Say something {Claw}

Say something.

Al de hele dag lag de grijze, grote poes op hetzelfde plekje in het kamp. Het ging de laatste dagen steeds minder goed met haar, voornamelijk omdat haar mentor uit haar leven verdwenen was. Sommige Young Ones zouden hun schouders opgetrokken hebben en weg gewandeld zijn - Wasabi niet. Nee, de gestorven Commander was meer dan dat voor haar geweest; een vriendin, een voorbeeldsfiguur, een persoon waar ze zich veilig en beschermd voelde desondanks alle bloederige dingen die er in deze Clan gebeurden. En nu was die weg. Een enkele beet. Een enkele klap. Weg. Voor altijd. De woorden drongen al langer tot haar door. De laatste dagen had ze niet gegeten en maar een of twee slokjes gedronken sinds Zira's dood, en het effect er van was duidelijk zichtbaar. Haar ronde ribben staken al lichtjes uit door haar grijze vacht en haar heupen zagen er al wat meer knobbelig uit. Ze kon gewoon geen voedsel meer zien. Van zodra ze vlees voorgeschoteld kreeg, leek het alsof haar keel dichtgeschroefd zat. Maar niet alleen haar lichamelijke kenmerken waren vervallen - ook haar karakter was veranderd. Haar stem was zakelijker geworden en haar persoonlijkheid meer kil en gehard. Of het over ging gaan wist Wasabi niet maar ze wilde het ook niet weten. De honger sneed als een stel klauwen in haar maag, maar de Young One voelde de pijn niet meer. Ze sloot haar blauwe ogen, geeuwde en hoopte dat ze door de grond kon zinken of zoiets.

Hij zakte nog wat verder door zijn poten. Terwijl de blik in zijn groengele ogen strak op het dier voor zijn neus gefocust was. De eekhoorn had een beukennootje tussen zijn poten en had hem nog niet door. Het gebeurde niet vaak dat er eekhoorns in de buurt van het park zaten, maar aan de grens met ThunderClan wilde je er nog wel eens eentje vinden. Daar zat deze ook niets vermoedend zijn wintervoorraad aan te leggen. De droogte van de laatste tijd begon vervelend te worden. Ook prooidieren hadden er last van en probeerden zo min mogelijk uit hun holen te komen. Al had de Elite het voordeel dat ze ook bij de twolegs een kip of konijn weg konden plukken. Claw kwam uit zijn verdekte positie en dook boven op de eekhoorn. De eekhoorn had niet eens de kans om te reageren, want de gitzwarte kater had zijn nek al doorgebeten. Hij hield de eekhoorn tussen zijn kaken en draaide zich om, om terug te lopen naar het kamp. Zo snel hij de luwte van het kamp binnen liep viel zijn blik op Wasabi. Hij liep naar haar toe en gooide de eekhoorn voor haar neus. “Opeten.” Het was geen vraag.

Say something

Een scherpe en bekende geur prikkelde vrijwel meteen in haar neus van zodra ze haar blauwe kijkers had gesloten. Claw. Ze hoefde niet eens haar ogen te openen om dat te kunnen zien - maar hij was niet alleen, blijkbaar was hij vergezeld door een... Eekhoorn? Wilde hij haar gaan dwangvoederen? Haar helderblauwe ogen gleden langzaam open, maar ze keek de enorme Clanleader niet eens in de ogen. "Opeten." Het klonk als een bevel, dus ontmoette ze de ogen van de grote kater even voor de beleefdheid waarna ze ze al snel sloot zonder nog maar eens naar het kleine, gebroken lichaampje van de prooi te kijken. "Bedankt, maar ik heb geen honger," liet ze zo minst kil mogelijk weten. Dat ze loog besefte ze nauwelijks zelf, haar maag voelde bijna gevoelloos aan door de honger. Wasabi's kop schoof langzaam opzij, een beetje weg van Claw. Het enige wat ze nu wilde doen was slapen of door de grond zakken. Omdat het laatste niet echt goed toepasbaar was, moest ze het eerste maar eens gaan proberen... Zucht.

Ze mocht best pijn hebben, maar het was niet zo verstandig om dat te tonen waar de hele Elite het kon zien. Zeker niet als je afkomstig was van een Clan. Zijn poot schoot daarom ook uit en duwde haar neus in de prooi. “Dat interesseert mij niet.” Zei hij ijzig kalm. “Als je nog even zo doorgaat met jezelf uit te hongeren. Kan ik je beter meteen je stort doorbijten.” Er klonk geen ruimte voor protest, die ruimte gaf hij sowieso nooit. Ze had maar naar hem te luisteren. Zo niet goedschiks dan wel kwaadschiks. “Voel je vereerd dat ik het je aanbied ondankbaar stuk vreten.” Ging hij nog steeds op zijn doodkalme manier verder. Hij verhief geen moment zijn stem, maar zo was het ook wel duidelijk genoeg. Ze moest eten, anders had het geen zin om haar in leven te houden of haar een nieuwe mentor te geven. Dan had hij niets aan haar.

Say something

Hoewel Wasabi stiekem had gehoopt dat Claw haar zou achterlaten, had ze wel kunnen verwachten dat ze zo'n reactie kreeg als nu. Haar neus werd omhoog gerukt en in de nog warme prooi gedrukt waardoor haar mond vol eekhoornvacht kwam te zitten en ze nauwelijks adem kreeg. “Dat interesseert mij niet.” Het klonk kil en ijzig zoals altijd, zonder een moment zijn stem te verheffen. “Als je nog even zo doorgaat met jezelf uit te hongeren. Kan ik je beter meteen je stort doorbijten.” Bijna rolden de woorden "Ga je gang" over haar lippen, maar het leek verstandiger om dat niet te doen omdat de enorme kat dat waarschijnlijk ook echt zou doen. Mmm, of ze dat erg zou vinden betwijfelde ze. Ze was toch maar alleen. “Voel je vereerd dat ik het je aanbied ondankbaar stuk vreten.” Nu met lichte furie glanzend in haar blauwe ogen, kwam de grijze Young One overeind en nadat ze hem een tijdje in zijn gifgroene ogen had gestaard, boog ze zich wild over het stuk vlees en rukte een klein stukje van het lichaampjes los, maar zodra ze het stukje glad, rauw voedsel in haar bek voelde zat daar opnieuw die stop in haar keel. Ze kokhalsde toen ze probeerde te slikken en slaagde er in met enkele worstelingen van haar slokdarm toch het stuk eekhoorn naar binnen te werken. Wat wilde hij zelfs van haar? Hij had haar hier gewoon kunnen laten liggen en rotten zoals er met de meeste katten gebeurde, bah. Zonder hem aan te kijken scheurde ze nog vrij wild door de frustratie een hapje vlees weg en kauwde er extra lang op om zo veel mogelijk tijd te rekken. "Tevreden?" bromde ze nog steeds zonder oogcontact te maken en probeerde geenzins dankbaar te lijken, al was er wel wat respect uit haar houding op te nemen.

Die brutaliteit. Toch had ze wel besloten om te doen wat hij zei. Een verstandige keuze, eentje die haar leven op dat moment redde. Nu ging hij kalmpjes zitten en keek toe hoe ze wat happen van de prooi nam. “Dat hangt er van af.” Beantwoorde hij haar vraag. Ze ontweek zijn oogcontact, maar zijn blik bleef wel constant op de Young one gericht. “Als jij besluit om jezelf een schop te geven en jezelf uit dat zelfmedelijden haalt ben ik tevreden. Als jij besluit gewoon weer zo door te gaan zo snel ik wegloop is het een ander verhaal.” Sprak hij rustig verder. “Door de eerste optie kunnen we nog iets van je maken. Als je de tweede optie kiest zal je nooit respect verdienen in de Elite.” Het was maar wat ze wilde. Als ze altijd de rotklusjes wilde doen moest ze zich vooral zo blijven gedragen. Hij was namelijk niet de enige die het zag.