I can feel the warning signs running around my mind

In één van de netjes in een rijtje geplante Magnoliabomen lag een grijze kattin. Hoewel de bomen nu niet in volle roze glorie stonden, betekende dat niet dat Azola hier niet bivakkeren kon. Sterker nog, dit was juist fijner; er kwamen zo minder mensen op af. De boom stond aan de rand van een park, waar het redelijk rustig was, aangezien de hoofduitgang aan de andere kant was. Toch liepen er af en toe wat mensen onder haar langs, al zagen deze haar meestal niet liggen.
Hoewel ze niet echt een vaste plek had, was dit toch wel de plek die ze het meeste kon beschouwen als thuis. Ze kwam hier vaak, vooral vroeg 's ochtends of laat 's avonds, als er zo weinig mogelijk mensen waren. Maar nu, deze middag, was ze toch hier gekomen. Ze had besloten dat het kleine beetje aandacht dat ze hoogstwaarschijnlijk zou krijgen het waard was om op een fijne plek uit te kunnen rusten. Hoewel velen haar voor gek zouden verklaren dat ze in de stad woonde, vond ze dit zeker een fijnere plek dan in het gebied dat voor zwerfkatten - of rogues, zoals velen hen ook wel noemden - bestempeld was. Daar moest je veel meer vechten voor een eigen plek, en dat was nou eenmaal niet haar sterkste kant. Vandaar dat ze veel vaker de straten afstruinde dan de open velden, waar de meeste zwerfkatten woonden.

- Open

Novi kwam van een lange lijn, een lange stamboom van katten die hier begin der nieuwe tijden werden geboren. Pandora een witte poes begon haar leven als een huiskat, maar verdween en kwam nooit meer terug. Ze ging leven als straatkat en veranderde haar naam in Rogue. Daarvan kwam deze titel. Daarom kreeg elke afstammeling Pandora achter zijn of haar naam. Novi Pandora strekte zich over de hele lijn. Voorpoten gestrekt, borstkas vooruit en kop omhoog. Toen hij klaar was met stretchten sloot hij zijn grasgroene ogen. Hij stond over de Magnoliabomen waar hij zo vaak kwam aan het weggetje dat ernaast slingerde. Iets verder waren de stenen nesten en begon het weggetje te verharden. Verder dan dit kwam hij niet behalve om te eten. Want eten deed hij uit de vuilnisbakken. Novi opende zijn ogen en die vulde zich met Azola en bomen. Het zicht benam hem zijn adem. Hij trippelde in een rustig tempo naar de bomen. Azola was een van de straatkatten die in de stad leefde. Ze kwamen elkaar soms tegen toen hij zijn dinnertje ging bestellen. De grijswitte kat was slank en dat kwam door zijn dieet. Hij keek naar boven, naar de kale takken met nog hier en daar een bloesempje.

Zoals verwacht kwam er na een tijdje een kat, die haar niet al te subtiel de boom uit leek te willen staren. De tak onder haar bewoog lichtjes toen ze wat anders ging verliggen, en haar poot rustig van de tak af liet glijden zodat ze enkel nog met haar onderbuik op de tak steunde. Voor de rest hing alles buitenboord. Een grijnsje ontstond op Azola haar gezicht, waarna ze doodleuk naar beneden wuifde, richting Novi. Ze had de kater wel vaker gezien, en ze waren zelfs redelijk op het 'vrienden' niveau, althans, zo zag zij ze dan. "Ben je aan het genieten van het uitzicht, Novi?" riep ze naar beneden en zwiepte charmant met haar staart. Natuurlijk had ze het over zichzelf, en om heel eerlijk te zijn dacht ze ook werkelijk dat zij toch wel het beste van het plaatje was. Het was gewoon moeilijk om omheen te gaan; haar ijsblauwe ogen die tot perfect contrast stonden met haar glanzende grijze vacht waren moeilijk weerstaanbaar, en ze wist het maar al te goed. Meerdere katers had ze al weten te manipuleren om te doen wat zij van ze wilde, enkel door een paar keer met de prachtige blauwe kijkers te knipperen.

Zijn diepgekleurde ogen verschoven zich naar Azola. Hij grijnsde zijn rottige tanden bloot. Zijn twee hoektanden waren weg. Ja misschien moest hij iets aan zijn gebit doen, maar no way dat hij met een botje alles ging uit kuisen. Het paste trouwens ook bij hem. Niet erg charmant. "Hmmm ja het licht valt zo mooi door je oren." Hij perste zijn lippen op elkaar, maar lang stil kon hij het niet houden. Pandora stuikte in elkaar en begon daar te lachen van het kan niet meer. "WAHAHAHHAHAHAHAAA", bulderde hij. Hij had een geweldige humor. Al zegt hij het zelf. Snikkend lag hij daar op de grond. Stuiptrekkend met zijn poten. "Snap je snap je!" Ondertussen was heel zijn bruin gebit zichtbaar.

Ze wierp een blik naar beneden. Ja, ze mocht Novi wel. Bovendien was hij ook leuk om te zien - althans, totdat hij die bek van hem opendeed, in ieder geval. Niet alleen kwamen er vaak nogal domme opmerkingen uit, maar ook was zijn gebit er niet één om trots op te zijn. Met een korte zwiep van haar staart vroeg ze of Novi van het uitzicht genoot, waarbij ze op haarzelf wees natuurlijk. De opmerking die hij terugstuurde deed haar doen grinniken. Toen hij het zelf uitproestte - om zijn eigen grap, oh, het niveau weer - kon ook zij het ook niet langer tot enkel een grinnik houden. Dit was waarom ze hem beschouwde als vriend. Ze wisten misschien amper wat van elkaar, maar ze konden zeker lol hebben. Haar mooie lach weerklonk door het park heen en ze moest zichzelf omhoog drukken van haar liggende positie, wilde ze zichzelf niet de tak af schudden. Ze schraapte haar keel, en probeerde haar gelach zo veel mogelijk in te houden. "Hmm, dat vind je zeker woest aantrekkelijk," miauwde ze toen half-lachend terug en wiebelde charmant met haar oortjes. Het grappige eraan was nog, dat het zonnetje dat scheen een prachtig puntje op de grond maakte door het gaatje in haar oor, vlakbij Novi.