Greatness from small beginnings | Hazelpaw

De namiddag was wel onderweg en hij had een patrol gelopen in de ochtend en in de middag gejaagd. Maar nu was het tijd om Hazelpaw mee te nemen voor wat extra alleen training. Hij had zijn poten vol aan Wifflepaw tijdens de normale trainingen dus wat alleen tijd zou fijn zijn. Hij had Wiffle meegestuurd op een patrol. Hij wou constant oog op haar hebben voor ze iets zou doen waar ze later spijt van zou hebben. "Hazelpaw, heb je gegeten?" Glimlachend keek hij naar zijn apprentice en sloeg even met zijn staart. "Kom naar de Sandy Hollow, ik wacht daar op je." Met die woorden draaide hij zich om en begon weg te lopen het kam uit en richting de zandvlakte.

De ondertussen al wat oudere apprentice had vanochtend al flink wat getraind op zichzelf. Het liefst was hij de hele dag bezig met zijn trainingen; dit toonde aan hoe hardwerkend hij was, en hoe graag hij zichzelf wilde perfectioneren. Maar bovenal toonde het ook zijn onzekerheid die hij had, bang dat hij niet goed genoeg was en bang dat als er een tweede keer een Clanovername zou zijn, hij ze niet persoonlijk allemaal tegen kon houden. Toen zijn mentor op hem afstapte, keek de kater op. Hij knikte op de vraag, hij had inderdaad al gegeten, maar niet nadat de rest dit al gedaan had, precies zoals de Warrior Code hem voorschreef. Rowanflight meldde dat ze samen naar de Sandy Hollow zouden gaan voor de volgende training, en Hazel knikte opnieuw, waarna hij de grijze kater achterna ging. Ergens vroeg hij zich af waarom dit geen duo-training was. Hij vond Whifflepaw... Interessant. Ze deed niet zoals het hoorde en hij was nieuwsgierig waarom en wat er precies in haar kop rondspookte. En ergens mocht hij haar ook gewoon, zich niet goed realiserend dat zij misschien wel bij die ene groep waar hij zo bang voor was hoorde. Toen de twee aankwamen bij de Sandy Hollow, keek Hazel verwachtingsvol naar zijn mentor. "Wat gaan we doen?" vroeg hij, en keek de grote kater aan. Alhoewel, zoveel groter was Rowanflight niet meer; het was duidelijk dat Hazelpaw een grote kater zou worden, groter dan het gemiddelde, want hij was nu immers nog maar een halve kop kleiner dan zijn mentor.

Hij had plaats genomen in de zandvlakte zijn hoofd geheven en zijn gouden ogen strak richting het kamp gericht. Zodra hij Hazelpaw zag gleed een glimlach over zijn lippen en kwam hij langzaam omhoog. De vraag liet hem even grijnzen. "Het is wel eens tijd voor je eeste vecht training nietwaar?" Hij kon bijna speels grijnzen terwijl hij even met zijn staart waaide. "Ik vond het wel tijd voor een een op een sessie nietwaar?" Hij rekte zichzelf nog een maal uit voor hij hem aankeek. "Wat is het belangrijkste in een gevecht Hazel? Defense of offence?"

Onderwerp: Re: Greatness from small beginnings | Hazelpaw