Sometimes ... (Hollystar online)

Ze was terug van de jacht en liep met een grote rat en een klein haasje het kamp weer in, de dieren bundelde toen ze daar zo hingen en er was wat bloed om Jumpfoot,s mond. Ze legde de dieren op de prooistapel neer en haalde er een haas vanaf, om die bij de rand van het kamp te kunnen eten. Het dier, wat aan de verwondingen te zien af was gemaakt door een apprentice, was stevig en dik, dus het zal de honger wel laten verdwijnen. Jumpfoot ging aan de rand van het kamp zitten en legde het beest voor haar poten neer en keek in de verte. Haar blik was leeg en vreemd, zo voelde ze zich ook, vreemd en leeg. En dat al een tijdje. Soms voelde ze zich weer prima en had ze lol, maar steeds vaker was ze nors of opeens verdrietig. Ze was niet meer de Jumpfoot van vroeger, de Jumpfoot die zelfs bij een erge regenbui een grap kon maken, die over bijna alles moest lachen en je het vlug vergaf. In haar blik hing nu een stille leegte, maar vroeger was die gevuld met geluk. Jumpfoot zuchtte en wende haar blik af, om aan de dikke haas te kunnen beginnen. Het vlees smaakte zalig en gaf Jumpfoot even weer een fijn gevoel,maar na een paar happen verdween dat weer. Jumpfoot keek treurig naar het dier en weer op. ''Nee, je bent vandaag blij, waarom moet je verdrietig zijn?'' zei ze streng tegen zich zelf en nam nog een hap, dit keer hield ze het expres lang in haar bek,om de smaak goed te kunnen door dringen. Weer voelde ze zich beter en keek eens rond, haar blik viel op de kruid, die ze wel eens vaker had gezien. Kanille. Ze zeiden dat de kruid een fijn gevoel gaf en Jumpfoot pulkte een plantje, er stond nog genoeg voor de rest. Ze at het voorzichtig op en wachtte af. Ja, dit was veel beter,het was alsof iemand een grote schoonmaak in haar kop hield, een gelukkig gevoel verspreidde zich over haar lichaam heen en ze glimlachte. Dit was beter, veel beter. Jumpfoot wou net weer opstaan, toen Hollystar opeens bij haar stond. Jumpfoot stond vlug op en keek naar de leader, wat deed zij hier, gewoon bij haar? ''Goedemiddag Hollystar'' groette Jumpfoot haar, met een eerbiedige toon. Ze wachtte af, afvragend wat Hollystar bij haar deed.

(Kort)

Na een kort gesprek met haar Deputy over de jacht en Patrouille die werden gemaakt liep Hollystar naar haar Den en instaleerde zich voor haar hol. Met gespleten groene ogen spurtte ze het kamp rond terwijl ze in gedachte verzonk. Om een reden die niet te vertellen is dacht ze aan haar vader die ze zich voor haar zag. Hij leek, of eigelijk zij leek precies op hem. Lange rode haren die iedereen zich hem aan een vos moest denken telkens als je hem zag. Zijn ogen waren onnatuurlijk donker, net de nacht als er geen sterren aan de hemel zaten. Zijn staart was enorm en zijn poten masief en sterk. Maar toen verdween in het niets. 'Jou vader is in Starclan, Hollykit. Voor dat je geboren was. ' Dit zij haar moeder altijd wanneer ze erover begon waar hij was. Maar hoe kwam het dat ze wist hoe hij eruit zag. Natuurlijk hoorde ze van andere katten hoe hij eruit zag, maar dit was anders. Dit was geen beeld van in elkaar geflatste beelden die je aan elkaar maakt, net als iemand probeerd uit te leggen hoe een rogue eruit zag. Dit was gewoon anders. Een kraai die over het kamp vloog bracht haar terug op aarde. Haar ogen waren gericht op een poes die Kanille opat. Hollystar vroeg zich af wat er was met haar. Kanille had de kracht om je beter te voelen, waarom at ze het dan. Zo smakelijk is het ook niet. Holly besloot op te staan en naar haar toe te gaan. Als ze een Warrior of Apprentice passeerde begroette ze haar respectvol, en zij begroette terug.

Kanille is voor het beter voelen. Zit je mischien iets dwars, Jumpfoot? Mischien kan ik helpen.'

kort, maar moet afsluiten XV
ps Enter deed raar dus daarom staat er een hele witte regel tussen Wink