Stuck

Larksong was de geur van een muis op het spoor, echter had hij het diertje nog niet kunnen vinden. Het spoor was echter nog wel vrij vers, dus het kon niet ver meer zijn. De geur werd alsmaar sterker en al snel was het zo sterk dat hij het gevoel kreeg alsof de muis zo goed als onder hem moest zijn. Voor hij echter de kans had om daar achter te komen voelde hij zijn poot ineens ergens in zakken, waardoor hij abrupt tot stilstand kwam. Hij kon voelen hoe zijn poot lichtelijk pijn begon te doen en zodra hij naar beneden keek zag hij dat zijn poot zat in wat een muizenhol leek. Hij probeerde zijn poot er weer uit te trekken, maar zonder succes. Het kon toch niet waar zijn dat hij nu ook al vastzat met zijn poot?

[Ashbrook]

Ashbrook liep op haar gemakje door het RiverClan territorium richting een plek waarvan ze wist dat er afgelopen dagen aardig wat prooi was gevangen. Ze moest nu nog toeslaan, voordat alle prooi doorhad dat er katten kwamen en daardoor dus naar een andere plek in het territorium zouden trekken. Net op het moment dat ze de verse geur van een haas had waargenomen zag ze een grijze schim ergens in haar ooghoeken bewegen. De gemaskerde kattin draaide verward om, wat was zo groot en grijs dat zo plotseling bewoog? Ze zag al gauw dat het een warrior was waardoor ze wat ontspande. Het was gelukkig geen das of iets dergelijks. Ashbrook negeerde de geur van de haas maar en liep wat dichterbij naar de kat waardoor ze zag dat het Larksong was. "Hey, Larksong" begroette ze hem terwijl ze naar hem toeliep en vervolgens zag dat zijn poot in de grond gestoken zat. "Hoe ben je daarin terecht gekomen?" vroeg ze verward met haar ijsblauwe ogen gericht op zijn poot die in het muizenhol stak.

Larksong probeerde zijn poot eruit te trekken, maar echt lukte het niet. Hoe kon het toch zijn dat zijn poot er wel in was gekomen maar er nu niet meer uit wilde? Bij het klinken van zijn naam draaide hij zijn kop die richting uit om Ashbrook te zien. De poes vroeg hem vrijwel meteen hoe hij zijn poot in het muizenhol had gekregen, dat had hij eigenlijk al wel verwacht. Het viel tenslotte wel wat op als een kat hier nogal ongemakkelijk stond met één van zijn poten in de grond. "Ik was een muis op het spoor, echter lette ik niet genoeg op de grond en voor ik het wist zat ik erin." Beter kon hij het niet uitleggen, want hij had het zelf ook pas door toen hij zijn poot er niet meer uitkreeg. "En nu krijg ik hem er niet meer uit." Voegde hij er zachter aan toe. Hij wist nog niet of hij zijn poot ook bezeerd had, maar dat zou waarschijnlijk wel blijken als hij hem er eindelijk uit zou krijgen.

De gemaskerde kattin luisterde naar Larksongs korte verhaal over hij hoe in hemelsnaam met zijn ene poot hier in de grond terecht was gekomen. Zover Ash wist was de kater zeker een stuk ouder dan haar, dus ergens vond ze het wel komisch dat een oude warrior nog zo klunzig kon zijn om dit te overkomen. Het stelde haar ook wel gerust dat zulke ongelukjes iedereen wel eens overkwamen, of je nou een beginnende apprentice was of al een ervaren warrior. "Ik zal wel helpen om hem eruit te krijgen," miauwde ze toen de kater zei dat hij hem er ook niet meer uit kreeg. Hij stond nou ook niet bepaald in een comfortabele positie waarmee je veel kracht kon zetten, dus Ash begreep dat volkomen. Voorzichtig probeerde ze de grond rondom zijn poot opzij te graven, in de hoop dat ze zijn poot niet zou bezeren of zelfs verder bezeren. "Als ik je pijn doet moet je het maar zeggen," meldde ze. Ze kon nou eenmaal niet ruiken of de kater pijn had.

Ergens was dit best gênant dat hij nou net met zijn poot in een muizenhol terecht gekomen moest zijn en dat een jongere warrior hem had gevonden, maar veel kon hij er nu niet meer aan doen. Hij was allang blij genoeg dat Ashbrook bereid was om hem te helpen en hem hier niet wilde achterlaten. "Ik zal het aangeven." Antwoordde hij dan ook op de poes. Voor nu deed ze hem nog geen pijn, maar hij probeerde ondertussen wel of het ging lukken om zijn poot eruit te krijgen. Hij wilde er ook weer niet te veel aan trekken voor het geval hij zichzelf daarmee meer pijn zou gaan doen. Ook al wist hij natuurlijk nog niet of er überhaupt wat gebeurd was met zijn poot op het moment dat hij was blijven steken er was wel een lichte pijn geweest, maar dat kon ook gekomen zijn doordat hij abrupt stopte.

Voorzichtig ging de jonge RiverClan warrior door met de grond rondom Larksong's poot weg te halen. Haar nagels waren maar een beetje uit hun hulsjes om te voorkomen dat ze hem zou bezeren, maar wel net ver genoeg eruit zodat ze de grond weg kon klauwen. Ashbrook knikte toen de grijze kater met groene ogen miauwde dat hij het zou aangeven als ze hem pijn deed. Tot nu toe hoorde ze hem niet klagen dus ging ze ervan uit dat het allemaal goed ging. Al snel was het gat rondom zijn poot iets ruimer geworden, maar Ash wist nog niet zeker of het al ruim genoeg was. "Lukt het je nu om hem eruit te trekken?" vroeg ze aan hem. "Of denk je dat ik nog eventjes door moet graven?" vervolgde ze en richtte haar ijsblauwe ogen op de felgroene van de kater.

OOC;; ik heb het getypt op mn mobiel, dus excuses als er enige typfoutjes tussenzitten ^^'

Larksong wachtte geduldig terwijl de poes het zand rond zijn poot begon weg te graven, ondertussen probeerde hij voorzichtig om zijn poot omhoog te krijgen, maar in eerste instantie leek er nog geen beweging in te komen. Hij wachtte daarom tot Ashbrook vroeg of hij hem eruit kon trekken en probeerde het toen nog een keer. Deze keer voelde hij er beweging in komen en begon hij zijn poot langzaam omhoog te trekken. Voorzichtig trok hij hem verder omhoog tot de poot uiteindelijk helemaal vrij was. Dit luchtte hem al zeker op, maar nu was het nog uittesten of hij zijn poot niet bezeerd had. Zachtjes zette hij hem neer en zette hij er steeds meer gewicht op. Een lichte pijnscheut ging door zijn poot heen, maar hij verbeet zich er doorheen en probeerde hem nog een keer uit. Het deed maar lichtjes pijn, dus hopelijk zou het snel overgaan. "Lijkt erop dat het gelukt is." Zei hij met een lichte glimlach, proberend Ashbrook niet door te laten krijgen dat zijn poot lichtjes pijn deed. Dit was iets dat waarschijnlijk toch wel over zou gaan.

Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze zag hoe de kater na enige pogingen het voor elkaar kreeg om zijn poot uit de grond te trekken. Misschien had de gemaskerde kattin nog wel ietsje verder kunnen graven zodat het nog gemakkelijker zou zijn geweest om hem eruit te trekken, maar hij was er nu al uit en daar ging het om. Asbbrook besloot om haar achterwerk te verenigen met de koude winterse grond onder haar om vervolgens haar donkerbruine staart om der voorpoten te slaan. Een lichte frons ontstond op haar gezicht toen ze zag hoe hij de eerste keer bij het neerzetten van zijn poot hem -wat leek verrast door de pijn- terugtrok. "Doet je poot niet zeer?" vroeg ze na een tijdje aan hem nadat hij had gemeld dat het loskrijgen geluk bleek te zijn. Misschien was de kater wel te trots om toe te geven dat het pijn deed omdat een jongere warrior hem in zo'n situatie had gespot, maar iedereen kon zo'n ongelukje overkomen, right?

Het deed lichtelijk pijn, dat was iets dat hij wel moest toegeven en vooral als hij zijn poot neerzette op de grond en er wat gewicht op probeerde te zetten. Bij de vraag van de poes liet hij zijn blik kort naar haar gaan voor hij deze richtte op zijn poot. "Het doet lichtelijk pijn als ik er gewicht op zet." Eerlijk toegeven was waarschijnlijk toch maar het beste. Toch dacht hij dat het niet iets was dat niet uit zichzelf over zou gaan. Hij moest er gewoon even voorzichtig mee zijn. "Waarschijnlijk gaat het vanzelf wel over." Het enige dat hij te horen zou kunnen krijgen van een Medicine cat was dat hij misschien rust moest houden tot de pijn verdwenen was, maar hij was niet eentje van het stilzitten als hij eerlijk was.