We can make for the seaside, run until our lungs cave in

_{Weightless
We're breaking down, we're on the ledge

De aankondiging van haar moeder had haar hart gebroken.
Altijd had ze op haar moeder kunnen vertrouwen, met al haar problemen had ze naar haar moeder toe kunnen komen. En nu had ze het werkelijk gedaan. Vanmorgen was het angstige gevoel haar al bekropen, toen ze haar moeder niet in het nest naast haar had zien liggen. Ze had wat rondgevraagd, maar niemand die haar gezien had. Nadat ze het hele kamp doorgezocht had, was Mousewish tot de conclusie gekomen dat ze inderdaad weg was. Echt weg.
En het deed zo ontzettend veel pijn. Het leek haast ondraaglijk te zijn; alle pijn, zoveel pijn. Zelfs als ze naar haar kittens keek, kon ze er geen glimlach meer uitpersen. Ze voelde zich zo schuldig, want zonder haar was haar moeder niet weggegaan. De kroosten van Brindleleaf waren immers verantwoordelijk voor haar vertrek. Haar oren gleden in haar nek, en haar blik gleed naar de kampuitgang. Een traan rolde over haar wang, en ze voelde hoe haar poten zich stap voor stap verzetten, het kamp uit, het territorium door, naar de dodelijke kliffen...
Nu stond ze hier, haar lichaam die haar hierheen had gebracht. Ze stond gevaarlijk dicht bij de rand. Haar blauwe ogen hadden zich op het water gericht. Om de zoveel tijd leek er een adrenaline stoot door haar lichaam heen te gaan; wat als ze die extra stappen zou nemen, en haar lichaam in het bulderende water onder zich zou laten vallen? Maar ze was bang, angst omsloot haar hart en deed haar doen twijfelen. Oh, ze wilde het zo graag, al deze pijn eindigen van het verlies van haar moeder en het verlies van Raptorecho, die niet meer tegen haar leek te praten. Het verlies van Tigergaze die haar nooit meer kwam opzoeken, zelfs als vriend niet. Het verlies van haar siblings, met wie ze haast niet sprak. Het verlies van haar vader, omdat haar echte vader zich bekend gemaakt had. Één poot verschoof zich verder naar voren. Haar oren spitsten zich, namen het geluid van het water in zich op. Het klonk zo vredelievend, rustgevend. Nog een stap werd gezet. Haar klauwen boorden zich in de rand, zodat ze zeker niet vallen zou. Niet per ongeluk.
Mousewish sloot haar ogen. StarClan, ze kon dit niet meer aan.
Vergeef me.
En met deze woorden sprong ze, liet ze haar lichaam van de klif afvallen, het hard-kolkende water in. Ze was altijd de vrolijke geweest, bedacht ze zich met een glimlachje, terwijl de lucht langs haar heen raasde. Ze had altijd het positieve in alles gezien, altijd alles proberen op te lossen met liefde. Een laatste glimlach strekte over ha--

Cheekykit & Mistkit}

Cheekykit glipte samen met zijn zus het camp uit. Ze gingen hun mama achterna. Zijn kleine pootjes deden al snel pijn. Ze liepen nu al een tijdje. Cheeky keek om naar Mistkit. Hij zwaaide vriendelijk met zijn staartje. "Wat zou mama doen?" Hij wist het niet, eerlijk waar. Zijn moeder bleef maar lopen en uiteindelijk stopte het kleine ventje. "Mijn pootjes doen zeer," kreunde hij. Hij keek verdrietig naar Mistkit. "Ikke drietig zijn." Oh god hij was weer kleine zwakke Cheeky pfff. Kom op! Hij stond trillend op en stak zijn kleine neusje in de lucht. Al snel kwam mama's warme geur in zijn neus terecht. Maar wat eerst werd waargenomen was het bulderende geluid van... van wat? Nieuwsgierig hupte hij er op af. Het ventje was meteen vergeten dat zijn pootjes pijn deden. Hij rende helemaal tot aan de rand. Verwonderd keek hij naar beneden. "Kijk mama vliegt!" Zijn groene oogjes keken verrukt naar mama die vloog. Een supermama! "Mama! Mama ik wil meevliegen!" Dolgelukkig maakte hij een pirouette. Hij ging vliegen, dansend door de lucht tuimelde hij naar beneden. Zijn neus wees naar beneden. Mama verdween in het blauwe spul. Hij keek met moeite om naar boven. Toen hij het gezicht van zijn zusje zag besefte hij dat hij niet vloog. Angstig keerde hij zijn gezicht af. Zijn neusje raakte het water en toen zijn hele lichaam.

Mistkit had vredig liggen slapen toen er plots beweging kwam. Met slaperige oogjes zag ze een vage, rode gestalte en de poes realiseerde zich dat hun moeder, Mousewish, naar buiten was vertrokken. Meteen alert stond de kitten op; ze hield er niet van ver weg van mama te zijn, de aanhankelijke kitten was bijna 24/7 in haar buurt. Toen haar broertje dan ook op haar afstapte en voorstelde achter haar aan te gaan, besloot de kitten na wat aandringen mee te gaan. Ze vond alles maar eng buiten het kamp en had veel liever de warmte van de nursery, maar toch hield ze zich dapper voor en volgde hem, een keuze waar ze zodra ze buiten het kamp stonden al spijt van gad. Overal waren vreemde geurtjes en geluiden en de poes bleef dicht bij haar grote broer."Wat zou mama doen?" Hulpeloos keek ze hem aan. "Ik weet niet, maar ik vind het niet leuk hier"Piepte ze wat banging, maar ze wilde ook niet alleen terug. Dus stapten de twee traag voort, wat een pittig werkje was voor het fragiele lichaampje van Mistkit en ook Cheekykit begon na verloop van tijd te klagen. "Mijn pootjes doen zeer," En de hare ook, waar was hun moeder toch mee bezig?
Toen haar broertje zijn neus in de lucht stak en vooruit sprintte had de grijze kitten er moeite mee om hem te volgen en zodra ze bij de cliff aan kwamen beefde ze van angst door het de koude grond onder haar poten en de het onbekende brullen van de rivier.
Cheekykit daarintegen keek bewonderend over de rand van de cliff, op de plaats waar hun moeder net nog had gestaan. "Kijk mama vliegt!" Mistkit keek ook over de rand, maar door haar slechte zicht kon ze enkel een vage vlek onderscheidden. "C-Cheeky, ik vind het eng, laten we-"Het gebulder van de rivier leek haar breekbare stem te overstemmen, en Cheekykit leek haar woorden niet mee te krijgen. "Mama! Mama ik wil meevliegen!" En hij zette zich sierlijk af, waarna hij ook zelf naar beneden tuimelde. Mistkit keek met ingehouden adem toe, maar ze vlogen niet. Want eerst raakte haar moeder het water en vervolgens verdween ook het stipje dat eens haar gestreepte broertje was onder het blauwe oppervlak.
Hopeloos en verstijfd van paniek zocht ze tussen de golven, maar haar kleurloze ogen zagen enkel een waas van blauw en bruin. "M-mam? Broer?" Piepte ze zachtjes, starend over de rand maar er kwam geen antwoord. "Jongens hou op, ik vind het niet meer leuk! Kom weer terug!" Galmde haar hoge stemmetje klagelijk over de rand en haar oogjes vulde zich met tranen terwijl ze tevergeefs wachtte op een antwoord. "Ga niet weg zonder mij!" Gilde ze toen vol paniek en klemde zich vast aan de rotsen maar durfde niet ook achter hen aan te springen. Dus wachtte de kitten trillend, op de plek waar zowel Cheekykit als Mousewish naar beneden waren gesprongen. Als z lang genoeg wachtte, dan zouden ze wel terug komen. Vast en zeker, dat hadden ze tot nu toe ook altijd gedaan. Gewoon wachtten, dat vertelde iedereen haar altijd. Ze kwamen terug, toch?

Kalm wandelde de poes verder. Haar blauwe ogen stonden kil, emotieloos. Ze voelde zich de laatste tijd leeg en vooral niet op haar plaats. Het geluid van de rivier dat naast haar bulderde liet haar niet meer opkijken. Haar kop was wat laag gehangen terwijl ze haar pas aanpaste aan hoe ze dacht. Als een eentonige melodie, onhoorbaar voor alles rondom haar. De wind trok even aan haar korte pels en de gestreepte poes sloot even haar ogen... Langzaam keek ze schuin op. Pap had zichzelf van het leven ontnomen? Ze knipperde langzaam en keek zacht zuchtend schuin weg. Ze wist niet meer wat ze moest volgen, wat de werkelijkheid was en wat ze wel moest gaan geloven. Haar blauwe ogen keken echter even op... Een lichaam die viel, nee twee. Een kleintje. Hara ogen zagen het, maar ze verwerkten het niet. Iemand was bezig.

Zelfmoord.

Het sloeg in als een soort tijdbom. Haar poten bewogen eerst niet, haar oogleden waren kalm over haar ogen gelegd terwijl ze toekeek naar het lichaam die viel. Ze herkende het vanaf hier als... Mousewish. Een poes waarmee ze was opgegroeid, waarmee ze een den had gedeeld... Een poes die met die andere was omgegaan. Ze voelde geen pijn, geen verdriet voor haar. Ze was weer een ander. Ze zou verdwijnen... En wie zou haar leugen opmaken voor de clan? Plots werden haar ogen wat groter, maar het was al veel te laat. De kitten die haar was gevolgd verdween... En ze kwam in beweging. Met snelle passen rende ze verder, klom ze hoger en hoger.. Tot ze plots een andere kit zag. Stil keek ze de kitten even aan... Voordat ze schuin keek naar het kolkende water. Zelfmoord... Ze slikte even en voelde een drang, een drang om mee te springen. Maar zo snel als ze dat besefte kneep ze haar ogen toe en stapte ze naar de grijze kitten toe... om haar bij haar nekvelletje te nemen en haar wat weg te zetten van de klif af... Ze had alles niet gehoord. Het was gewoon oorverdovend stil.
Was dit een ziekte geworden?

Ze wilde iets zeggen tegen het jonkie die ze herkende als Mistkit, maar haar lippen stonden droog, haar hoofd was leeg. Ze voelde niks. Of ze voelde zoveel dat ze gevoelloos ervoor was geworden. Even knipperde ze... Haar mond was open, een gebaar die indiceerde dat ze wilde spreken. Maar er kwam geen een woord over haar lippen heen. Het enigste waar ze aan kon denken was dat ene woord, dat ene beeld... Was dit het? Ze staarde langzaam op... En keek achterom. Met rustige passen wandelde ze naar de rand van de klif en staarde ze naar beneden. Haar lichaam leunde wat naar voren... Nog een stukje... En ze zou gaan zoals haar vader was gegaan... Zoals Mousewish was gegaan... en de kit...
Zouden ze dan trots zijn op haar? Vast wel...

Het was zo'n dunne lijn tussen dood en leven... En hier stond ze dan, op die lijn, gevaarlijk naar de dood te leunen... Ze wilde het ook... Waarom... Wilde ze het ook...? Tranen prikten in haar ogen... Ze miste ze... Ze miste ze allemaal...

De grijze kitten wachtte daar nog een hele tijd, terwijl ze trouw op dezelfde plaats bleef zitten. Ze tuurde om de zoveel tijd over de cliff, opzoek nar de vage bruine en rode vlek die haar moeder en broertje zouden moeten zijn. Maar het water bulderde genadeloos verder, zonder ook maar een plukje bekende vacht weer te geven. Afgezien van het water was alles onbewegelijk, totdat er een andere gestalte aan kwam lopen. Mistkit keek angstig op naar de poes, haar gestalte was te vaag voor de kitten om te onderscheidden wie het was. "Help! Mam en-"Ze slikte haar woorden in toen de poes voor haar bleef staan, nu ze zo dichtbij was herkende ze de blauwe ogen en gestreepte vacht als Tigerspots, een vriendin van haar mama. Wat de kitten echter brak, was de droevigheid in haar ogen. Ze deed dan ook niets toen haar grijze lichaam verder van de cliff werd verwijderd, haar kleurloze ogen vulden zich enkel met tranen. De kitten was nog te jong om te begrijpen wat dood was, maar hoe jong ze ook was, ze begreep wel dat er iets goed mis was.
Toen de andere warrior ook bij de rand stond stokte haar adem en ze kroop snikkend in een. "Niet v-v-vliegen,"Klonk haar zachte stem, hol van de tranen. "Mama en Cheeky probeerden het," De poes slikte en keek naar de gestalte voor haar. "Katten kunnen niet vliegen, he?" Haar stem brak.

Rustig wandelde Tigerpaw door het territorium. Het was nog vroeg, maar hij was altijd al één van de eersten die opstond. De oude apprentice, die eigenlijk allang warrior hoorde te zijn, snoof de frisse lucht op. Hij vond de ochtend altijd het best, omdat het dan altijd zo heerlijk rustig was. Helaas werd de stilte onderbroken door een kreet. Een kreet van een kitten. Meteen waren zijn oren gespitst. Het kwam vanaf de gorge. Tiger fronste even. What the hell deed een kitten nou bij de gorge?!? Met een bezorgde frons sprintte de kater naar waar het geluid vandaan kwam. De rivier was nu vooral wat hij hoorde, en moest Tiger dus het even geloven op zijn zicht- en reukvermogen. En ja hoor, daar zag hij de kitten die geschreeuwd had. En er was nog iemand bij haar, die hij herkende als Tigerspots. De apprentice kalmeerde eventjes. Snel trippelde hij op de twee af, maar toen hij hoorde wat de kitten, Mistkit, zei, ging zijn kalmte al snel over naar paniek. "Niet v-v-vliegen," hoorde Tiger de kitten tegen de warrior zeggen. Vol afgrijzen keek hij naar het scenario wat daar aan de hand was. Was Tigerspots nou helemaal gestoord? "Mama en Cheeky probeerden het," ging de jonge kitten verder. Hij sloot zijn ogen. Mousewish was de moeder van Mistkit, en begreep hij nou goed dat zij zelfmoord gepleegd had? "Katten kunnen niet vliegen, he?" De tabby kon het niet meer aan, en stapte dus snel op de grijze kitten af. "Nee, katten kunnen niet vliegen." miauwde hij enkel met zijn zware stem. Er was duidelijk paniek in zijn stem te horen, hoewel hij met al zijn macht probeerde kalm te blijven. "Tigerspots, ga van de rand vandaan. Kom rustig hier he-" Zijn adem stokte. Zijn fantasie sloeg weer eens op hol, en Tigerpaw zag dus allemaal erge beelden voor zich. Hij schudde even zijn kop, en probeerde weer helder na te denken. "Tigerspots, kom hier heen." zei hij nogmaals. "Alsjeblieft."

- Als ik niet mocht posten, verwijder ik hem wel! c':

"Help! Mam en-" Niemand kon ze nog helpen, enkel Starclan kon dat. Ze had de pijn en angst in de bleke ogen van Mistkit gezien en even had ze naar adem gehapt. Het had ergens pijn gedaan, maar het raakte haar meer om te beseffen dat het haar niks meer deerde. Was ze emotieloos geworden? Te koud voor de wereld? Te wreed op een bepaald vlak? In stilte had ze het dan nog gedaan, staan kijken naar de plek waar de roest-witte poes was gesprongen van de klif samen met haar kitten. Nee, het was niet samen geweest. Papa... Heb jij het ook zo gedaan? Of hoe was het bij u gegaan? Zou u trots zijn als ik het ook zou doen? Of zou u spijt hebben dat u me ooit hebt mogen kennen? Papa, waar bent u? Waarom bent u zo snel gegaan? Hield u wel van me? Of was dat maar een leugen. Oh... Mama, heb je ooit van me gehouden...? Hebt u aan me gedacht toen u stierf? Oh zuster, als ik nu ga, dan zie ik u nog... Want u hebt de kracht mij te zien in het hiernamaals, in starclan.
"Niet v-v-vliegen," Huh? Ze keek even op, haar blauwe ogen werden wel meteen gericht op de kitten die pijn had van het verlies van haar moeder en broertje. Was ze jaloers op Mousewish? Op wat ze had kunnen bereiken... Was er een reden om jaloers op dat soort dingen te zijn? "Mama en Cheeky probeerden het," Ja... "Katten kunnen niet vliegen, he?" Konden katten vliegen? Was die vraag nu echt iets dat door haar heen ging?

"Nee, katten kunnen niet vliegen." Een derde partij voegde zich bij hen, een tabby kater die de naam Tigerpaw droeg en even voelde ze pijn in haar borstkas, ze had verdriet, ze was bang en ze wist niet goed hoe ze hiermee moest omgaan. Maar al bij al, voelde ze kalmte, een wilde kalmte die haar angst aanjoeg. Waarom was de rust zo eng? "Tigerspots, ga van de rand vandaan. Kom rustig hier he-" Ze haalde even diep adem en keek terug naar de rand, naar het kolkende water dat alles kon wegnemen als het wilde. "Tigerspots, kom hier heen." Klonk er. "Alsjeblieft." Ze zette een stap terug en draaide zich weg. De grote poes haar ogen verduisterde wat waarna ze met kalme passen naar de apprentice en kit stapte. "Tigerpaw, breng jij Mistkit terug naar het kamp," murmelde ze even zachtjes. "Ik ga kijken of ik de lichamen nog kan terugvinden," klonk er haast levenloos van haar af, waarna ze wegschoot. Haar pas was wiebelig, maar niet instabiel. Ze voelde zich zwak en ze wazs jaloers. Waarom had jij het kunnen doen? Was u trots op haar...?

-Topic uit & sorry voor laatheid xD