Remember when

<sub>De jonge poes stapte zuchtend de apprentice den uit, ze was moe. Niet alleen van het te kort aan slapen, maar van alles wel een beetje. Apprentice zijn was; zo anders dan ze gedacht had. Het was veel meer werk, er werd veel van d'r verwacht...wat als ze die verwachtingen niet kon halen? Wat als ze niet goed genoeg was? Een koude wind waaide langs haar gezicht, het zou niet lang meer duren of het zou leaf-bare zijn. De koudste tijd van het jaar, nee- het ergste tijd van het jaar. De poes deed moeizaam nog wat stappen vooruit voordat ze met haar achterwerk op de grond plofte, haar twee kleurige ogen keken het kamp door. Alles leek rustig, gelukkig ze had even geen zin in een drukke bende. Gewoon...even niet.


Family~</sub>

Sootpaw rekte zijn lichaam kort uit voor hij de apprentice den verliet. Hij had Littlepaw al een tijdje voor hem de den uit zien gaan en besloot haar dan ook op te zoeken zodra hij buiten de den was. Zodra hij haar gevonden had rende hij half in haar richting. "Goedemorgen!" Zei hij misschien net iets te luid. Hij keek dan ook even vluchtig om hem heen om te kijken of hij niet het halve kamp wakker had gemaakt. "Sorry, dat was misschien iets te luid." Verontschuldigde hij zich vrijwel meteen aan Littlepaw.

Jaypaw stampte kwaad zijnde door het woud. Hij had wat mos in zijn bek, maar er ontstonden al kleine gaatjes in het mos omdat hij zijn kaken te hard op elkaar klemde. Hij was woest. Woest omdat hij weer zo vaak het minpunt was van het getreiter van de andere apprentices. Ze waren weer met een nieuwe roddel aan komen zetten, hoor. Dat zijn moeder niet zijn echte moeder was en dat Sootpaw en Littlepaw niet zijn echte broers waren. Onzin! Hij kende Sootpaw en Littlepaw al van toen ze kittens waren. Het waren zijn echte broer en zus. Hij had het witte van zijn vacht van Littlepaw en het grijze had hij van Sootpaw. Hij snapte niet waarom zijn broer en zus nooit klaagden dat ze gepest werden door andere apprentices vanwege hun afkomst. Zij zouden er toch ook wel mee inzitten dat hun vader afkomstig was van BloodClan? Of was hij de enige? Misschien moest hij het ze eens vragen of zo, maar eerst moest hij dit mos maar even naar de elders gaan brengen. Jaypaw ging het camp binnen en liep direct door naar de elders den. Hij negeerde de snauwerige opmerkingen en begon het mos gladjes te strijken waarna hij met een korte knik weer naar buiten ging. Hij kneep zijn ogen samen toen hij Littlepaw en Sootpaw toevallig bij elkaar zag staan. Sootpaw was zoals altijd weer zijn vrolijke, hyperactieve zelf en Littlepaw leek zich niet bepaald vrolijk te voelen. Hij stapte op zijn broer en zus af en deed zijn best om niet te snauwen naar Sootpaw. Soms kon hij de vrolijkheid van de grijze tom echt niet hebben. ‘Ik haat die andere apprentices echt zo erg,’ klaagde hij tegen hun terwijl hij ging zitten en zichzelf een lik gaf over zijn borst. ‘Worden jullie soms niet gek van al dat getreiter? Alleen maar omdat onze vader in BloodClan zit!’ Kwaad zijnde gingen zijn klauwen weer naar buiten. ‘Weet je waar ze vandaag weer mee kwamen aanzetten? Dat ik geadopteerd ben door onze moeder en dat jullie niet eens mijn echte broer en zus zijn. Ik háát ze!’ Kwaad keek hij in de richting van de apprentices den alsof hij daar elk moment naar binnen kon gaan en ze allemaal kon verscheuren.

<sub>Toen Little haar broertje zag aan komen verscheen er al snel een klein glimlachje op haar gelaat."Goedemorgen!"  klonk de vrolijke stem van de grijze kater, de kleinere wit-zwarte poes glimlachte vriendelijk en knikte. 'Hey hey' klonk haar stem rustig, "Sorry, dat was misschien iets te luid.'' little hield even haar kop schuin, hoezo sorry? hij deed echt niks verkeerds hoor. Het is al goed hoor Scoot' probeerde ze de kater gerust te stellen, ze wilde hem niet de indruk geven dat hij iets fout deed terwijl dat helemaal niet zo was... Little's twee kleurige ogen werden even groot toen ze Jaypaw zag aankomen, de kleine poes kroop wat ineen. Hij zag er niet al te blij uit.. ‘Ik haat die andere apprentices echt zo erg,’ klaagde hij ‘Worden jullie soms niet gek van al dat getreiter? Alleen maar omdat onze vader in BloodClan zit!’  toen little de nagels van de kater uit zijn hulzen merkte kroop ze nog meer in een, met een iets wat wanhopige blik keek ze Scootpaw aan. Jaypaw was... niet haar echte broertje en Scoot wist dit ook; alleen Jay zelf niet. Little voelde dat het met de dag moeilijker werd om hem die leugen voor te blijven houden, ze wilde hem zo graag de waarheid vertellen... 'Ja... onze vader' mompelde ze zachtjes terwijl ze veder zwijgend de andere kant opkeek, ze kon hem niet eens meer aankijken...

het maakt mij niet heel veel uit ;'')</sub>

Gelukkig leek het erop dat zijn zus het niet erg vond dat hij vrij luid was geweest, toch had hij wel even een vluchtige blik om hem heen geworpen om te kijken of niet iemand anders het wel irritant had gevonden. Voor hij echter nog wat meer kon zeggen zag hij de ogen van Littlepaw groot worden en hij draaide zijn kop om om te zien dat Jaypaw hun kant aan het uitkomen was en hij zag er zeker niet blij uit. Hij en Little wisten dat Jaypaw niet hun echte broer was, maar hielden het verborgen voor hem. Sootpaw zag ook niet een reden om het hem te vertellen, zolang het beter was voor de andere kater. Hij luisterde voor nu naar wat de kater te zeggen had, vooral toen het eerst weer ging over het getreiter. Hij had het al een aantal keren eerder aan gehoord en het verbaasde hem dan ook niks dat het daar over ging. Echter lieten de volgende woorden hem even kort wegkijken. Het was tenslotte waar wat ze hadden gezegd, echter wist hij niet of het goed was om de waarheid te vertellen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen en sloot hem weer, terwijl hij naar Little keek. Wat moesten ze nu doen, Jaypaw had hun hier nog niet eerder op deze manier mee geconfronteerd en nu wist hij voor een moment niks te zeggen. Voor een keer kon hij geen woorden vinden en dat zei al heel wat.

[Maakt voor mij ook niet zoveel uit, zolang er maar niet iemand te ver achtergelaten wordt.]

Jaypaw was zo boos en hield zijn blik zo erg gefocust op de apprentices’ den dat hij in eerste instantie niet eens doorhad dat zijn broer en zus hem niet aan durfden te kijken, maar draaide zijn kopje om toen Littlepaw weer begon met spreken. Iets aan haar stem klonk… vreemd. Maar ze had er sowieso niet al te blij uitgezien, dus daar zocht hij niet al te veel achter. Waar hij wél iets achter zocht was het feit dat Sootpaw, die normaal gezien overal een antwoord op had en normaal gezien altijd wel durfde om te spreken, nu zijn bek hield en naar Littlepaw aan het kijken was. Maakte hun broer zich zorgen om Littlepaw of was er iets anders aan de hand? Dat Littlepaw zo reageerde was één ding, maar Sootpaw die vervolgens helemaal niks zei, hem niet eens aankeek en zijn blik vervolgens op Littlepaw richtte? Nee, dat klopte niet. Jaypaw had er waarschijnlijk ook niet eens zo bij stilgestaan als hij het daarnet niet over hun vader had gehad en over de beschuldiging waarmee de apprentices aan waren komen zetten. Hij kneep zijn ogen samen naar zijn siblings en ging voor ze staan zodat hij hun aandacht wel moest trekken. Hij vermoedde dat Sootpaw niet ging spreken, maar Littlepaw had tenminste wel iéts gezegd en bovendien had Sootpaw haar ook het eerste aangekeken. Hij liet zijn staart onder haar kin glijden en zette druk zodat ze half gedwongen werd om hem aan te kijken. ‘Is er iets?’ Hij hield zijn stem zo kalm mogelijk, maar zijn trekkende oortje verraadde dat hij zich wantrouwig tegenover de twee ThunderClanners voelde. ‘Kwam het door wat ik daarnet zei of voel je je gewoon slecht?’ Hoewel hij zijn blik in de hare probeerde te boren, verraadde de bezorgde ondertoon in zijn stem dat hij zich toch wel bekommerde om zijn zusje.

_{De poes wist even echt niet meer wat ze moest doen; vooral omdat haar broer ook niks zei. Little had het gevoel dat alle ogen haar kant op keken, alsof zij een vreemd wezen was... Haar kleine hart begon steeds sneller te kloppen. Toen ze de staart van Jaypaw onder haar kin voelde brak het zweet haar uit. ‘Is er iets?’ klonk de koele stem van de grijze tabby ‘Kwam het door wat ik daarnet zei of voel je je gewoon slecht?’ Little probeerde de blik te ontwijken maar dat lukte niet... het gevoel van schuld en verraad nam de kleine poes over. Hoe had ze al die tijd zo tegen haar boer kunnen liegen? Jay verdiende de waarheid, geen leugens die hem al zijn leven werden voor geschoten. Verdomme Little zeg nou eens wat... De wit-zwarte poes draaide haar hoofd toen met een ruk van de kater weg en deed een paar stappen achter uit. Haar ademhaling was zwaar, de poes zocht naar woorden; maar ze wist niks. Moest de eeuwige leugen voortzetten en zeggen dat het aan haar lag? of werd het echt tijd voor de waarheid? Little keek even naar Scoot; hoe dan ook ze kon het geheim niet meer inhouden. 'Jay er is iets wat ik... nee we je moeten vertellen'}

Misschien had hij toch niet zijn mond moeten houden, want nu was Jaypaw dichter naar hen toegekomen en bleef hij Littlepaw aankijken. Dat kwam misschien omdat Sootpaw zelf haar ook had aangekeken in een hoop eruit te komen. Echter bleek al snel dat dat niet meer zou lukken en dat ze het moeilijk nog zouden kunnen verbergen. Hij zou nu echter nog met een excuus aan kunnen komen zetten, maar de kans dat Jaypaw hem dan zou geloven was klein. Hij kreeg ook niet de kans om nog wat te zeggen voor Littlepaw al begon dat ze de kater wat te vertellen hadden. Zou ze hem nu echt vertellen dat hij niet de echte broer was van hen? Dat ze niet dezelfde moeder hadden en dat ze al deze tijd hadden gelogen? Of op zijn minst verborgen hadden gehouden. Hij liet zijn blik van Littlepaw naar Jaypaw gaan om te kijken hoe de kater zou reageren. Zou hij boos worden? Teleurgesteld zijn? Of misschien nog zelfs wat anders?

_{Aw daar ging haar hart; ze voelde het gewoon breken. Ze kon het gejammer van haar broer niet aanhoren, het was teveel. En allemaal haar schuld, ze had het gewoon eerder moeten vertellen. Ze had tegen hem gelogen, zijn hele leven lang. Little kon het niet helpen; ze voelde tranen zich opzwellen in haar ogen. De kleine kattin keek met een schuldige blik naar de zilveren tabby. 'Het spijt me Jay!' klonk haar stem wanhopig en gebroken. De wit-zwarte poes keek naar de andere kater; die nog niks gezegd had. De drukke Scootpaw was de hele tijd al snel geweest. Verdomme waarom zei hij niks?! 'Zeg ook eens wat!' sprak ze tegen de luid. Ze kon het niet alleen doen; hij had ook al die tijd niks gezegd hij was ook schuldig. Ook al waren ze verteld het niet te doen; ze was een verrader. 'We hadden je het eerder moeten vertellen Jay...' mompelde ze zachtjes terwijl ze een traan langs wang rollen.}

Het duurde niet lang voor Jaypaw het door leek te hebben en Sootpaw keek schuldig naar zijn poten. "Het spijt me..." Was het eerste dat hij er nu uit kreeg. Hij had het niet bewust willen verzwijgen voor de kater, maar het was hem gevraagd om er stil over te blijven en dat had hij opgevolgd. Nu hij echter zijn blik op Jaypaw richtte voelde hij een immense schuld over hem heenkomen en hij wist dat het waarschijnlijk beter was geweest om dit nooit verzwegen te hebben. "We waren gevraagd het je niet te vertellen." Voegde hij er nog aan toe. Terwijl hij weer wegkeek, hij kon gewoon niet zien hoe Jaypaw erop reageerde. Zijn schuldgevoel werd er alleen maar groter van.