Strange activity. [TAAK] [FINISHED]

Hm. Shark spitste zijn oren en draaide zijn kopje in de richting waar hij het geblaf had gehoord. Zoals hij het nu kon horen ging het maar om één hond, maar dat was dus wat hij wilde gaan checken. En om heel eerlijk te zijn leek het hem geen goed idee om nu alleen te gaan. Helemaal geen goed idee zelfs. Het was niet dat hij de hond niet zou aan kunnen of zo, maar hij had geen idee wat hem te wachten stond en om eerlijk te zijn was dit wel een goede training voor één van de young one’s. Hij zou natuurlijk zijn eigen young one’s mee hebben genomen ware het niet zo dat hij ze nergens kon vinden. Maar goed, dit gold als een taak dat elke young one mocht uitvoeren. En hopelijk zou het de desbetreffende young one ook wat meer moed geven zodat ze dit soort zaken in de toekomst alleen kon gaan onderzoeken, maar voor nu leek het hem het beste als ze samen zouden gaan. Het was niet de bedoeling dat ze gingen moorden, het was gewoon de bedoeling dat ze gingen kijken wat er was en of het eventueel een gevaar kon vormen voor hun. Daarna zouden ze teruggaan en liet hij de young one op de terugweg eventueel nog wel een muis vangen voor de queens om hem of haar toch wat meer hebben laten doen dan enkel een kijkje gaan nemen naar een herrieschopper. Shark wandelde het camp in en draaide zijn hoofd om een young one uit te zoeken. Hij trok even met zijn oortje toen hij verderop een she-cat zag staan, maar wist niet zeker of hij haar zou uitkiezen. Haar moeder was nog maar kortgeleden overleden en hij wilde deze taak niet verprutsen, maar aan de andere kant moest ze net als de rest ook gewoon weer verdergaan met haar leven. En dus stapte Shark op haar af. ‘Ophelia,’ bromde hij. ‘Wij gaan samen naar de Twoleg place. Ik heb het geluid gehoord van een hond die zich iets te dichtbij bevindt naar mijn goesting en we gaan samen kijken of het een gevaar vormt voor de Elite.’ Hij zwiepte met zijn staart. ‘Jouw taken voor vandaag zullen dus inhouden dat je met me meegaat om naar die hond te gaan kijken en op de terugweg vang je nog één of twee prooien voor de queens. Minstens één.’ Hij dacht wel dat het duidelijk was. ‘Kom op, dan gaan we.’

+ Alleen voor Ophelia tot toestemming van één van ons om topic binnen te vallen.

De kattin staarde naar de muur, een positie die ze nu ongeveer een uur geleden aan had genomen. Haar ogen brandden, voorheen van de tranen, nu van de slapeloosheid. Ze kon haar ogen niet meer dichtdoen, zag iedere keer alleen maar het dode lichaam van haar moeder. De prachtige, felle kattin, zonder enige vorm van leven in haar ogen. Het had haar bang gemaakt, op meer dan één manier. Ze had iedere aanhangende gedachte onderzocht, door haar hoofd gehaald, opnieuw en opnieuw, totdat er weer een nieuwe, engere speculatie ontstond. Die dag had ze het zeker geweten: ze zou nooit iemand kunnen doden, niet eens om haar eigen leven te redden. En absoluut niet om een Member te worden van de Elite. Haar hele wereld had zwart, wit en grijstinten aangenomen. Het kamp was een sombere plek en Claw liet haar niet weggaan, niet zonder toestemming. Ze voelde zich gevangen en was zich ervan bewust dat niemand haar zou komen redden. Ze hoorde haar naam, alweer, niet wetend dat het deze keer niet in haar hoofd was. "Hou op," miauwde ze zachtjes, volledig onhoorbaar. De stem hield niet op, kwam van achteren en dus draaide ze haar kop bij. De Commander. Niet haar moeder, de nieuwe. Ze kreeg een opdracht, iets over een hond. Ze was doodsbang voor honden, sinds die ene keer dat die kittypet er één gebruikte om haar en Pyre aan te vallen. De kater gaf duidelijke instructies op een toon waar je geen 'nee' tegen kon zeggen. "Oké," miauwde ze met haar schorre stem. Ze stond op, klaar om hem te volgen. Naar waar ze ook gingen.

Het duurde heel even voordat Ophelia in de gaten leek te hebben dat hij daar stond en hij trok met zijn oortje. Hm. Hij wist dat ze nog steeds rouwde over Zira, maar Zira was dood en daar moesten ze zich allemaal bij neerleggen. Hij had het soms ook lastig als hij aan de she-cat dacht en aan het feit dat hij op haar plaats lag, maar wilde een emotieloze uitdrukking behouden voor diegenen buiten zijn barn waar hij alleen kon zitten met zijn gedachten. Ze mochten niet in de gaten hebben dat hij ook maar enige twijfel aan zichzelf had als de nieuwe deputy van de Elite; daar zouden ze vast en zeker op in proberen te pikken als ze het wisten. De tom keek op toen Ophelia opstond en met hem meeging. Haar schorre stem kon aantonen dat ze veel gehuild had, maar eerlijk gezegd kon het Shark niks schelen. Hij kende Ophelia helemaal niet zo goed en het leek hem een dom idee om zich te gaan bekommeren om een she-cat die hij niet eens heel goed kende, hoewel deze opdracht wel de gelegenheid zou zijn om elkaar beter te leren kennen. Maar eerst moest hij haar een paar dingen duidelijk maken en hij kon alvast zeggen dat ze het niet leuk ging vinden om het te horen. ‘Ophelia,’ sprak hij en hij draaide zijn kop naar de dochter van de vorige deputy. ‘Zira is dood. Hoe je het ook wendt of keert: ze is dood. Het heeft geen zin om overdag te veel na te denken over haar dood, want dan ga je je taken minder goed doen en dat willen we absoluut niet. Ik heb er niks aan als die hond je dadelijk doodbijt.’ Shark was weer even subtiel als altijd. ‘Je verdriet en je rouwen kan als een teken van zwakte opgevat worden en daar kan gebruik van gemaakt worden door anderen. Dus raap jezelf alsjeblieft een beetje bij elkaar en doe gewoon als je in bijzijn van anderen bent alsof er niks aan de hand is. Dat doen we allemaal.’ Bij dat laatste verzachtte zijn blik, héél even maar, maar daarna richtte hij het weer kil naar voren. Hij spitste zijn oortjes en hoorde het geblaf van de hond. ‘Ben je klaar voor je taak?’

OOC: Prachtig nieuwe ava heb je daar! <3

Haar blauwe ogen liepen kort over Sharkl heen. Ze had de kater nooit echt goed bekeken, ze had hem eigenlijk zelden gezien. En nog nooit tegen hem gepraat. Nu was hij de nieuwe Commander, iets dat ze nu nog maar een raar idee vond. Toch had Claw hem zonder wikken of wegen gekozen, wat haar vertelde dat de zwarte kater behoorlijk zeker van zijn zaak was geweest toen hij Shark als Commander koos. Dat was echter niet iets dat haar gerust stelde, meestal vielen katten die Claw waardeerde bij haar niet zo in de smaak, zo ook Zira. Ze staarde leeg naar Shark, die zich omdraaide om haar aan te spreken. Het was wel duidelijk in wat voor humeur ze verkeerde, en Shark had er blijkbaar geen zin in. "Zira is dood. Hoe je het ook wendt of keert: ze is dood. Het heeft geen zin om overdag te veel na te denken over haar dood, want dan ga je je taken minder goed doen en dat willen we absoluut niet. Ik heb er niks aan als die hond je dadelijk doodbijt." Ze keek hem in stilte aan. Zira was dood, dat was een feit dat bij haar goed was binnengedrongen. Of ze haar taken wel kon doen, kon haar om eerlijk te zijn helemaal niets meer schelen. Als die hond haar op zou vreten, zou ze in ieder geval niet meer in die vervloekte Elite moeten leven. De lichtbruine tabby ging verder, over hoe ze moest doen alsof er niks aan de hand was. Ze had zin om naar hem te schreeuwen, voor zover ze dat kon met haar zachte stem. Om te roepen dat het haar toch niets meer uitmaakte, dat ze weg wilde. Maar dat kon niet. "Het spijt me, Commander," miauwde ze. Voor nu moest ze doen wat hij van haar vroeg. Toen hij vroeg of ze er klaar voor was, knikte ze. "Ja," was haar antwoord. Een hond. Er stond een hond op haar te wachten en ze had geen enkel idee hoe ze vechten moest. Wat een ramp.

- Dankjeweeeel <3

Shark sloeg geïrriteerd zijnde met zijn staart. Hij had niet echt het idee dat Ophelia veel aandacht besteedde aan wat hij zei. Hopelijk kwam daar snel verandering in, want dit was echt wel heel belangrijk. Als het een groot beest was en zij lette niet op stond ze er voor zijn part alleen voor wanneer ze grote wonden had. In de Elite moest iedereen zelf zien te overleven en zeker diegenen die zelf voor hun wonden hadden gezorgd. Hij zou natuurlijk wel proberen de hond van haar af te sleuren, maar het was niet dat hij haar ging helpen met haar wonden of zo. Hij was geen medicine cat en bovendien had hij ook gewoon niet genoeg kennis over planten om haar te kunnen helpen. Hij was al blij als hij wat spinrag op zijn eigen wonden kon vestigen wanneer hij een wond had opgelopen, maar meer wist hij er ook niet van. Oké, hij kon de plant om infectie tegen te gaan misschien nog wel herkennen, maar dat was tot hoever zijn kennis al reikte. Hij was tot dusver ook nog niet echt erg verkouden geweest. Dat was schijnbaar een ziekte die rond deze tijd nogal heerste en waar veel katten binnen de Clans aan stierven. ‘Shark volstaat,’ zei hij kortaf tegen haar en zonder waarschuwing sprong hij op het hek. Hij wenkte Ophelia met zijn staart om hetzelfde te doen en keek naar de hond die wild naar hun begon te blaffen. Hm. Het beest was op zich nog wel klein. Zelfs Ophelia zou hem pijn kunnen doen. En dat ging ze doen ook. ‘Dat beest kan wel wat tandjes missen,’ zei hij tegen Ophelia. ‘Bovendien kan Claw nog wel wat tanden gebruiken.’ Hij keek haar aan. ‘Ik ga hem tegen de grond pinnen en hem verwonden en jij gaat minstens twee tanden uit zijn bek slaan. Zorg dat je niet te erg gewond raakt terwijl je dit doet, want je moet straks nog één prooi opjagen voor de queens en de kittens en ik heb graag dat je dat nog levend doet.’ Zonder haar een sein te geven sprong hij vanaf zijn positie al tegen de hond aan. De hond ging tegen de grond dankzij het plotseling gewicht en Shark klemde zijn klauwen om de hond heen. Hij beet het beest hard in zijn nek zodat deze piepte van woede en angst tegelijkertijd en zijn bek opende. Dit was Ophelia’s kans!

OOC: Ik zal trouwens proberen zo regelmatig mogelijk te reageren op je taaktopics zodat je niet te lang hoeft te wachten! (:

Misschien dat ze de ironie later zou kunnen waarderen: Shark die deze taak als iets ongelooflijk belangrijks zag, terwijl bij haar zo in het niets viel. Het leven was zo vluchtig, daar was ze de laatste tijd wel achter gekomen. Of ze die hond wel of niet weg zag te krijgen, had in haar hoofd geen enkel belang. Toch wist ze dat het moest. Een vage stem in haar kop vertelde haar om te doen wat Shark zei, en precies zoals hij het zei. Want dan, en alleen dan, maakte ze een kleine kans om hier levend weg te komen. Ze had Jinx, ze had Hellhound. Nog een paar maanden en er zou een kans vrijkomen die ze nooit weer zou krijgen. Ze zou weg kunnen bij de Elite, maar daarvoor moest ze precies doen wat Claw en Shark van haar wilden. Ze moest haar kop laag houden, niet opvallen, geen weerwoord geven. Ze was zich er zo van bewust dat ze dit moest doen, maar het was zo ongelooflijk moeilijk. Alles leek in het niets te vallen na de dood van Zira. Toen Shark wenkte dat ze mee moest komen, deed ze dat. Haar ogen vielen op de hond, die een stuk kleiner was dan het beest dat Lumina mee had gesleurd. In stilte luisterde ze naar Shark, die duidelijk uitlegde wat de bedoeling was. Minstens twee tanden. Haar hart begon steviger te kloppen toen Shark daadwerkelijk naar beneden sprong en het dier tegen de grond pinde. O wist dat ze met haar kracht nooit een tand uit de bek van de hond kon slaan, dus deed ze het op de manier waarop het wel zou lukken. Haar nagels gleden uit hun hulzen en zonder te twijfelen, zette ze deze in het tandvlees van de hond. Haar blik stond ijzig, maar in haar hoofd hoorde ze zichzelf schreeuwen. Ondertussen hoorde ze de hond grommen en piepen, maar Shark had hem stevig tegen de grond. Met haar nagels bleef ze het tandvlees van het dier bewerken, waarna er uiteindelijk vier hondentanden loskwamen. Tijd om blij te zijn had ze echter niet, ze hoorde een deur open vliegen. Een tweebener was komen kijken naar het geluid dat haar hond maakte, en begon te schreeuwen bij het aanzicht. O keek snel naar Shark, voordat ze de hondentanden in haar bek nam en weer op de schutting sprong. De hond was maar klein geweest, maar de tweebener was onmogelijk.

Shark had nu in een erg mooi conflict gezeten als Ophelia besloot om de benen te nemen. De young one moest echter weten dat als ze dat deed en Shark haar te pakken kreeg dat ze een groot probleem had. Het wilde zeggen dat ze ongehoorzaam aan Shark was geweest; of ze dat nu zelf gewild had of niet. De Elite accepteerde geen zielenpoten en bangeriken. Als Ophelia bang was voor die hond dan moest ze zich er maar overheen zetten. De volgende keer als hij een kans had om met Nyra te gaan trainen zou hij de witte she-cat meenemen naar een gedeelte waar honden kwamen zodat ze ertegen kon oefenen en de volgende keer niet meer bang zou worden. Het was namelijk nogal beschamend dat een young one van hem bang was geworden van een hond die al goed beheerst werd door Jinx en Shark samen. Nyra had maar een paar klappen uit moeten delen, meer was er écht niet gevraagd van haar. Maar goed. Ophelia leek in elk geval niet van plan te zijn om hem hier achter te laten en Shark hield de hond stevig tegen de grond terwijl de she-cat een paar hondentanden uit de bek van de hond haalde. Niet helemaal op de manier waarop hij het bedacht had, maar de hond bleek nu nog meer pijn te hebben dan op zijn manier en een probleem was dat niet echt voor Shark. Wat wél een probleem was, was het feit dat de deur achter hun geopend werd en dat een Twoleg naar buiten kwam gewandeld. Al schreeuwend. Shark hield de hond net zo lang in bedwang tot Ophelia veilig had kunnen wegkomen met de hondentanden en sprong toen van het beest af. ‘Schiet op!’ siste hij naar Ophelia en schoot zelf over het tuinhek heen. Hij wist wel dat de Twoleg het deurtje naast hun zou openen en hun achterna zou gaan. Deze Twoleg zon duidelijk op wraak en als Claw zou horen dat ze betrapt waren zou hij niet blij zijn. ‘Laten we ons verstoppen,’ zei Shark terwijl hij langs haar racete en over zijn schouder keek. Gemorrel aan het tuinhek toonde aan dat de Twoleg op het punt stond om hun te gaan zoeken en zonder verder na te denken schouderde hij Ophelia een struik in. Hij ging vlak voor haar staan en hield zijn staart beschermend voor haar uitgestoken terwijl hij zijn bovenlip terugtrok in een grom. Zijn vacht rees op waardoor hij twee keer zijn normale grootte leek en zijn ogen flitsten van woede. De Twoleg leek hun echter niet meer te kunnen vinden en Shark draaide zich om naar Ophelia. ‘Goed werk,’ complimenteerde hij de she-cat met een knikje. ‘De volgende keer moet je proberen iets sneller te zijn door ze er echt letterlijk uit te slaan. Pech voor dat beest als er één in zijn keel belandt.’ Hij trok met zijn oortje. ‘We willen natuurlijk niet dat Twolegs er achter komen dat we dit altijd doen. Dadelijk gaan ze naar ons opzoek en dan zijn we pas echt in gevaar.’ Hij draaide zijn kop. 'Ik denk dat hij nu weg is. Laten we terug richting het camp gaan. Als je nog één prooi vangt is het goed geweest voor vandaag.'

De schutting was niet bepaald breed, en ze moest haar evenwicht bewust verdelen om te blijven staan. Ondertussen proefde ze ook nog de ijzerachtige smaak van bloed, van de hondentanden die ze in haar bek droeg. Ze had het gevoel dat haar maag zich omdraaide en zich vervolgens in allerlei bochten probeerde te wringen. Ze voelde zich ziek, kotsmisselijk. Haar hart leek in haar borstkas te hameren en ze had het gevoel dat ze ieder moment flauw kon vallen. Shark kwam snel achter haar aan, gepaard met het commando om op te schieten. Zo snel als ze kon, ging ze achter Shark aan. Ze had geen enkel idee hoe een mens handelde, zou hij achter hen aankomen? Zou hij het bloed van de hondentanden kunnen ruiken? Misschien zou hij wel eerst naar de hond gaan om die te verzorgen, het beest had namelijk nog niet volledig het leven gelaten. Voor ze er erg in had, suggereerde Shark om zich te verstoppen. Ze wilde knikken, maar werd al meteen de heg in geleid, waar ze doodstil ineen kroop. Haar adem probeerde ze zo goed mogelijk te reguleren, zodat deze amper hoorbaar was. Het duurde maar even, de tweebeen had geen idee waar ze waren. Gelukkig. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond. Hij complimenteerde haar, al had hij nog wel wat commentaar. Ze was allang blij dat ze nog leefde. "Ik heb er maar twee mee kunnen nemen," miauwde ze, terwijl ze de tanden aan Shark liet zien. Nogmaals zuchtte ze, het ergste was nu voorbij. Alleen nog een prooi vangen, dat kon ze wel. Behoorlijk goed zelfs. "Ik denk dat we voor prooi het beste naar de bosrand kunnen gaan, er zijn behoorlijk wat honden hier door de droogte," miauwde ze. Aan de bosrand was het normaliter vrij rustig, en het laatste wat ze nu wilde, was nog een conflict met hond en mens.

Hm. De volgende keer moesten ze iets voorzichtiger zijn als ze hier in de buurt kwamen. Shark had geen idee of de Twoleg goed naar hun had kunnen kijken. Het was niet de eerste keer dat een Elite cat opgemerkt werd door een Twoleg en het was ook zeker geen heel grote ramp, maar als de Twolegs met elkaar communiceerden en hun wisten te vinden hadden ze een probleem. En met dat probleem met de honden de vorige keer konden ze dit er echt niet bij hebben. Stel dat de Twolegs die keer achter hun honden waren gegaan om ze terug te halen? Dan hadden ze hun camp gevonden en was de Elite verloren. Maar goed. Ze hadden het overleefd en de Twoleg was te veel bezig geweest met zijn hond om echt aandacht aan hun te schenken. Toch zou hij dit moeten rapporteren aan Claw, hoewel hij daar tegenop zag. In principe was het zijn verantwoordelijkheid dat de Twoleg hun had gezien. Hij dacht niet dat Claw er heel kwaad om ging worden, maar blij zou hij er ook niet mee zijn. Oh well. Het had geen zin om er over na te denken. Shark werd uit zijn gedachten gehaald door Ophelia die toonde hoe veel hondentanden ze mee had kunnen nemen. De rest was ze onderweg zeker verloren. ‘Maakt niet uit,’ sprak hij. ‘De hond zal ons voorlopig niet meer lastigvallen en Claw heeft weer wat hondentanden bij voor zijn voorraad.’ Met zijn poot nam hij de hondentanden van Ophelia over zodat zij kon jagen. Hij nam ze in zijn bek en gaf een knikje. ‘Dat heb je goed geredeneerd, Ophelia,’ sprak hij en knikte nogmaals goedkeurend. Hij zag wel potentie in deze she-cat. Meer dan in zijn eigen kittens. Het was toch eigenlijk te triest voor woorden. De tabby tom draaide zich om en begon in de richting van de bosrand te lopen. Hij hoorde vaag wat honden blaffen en hoorde een Twoleg schreeuwen naar hun, maar besteedde er geen aandacht aan. Ze waren veilig. Toch bleef Shark wat half achter Ophelia lopen zodat hij als eerste de klap zou opvangen mocht er iets achter hun aan komen. Het duurde echter niet lang voordat ze de bosrand ongedeerd bereikten en Shark ging zitten terwijl hij de hondentanden uit zijn bek liet vallen. ‘Ga maar jagen,’ sprak hij. ‘En kom terug zodra je iets gevangen hebt. Dan kunnen we teruggaan naar het camp.’

Haar hart racete nog steeds in haar borstkas. Wat als de tweebeen hen zou volgen? Ze zouden het kamp vinden en het waarschijnlijk volledig kapot maken. Aan de ene kant was ze er bang voor, tweebeners waren behoorlijk onvoorspelbaar. Aan de andere kant zou ze het absoluut niet erg vinden als de Elite voor altijd vernietigd zou worden. Maar dat hield ze voor nu maar voor zich. Voorlopig moest ze braaf doen wat iedereen van haar vroeg. Tot het eindelijk zover was dat ze een Member mocht worden, en haar laatste proef af moest leggen. Het vermoorden van een kittypet, ze kreeg er nu al rillingen van. In de verte hoorde ze de arme hond nog piepen. Shark leek tevreden met de hondentanden, en nam ze vervolgens aan zodat zij kon gaan jagen. Toen Shark uit de bosjes kwam, volgde ze zijn voorbeeld en liep samen met de Commander richting de bosrand. Het was een raar idee dat de hondentanden die ze vandaag verkregen had, na de volgende ceremonie aan iemands halsband zouden hangen. Ze zag er het nut allemaal niet zo van in. Aan de bosrand droeg Shark haar op om te gaan jagen. "Ik ben zo terug," miauwde ze. Instinctief volgde ze haar neus, die haar leidde naar een eekhoorn. Het roestbruine dier was zijn wintervoorraad aan het aanleggen, maar eigenlijk had hij die niet meer nodig. Ze nam de jachtpositie aan, zoals Hellhound haar had geleerd, en begon op het onwetende diertje af te sluipen. Stil zijn was iets dat ze van nature goed kon, dus het was niet moeilijk om het dier te verrassen. Met een vloeiende sprong landde ze op het dier en beet het dood. Vervolgens bracht ze het terug naar Shark. "Alstublieft," zei ze zachtjes, terwijl ze naar de ijzige ogen van het knaagdier staarde.

Shark zwiepte enkel met zijn staart toen de she-cat aangaf zo terug te zijn, maar stond op en volgde haar tot hij bij wat bosjes stond. Zijn tabby pels werd goed verborgen door de groene struik terwijl zijn ogen haar bewegingen volgden. Hij gaf een goedkeurend knikje ten teken dat hij wel kon appreciëren hoe rustig ze naar voren sloop en de eekhoorn wist te doden voor het haar in de gaten kreeg. Hij maakte een mental note dat hij Ophelia vaker op jacht moest sturen. Het ging een stuk sneller dan met de meeste young one’s aan wie hij tot nu toe een taak had toegewezen. De tabby draaide zich om voordat ze in de gaten had dat hij haar gevolgd was en ging naast de hondentanden zitten die hij even uit zijn bed had laten vallen om haar een opdracht te geven. Ze leek niks in de gaten te hebben van de achtervolging toen ze terugkeerde en hij gaf een goedkeurend knikje toen hij haar prooi zag. ‘Prima,’ sprak hij. ‘En ook snel gevangen. Ik heb niet lang moeten wachten.’ Meer dan dat zou een compliment van hem niet in de buurt komen, dus ze mocht zichzelf al gelukkig prijzen. ‘Pak je prooi maar mee en dan gaan we terug naar het camp.’ De tabby tom draaide zich om, pakte de hondentanden weer op en begon toen te rennen in de richting van het camp. Hij zorgde ervoor dat de hondentanden niet langs zijn tanden glipten en in zijn mond belandden. Dan had hij wat moois als hij zou stikken op hondentanden. Niet bepaald een geweldig imago tegenover de young one. Hij vertrouwde Ophelia er niet genoeg op dat ze hem zou redden. De tom verdreef zijn gedachten en merkte dat ze al terugkwamen in hun eigen territory. Hij rende richting het camp en keek op toen ze uiteindelijk in het parkachtige gebied terechtkwamen. ‘Ik ga deze hondentanden aan Claw bezorgen,’ sprak hij. ‘Je hebt je taak goed gedaan, Ophelia. Misschien zie ik je dadelijk nog wel.’ En hij draaide zich om waarna in de richting van Claw’s barn ging.

OOC: Na mijn post mag het topic oftewel afgesloten worden oftewel opengelaten worden als je er verder mee wilt gaan. In dat tweede geval mogen anderen ook op dit topic posten c: Ophelia heeft haar eerstetaak afgerond!

Gelukkig had Shark haar gevraagd om te gaan jagen, iets waar ze wel een natuurlijk talent in had. Als ze tegen iemand had moeten vechten, had ze niet alleen ongelooflijk voor schut gestaan, ze werd er waarschijnlijk zelfs voor gestraft. Het was waarschijnlijk een behoorlijk groot probleem als ze haar taken niet had kunnen doen. Het idee dat ze naar Claw gestuurd zou worden of eventueel gestraft zou worden, deed rillingen over haar rug trekken. Toch hoorde ze de woorden van Hellhound en Jinx constant in haar hoofd: 'val niet op, doe wat ze van je vragen'. Het zou waarschijnlijk steeds moeilijker worden, maar ze moest door blijven zetten. O was behoorlijk blij toen ze een compliment kreeg van Shark, en knikte dankbaar naar hem. Nu had ze tenminste iets van een goede indruk achtergelaten, misschien dat ze haar vervolgens minder in de gaten zouden houden. Ze nam haar prooi in haar mond, en rende met Shark mee richting het kamp. De kater gaf aan dat hij de tanden naar Claw zou brengen, waarop O knikte. Ze zou haar prooi wel in het kamp afleveren. "Tot later," miauwde ze, waarop ze richting de prooistapel ging.

- topic uit -

Onderwerp: Re: Strange activity. [TAAK] [FINISHED]