haar toe. "Beter ga je nu weg, apprentice," vervolgde ze, haar blik dreigend neer leggend op de apprentice. De Riverclan poes mocht dan nog een apprentice zijn, Swiftclaw was niet van plan geen poot uit te steken als ze niet ging luisteren. Tenslotte had ze voedsel van Shadowclan gegeten.

Onderwerp: Re: And so we meet again