Everything I've loved, became everything I lost

De donkere lucht bracht duisternis in de warriors den en de hoge maan vertelde dat het al rond middernacht was maar Sweetheart kom de slaap maar niet vatten. Geïrriteerd probeerde de grote kattin in slaap te dommelen maar haar ogen wouden zich niet sluiten. Terwijl haar verschillend gekleurde ogen zich door de den vol slapende warrior glijden bleven ze altijd voor een paar extra lange secondes hangen op haar vriendin. Bronzemask. Ze had haar vriendin verwaarloost en ze wist hoe erg de bruine warrior haar nu nodig had maar de kattin kon haar gezicht nog amper verstonen, ze was niet meer die lieve onschuldige kattin. Nee. Ze was een moordenaar die geobsedeerd was met bloed en macht. Het was gewoon beter als ze geen contact meer had met de katten die dichtbij haar stonden, ze zouden allemaal stuk voor stuk in de problemen komen.. Sweetheart zuchtte en sloop zonder pardon de Den uit. Het was koud buiten en de kille wind hielp niet bepaald mee op deze oppervlaktes dus verhoogde de kattin haar tred om warm te blijven en sloop over de duistere terratorium van Windclan.

Bronzemask <3

Bronzemask was heel blij geweest met het aanbod van Oceanbreeze. Nu kon ze tenminste iets doen, en niet alleen maar liggen en naar de kits kijken. Ze had een bult op haar kop waar Tallshadow haar geraakt had. Gelukkig viel het mee, in haar ogen tenminste. Als ze gewonnen hadden was het voor haar al goed. Een ritseling in het gras maakte haar nieuwsgierig. Ze zag een grote gestalte de den uitlopen. Sweetheart? Toen ze had gemerkt dat haar vriendin uit was op moorden, had ze zich heel ongemakkelijk gevoelt. Eerst was ze nog zo naïef om te denken dat ze het deed voor de clan, en dat ze het goed bedoelde. Hoe kon ze dat denken? De laatste tijd probeerde ze de kattin te vermijden. Eigenlijk was ze een beetje bang voor haar geworden. Waar was ze allemaal toe in staat? Sweetheart was al eens eerder het kamp uitgegaan waarna Bronzemask haar gevolgd had. Ze hadden wat gekletst, het voelde goed. Maar nu wist ze dat niet meer zo zeker. Als ze echt te ver ging, zou ze het tegen Everstar zeggen. Maar dat durfde ze natuurlijk weer niet. Je beste vriendin verraden was niet iets wat Bronzemask op haar geweten wilde hebben. Misschien had ze het verkeerd begrepen en zat Sweetheart niet goed in haar vel. Er was maar een manier om daar achter te komen. Ze zou het vragen. De gestippelde kattin stond zachtjes op om niemand wakker te maken en volgde de grote krijgster. Toen ze wat verder weg waren riep ze haar naam. ''Sweetheart?'' Klonk er twijfelend door de duistere nacht. Ze voelde zich erg ongemakkelijk. Hopelijk keek Starclan toe.

Sweetheart luisterde naar het zuchtje wind dat door het landschap woei en richtte kort haar ogen op de sterrenhemel. Hoe is ze zo ver gekomen om totaal door te draaien? Sinds wanneer liet ze zich zo manipuleren en dan vooral door haar vader? Ze had alles opgegeven, haar hart brak elke dag een stukje meer waardoor ze nu elke dag met dode blik rondliep. Ze wou dat alles weer was zoals het vroeger was maar ze wist dat dat onmogelijk was. Elke dag werd de grote kattin achtervolgd door nachtmerries, door haar vader. Sweetheart schudde haar kop toen haar ogen zich vulde met tranen. Nee. Ze kon niet nu een potje gaan janken, ze moest sterk blijven.. ook wou ze het liefst zichzelf overgeven. ''Sweetheart?'' De warrior spitste haar oren toen de stem van Bronzemask haar bereikte. Langzaam draaide ze zich om en keek haar vriendin aan. Naja.. was Bronze nog haar vriendin? Ze wist het niet, de bruine kattin had een reden om nu afstand van haar te doen. Ze had haar vriendin gebruikt voor een plan om Everstar te vermoorden! Haar twee verschillende gekleurde ogen staarde in die van de poes terwijl haar ogen weer waterig werden. "B-Bronzemask.." Haar stem was niet meer dan een zwakke fluistering toen ze ongemakkelijk met haar oren wiebelde. "W-w.. wat doe je hier?" Vroeg ze terwijl ze haar best deed niet om huilen uit te barsten.