Just wandering around {+Lurkingshade}

Willowpaw liep wat door het ThunderClan territory, ze was in gedachten verzonken zoals bijna altijd. De apprentice zou eigenlijk moeten jagen, maar ze was te afgeleid om dat te doen. De mooie kleuren van Leaf-Fall, en het gekwetter van de overgebleven vogels leidde haar af. Oh ja, en er was nog iets: De jonge kattin voelde zich nog steeds niet thuis in haar Clan. De katten waren wel aardig, dat was het probleem niet, en ze accepteerden haar allemaal. Alleen was haar verlegenheid haar altijd de baas. De grijsblauwe tabby durfde eigenlijk geen oogcontact te maken, en al helemaal niemand aan te spreken. Dus zo maakte de jonge kat weinig tot geen vrienden, wat haar zich vaak alleen deed voelen. Het was leuk om naar de gesprekken van de anderen te luisteren, maar ze durfde zich er nooit in te mengen. Willowpaw was zo in haar gedachten verzonken, dat ze niet doorhad waar haar poten haar naartoe leidden. Ze was vlakbij het Thunderpath, oftewel: De grens tussen ShadowClan en ThunderClan waar gevaarlijke monsters overheen zoefden. Nieuwsgierig ging de jonge kattin op onderzoek uit, er waren vast interessante dingen te ontdekken hier. Uiteindelijk stuitte ze op een tunnel onder het pad door. Ze kroop tot ongeveer halverwege, bang om de grens over te steken, toen ze pootstappen hoorde aan de andere kant van de tunnel. Bang kroop ze achteruit tot ze zeker was dat ze niet over de grens heengegaan was. Stilletjes wachtte de apprentice af of de vreemdeling haar zou opmerken.

+ Lurkingshade

Hij wist niet goed of het wel een goed idee was.
Hij was hier bijna dood gegaan en nu stond hij hier weer..? Was dat wel een slim iets? Om eerlijk te zijn, nee, maar aan de andere kant moest hij over zijn angsten komen en hoe sneller hoe beter. Het was namelijk een zwakte voor de clan, zijn gezin en zijn geliefde... Als hij paniek zou voelen kon hij zich nog altijd omdraaien en wegrennen uiteraard... Gelukkig deed hij dat dus niet. Kalm wandelde hij langs het pad, wel een afstandje houdende van het ding. Het was niet veilig... HIj was zo gefocust op zijn eigen dat hij ook helemaal niet door had dat iemand... Er was... Want hij overspannen... en deels wel bang...

Willowpaw keek toe hoe de vreemdeling haar voorbijliep. Ze zuchtte in opluchting, maar realiseerde zich meteen daarna dat dit haar misschien verraden had. Stil wachtte ze af, hopende dat de ShadowClanner haar niet zou opmerken, hij leek immers niet echt op te letten op de grenzen.
In de tussentijd dwaalden haar gedachten af naar iets anders.. Wat als de ShadowClanners deze tunnel nou geregeld gebruikten om op ThunderClan grenspatrouilles te spioneren? Dit zou ze later aan iemand anders moeten vertellen, gewoon voor de zekerheid.

Kalm keek hij op toen hij iets hoorde. Een monster raasde enkele seconden later over het wegdek, wat de aarde en lucht gevaarlijk liet trillen. Hij dook in elkaar en kuchte zachtjes bij de walm van stank die opkwam door dat ding. Hij keek echter langzaam op en wandelde kalm een stukje terug waarbij hij scherp in de tunnel keek. "Maak dat je weg komt..." bromde hij kalm, beheerst, maar vooral eentonig. Hij had geen zin om een of ander kind iets aan te doen, ze moest het maar doen met een bedreiging.