Sure, impressive as heck

Onderwerp: Sure, impressive as heck do 3 nov 2016 - 22:19

Amberpaw keek om zich heen. Was ze alleen? Het leek er wel op. Ze snoof even maar was nog niet getraind genoeg om nieuwere geuren te onderscheiden van de vele oude geuren die hier hingen. Ze was immers maar een weekje geleden apprentice geworden. Vandaag had ze een dagje vrij, omdat Bronzemask hielp bij het verzorgen van zowel Mousewish's kittens als Oceanbreeze's. Het maakte haar allemaal niet veel meer uit. Ze was op ontdekking gegaan, omdat ze meende nog de zwakke geur van haar moeder te ruiken elke keer dat ze voorbij de nursery ging. Ook haar broers meed ze, omdat hun geuren haar deden denken aan de lange dagen dat ze aan Brindleleaf's buik lagen. Amberpaw zuchtte en keek op naar de vier grote eiken die Fourtrees noemden. Het was middag en de zon scheen op hun rood en bruin gekleurd gebladerte. Het was Leaf-fall. Haar eerste leaf-fall. De lichtbruine poes probeerde zichzelf te overtuigen dat ze het heel indrukwekkend vond, zoals het zou horen, maar ze kon zich er niet toe brengen om er veel om te geven. Wat maakte het uit, het waren maar vier domme bomen - en uiteindelijk zouden zij ook omvervallen, net als alle andere domme bomen.

Eerste post Emberspark!

Ik kwam hier steeds vaker de laatste tijd. Natuurlijk was dit altijd al een mooie plek geweest, maar dit seizoen was heet oprecht overweldigend. Iedere keer was het weer iets anders, waren de kleuren weer verandert. Het was een mooie herinnering aan hoe de tijd verstreek, wat er ook gebeurde. Dit vond ik een mooi idee, maar ergens ook wel wat beangstigend. Op een gegeven moment zou mijn tijd op zijn. Wat nou als dat morgen al was? Als ik zou worden aangereden door een monster, of doodgebeten door een hond? Het zou zomaar kunnen gebeuren. Als dat het geval zou zijn, zouden er zo veel dingen zijn die ik ooit nog zou willen meemaken. Ik wilde oom worden, ik wilde als elder verhaaltjes vertellen aan kittens. Ik wilde zelf kittens krijgen. Maar dat zat er voor nu niet echt in voor mij. Ik was eigenlijk best wel eenzaam. Plotseling drong de geur van Windclan binnen in mijn neus, en meteen was ik alert. Stomme hazenvreters. Ik keek op mijn hoede om mij heen, maar zag tot mijn opluchting enkel een piepjonge Apprentice, bijna nog een kitten. Ik negeerde het poesje, en richtte mijn blik weer op de bomen. Echt zin om te praten had ik niet.