Into the Unknown ll Runa

Onderwerp: Into the Unknown ll Runa za 29 okt 2016 - 17:23

_{Geïrriteerd duwde de rode poes met haar staart een kitten de barn uit, een wit-zwart poesje met blauwe ogen. Maar voor Brat was het iets meer dan zomaar een 'kitten' het was namelijk haar jongste dochter, Runa. Brat had het poesje al een maand verborgen gehouden, maar besloot vandaag haar 'het kamp te laten zien. Iets wat eigenlijk niet zo was, ze had eigenlijk gehoopt dat ze Hellhound in het kamp zou aantreffen. Ze moest hem dringend spreken. Haar ogen gleden even naar het kleine schepsel naast haar, het was...belangrijk dat ze de rode kater snel zou vinden. Verdommen ze kon hem nergens vinden, een luide zucht ontsnapte uit haar bek. Hij had geluk, maar hij kon haar niet eeuwen ontlopen. Brat gaf de kleine kitten een duwtje en begon te lopen 'Kom mee' bromde ze emotieloos, terwijl ze verwachtte dat de kitten haar zou volgen.}

Geïrriteerd zijnde bewoog Runa met haar oortjes toen ze geduwd werd. Al één moon lang had ze het idee dat ze gewoon verborgen gehouden werd. Dat haar moeder haar expres zo lang hier hield zodat anderen haar niet konden zien. Wauw. Wat een leven zeg. Ze haatte het hier. Ze haatte de indringende geur van moedermelk en ze haatte het feit dat dit haar moeder was. Haar moeder reageerde nu niet bepaald op haar alsof ze het echt geweldig vond dat Runa haar dochter was. Maar dat maakte niks uit, want Runa wilde haar eigenlijk ook helemaal niet als moeder hebben. Ze was wel al zover dat haar moeder iemand moest zien om haar als dochter te hebben. Ze moest dus ergens een vader hebben rondlopen, maar tot dusver had deze haar nog niet opgezocht en daar was Runa boos over. Runa draaide haar kopje en opende haar bek om in de staart van haar moeder te bijten, maar bedacht zich. Haar moeder had haar tot nu toe nog geen pijn gedaan, maar het zou vast niet meer lang duren tot ze dat zou doen als Runa zo veel brutaliteit zou vertonen. Bovendien zou het nu ook goed kunnen zijn dat ze eindelijk haar vader eens kon ontmoeten. Waarschijnlijk hield haar moeder haar expres weg van haar vader. Boos zijnde zette ze haar pootjes voor zich uit en deed haar best om niet te vallen, maar het lopen ging tot nu toe best wel goed en praten kon ze ook al. ‘Ik wil papa!’ riep ze zodat heel het kamp het kon horen. ‘Niet jou,’ bromde ze er zachter achteraan en kwaad zijnde volgde ze haar moeder het kamp uit, maar deed moeite om niet direct warmte te zoeken bij haar pluizige staart toen de koude tegen haar sloeg. ‘Het is koud,’ mompelde ze en ze keek rond in het kamp. Wauw. Het was best groot eigenlijk.

_{De kitten werkte haar echt op har zenuwen, ze wilde haar vader zo graag leren kennen. Het werd echt irritant, als ze Hellhound vond he? mocht hij de kleine haarbal helemaal voor zich zelf houden. Niet dat Runa haar veel zou missen, ze was nog maar een moon en wilde haar nu al niet als moeder. Well fine then, little brat. 'Dan moet de vader van jouw wel zijn kop laten zien' mompelde de rode poes streng, terwijl ze langzaam begon te lopen. En net als ze wilde volgde de kleine kitten haar, ze klaagde dat ze het koud had. Brat rolde even met haar ogen en sloeg toen haar dikke vacht zachtjes tegen de kitten aan, om wat warmte aan te bieden. Zodat ze zou stoppen met klagen, hopelijk. Opeens stopte de grote poes met lopen, ergens in het midde van het kamp. Snel spuurde nog een laatste keer het kamp door in de hoop om de rode kater aan te treffen, maar nee. Verdommen, met een luide zucht plofte de poes op de grond. Haar blauwe ogen gleden naar de wit-zwarte kitten, 'Ik denk dat je dromen over je pappie ontmoeten even moet uitstellen kiddo'}

Hij zag er wat uitgeruster uit nou Chawl weer terug was. Hij had daardoor weer meer tijd voor zijn taken en tijd om te jagen. Hij stapte zijn barn uit en keek om hem heen. De hondentanden rinkelden zachtjes aan zijn halsband elke keer als hij zijn schouders bewoog. Er lag een koele emotieloze blik in zijn groengele ogen en zijn oren lagen plat in zijn nek, een typische Claw houding. Hij had door het kamp gekeken, maar zijn blik was blijven hangen bij Brat. Of eigenlijk bij het hoopje vacht die ze bij haar had. Wat was dat, of beter wie was dat? De verrassing die hij voelde was niet te zien op zijn gelaat, maar wat moest Brat met een kitten. Hij zette zijn lijf weer in beweging en liep naar ze toe. “Wie hebben wij hier?” Vroeg hij terwijl zijn blik weer naar het kleintje gleed, maar daarna keek hij Brat aan.

Mag ik? Als jullie het liever niet hebben dan kan ik mijn post weer weghalen hoor c: .

Runa deed net alsof ze het afkeurde dat haar moeder haar dikke staart naar haar duwde, maar stiekem vond ze het wel fijn dat ze wat warmte kreeg. De warmte van de staart sloeg gelijk over op de kleine kitten en Runa onderdrukte met moeite een tevreden zucht. Ze keek op toen haar moeder iets over haar vader zei en zwiepte nijdig met haar staart. ‘De reden dat dat tot nu toe nog niet is gebeurd zal waarschijnlijk wel zijn omdat jij hem van me weg hebt gehouden,’ mompelde ze zachtjes. Voor een kitten die nog maar één moon oud was kon ze al vrij goed praten. Runa had dan ook weinig medelijden met de kittens die dat nog niet goed konden en was de meeste tijd meestal aan het doden door die kittens uit te lachen. Zijzelf had niet zo veel moeite met woorden uitspreken en dat kwam omdat ze erg observerend was. Ze wist ook voornamelijk wel wat ze zei, dus dat was een goed ding. De kitten bewoog geïrriteerd zijnde met haar oortje en ging op dezelfde manier als haar moeder zitten toen haar vader zich nog altijd niet vertoonde. ‘Dat is niks nieuws,’ sprak ze brutaal tegen haar moeder, maar ze trok met haar oortje toen een zwarte tom hun richting opkwam. De tom had meer hondentanden dan haar moeder en straalde een houding van gezag uit waardoor Runa twijfelde of het toevallig hun leader was, maar ze had hem nog nooit eerder gezien. Ze keek naar haar eigen pels en wierp toen een blik op de tom. Hé! Het feit dat hij een beetje van haar pels in de zijne had zitten en dat hij als eerste naar hun toekwam wilde zeggen dat hij… ‘Papa!’ De kleine kitten rende enthousiast zijnde naar voren en duwde haar kopje tegen zijn poten. Ze snorde zachtjes en sloot haar ogen genietend. ‘Papa,’ klaagde ze. ‘Haal me weg bij mama. Ze is niet lief voor me en jij wel.’ Ze keek de tom met smekende oogjes aan.

_{Brat negeerde de opmerkingen van de kitten, vooral omdat ze Claw op hun af zag stappen. Ergens vroeg Brat zich af wat hij van haar wilde, maar dat werd al snel duidelijk toen hij met zijn groene ogen naar Runa keek. “Wie hebben wij hier?” vroeg hij, Brat keek de kater rustig aan. 'De nieuwste aanwinst' bromde ze toen vervolgens. ‘Papa!’ kwam er opeens uit de bek van de kitten, Brats ogen werden groot-heel erg groot toen ze haar kitten naar Claw zag rennen. ‘Papa,’ klaagde ze. ‘Haal me weg bij mama. Ze is niet lief voor me en jij wel.’ Paniek overspoelde de rode kattin, nee shit rot kitten! Snel greep ze naar haar dochter met haar klauwen. 'Nee Runa!' siste ze vel. 'Dat is je vader niet!' de poes probeerde haar strenge toon aan te houden, terwijl ze naar Claw keek. Hoe zou hij hier op reageren? Oke Runa leek ook wel een beetje op hem- met haar zwarte witte vacht enzo. Maar toch, het werd echt tijd dat ze de kitten ging voorstellen aan haar echte vader... wie weet deed ze dit wel bij elke kater, en kreeg ze het zelfde probleem als bij...Sniper.}

De nieuwe aanwinst zei ze terwijl hij ging zitten. Betekende dat dat ze weer moeder was geworden, of had ze de kitten ergens gevonden. Het riep eigenlijk meer vragen op dan dat het beantwoorde, dus bleef hij haar enkel strak aanstaren. Als het haar kitten was, waarom wist hij dat dan niet. Toen begon de kitten opeens te roepen. Zijn blik ging naar de zwart/witte kitten die op hem afvloog. Zichzelf tegen zijn poot aandrukte en hij wat ongemakkelijk bleef zitten. Hij was al niet goed met kittens, maar als ze zich zo gedroegen wist hij meestal helemaal niet meer wat hij moest. Gelukkig greep Brat de kitten weer bij hem vandaan. Het feit dat de kitten Brat mama had genoemd werd het voor hem iets waarschijnlijker dat Brat haar moeder was. “Nee.” Zei hij toen. “Ik ben je vader niet. Ik ben Claw.” Sprak hij tegen de kitten, voordat hij Brat aankeek. “Wie is haar vader Brat?” Zijn blik richtte zich opnieuw strak op de kattin. Hij wilde antwoorden en wel nu.

Een hoge kreet verliet Runa’s bek toen ze de klauwen van haar moeder in haar vel voelde. Ze krijste hard, net alsof dat ze vermoord werd, terwijl ze uithaalde met haar eigen kleine klauwtjes naar haar moeder. ‘Blijf van me af, stomme!’ Aangezien ze nog jong was kende ze vrij weinig scheldwoorden en dus kon ze niks anders dan ‘stomme’ verzinnen, maar de boodschap moest normaal gezien wel duidelijk zijn. De klauwen van Brat hadden zich in haar pels geboord en hoewel het gelukkig niet al te hard was, voelde Runa wel al bloeddruppeltjes opwellen waar haar moeder haar geraakt had. Met een haatvolle blik op haar moeder begon ze de bloeddruppeltjes op te likken, maar keek de zwarte tom met grote ogen aan toen deze aangaf dat hij toch niet haar vader was. Nee. Néé! Eindelijk had ze een kans gezien om bij haar moeder weg te gaan en dan was dit weer zo’n instinker, weer een tom die wel qua vacht een beetje op haar leek, maar toch niet haar vader was. Nadat ze over de shock heen was gekomen werd ze echter gefascineerd door zijn hondentanden. Hij had er meer dan haar moeder. Veel meer. Dus dat wilde eigenlijk zeggen dat haar moeder gewoon stom was en niks kon? Haar moeder had er maar… hm. Ze kon nog niet goed tellen. Maar in elk geval had de zwarte tom er meer. Was hij dan de leader? Hij straalde wel gezag uit. ‘Dat zou ik nu eindelijk ook wel eens willen weten, ja.’ Brutaal keek Runa haar moeder aan waarna ze de she-cat zag en een eindje van de katten wegliep. Ze likte over het bloed heen en wierp na elke keer likken een beschuldigende blik op haar moeder. ‘Ik wil papa nú hebben!’ riep ze vervolgens boos naar de she-cat en ze ontblootte haar tanden terwijl ze haar kleine nageltjes uit hun hulzen liet komen. Niet dat het echt intimiderend ging werken, maar goed.

_{De rode poes liet een lage grom horen toen ze de piepende irritante stem vaan haar dochter hoorde. Ze zou Runa echt een klap verkopen als ze niet haar bek hield, alleen niet nu; niet voor Claw. Brat merkte de bloed op dat uit de huid van de kitten drupten, al was Runa er snel bij en begon er aan te likken. Brat snoof alleen even afkeurend en richtte toen haar blauwe ogen op de kater. Ze moest hem natuurlijk tegen komen; en natuurlijk moest hij naar 'echte' vader vragen van het mormel, en natuurlijk moest het vieze hoopje vacht er weer commentaar op geven. ‘Dat zou ik nu eindelijk ook wel eens willen weten, ja.’ sprak de kitten terwijl ze haar brutaal aankeek. Brat versmalde haar ogen en gaf de wit-zwarte kitten een strenge blik. 'Hou je bek' siste ze enkel naar de kitten. De rode poes zuchtte even zachtjes terwijl ze weer met haar ogen op Claw richtte, wat maakte het nog allemaal uit. Het hele kamp mocht mee luisteren van haar part; met een beetje geluk hoorde hij het ook. 'Haar vader is' begon de poes met een luide stem. Haar ogen boorde in die van Claw. 'Hellhound'}

Zo dat kleine ding had wel een eigen willetje, daar zou Brat haar poten vol aan hebben. “Vanaf nu slapen jullie in Barn two.” Hij duldde geen tegenspraak. Het was een Elite kitten en die hoorde in het kamp. Of Brat dat nu wilde of niet. Jonge katten moesten beschermd worden en niet ergens achtergehouden worden. Hij stond op en overbrugde de laatste afstand tussen Brat en hem in. De blik in zijn groengele ogen probeerde zich recht in die van haar te boren. “Ik ben er niet van gediend dat je dingen voor mij achterhoud, begrepen?” Sprak hij ijzig en doodkalm. Zijn nagels schoten uit hun hulzen en zonder waarschuwing trapte zijn klauw in de richting van haar voorpoot. Toen deed hij rustig weer een stap achteruit alsof er niets was gebeurd en ging zitten. “Interessant.” Was het volgende wat hij zei. Ja heel interessant eigenlijk, een kitten van Brat en Hellhound. Eigenlijk had hij het niet verwacht. Met hernieuwde interesse ging zijn blik naar Runa.

‘Houd zelf je bek.’ Het klonk veel zachter dan dat ze het eigenlijk had willen zeggen, maar in elk geval had ze de woorden gemompeld en als haar moeder een goed gehoor had, zou ze het normaal gezien wel verstaan hebben. Haar blik gleed naar de tom, maar schoot algauw weer naar haar moeder toen deze met luide stem riep wie haar vader was. Hellhound. Dat klonk eigenlijk nog wel stoerder dan Claw, hoewel de zwarte tom voor haar moeder één en al gezag uitstraalde. Hij was zeker weten de leader, want Runa zag haar moeder er nu niet bepaald voor aan om te luisteren naar katten die volgens haar niks over haar te zeggen hadden. De kitten draaide haar kopje en wilde net in de richting van de andere katten lopen om te vragen wie haar vader was, maar toen zag ze Claw’s klauw in de richting van haar moeders voorpoot gaan. Ze twijfelde. Aan de ene kant wilde ze haar vader graag zoeken en wilde ze haar gemene moeder achter zich laten, maar aan de andere kant wilde ze ook weer niet dat deze tom haar pijn deed. En dus koos ze voor haar moeder. Ze draaide zich om en rende naar haar moeder toe waarna ze tussen de poten van haar moeder in ging zitten. Ze gaf een paar likjes over de voorpoot van haar moeder en keek vervolgens met een opstandige blik in de richting van de zwarte tom, niet bang zijnde om zijn blik te ontmoeten. Ze drukte haar pels dichter tegen haar moeder aan om haar aanwezigheid te laten blijken. ‘Het was niet mama’s schuld,’ zei ze op een opstandige toon tegen de zwarte tom. ‘Het is vrij opvallend dat ze papa probeerde te vinden. Dat u dat nu niet gezien heeft.’ Ze glimlachte naar de zwarte tom en zette grote oogjes op. Nee, ze mocht geen angst naar deze zwarte tom tonen. En alleen zij mocht mama pijn doen.

_{“Vanaf nu slapen jullie in Barn two.” klonk de ijzige stem van de zwarte kater, de poes knikte. Ze wist dat het zou komen, hoe erg ze het ook haatte. Als ze in Barn two was voelde ze zich...altijd zwak ze kon het niet uitleggen voor haar was het geen fijne plek. “Ik ben er niet van gediend dat je dingen voor mij achterhoud, begrepen?” ging de kater toen veder terwijl hij gevaarlijk dichtbij met zijn nagels bij aar poot kwam, maar ze kon het ontwijken. Haar blik gleed naar benden toen ze een natte tong over haar poten voelden glijden, ze keek naar benden en zag dat Runa nu tussen haar poten zat. ‘Het was niet mama’s schuld,’ zei ze op een opstandige toon ‘Het is vrij opvallend dat ze papa probeerde te vinden. Dat u dat nu niet gezien heeft.’ Er verscheen een kleine vonk in de emotieloze ogen van de rode poes, haar dochter kwam voor haar op. De poes schudde even licht met haar vacht en sloeg beschermend met haar staart langs haar poten. 'Het was nooit mijn bedoeling geweest om het achter te houden' klonk haar stem koud terwijl ze de kater strak aankeek. 'Ik had alleen niet de tijd om het eerder te vertellen' haar stem was emotieloos en koud. Ze keek weer even naar Runa, dit zou ze niet vergeten.

flutt >.<}

Zijn doodkalme blik richtte zich op de kitten en hij staarde haar strak aan. Toen ze haar moeder begon te verdedigen. “Bemoei je nooit met dingen die niet in jouw macht liggen om er iets aan te veranderen.” Sprak hij rustig op zijn ijzige manier tegen Runa. “Dit gaat tussen jouw moeder en mij. Je moet leren wanneer je beter je bek dicht kunt houden.” Het was dat de kitten nog zo jong was. Anders had hij haar in haar nekvel gegrepen en net iets te hard doorgebeten. Nou staarde hij haar enkel aan en liet een doodse stilte vallen. Toen gleed zijn blik terug naar Brat. “Je stelt me teleur Brat. Zeker jij moet weten dat je dan maar tijd maakt. Zeker met zulk belangrijk nieuws als dit. Laat het niet nogmaals gebeuren, want dan mag iedereen toekijken hoe ik jouw buik open haal.” Hij stond op. Als ze dat maar in haar oren knoopte. Claw gaf geen tweede kansen.

Runa was verbaasd over het feit dat het haar ergens wel pijn deed dat haar moeder haar achter had willen houden. Alsof ze daar iets om gaf! Alsof ze iets om de mening van haar moeder jegens haar gaf! Alsof ze iets om haar… nou ja. Het was wel duidelijk dat ze iets om haar moeder gaf, want anders was ze niet teruggegaan naar haar en had ze zeker geen grote bek opgezet tegen de zwarte tom. Hij leek inderdaad de leader te zijn; Runa had haar moeder nog nooit zo onderdanig gezien naar een andere kat toe. En hoewel Runa tegen de grote zwarte tom opkeek, vond ze zijn toon niet bepaald aangenaam en liet ze dat dan ook weten door afkeurend met haar oortje te trekken. Ze voelde zich echter opgelucht worden door haar moeder; ze had geen tijd gehad om Runa’s bestaan tijdig aan te geven. Haar kleine klauwen schoten kort uit hun hulzen toen de tom verder sprak tegen haar en ze keek hem fel aan met haar blauwe ogen. Ik ben niet bang voor jou leek haar blik te zeggen, maar ze merkte dat ze het ergens wel fijn vond dat haar moeder haar staart voor Runa had hangen zodat deze als eerste geraakt zou worden mocht de tom naar haar uitvallen. ‘Ben ik belangrijk?’ mauwde ze zowel naar de tom als naar haar moeder, maar ze drukte haar rug tegen haar moeders buik aan zodat de tom er zeker niet bij kon. ‘Mama zal het vanaf nu op tijd aangeven,’ sprak ze liefjes tegen de tom. ‘Bovendien…’ Ze wachtte heel even. Wilde ze echt zo ver gaan voor haar moeder? Ze keek naar de beschermende houding die haar moeder tegenover haar had aangenomen. Ja, dat wilde ze. ‘Bovendien was het ook deels mijn schuld dat ze het niet aan u kon vertellen. Ik hield haar te veel bezig.’

OOC: Deze is iets later, sorry daarvoor ^^

Onderwerp: Re: Into the Unknown ll Runa