Take Care...(Quietstep||Bronzemask)

Windclan had het aardig te pakken te laaste manen. Van bergopwaarts ging alles ineens heel snel naar bergafwaarts. Zeker ook in de Nursery, daar waar de jongsten van de clan normaliter beschermd opgroeiden tot sterke Warriors. Mits alles goed ging natuurlijk. Nu waren twee van de drie Queens ineens verdwenen, waarvan er eentje zeker overleden was en hadden zij en Bronzemask een aantal poten te weinig. Niet een klein aantal, maar flink. Bronzemask had ze aangesproken op het feit dat ze misschien beter iets konden regelen, in verband met de vele kittens en natuurlijk de weinige Queens. Ze was al lang blij dat de oudere kattin was komen opdagen voor haar nichtjes en neeftjes en achternichtjes en achterneeftjes. Dus helemaal alleen waren ze niet, maar dat betekende niet dat ze het aan konden. Daarbij was Bronzemask natuurlijk ook wel flink geraakt door het verliezen van beiden een nichtje en een zus. Dus had Oceanbreeze ingegrepen en met haar gesproken, in de hoop een oplossing te vinden voor dit probleem. Ze had daarna besloten om maar meteen Quietstep op te zoeken, aangezien hij degene was die zeker in het kamp was. Gezien het feit dat hij in de Medicine Cat's den lag. Met voorzichtige passen liep ze de bekende geurende den in waarna ze naar de bekende kater zocht. Hij was immers de zoon van haar voormalige mentor geweest. Hierna liep ze soepel richting de kater en ging ze naast hem zitten waarna ze hem met een neusje aan stootte. "Quietstep," mauwde ze zachtjes, waarna ze haar kop liet zakken. Ze was duidelijk een vermoeide Queen. Dat terwijl haar nestje nog niet eens hun ogen open had. "Bronzemask en ik hadden een vraag voor je," begon ze voorzichtig. "We komen poten te kort in de Nursery, we hebben te veel kittens en te weinig Queens. We hoopten eigenlijk dat je misschien in staat zou zijn om voorlopig in de Nursery te helpen aangezien je het toch rustig aan moet doen. Natuurlijk als Lizardpath er mee eens is. Daarbij is het misschien goed als we met z'n allen. De kittens opvangen en helpen. Zeker omdat er zoveel gebeurd is in jullie familie in korte tijd. Ze gaan hun broers en zussen en ooms en tantes nodig hebben." Vertelde de kattin, haar ogen boorden in die van hem.

Voor: Quietstep (en Bronzemask)

Van het gevecht tussen Riverclan en Windclan wist hij bijna niets meer. Alles was één grote waas geworden, het enige dat hij nog had onthouden was zijn grote, grijze tegenstander. Blijkbaar was het niet bepaald goed voor hem geëindigd, want de rood-witte kater lag nu met een flinke hoofdwond in de Medicine Cat's Den. Toen hij wakker werd, werd hem verteld dat hij tijdens het gevecht bewusteloos had geraakt. Eerst was hij teleurgesteld geweest, toen hij de gierende pijn in zijn schouders en kop merkte, was hij allang blij dat hij nog leefde. In iedere schouders zaten twee diepe wonden, duidelijk gemaakt door een flink paar klauwen. Over zijn voorhoofd liep een diepe kras die net niet over zijn oog was gegaan. Hij had degene die hem geholpen had willen bedanken, al had hij geen idee wie dat was. Lizardpath en Routpaw hadden het bloeden echter weten te stelpen, waar hij ook al heel dankbaar voor was. Hij voelde zich vrij nutteloos in de Medicine Cat's Den, maar wist ook dat hij verder niets kon doen. Hij had niet eens het gevoel op te kunnen staan, laat staan dat hij zijn taken als Warrior kon verrichten. Het rare was dat zijn moeder noch Mousewish hem opgezocht hadden sinds het gevecht. De kater verplaatste zich kreunend op zijn zij, de wonden in zijn schouders zorgden ervoor dat hij qua beweging maar weinig kon. Hij zag hoe Oceanbreeze naar binnen kwam en op hem afliep. De kater vroeg zich af waarom. Ze groette hem, leek bijzonder vermoeid. "Hé," miauwde hij zwakjes terug. Zijn stem klonk schor, hij had hem al lang niet gebruikt. Hij fronste even, voor zover dat lukte. De Queens hadden hulp nodig, al wist hij niet waarom. Hij had geen enkel idee wat er gebeurd was sinds het gevecht. Hij schraapte zijn keel. "Jullie hebben Brindleleaf en Mouse toch ook? Is er iets gebeurd?" vroeg de kater achterdochtig. Zijn hoofd deed ontzettend veel pijn, was er iets gebeurd dat hij zich had moeten herinneren? Zijn hart begon sneller te kloppen; een slecht voorgevoel viel over hem heen. Wat was er gebeurd?

Na het gevecht met Riverclan was de iets oudere kater naar de Medicine Cat's den verhuisd. Daar waar zijn wonden ook echt verzorgd konden worden en hij aan kon sterken. Ergens begreep ze wel dat hij misschien niet geheel up to date was met alles. Immers wist ze het zelf ook nog niet zo lang. Het was dat beide Queens zo snel achter elkaar verdwenen waren dat maakte dat ze in zo'n noodsituatie waren belandt. Oceanbreeze zelf had al genoeg te leren alleen al voor haar eigen kittens maar nu er nog een zestal kittens bij kwam was ze tot over haar oren in het werk. Ze wou haar nest het liefste niet verlaten, haar kleintjes hadden haar ook nodig; toch kon ze ook niet haar moederlijke gevoelens richting de wezen en verlaten kittens niet ontkenning. Ze wist echter voldoende om te kunnen zeggen dat Bronzemask en zijzelf het niet alleen konden. Integendeel zelfs, ze hadden elke Warrior en familielid nodig om de kittens er boven op te krijgen en de Nursery weer in een veilige vredige plek om te toveren. Ze schudde haar vacht iets uit, aangezien er nog mos in zat. Ze had niet eens de tijd genomen zichzelf te verzorgen en haar lange vacht bij te houden, die nu vol knopen zat. Er was te veel dat eerst haar aandacht vereiste en daarbij had ze Bronzemask beloofd te steunen. Een sombere kattin bij sombere kittens was nooit goed. Dat zou de kittens niet helpen. Ze hadden sterke katten nodig waarop ze konden steunen. Al wist ze niet of Quietstep het aan zou kunnen. Aan zijn reactie te zien wist hij niet dat Mousewish en Cheekykit waren overleden en dat Brindleleaf de clan had verlaten. "Hé," had de kater zwakjes gemauwd. Waarschijnlijk omdat hij al een poosje geen bezoek en gesprekspartner had gehad. Zijn stem klonk schor al was het nog steeds verstaanbaar. Tijdens haar uitleg fronste hij, voor zover dat kon natuurlijk. De kater schraapte zijn keel en ongemakkelijk keek de jonge Queen naar de grond. Zoveel zorgen, zo veel om te verwerken. Deze domper was misschien wel wat veel voor de hele clan. Laat staan voor degene die familie waren en er dicht bij stonden. "Jullie hebben Brindleleaf en Mouse toch ook? Is er iets gebeurd?" Vroeg de kater achterdochtig waardoor de kattin moeizaam slikte. Ze had niet degene moeten zijn die dit nieuws moest komen brengen. Toch moest de kater het weten. Berouwvol keek ze hem aan waarna ze haar kop schudde. Tranen welden op in haar ogen waarna ze zwaarmoedig sprak. "Brindleleaf heeft de clan verlaten." Mauwde ze simpel, met gebroken stem terwijl ze haar best deed sterk te blijven. "H-het spijt me Quietstep." Murmelde ze. Aangezien haar vroegere mentor ook zijn moeder was geweest. "Ik.. Ik dacht dat je dat wel wist?" Mauwde ze zachtjes. Bedremmeld ook een beetje. "Hebben je broers en zussen dat niet verteld?" Mauwde ze verward. Ze had verwacht dat een van hen dat tenminste zou melden. "Mousewish echter... Is in Starclan. Ze is in de gorge gesprongen toen Brindleleaf net weg was. Cheekykit is haar gevolgd. Mistkit heeft alles gezien." Murmelde ze verder terwijl ze onhandig haar kop tegen die van Quietstep drukte. Hopende dat hij een beetje steun aan haar ondervond. Ze wist hoe het was om familie te verliezen en was hierdoor ook wel behoorlijk van slag. Voor alle kittens en ook de kinderen die al ouder waren, Brindleleaf ook als moeder hadden. Het was zo oneerlijk. "Ik ben de enige Queen die over is." Mauwde ze verslagen. "Bronzemask probeerd te helpen. Ze is enkel ongelukkig. Zeer ongelukkig. De kittens hebben de clan nodig. Hebben hun familie nodig." Mauwde ze bijna wanhopig. "Ik zal ook helpen waar ik kan. Al ben ik bang dat ik niet veel kan doen. Behalve de kittens, Bronzemask en de rest van jullie steunen." Besloot ze voorzichtig.

Er was iets aan de hand, iets slechts. Oceanbreeze zag er vermoeid uit, haar vacht zat vol met knotten en haar postuur toonde aan dat ze uitgeput was. Het was wel vaker zo dat Queens - vooral wanneer ze jong moeder werden - hun poten vol hadden aan hun nestje, maar Oceanbreeze straalde tevens iets van bezorging uit. Bezorgde gedachten stormden door zijn kop. Het moest iets met hem te maken hebben, ze was immers naar hém toe gekomen. Was er iets met Mousewish? Of met zijn moeder? Waar was Bronzemask? Zijn kop begon harder te kloppen, elke bons pijnlijker dan de vorige. Hij had weer rust nodig. Na zijn vraag slikte de grijzige kattin moeizaam. Hij had gelijk, er was iets aan de hand. Hij keek om zich heen, probeerde uit de ingang van het kamp te kijken in de hoop dat Mousewish gewoon langs zou lopen. Waren ze gewond geraakt tijdens het gevecht? Quietstep's geelgroene ogen veranderden in twee wanhopige kijkers. Oceanbreeze schudde haar kop en hij zag een traan over haar gezicht rollen. "Brindleleaf heeft de clan verlaten," waren de woorden van de poes. Quietstep's ogen verwijdden zich. Hij wist dat ze dat zou doen, maar zo snel? En wanneer hij nog hier lag, gewond? Ze was nu echt weg. Zijn grote angst was werkelijkheid geworden en het was zijn schuld. Hij wilde alles ontkennen, maar er kwam meer. Ze bood haar excuses aan, zei dat ze dacht dat hij het al wist. Hij schudde wanhopig met zijn kop. Nee, hij wist het niet. Hij had het moeten weten. "Ik heb Mousewish en Puddleshine nog niet gezien sinds..." Zijn woorden zwakten af. Puddle en Mouse had hij nog niet gezien, Polar wilde hij niet zien. Wat Oceanbreeze daarna vertelde, geloofde hij gewoonweg niet. Mousewish, dood? En Cheekykit ook? "Nee, nee, nee..." miauwde hij, alsof ze terug zou komen als hij alles hard genoeg ontkende. Hij probeerde zichzelf overeind te duwen, hij wilde op zoek naar Mousewish, was er zeker van dat ze gewoon in de Nursery lag. De woorden van Oceanbreeze leken een waas. Mouse en Brindle's kittens hadden hem nodig. "Je... Je liegt," miauwde hij, hopend dat ze 'ja' zou zeggen. Hij wilde dat dit een zieke grap was. Zijn hele wereld was in een enkele minuut ingestort. Er was niets meer voor hem. Ergens wenste hij dat hij achter Mouse aan was gegaan.

De kater zag er enorm verslagen uit, iets dat zijzelf natuurlijk ook wel begreep. Was Quietstep niet een goede vriend van Lizardpath geweest. Zover ze het herinnerde wel, ook was het de zoon van Brindleleaf en ook al kende ze hem niet super goed, wist ze wel dat hij beter verdiende. Hij was een goede Warrior voor de clan. Immers zag hij er uit als een harde werker en had hij zich goed ingezet tijdens het gevecht met Riverclan, zo goed dat hij er met flink wat wonden vanaf was gekomen, wat een spijtige realiteit was. Het gevecht was nergens voor nodig geweest. Hij had niet in de Medicine Cat's den hoeven liggen, ze hadden in het vorige gevecht geen Warrior hoeven verliezen. Barksound had de waarheid in één keer moeten vertellen, de klap van het feit dat hij haar kittens in gevaar had gebracht en dat Whitelion zelfmoord had gepleegd, op een andere manier dan Mousewish weliswaar, was groot genoeg om Oceanbreeze in een dipje te laten zakken. Nog erger was het dipje toen ze te weten was gekomen dat twee Queens verdwenen waren, twee Queens die hun kittens achter hadden gelaten. Ze schudde haar kop even en keek treurig naar de kater die ze het heftige nieuws moest vertellen. "Ik heb Mousewish en Puddleshine nog niet gezien sinds..." Mauwde de kater zodra ze over zijn moeder had verteld. Echter bleef het daar niet bij, ze moest hem vertellen dat ook Mousewish en Cheekykit er niet meer waren. Niet meer rond zouden lopen en zouden praten en spinnen zolang ze elkaar niet in Starclan zagen. De woorden stokten in haar keel, ze was zelf ook erg betreurd over alles, er waren te veel klappen in de Nursery gevallen en ze moesten er boven op komen, zo niet voor hunzelf dan wel voor de kittens. Ze waren te onschuldig om niet over te bekommeren. Hadden een heel leven voor zich en zouden niet begrijpen hoe hard de waarheid was. Haar kop lietze onhandig tegen de kater gedrukt haar ogen stonden nog steeds serieus, oprecht spijtig en verdrietig. "Nee, nee, nee..." mauwde de kater, alsof zijn geliefden terug zouden komen als hij zou blijven ontkennen. De kater probeerde zichzelf ondanka zijn wonden overeind te duwen en de kattin wist dat hij de Nursery met zijn eigen ogen moest zien om het te geloven. Dat hij zelf moest zien dat Cheekykit, Brindleleaf en Mousewish er niet meer waren. Ze slikte moeizaam waarna ze hem onhandig een lik over zijn oor gaf, troostend zoals enkel een Queen kon zijn. "Je... je liegt," mauwde hij, hopende dat ze 'ja' zou zeggen, waarschijnlijk. Hopende dat het niet de waarheid was, enkel loog Oceanbreeze niet. "Ik lieg niet, ik hoopte dat ik je beter nieuws kon brengen dan dit. Ik verwachtte dat ze het je zouden vertellen. Het spijt me dat ik het moest doen." Mauwde ze oprecht. Waarna haar blauwe ogen in die van hem priemden. Haar stem klonk schor van de emotie. "Kan je lopen als ik je ondersteun?" Vroeg ze zachtjes en met zwakke stem. "Anders help ik je naar de Nursery en weer terug. Dan kan je het met eigen ogen zien..," fluisterde de jongere kattin. Ze slikte weer moeizaam tranen drupten over haar wangen. "Het gevecht was voor niets geweest. Whitelion blijkt zelfmoord gepleegd te hebben." Fluisterde ze bijna op een uitgeputte toon. Zoveel zelfmoord in Windclan in een relatief korte tijd. Ze drukte haar warme lichaam tegen de kater aan. Ook al kenden ze elkaar niet zo goed, ze hadden elkaar nu nodig. Misschien wel meer dan ooit.

Zijn blik verschoof zich wanhopig door de Nursery. Alsof zich daar ineens een oplossing zou aanprijzen, een uitweg uit deze verschrikkelijke situatie. Hij stelde zichzelf weer voor als kitten, hoe gelukkig hij was. Hoe dol hij was op zijn moeder, zijn siblings, hoe hecht hun familie was, ook al was deze incompleet geweest. Hoe hij zich voor had gehouden om het mysterie van zijn vader ooit eens te ontrafelen. En nu leek alles uitgespeeld op de meest gruwelijke manier. Zijn moeder was vertrokken uit de Clan, zijn zus was dood en zijn neefje ook. Zijn pasgeboren neefje. De brok die zich in zijn keel vormde, weerhield hem ervan om ook maar een woord uit te brengen. Ook al wilde hij van alles tegen Oceanbreeze zeggen, dat ze loog, dat ze niet goed bij haar hoofd was, dat hij bewijs wilde voor dit belachelijke verhaal. Maar ergens diep van binnen wist hij dat ze de waarheid sprak, en dat ze er ook kapot van was. Waarom had ze het gedaan? Alles had zo perfect geleken. Of was hij gewoon zo blind geweest dat hij haar pijn niet had kunnen zien? Had hij teveel aan zichzelf en de situatie met Brindleleaf gedacht? Misschien was het feit dat Brindleleaf weg zou gaan wel hetgeen geweest dat haar over het randje had geduwd. Hij slikte, mocht dat zo zijn, dan was alles zijn schuld geweest. Het waren hem en Puddleshine geweest die hun moeder praktisch verbannen hadden. Zij hadden haar weggestuurd en daarom was Mousewish nu weg. Het was zijn schuld. Hij staarde plompverloren naar Oceanbreeze, die hem verzekerde dat ze niet loog. Dat ze niet degene had willen zijn om hem dit te vertellen, maar dat het niet anders was. Van binnen was hij een wervelstorm van emoties: woede, verdriet, schuld, angst. Van buiten af was hij echter ontzettend stil. Hij probeerde iets te zeggen, tranen uit zijn ogen te forceren, maar het had geen zin. Hij voelde zich zo ontzettend leeg. Oceanbreeze vroeg of hij kon lopen. Hij had geen idee, maar hij moest het voor zichzelf zien, dus knikte de kater. Hij duwde zichzelf omhoog, sissend van de pijn. De druk op de wonden in zijn schouder maakte dat ieder gewicht dat hij erop zette pijn deed. Oceanbreeze vertelde hem dat het gevecht voor niets was geweest, dat Whitelion zelfmoord had gepleegd. De kater richtte zijn ogen ten gronde, vroeg zich af hoe het allemaal zo verschrikkelijk fout had kunnen gaan. "Breng me naar ze toe, alsjeblieft," miauwde hij zwakjes, nog steeds alsof hij verwachtte dat ze er gewoon zouden zitten. Oceanbreeze drukte haar lichaam tegen het zijne aan, en hij steunde op haar voor zoveel hij maar kon. Ondertussen bad hij naar Starclan dat zijn familie gewoon in de Nursery lag.

De blik van de oudere kater schoot naar de Nursery, wanhopig alsof alles een droom was. Alles was beter waarschijnlijk dan de waarheid, de harde waarheid. De kattin zelf had enkel Whitelion verloren en ergens ook wel haar vader Sparkshade, al had ze die nooit gekend dus echt missen deed ze hem niet. Natuurlijk wist ze dat vele kittens wel vaders hadden, zeker omdat die van haar die ook duidelijk had. Ze waren een redelijk harmonisch gezin al was dit natuurlijk wel een behoorlijke tegenslag. Oceanbreeze wist niet wat ze er mee aan moest, ze was uiteindelijk wel verantwoordelijke van de Nursery. Ze was de enige echte Queen. Ze hadden al aardig wat weesjes gehad, voordat Brindleleaf en Mousewish verdwenen. Nu de twee kattinnen verdwenen waren, Mousewish zelfs overleden was het natuurlijk niet makkelijker geworden. Meer kittens en minder Queens. Zelfs de hulp van Bronzemask was niet voldoende, niet dat ze de kattin niet dankbaar was. Bronzemask was geweldig, door meteen in de Nursery te stappen en te helpen. Zelfs al had ze haar zusters voormalige Apprentice niet echt gekend. hiervoor zou ze haar altijd dankbaar blijven, dit zorge ervoor dat ze ergens nog wat rust voelde, ze was niet alleen. Daarbij zou Icecloud vast ook snel helpen, ook al was ze een Warrior. Haar moeder wou wel op haar kittens passen, al wist ze niet of ze ook op meerdere kittens gerekend had. Ooit, misschien vroeger dan later, had de jonge Queen een adempauze nodig naar alles. Alleen maar in de Nursery zitten na al dit nieuws was niet bepaald makkelijk. Te veel tijd om de katten te missen waarvan ze toch ergens wel gehouden had. Ook al kende ze Mousewish niet het beste, ze had de zachtaardige kattin wel altijd gemogen. De kater had al die tijd nauwelijks gesproken, duidelijk was dat hij behoorlijk aangedaan was door deze mededeling, door dit nieuws. Niet meer dan normaal natuurlijk, toch wist Oceanbreeze niet echt wat ze er mee aan moest. Behalve hem de Nursery in krijgen en laten zien dat ze er echt niet meer waren. Ze slikte moeizaam terwijl de kater zijn ogen ten gronde richtte. Nadat ze alles had verteld, zo ook de zelfmoord van Whitelion. Zelf zou ze daar waarschijnlijk ook om rouwen, ze had het niet geweten en ergens deed het meer pijn, dan het zou hebben gedaan als ze het eerder had geweten. Ze had dit niet verwacht, al had ze wel altijd vraagtekens bij zijn dood gehad. Hoe had hij zichzelf het leven kunnen ontnemen terwijl zij en anderen hem nodig hadden? Was het leven van hem te veel geworden? Had hij het niet meer onder ogen kunnen zien. Had hij aan haar gedacht toen hij de keuze had gemaakt, en aan haar moeder? Ze wist het niet, wat ze wel wist was dat de kater voor haar door het zelfde moest gaan. Ze slikte de brok in haar keel weer moeizaam weg waarna ze haar oortjes spitste toen hij sprak. De kater had eerst geknikt toen ze vroeg of hij kon staan. Ze wist niet of hij het kon, maar ze zouden vanzelf merken. In ieder geval ondersteunde ze zijn verzwakte en waarschijnlijk pijnlijke lichaam voordat ze hem bezorgd aan keek. Ze leefde natuurlijk met hem mee. De kater siste van de pijn die hij had door het bewegen, maar hij bleek vastbesloten de Nursery te zien. Dus zei ze er niets van, hij was oud genoeg om te bepalen wat het beste voor hem was. Nu was dat dus in beweging komen en de Nursery checken. Iets dat ze volledig begreep. "Breng me naar ze toe, alsjeblieft," miauwde hij zwakjes, alsof hij nog steeds verwachtte ze te kunnen zien, dat ze er nog zaten. Al deden ze dat natuurlijk niet. Hij steunde op haar terwijl ze haar sterkte lichaam tegen hem aan drukte, waarna ze de langzame tocht riching de Nursery begon. Daar aangekomen hielp ze hem naar binnen, het halfduister in. Haar blik gleed langs de wanden van de nu behoorlijk lege den, sinds er geen oudere katten meer waren. "Moet je nog even uitrusten?" Vroeg ze voorzichtig en zachtjes, bang de stilte te hard te verbreken.

De Clan was gewond. Het was duidelijk. Brindleleaf vertrokken, Mousewish en Cheekykit overleden. Er waren amper Queens om voor de kittens te zorgen. De oorlog met Riverclan had geen zin gehad. In enkele dagen leek de hele wereld omgekeerd te zijn, een totale zonsverduistering. Het was moeilijk om te bevatten dat het leven zo breekbaar en veranderlijk was. Elke herinnering die hij van Mousewish had, drong zich aan hem op. Alsof ze hem vanuit Starclan probeerde te vertellen dat hij haar niet moest vergeten, iets waarvan hij zelf wel wist dat hij dat nooit zou kunnen. Ze had altijd in de Medicine Cat's Den gelegen, ze was ziek geweest, redelijk zwak. Toch had hij nooit gedacht haar te kunnen verliezen. Het was Mouse, ze was altijd overal weer bovenop gekomen, al was het één of andere rare griep, een hoestaanval of koorts, uiteindelijk lag ze weer in de Den waar ze hoorde. Haar zwakte was altijd hetgeen geweest dat haar ook sterk had gemaakt. En ze was zo mooi geweest, zo vrolijk, vriendelijk. Had zelfs uit Raptorecho en Tigergaze iets goeds weten te halen, iets dat voor Quiet onmogelijk had geleken. En hij begreep het wel; als hij Starclan was geweest, had hij Mouse ook voor zichzelf willen hebben. Want dat was het effect geweest dat ze had, iedereen wilde bij haar zijn. Iedereen wilde haar vriend zijn. Wanhopig bad hij voor een laatste kans haar weer te zien, een soort van afscheid, wetend dat het niet zou komen. Zijn gewicht rustte bijna volledig op Oceanbreeze terwijl zij hem naar zijn definitieve antwoord bracht. Tijdens de korte reis, die voor hem kilometers ver leek, beet hij zijn tanden stevig op elkaar. Hij voelde zijn hart zinken toen ze de Nursery binnen stapten, en er niemand was. Niemand, behalve de kittens die nu wees waren. Hij beet zijn tanden nog harder op elkaar, had het gevoeld at ze onder de druk zouden kunnen breken. Ze waren weg, echt weg. Een eenzame traan liep over zijn wang heen, dit was geen realiteit die hij zou kunnen accepteren. Ocean vroeg of hij wilde rusten, waarop hij langzaam knikte. Zijn lichaam trilde, hij had geen idee of hij nog zelfstandig op zijn poten kon staan, dus liet hij zijn achterpoten in elkaar zakken. Waarom was het niet iedere andere kat geweest?

Bronzemask lag in een donker hoekje in de nursery. Alle hoop en pit was uit haar verdwenen. Waarom moest dit nou gebeuren? Ze keek niet eens op toen er iemand binnenkwam. De geur van Oceanbreeze en Quietstep drong haar neus binnen. De stem van de grijze queen echode door het hol. De gestalte van haar neefje zakte in elkaar en het instinct van Bronzemask liet haar opstaan. ''Quiet?'' Miauwde ze voorzichtig. Wist hij het niet? Ze dacht dat iemand het verteld had. Had zij het moeten vertellen? Ze had er niet aan gedacht, was gewoon ingestort in de nursery. Want ze had aan haar zus belooft dat ze op haar kittens zou passen, dat waren er nu dus nog meer geworden. Mousewish was... dood.

Oceanbreeze was ergens wel opgelucht dat de kater het tot nu toe niet al te slecht leek op te pakken. Immers was hij redelijk rustig gebleven en had hij haar niet uitgescholden of wat dan ook. Zoals sommige katten zouden doen als ze een geliefde of meerdere dierbaren verloren. Ze wist dat Quietstep en Mousewish goed met elkaar hadden kunnen opschieten en de dood was natuurlijk ook erg onverwachts gekomen. Zo onverwachts zelfs dat niemand het in het begin waarschijnlijk had kunnen beseffen. Ze wist dan ook dat Bronzemask bijvoorbeeld nog steeds aan het rouwen was en Mousewish's kittens waarschijnlijk ook. Haar blauwe ogen keken de kater aan terwijl ze onhandig de stilte verbrak. Ze wou hem niet laten schrikken en hem verkeerd behandelen. Immers was hij waarschijnlijk mentaal nu niet de sterkste. Haar blik gleed even naar Bronzemask die ook in de den zat en er nog steeds niet al te gelukkig uti zag. Niet dat het onbegrijpelijk was, Oceanbreeze begreep het zelfs heel erg goed, hoe had ze zich wel niet gevoeld toen Whitelion was overleden?! En hoe voelde ze zich nu nog steeds. Onbeschrijfelijk en onwerkelijk was het. Ze schudde haar kop ongemakkelijk waarna ze de kater aan keek. Hij leek inderdaad wel even te willen zitten en uit te rusten en ondanks dat hij zwaar op haar leunde vond ze het niet erg. Ze wist dat hij nu aardig onder de wonden zat en was al verrast geweest dat hij kon bewegen. Al was het een slakkengangetje en leek het misschien voor hem wel een eindeloze wandeling. Dus vond ze het niet meer dan slim om hem aan te bieden even te rusten. Een eenzame traan liep over zijn wang heen terwijl hij knikte en zich door zijn poten liet zakken. Oceanbreeze wierp een ongeruste blik op Bronzemask, aangezien zij misschien beter wist hoe ze met Quietstep om moest gaan. Bronzemask stond op zodra de kater zichzelf had laten zakken en onmiddelijk merkte ze dat Bronzemask duidelijk vanuit het donkere hoekje had staan kijken. Niet dat ze anders verwacht had. "Quiet?" Miauwde ze voorzichtig. Waarschijnlijk ook wel enigszins verrast. "Bronzemask, hij weet het al." Mauwde de jonge Queen voorzichtig, haar stem zacht en gedempt al was het duidelijk in de den te horen.

Amberkit lag in een rusteloze slaap. Ze had niet meer goed geslapen sinds mama weg was. Ze draaide even naar links, en toen weer naar rechts - stampte haar broertjes weg, die dichtbij haar lagen om toch nog wat warmte te hebben. Voetstappen die de den inkwamen wekten haar. De lichtbruine kitten opende haar groene oogjes en keek naar diegenen die binnenkwamen. Het was Quietstep. Hij was diegene die ervoor gezorgd had dat hun moeder wegging - en het kon haar niet schelen dat dat tegenstrijdig was met wat ze meestal dacht, namelijk dat haar moeder weggegaan was omwille van haar. Ze had hun zelf gezegd dat Quietstep en Puddleshine wouden dat ze wegging. De lichtbruine kitten stond op, tranen in haar ogen al liet ze ze niet vallen en met een woeste blik. "Jij!", schreeuwde ze boos tegen de ineengezakte kater. Haar broer, iemand waar ze eerst naar opgekeken had maar die ze nu liever naast zijn zus in de gorge zag liggen. Mousewish had niets gedaan om dat te verdienen, maar hij des te meer. Dat Puddleshine er ook gezellig naast ging liggen. "Jij hebt ons wees gemaakt!"

(pm me als ik niet mocht posten en dan verwijder ik 'm wel ;3 Also, dit is voor ze apprentice word, ofc~)

Zijn borstkas leek zich om zijn longen en zijn hart heen te sluiten, zo verstikkend was het gevoel dat hij nu had. Hij wist het niet te benoemen. Het was een giftige cocktail van woede, verdriet, spijt, alles door elkaar en hij kon geen grip krijgen op zijn gedachten. Het was pijnlijk, het was een lijdensweg die hij met niemand anders zou kunnen bewandelen. Wat hij al wel niet zou geven om terug te gaan, naar het begin van zijn leven. Hij zou de tijd stil hebben laten staan, als het eventjes had gekund. Maar die mogelijkheid had hij niet. Hij had geen enkel iets over de dood, hij was slechts zijn normale, sterfelijke zelf. Hulpeloos als de rest van de zielen op aarde. Toch was er iets van warmte, een gevoel dat hem lichtelijk geruststelde toen hij zijn tante zag. Hij wist wat ze doormaakte, ook zij was haar zus nu kwijt. Ze sprak zachtjes zijn naam, waarop de kater even zijn ogen sloot. Oceanbreeze liet haar weten dat hij op de hoogte was van... het voorval. Alsof hij zelf niet in staat was geweest om zoiets te doen. Misschien was hij dat ook wel niet. Hij had het gevoel dat hij in een duizend stukken zou breken wanneer hij zijn mond open trok om iets te zeggen. Hij zag de pijn in de ogen van Bronzemask, hoopte er iets aan te kunnen doen. Misschien zou hij zich beter voelen als hij haar pijn weg kon nemen, al wist hij niet hoe. Hij wilde zijn bek open trekken om iets te zeggen, iets wat de situatie toch niet beter zou maken, maar de rood-witte kater werd ruw onderbroken. De bruine tabby, die eerst zo vrolijk, zo vol met leven was geweest, kwam nu schreeuwend op hem af. Beschuldigde hem van het vertrekken van haar moeder. De blik van de kater verdonkerde terwijl hij de kitten star aankeek. Het was haar schuld. Als die verrotte kittens niet waren gekomen, was alles nog goed geweest. Hij had nooit ruzie gehad met zijn moeder, Sparrowfeather was nooit zo dom geweest om naar voren te stappen en het nestje als het zijne te claimen. Alles zou oké zijn geweest. "Denk voor geen enkel moment dat jij hier geen schuld aan hebt," siste hij de kitten toe. Allemaal waren ze deel van een nest dat door Starclan verdoemd was. Als ze een beetje verstand hadden, waren ze met zijn allen in dat verdomde ravijn gesprongen.

"Jij!" Klonk een hoge stem vanuit een donkere hoek in de nursery. "Jij hebt ons wees gemaakt!" Schreeuwde Amberkit boos. ''Denk voor geen enkel moment dat jij hier geen schuld aan hebt.'' Radeloos keek Bronzemask toe hoe haar familieleden te keer gingen. Moest ze iets doen? Ze wilde niet dat Quietstep ook boos op haar werd. Maar ze moest wel. Het was het redelijkste wat ze kon doen. ''Het is nog maar een kit, Quiet.'' Miauwde ze waarschuwend maar niet boos. ''En Amberkit, Quietstep wilde ook niet dat dit zou gebeuren.'' Ze keek de bruingestreepte kitten aan. Niet boos, maar verdrietig. Nee, ze moest sterk blijven. Wat haar overgebleven familieleden nodig hadden was steun, en niet iemand die ze moesten steunen. Bronzemask moest zichzelf kunnen redden. Zij was immers de oudste.

Onderwerp: Re: Take Care...(Quietstep||Bronzemask)