Greatness inspires envy [LIONPAW]

_{Oh boy, wat kon Runningpaw toch een jaloerse bitch zijn soms. Hij was net klaar met zijn trainingen van vandaag, en wou gewoon even rustig zonder te worden gestoord door iets of iemand wat eten. Maar nee hoor; natuurlijk ziet hij weer Robinpaw, die gevaarlijk dichtbij Lionpaw zat. De zwart witte kater mocht de oude Apprentice niet, hij had verhalen gehoord en wist dat Lion niet bepaald de meest aardige kater was. Hij was sluw en flirterig maar ook erg ambitieus, wat een goed eigenschap zou kunnen zijn als het niet te groot was. Jaloezie vlamde op in Runningpaw's hart toen hij de oranje witte poes een vluchtige, geïnteresseerde blik op Lionpaw zag werpen. Gvd, Runningpaw, focussen op het prooi. Eten is goed, eten is lekker, eten word je nieuwe crush.}

_{Natuurlijk had hij gezien dat een bepaalde kattin achter hem bepaalde interesse in hem toonde, maar hij wist wel beter dan er gelijk op in te spelen. Als hij dat deed, zou hij snel oninteressant worden, en dat was het tegenovergestelde van wat hij bereiken wilde. Vandaar dat hij één keer schuin naar achteren keek, en kort oogcontact maakte met haar, waarna hij weer wegkeek. Simpel genoeg. Niets opvallends, enkel iets wat haar helemaal gek zou maken, als ze ook maar iets van gevoelens voor hem had. Zijn lip trok licht omhoog toen hij merkte dat een jongere apprentice naar hem keek; duidelijk jaloers. Het was met gemak van zijn lichaamstaal af te lezen. Dat hij misschien wel iemand anders' meisje afpakte, deed hem niets. Een grinnik verliet zijn bek toen de zwart-witte kater, Runningpaw, zich koppig over zijn prooi boog. Verder deed Lion niets. Als hij er problemen mee had, zou hij maar naar hem moeten toekomen, want hij ging er mooi niet voor opstaan. Nee, hij zat prima hier, in het zonnetje dat licht door de bomen heen scheen, en nog iets van warmte op het kamp wierp.}

_{Hij kon Lionpaw niet uitstaan, hij zag er veel beter uit dan hem én Running wist dat de andere kater zag dat hij jaloers was. Het liefst was de zwart witte kater op hem afgesprongen, en had hij hem geslagen ofzo. Denk niet echt dat Tallshadow daar blij mee zou zijn, daarom deed hij het maar uiteindelijk niet. Hij besloot uiteindelijk toch wel op hem af te stappen, maar niet om eens de vechtersbaas uit te hangen want dat is Running nou helemaal niet. Hij hoorde een paar Elder op een geïrriteerde manier mopperen omdat hij niet eens de helft van zijn prooi had opgegeten en het daar maar gewoon liet liggen. Toen hij uiteindelijk voor de oudere kater stond opende hij zijn bekje. "Lionpaw, kun je de volgende keer niet zo duidelijk zitten flirten met een van mijn vrienden? Het verstoort mijn etenslust en Robinpaw moet niets met jou te maken hebben." Miauwde hij op een zachtere toon, een fake smile op zijn snoet geplakt maar zijn intimiderende gouden ogen lachte niet mee.}

_{Runningpaw kwam inderdaad op hem afgestapt. De jaloezie was haast te voelen, en hoewel Lionpaw het zeker grappig vond, was dit niet van zijn gezicht af te lezen. Hij keek met wat leek lichte verrassing op zijn gezicht naar de andere apprentice, toen deze begon over het 'geflirt' van net. Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op. "Ik heb inderdaad oogcontact gemaakt met Robinpaw, als je die bedoelt, maar ik kan me niet verzinnen hoe dit lijkt op geflirt." beantwoordde hij rustig, waarbij hij met een rustige uitdrukking naar de zwart-witte kater keek.}

_{Toen de kater tegenover hem lichtjes zijn wenkbrauwen optrok rolde Runningpaw zo onopvallend mogelijk zijn ogen. Puh-lease. "Wat je ook aan het doen was, stop daar mee..." Miauwde hij zuchtend, plotseling oververmoeid door alles. Hij kreeg plotseling medelijden met Lionpaw, was hij niet één keer bezweken onder alle druk? Door iedereen die hem zo minachtend aankeek omdat hij technisch gezien iemand had vermoord, het leven had afgenomen? "Hoe doe je dit allemaal? Je lijkt helemaal nooit te kunnen bezwijken onder druk..." Miauwde hij voorzichtig, een beetje verlangend naar het 'geheim' hoe Lion altijd de situatie onder de controle leek te hebben. Er was nog een vraag tho, een vraag die hij niet durfde te stellen. Hoe was het om iemand te vermoorden, zou het verlichting brengen en hoe voelde je erna?

ooc: sneaky proberen een beetje in Running's void periode te komen be like}

_{Het amuseerde hem, hoe snel Runningpaw opgaf om het baasje in de situatie te spelen. Nu was dit logisch, aangezien het aan Lion te voelen was dat hij dominant was en niet zomaar zou terugdeinzen. Toen de kater tegenover hem opeens met een onverwachte vraag kwam, knipperde hij kort. Hm. Niet bezwijken onder druk? Om eerlijk te zijn, had hij er niet een speciaal maniertje voor. Het zat gewoon niet in hem; veel situatie's lieten hem koud. Haast alle, eigenlijk. Toch was het iets waar hij wel heel veel om gaf. Sterker nog, hij was er geobsedeerd mee. Hij was continu bezig met wat anderen van hem vonden, niet zozeer omdat het hem iets uitmaakte als katten hem verachtten, maar omdat hij in control wilde zijn over iedereen en hij daarom bepaalde hoe zij hem zagen. Als een perfecte apprentice of als een kater om bij weg te zwijmelen bijvoorbeeld. "Hoe bedoel je?" vroeg hij toen echter aan Runningpaw. Natuurlijk was hij niet dom, en wist hij uiterst goed waar de ander het over had. Maar hij had besloten dat hij de andere kater niet zomaar zou helpen; voor hij het wist, had hij concurrentie, en daar was hij niet van gediend.}

Onderwerp: Re: Greatness inspires envy [LIONPAW]