Cold Water {+ Mazerunner}

De gevlekte kattin liep door het Shadowclan territory. Verzonken in haar gedachtes. Ze was puur gaan wandelen omdat ze wat last kreeg van haar schouder die ze eens pijnlijk had verwond tijdens een gevecht met een das. Het enigste wat overgebleven was, was een groot en opvallend litteken en als het koud begon te worden of ze niet genoeg in beweging bleef kreeg ze last van een stramme en stijve schouder en dus was ze gaan wandelen. Ze trainde op haar eentje, haar twaalf moons had ze bereikt en toch was ze nog altijd een leerling. Echt veel vrienden had ze niet meer wegens ze al een paar katten had aangevallen door woedeuitbarstingen, maar dit had ze nu prima in de hand. Ze leek net een geest, niemand die haar leek op te merken of wat dan ook, en dat had ze maar geaccepteerd. Ze had bovendien niemand nodig om haar te helpen. Haar gedachtes dwaalde af naar de kater van wie ze eens enorm veel van had gehouden. Nog altijd om eerlijk te zijn, maar ze waren uit elkaar gegroeid, en welke warrior wou nog wat hebben met een sullige apprentice? Geen één. En dus had ze de kater uit haar hart verbannen. Ze had eigenlijk een hele muur om haar heen gebouwd, een sterke muur die niet makkelijk te breken was. Ze was afstandelijk geworden en in haar stem was een kille en koude toon te horen, net zoals het ijskoude water van Little Creek tijdens Leaf Bare. Ze drukte haar gedachtes weg en het stilte van de bos vulde haar oren net zoals een...plons! Ze slaakte een kreetje toen ze het ijskoude water in haar vacht voelde en ze klauterde naar een boomstronkd die half in het water lag en klauwde zich er aan vast. Ze proeste en spuugde het water uit die haar keel was binnen gedrongen. Grommend probeerde ze de stronk op te klimmen, maar het was glad en nat en als ze bijna helemaal op de stronk was gleden haar pootjes uit waardoor ze weer in het ijskoude water terecht kwam, maar desondanks haar botten begonnen te verkleumen en te vriezen gaf ze niet op en bleef ze proberen om uit Little Creek te klauteren.

+ Mazerunner

Oh nee. De geur van Smokepaw drong zijn neus binnen. Maze kon haar zelfs zien. Had ze hem ook opgemerkt? De bruine tabby hoopte van niet, om ongemakkelijke gesprekken te voorkomen. Ergens wilde hij wel met haar praten. Maar het zou gewoon vreemd zijn om na al die moons gewoon naar haar toe te gaan... Het zou gewoon vreemd zijn. Maze wist ook niet eens of Smokepaw nog met hem wilde praten. Naar wat hij had gezien, was de zwart-witte poes ook erg vaak alleen. Of misschien zag hij haar enkel wanneer ze toevallig alleen was. Wie weet. De gestreepte kater keek verrast op wanneer een luide plons hem uit zijn gedachten trok. Smokepaw was weg. Of leek weg te zijn. Het duurde niet lang vooraleer hij de zwart-witte poes in het water ontdekte. Zonder na te denken spurtte hij naar haar toe. Hij ontblootte zijn klauwen om zo meer grip te hebben op de boomstronk onder zijn poten. Maze boog naar voren, greep de apprentice bij haar nekvel beet en probeerde haar op de gladde boomstronk te trekken, waarbij hij er zelf bijna van af gleed.

Bijna, bijna was ze er alleen uitgeraakt toen ze opeens werd beet gegrepen bij haar nekvel door een kat en ze dankzij de kat op de boomstronk wist te raken. Haar nagels boorde ze in het hout en vervolgens schudde ze zich uit. Waterdruppels vlogen in het rond. Ze wou een scherpe antwoord geven aan de kat, omdat ze dacht dat het een rampzalige waterrat zou zijn die zichzelf een RivierClan kat zou noemen, maar toen ze op keek ontmoette ze twee vertrouwde ogen en ving ze de vertrouwde geur van de kater. Ze keek hem aan, in zijn blauwe ogen en voelde hoe ze ongemakkelijk begon te worden. Ze schuiffelde achteruit, niet wetend wat ze moest zeggen. Wat deed hij hier? Oké hij was een ShadowClan kat maar dan nog, wat deed hij hier? En waarom moest uitgerekend hij haar redden? Nu had ze veel liever gehad dat een waterrat haar had gered, of dat ze de tijd kon terugdraaien en ze meer op haar omgeving had gelet, dan had ze hem misschien geroken en was ze niet in het water gevallen.

Wel, dit was ongemakkelijk. en hij kon met zekerheid zeggen dat de zwart-witte poes daar een zeer gelijkaardige mening over had. "En, euh, gaat het?", vroeg Maze, in een poging om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Ergens wilde hij dat hij niet tegen haar moest praten. Maar hij had niet echt een keuze gehad. Maze zou niet met zichzelf kunnen leven als hij haar had laten verdrinken. Zeker als het slechts was om ongemakkelijke stiltes te vermijden.

De kater leek het duidelijk net zo ongemakkelijk te vinden, zoals zij dat vond. Haar blik stond koel, en haar blauwe ogen kil en koud. Haar staart zwaaide ze kort heen en weer. "En, euh, gaat het?", vroeg de kater. 'Het gaat prima.', Reageerde ze, het ging goed, ondanks ze het enorm koud had, maar daar trok ze zich niks van aan. En het laten zien deed ze ook niet. Ze was niet zwak en een beetje koud zorgde er alleen maar voor dat ze sterker werd. Deze koude stelde niks voor met de strenge Leaf Bare, iets wat soms extreem koud kon zijn. Nee ze was een sterke dame, en als je zwak was kon je je beter aansluiten bij die waterraten of die rampzalige ThunderClan.

"Het gaat prima.", antwoordde de zwart-witte apprentice. Hij had niet echt het idee dat ze heel erg eerlijk tegen haar was. "Heb je het niet koud?", vroeg Mazerunner, deels uit oprechte bezorgdheid maar ook deels om verdere ongemakkelijke stiltes te voorkomen. Ze zag er uit alsof ze het koud had, en hij zou het waarschijnlijk ook koud hebben in haar plaats. Hij kon zich niet voorstellen dat Riverclanners zich elke dag in het water waagden, het was gewoon zo... vreemd.

"Heb je het niet koud?", vroeg Mazerunner. Ze rolde even met haar ogen. "Ik heb het prima." Antwoordde ze simpel, haar koude toon weer in haar stem. Pure gewoonte. Haar staart zwaaide ze heen en weer. „Trouwens, manen lang niks tegen me zeggen en nu kom je me even helpen, wat ik niet eens nodig had, en nu denk je dat je zo maar tegen me kunt praten?“ Snoof ze. Ze voelde zich nog altijd ongemakkelijk, maar probeerde dat te onderdrukken door haar lichte frustratie en woede boven te halen. Ze begreep het niet, nu zouden ze wel weer praten om vervolgens dan weer te doen of ze lucht waren? Nee daar had ze geen zin in, ze bleef liever alleen, op haar eentje. Dan had ze tenminste geen last van katten hun gezaag en geklets.

Maze knikte wanneer ze zij dat ze het prima had. Wat voor antwoord had hij ook verwacht? Het was de gestreepte kater namelijk erg duidelijk dat ze niet erg blij om hem te zien. "Trouwens, manen lang niks tegen me zeggen en nu kom je me even helpen, wat ik niet eens nodig had, en nu denk je dat je zo maar tegen me kunt praten?", sinds wanneer heb je toestemming nodig om met je clangenoten te praten? En hoe zou dat ook werken? Zou je niet in de eerste instantie naar die clangenoot toe moeten gaan om hen om toestemming te vragen? En telt dat ook niet als praten? Maze besloot er verder niet te veel over na te denken. Smoke was duidelijk gewoon gefrustreerd. Aanduiden hoe... vreemd haar vraag was zou waarschijnlijk niet echt helpen. "Je zag er uit alsof je hulp nodig had", miauwde de gestreepte kater uiteindelijk.

*laat* sorry, school, drukte, etc...^^'

"Je zag er uit alsof je hulp nodig had", miauwde de gestreepte kater uiteindelijk. Ze rolde met haar ogen en zwaaide kort met haar staart. "Ik ben bijna warrior, ik kan prima voor mezelf zorgen. Ik ben niet meer die kleine apprentice die manen lang niks kon nadat ze werd aangevallen door die dassen, Mazerunner." Snoof ze. Het was voorbij, en dat had zij geaccepteerd en dat moest hij nu ook. Ze verwachtte trouwens ook niet echt meer dat het überhaupt ooit nog goed zou komen tussen hun, en misschien was dat ook wel het beste. Ze had juist afstand genomen omdat ze toch de katten waar ze om gaf kwetste en dus kon ze beter op haarzelf blijven.

• Geen probleem :3 Smoke is nu wel warrior maar hier is ze dan nog even een apprentice :3