Shooter

Met gebruik van haar scherpe tanden brak ze snel de nek van het konijn. Zijn krijs zou waarschijnlijk de prooidieren die hier nog waren weg jagen, maar ach, lang zou ze hier toch niet blijven. De poes pakte het konijn op en sleepte haar prooi mee naar een koel plekje onder een boom. Het was midden op de dag, wat er voor zorgde dat de zon continue op haar rug brandde en daar was de poes niet zo van gediend. Iets anders waar de poes niet zo van gediend was, was een zwarte kater die verscheen. Ze zwiepte met haar staart en legde haar poot op het konijn, om heel duidelijk te maken dat hij die niet moest afpakken. Het beest was veels te groot om in haar eentje in het geheel op te eten, maar god, de poes vertikte het om haar prooi te delen met een Bloodclanner. Farai snoof dan ook duidelijk hoorbaar, maar veroerde zich verder niet. "Wat moet een Bloodclanner zo ver weg van z'n kamp?"Siste ze kalm. Haar toon was niet vijandig, maar ze was duidelijk niet al te blij met deze kater van haar leeftijd.

De kater bleef haar aanstaren met zijn koude, groene ogen. Farai weigerde haar blik af te wenden, ookal stapte hij op haar af totdat er nog maar een kleine ruinte tussen hen in was. De poes stond op en liet een waarschuwend gegrom horen. De kater was een stuk groter dan haar en hoewel hij misschien niet al te breed was, was hij breder en beter doorvoed dan haar. Hoe dan ook was ze niet geïntimdeerd door hem, of dat dapper of dwaas was, wist ze niet.
Iniedergeval was ze een goede vechter, al hoopte ze dat dit niet tot een gevecht zou uitdraaien.    "Wat moet een Rogue die zo dom is hier open en bloot?" Kaatste hij de vraag koel terug. "Ik weet niet of je blind bent, maar ik hoopte mijn prooi hier op te kunnen eten." Sprak ze vinnig terug, het konijn lag nog steeds beschermd onder haar poten en ze zette even haar nagels in het dode dier toen hij zijn groene ogen erop richtte. "Wil je misschien dat vijanden op je afkomen of ben je nu echt zo dom?" haar blauwe ogen boorden zich in de zijnen. "Wie ben jij om mij dom te noemen, Bloodclan poesje?" sprak ze met een enigszins minachtende ondertoon. "Waarom ga je niet lekker even ergens anders katten lastig vallen?" Beet ze hem toe. Ze snoof, niet comfortabel met de kleine ruimte die zich tussen hen in bevond. Zijn geur was overal en zijn zwarte lichaam versperde haar blikveld, hij was te dichtbij. Hoe dan ook, zou ze niet naar achteren deinsen.

-telefoon postje,sorry!

Had hij werkelijk niets beters te doen dan hier met haar te lopen bitchen over wie er nu dommer was? Want daar begon het wel op te lijken. De kater had gewoon door kunnen lopen en haar nooit meer terug hoeven te zien, simpel als dat. Maar dat had hij niet gedaan, en als hij een potje wilde bekvechten, oh boy, dan zou Farai hem dat vol vreugde schenken."Ik ben heel wat om je dom te noemen, eenling-die-er-alleen-voor-staat," Vervolgde hij kalmpjes, zijn stem bleef monotoon en kennelijk had hij geen goede scheldnamen meer voor haar klaar liggen, want 'eenling-die-er-alleen-voor-staat' was toch wel enigszins zwak in haar ogen. "Maar wie ben ik om daar over te oordelen tho, ik zeg gewoon dat ik het veel beter deed als rogue, moet je nagaan dat ik vele malen jonger was dan jou,"Oh, wat was hij vol van zichzelf. De poes vernauwde haar ogen en keek hem aan. "En ik moet dat geloven?" De poes snoof en liet zich door haar poten zakken, waarna ze haar tanden hongerig in het konijn zetten, zich niets aantrekkend van zijn priemende, groene blik. Als hij niet weg wilde gaan was dat zijn probleem vanaf nu, anders kon hij toe kijken hoe zij heerlijk aan het genieten was. "Ik bedoel, jij trekt de aandacht, dan kom ik, einde verhaal, simpel als dat. Ben je dom of wat?" Geprikkeld slikte ze haar hap door en kwam weer overeind, waarna ze haar neus vlakbij de zijnen bracht en hem strak aan keek. "Luister jij eens goed, dat je bij een of andere 'Murder fanclub' zit maakt je geen haar beter dan wie dan ook, en al helemaal niet beter dan ik. Want voor zover ik weet heb ik het tot nu toe alles overleefd dat op m'n pad werd gegooid en kan prima voor mezelf jagen. Als je dat zo nodig dom wilt noemen, ga vooral je gang, maar doe dat alsjeblieft ergens anders." De poes trok zich weer terug en ging gewoon weer verder met eten, al bleef ze op haar hoede, want ze vertrouwde de kater voor geen haar. "Als je jezelf zo slim vindt, laat dat dan ook eens zien." Uitdagend keek ze hem aan, haar poot onverbiddelijk op haar prooi.

Wat was er toch mis met deze kater? Zodra ze begon te eten leek hij haar plots niet meer aan te kunnen kijken. De zwarte kater maskeerde het redelijk goed, maar Farai's goede ogen hadden heus wel door hoe hij zich...Ongemakkelijk? Was dat het juiste woord? Misschien was het eerder wel walging te noemen, iets in die richting. Goed, maakt niet uit, waar het om ging was dat Farai het eigenlijk wel vermakelijk vond. Als hij haar rust kwam verstoren, zou zij hem zo wel terug pakken. Dus bleef ze op een tergend langzaam tempo van het konijn eten, nadat ze hem een soort van had uitgedaagd. "IS dat een uitnodiging je maaltje te stelen?" Haar ogen gleden van hem naar het konijn, zich beseffend dat ze misschien niet de juiste woordkeuze had gemaakt. Ze betwijfelde immers of de kater zo slim was als hij dacht te zijn, maar zelfs zij kon zien dat hij sterker was, beter getraind iniedergeval. Dus wilde ze het er toch niet op wagen en rolde ze met haar ogen. "Nee, bedenk eens iets creatiefs."Ze had zelf geen idee wat en was stiekem ook blij toen hij het gesprek, al was het eerder gewoon een potje bekvechten, een andere kant op stuurde. "En suprise... ik ben ook een rogue hoor," Verzuchtte hij. Farai keek naar zijn halsband en snoof nogmaals als dubbelcheck zijn geur op en concludeerde dat ze toch best wel zeker wist dat hij een Bloodclanner was."Oh nee, die halsband heb je zeker ook voor de sier," Anwoordde ze spottend. "Niet iedereen heeft het even makkelijk met hun ouders," Oh god, ze kreeg nu toch niet een of ander zielig levensverhaal voorgeschoteld? Want als er iets was waar ze een hekel aan had was het zelf medelijden. "Vertel mij wat." Sprak ze kortaf, tja, achtergelaten worden door je ouders en broertje was nou ook niet bepaald een feestje, al zei ze het zelf. "Verandering in het saaie leven eh..." Ze keek hem onbegrijpend aan. "Dus... Je was een rogue maar door een of ander zielig verhaaltje met je ouders kwam je bij de Bloodclan...? Luister, als je een verhaal vertelt, doe dat dan alsjeblieft niet in dat soort stomme raadsels ofzo. " Ze zetten haar tanden weer in het konijn en keek hem haast... Plagend? Aan.