Hidden secrets

Het was een slapeloze nacht voor Gravelsmoke. Haar gedachten bleven maar rondgaan, en het leek er niet op dat ze een goede nachtrust zou krijgen. Rustig is de poes de Warrior Den uitgegaan om wat frisse lucht te krijgen, hopend dat het haar hielp wat slaperig te worden. De koele lucht gleed door haar vacht, wat haar deed afvragen waarom ze niet vaker naar buiten ging om deze tijd. Het was heerlijk. Zeker in Greenleaf, wanneer de nacht een van de weinige mogelijkheden tot afkoelen was. En rust.. het was altijd rustig om deze tijd. Waarschijnlijk omdat de meeste katten wel een goede nachtrust hadden. Erg kwalijk kon ze het hen niet nemen, want veel katten gingen er de ochtend erna vroeg uit. De rossige poes merkte echter al snel op dat er nog een kat in het kamp was. Ze draaide haar kop richting de nursery. Het was niet geweldig goed zichtbaar, maar voor een poes als Gravelsmoke was het niet onmogelijk te zien. Zachtjes kwam ze dichterbij de kitten. Zou ze deze terug in de nursery moeten sturen? Zou ze er wel heen moeten gaan? Het was maar een kitten.. Oh Starclan, Gravelsmoke doe normaal. Het is maar een kitten. "Sterren aan het kijken?" zei ze uiteindelijk.

“Ik kon niet slapen.” antwoordde de kitten. Gravelsmoke knikte met haar hoofd. Het was een herkenbaar probleem. “De nacht is vol geheim.” vervolgde Eveningkit. Even wierp de rossige poes een blik naar de duisternis boven haar. De sterren glinsterde en de zilverpels leek mooier dan ooit. Het was een heldere nacht. "Dat klopt." zei ze toen. Hoorde de kitten hier wel te zijn? Nee, eigenlijk niet, maar dat maakte toch niet uit? Het was een mooie nacht en zij was erbij. Wat kon er gebeuren? Behalve dan misschien dat iemand hun zou betrappen. De kitten uit de nursery in de nacht en de Warrior die het toestaat. Misschien moest ze haar terugsturen.. Maar wat zou het gevolg daarvan zijn? De kitten kon waarschijnlijk genoeg rusten.

"Heb jij katten in StarClan mevrouw?" vroeg de kitten aan Gravelsmoke. De rossige poes slikte even, voor ze antwoordde. "Ja, dat hoort bij het leven." Gravelsmokes siblings die als kit waren gestorven, haar ouders, een zeldzame vriend van toen ze nog kitten was. Misschien wilde ze het niet helemaal toegeven, maar ze miste ze wel. En ze vroeg zich dingen af. Als haar broertjes en zusjes waren blijven leven, was het dan nu allemaal anders geweest? Als ze nu nog een vader of moeder had, zou ze dan normaal zijn? Zouden die haar geholpen hebben met haar onzekerheid naar andere Warriors? Vragen die nooit beantwoord zouden worden. Ze was geen medicine cat. Ze sprak niet met de doden. Ze wist alleen dat ze over haar waakte. Misschien keken ze zelfs naar haar, nu, op dit moment.

Even was er een stilte. Een moment waar zowel Gravelsmoke als de kitten niks zeiden, en waarop zelfs de wind en de bomen niet leken te spreken. “Ooh.” antwoordde de kitten toen, zachtjes. Oh... De poes vroeg zich af hoe het met de kitten zelf zat. Of ze zelf al katten in Starclan had. Het leek haar geen gewone kitten. Geen kitten die rennend de nursery uitkwam om in haar staart te bijten. Niet in deze nacht, in ieder geval. Ze wist dat er kittens waren met pleegouders in plaats van dat de echte moeder voor de kitten zorgde. Ze herkende haar als een van de kittens.. Eveningkit? Dat leek haar een logische optie. De vraag over wie zij al verloren had tintelde even op haar tong, maar Gravelsmoke besloot dat ze die vraag niet kon stellen. Niet aan zo'n kleintje. In plaats daarvan vroeg ze iets anders. "Wat doe je hier eigenlijk? Uit de Nursery?" De rossige kat was niet van plane om de kitten te straffen, maar eerlijk was ze er wel nieuwsgierig naar.

"Soms heb ik andere lucht nodig. Niet de geur van melk." antwoordde de kitten. Gravelsmoke knikte, dat leek ze in dit gesprek wel vaker te doen. Knikken, zonder er iets te zeggen. Wat viel er dan op te zeggen? Ze kon de kitten geen gelijk geven. Ze kende de geur van melk niet en wist niet hoe het was om de hele tijd in dezelfde geur te zitten. Of naja, alles hier rook naar Thunderclan, maar daar was ze nu al zo lang aan gewend dat het niet echt meer opviel. Ongelijk geven kon ze ook niet, om diezelfde reden. Toch vroeg ze zich af hoe het kwam dat deze kitten de eerste was die ze erover hoorde, op deze manier en in deze situatie. Zou ze moeten vragen wat er dwars zat? Die gedachte schudde ze weg. Nee, het was nog maar een kitten. Ze moest zich geen zorgen maken. Dat zij altijd problemen had in haar gedachtes betekende niet dat anderen dit ook hadden.

"En jij mevrouw? Waarom lig jij niet in je nest? Is het ook niet leuk in de warriors den?" vroeg Eveningkit. Gravelsmoke slaakte een zucht. Het had geen zin om een kitten met haar problemen op te zadelen, maar goed in liegen was ze nooit geweest. "Ik kon niet slapen." zei ze toen. Het was geen leugen, ze had niet kunnen slapen en dat was een reden dat ze hier was. De reden waarom ze niet kon slapen, waarom ze dacht de rust nodig te hebben, dat vertelde ze niet. Iemand zei ooit dat de rest van de waarheid achterhouden ook liegen was, maar Gravelsmoke was daar niet mee eens. Het was immers nog steeds waar.

Even keek de kitten naar de nursery. "Ik moet maar weer eens terug denk ik." zei Eveningkit. Gravelsmoke knikte. Misschien was dat beter ja. De Warrior wilde morgen vroeg opstaan, dus misschien moest ze weer een poging tot slapen doen. "Tot morgen Gravelsmoke." zei Eveningkit, voor ze opstond en de Nursery weer inkroop. "Tot morgen, Eveningkit" zei Gravelsmoke nog zachtjes richting de nursery. Hierna bleef ze even alleen zitten, in de koele nachtlucht, kijkend naar de sterren, voor ze weer terugliep naar de Warrior Den. Eens kijken of het nu wel lukte om in slaap te vallen.