Don't be a drag, just be a queen

Het was koud. Iets te koud, voor haar doen. Ze hield niet van kou. Hitte was ook niet plezierig, zeker niet met haar nachtzwarte vacht, maar het was beter dan kou. Hoewel, het had natuurlijk ook wel wat, zeker als er sneeuw lag. Kou maakte alles zo kalm. Iedereen leek aangetast door het weer, en daardoor vermoeid. Hierdoor was iedereen rustig, en niet zo hectisch. Beter. Joanne zat op een grijze steen, ergens aan de rand van het kamp. Haar staartje had ze over haar zwarte pootjes geslagen, en haar blik staarde in de verte. Ze verveelde zich. Het zou niet lang meer duren voordat ze Young One zou worden, nu ze ongeveer zes maanden oud was. Dan zou ze zich nooit meer vervelen. Niet dat ze hier echt naar uit keek: je vervelen was nog altijd bezig dan rond gecommandeerd worden door één of ander oudje dat dacht dat hij beter was dan haar enkel omdat hij ouder was. Dus genoot de zwarte poes nog even van de verveling en het ontspannen leventje dat ze nu leidde. Een bries streek door haar vacht, en ze rilde even. Misschien moest ze maar eens naar de schuur gaan waar het nest van haar, haar moeder en haar broertje was. Maar dan zou ze weer tussen al die hyperactieve kittens zitten.. Zelf was ze natuurlijk ook wel eens speels, ze bleef een kitten, maar soms vroeg ze zich af hoe veel energie die kleine mormels konden bevatten..

[Rascal eerst]

Rascal stapte de schuur uit en rekte zich uitgebreid uit. Helaas scheen er geen warm zonnetje op zijn rug, maar slecht een koude wind begroette hem. Zijn ogen gleden door het kamp. Misschien kon hij wel weer even de stad in, als niemand hem zag. De vorige keren was het ook redelijk soepel gegaan. Op een onplezierig bezoekje van zijn vader na dan. Maar dat hield hem niet tegen om weer te gaan. Binnenkort zou dit allemaal over zijn, dan zou hij zelf mogen zo vaak hij wilde. Maar (er was altijd een maar met regels) dan moest hij eerst toestemming krijgen van zijn mentor. Pfft. Rascal zou laten zien dat geen kat hem de baas zou kunnen zijn.
Zijn ogen vielen op de zwarte vacht van zijn zusje. Een mondhoek kroop omhoog toen hij haar aan de rand van het kamp zag zitten. Helaas zou hij haar niet kunnen laten schrikken, ze was te open om te besluipen. Maar misschien kon hij haar wel op een andere manier van de steen af duwen. Heel kalm liep hij op zijn zusje af met een glimlach op zijn gezicht. ‘Hey, Joanne!’ begroette hij haar enthousiast. Rascal brein was echter ergens anders mee bezig. Waar zou hij het beste af kunnen zetten zodat het een verassing was. Niet de dichtbij, want dan was de duw niet hard genoeg, maar ook niet te ver weg, want dan had ze genoeg tijd om weg te kunnen springen. Rascal bleef langzaam doorlopen en keek vriendelijk naar zijn zusje. Maar zodra hij een staartlengte bij de rots vandaan was, nam hij een snelle aanloop en sprong hij met een grote boog op haar af, hopend haar van de rots af te kunnen beuken. En natuurlijk combineerde de jonge kater zijn verrassingsaanval met een luide strijdkreet.

Het zwarte poesje bleef ongestoord zitten toen ze haar broer in haar ooghoek aan zag komen. Ze hoorde hem roepen van een afstand, en zuchtte even. Natuurlijk hield ze wel van hem, maar hij was soms zo ongelooflijk druk. Ze draaide haar kopje naar hem. "Hey, Rascal.." mauwde ze kalmpjes. Ze observeerde hem terwijl hij naar haar toe kwam lopen, zoals altijd met een grijns op zijn gezicht. Echter, hij liep zo .. bedachtzaam. En zijn grijns was wel heel erg enthousiast.. "Rascal, wat ben je va-" Voordat ze haar zin kon afmaken, voelde Joanne plotseling een enorme beuk in haar zij, die gepaard ging met een soort strijdkreet. Met een smak werd ze van de rots geduwd, en ze landde hard op de grond. verontwaardigd krabbelde ze snel overeind. "Rascal!", riep de zwarte poes geïrriteerd. Leuk hoor! Idioot. Ze zuchtte geërgerd, en draaide zich weg van haar irritante broertje. "Ik heb hier geen tijd voor," mauwde ze terwijl ze hooghartig met haar staartje zwiepend aanstalte maakte om weg te lopen.

Rascal grijnsde breed toen Joanne hem te laat door had en niet veel later in het stof beet. Rascal gierde het uit toen hij een rondje triomfantelijk een rondje om haar heen rende. De jonge kater stopte pas met lachen toen de poes overeind was gekomen en boos zijn naam zijn. ‘Ja?’ antwoordde hij onschuldig en lachte weer onder zijn adem. Hij wist dat zijn zusje er een hekel aan had als ze hem in de maling nam, maar hij had er lol aan. Toch viel zijn gezicht weer in een plooi toen Joanne haar rug naar hem keerde en wegliep, dramatisch zeggend dat ze er geen tijd voor had. Hij nam weer een paar sprongen naar voren en sneed haar pas af, waarna hij onderzoekend in haar blauwe ogen keek. ‘Sorry, ik wist niet dat je boos zou worden,’ sprak hij, moeite hebbend om niet weer in lachen uit te barsten. StarClan kon écht overdrijven, maar hij was wel dol op haar. Zij samen met zijn moeder was de enige familie die hij nog had. ‘Sorry,’ herhaalde hij nogmaals en duwde plagend zijn kop tegen haar schouder. ‘En waar heb jíj het nou druk mee, niets doen?’ vroeg hij plagend en keek het kamp rond. ‘Heb even wat lol, voordat het te laat is,’ sprak hij nu serieuzer, doelend op hun aankomende ceremonie.

Onderwerp: Re: Don't be a drag, just be a queen