Cold // Michelle

De koude wind blies door zijn manen terwijl de regen als kleine mesjes op de hengst neerkwam. Enapay had zijn hoofd naar beneden gericht in de hoop zo minder wind op te vangen, maar veel merkte hij er niet van. Zijn gehele vacht was kletsnat, elke ademhaling kostte hem moeite, en de kou werd hem te veel. Zijn hele lichaam protesteerde en wilde hem even laten liggen om te rusten. Zijn verstand dwong hem echter tot andere acties. Enapay had het op zijn lange reis al meegemaakt. Paarden die even gingen rusten om vervolgens nooit meer op te staan. Kou was manipulatief. Het verleidde je om even je ogen te sluiten, om je dan voor altijd mee te nemen. Maar de kou zou hem niet krijgen. Hij was erger gewend.

De laatste tijd was Enapay eenzaam geweest. Hij was weinig andere wezens tegengekomen. Geen paarden, maar ook geen muizen of wolven. Niet dat hij er echt naar had gezorgd. Dat was niet de reden dat hij hier nu was. Daarbij zou het een lange zoektocht worden. De meeste waren al gaan schuilen, of waren naar de warmere gebieden getrokken. Maar hij niet. Die warme gebieden had hij al vaak genoeg gezien. Hij wilde naar de kou toe. Hij wilde naar het puntje van het noorden, net zolang tot hij het zuiden weer tegenkwam of van de wereldbol afviel. En daarna ging hij naar het oosten, om vanuit daar weer naar het westen te trekken. Het was een lange reis, en de hengst betwijfelde of hij de reis wel kon beëindigen voor zijn levenslicht uitging, maar dat maakte hem niet uit. Hij zou doen wat menig paard niet had gekund. Hij zou meer hebben gezien dan wie dan ook. Hij zou elke uithoek van de wereld hebben gezien.

Ja, het was het reizen, het zien van deze wereld.. Dat was wat hem gelukkig maakte. Niet het land, niet de titels, niet het geld. Dat alles had hij al achter zich gelaten. Dat was verleden tijd. Zelfs vrienden, liefdes, had hij niet meer gezien. Natuurlijk had hij wel eens een pauze genomen, of was hij ergens anders heen gegaan. Om te helpen. Dat kon nu ook gebeuren. Ze hoefde maar iemand naar hem te sturen als ze zijn hulp nodig hadden. Écht nodig, en dan zou hij komen. Voor zijn vrienden die hij trouw was. Voor zijn eergevoel. Maar voor hemzelf stopte hij bijna nooit. Hij had dit doel zelf opgezet en hoe lastig het ook was, hoe vaak hij hierover twijfelde, hij zou er niet mee stoppen. Als hij dat zou doen, zou hij jaren later alleen maar spijt krijgen. Later, wanneer het te laat was om de reis weer te hervatten.

Anderen zouden hem misschien voor gek verklaren. Hij had inmiddels al 10 jaar verspilt. Misschien iets korter, misschien wat langer. Na al die jaren was hij zijn gevoel van tijd kwijt geraakt. Hij hield het niet meer bij. Waarom zou hij? Tijd was een geschenk. Elke seconde, elke minuut, elk uur, was een geschenk. Maar als je elke seconde zou tellen zou je uiteindelijk te weinig tijd overhebben om van de andere secondes te genieten. En wat is een geschenk als je er niet van geniet? Gelukkig genoot Enapay hiervan. Van elke seconde, elk geschenk. Of naja, meestal dan, want heel fijn was lopen in harde regen en koude wind niet. Maar toch was hij dankbaar daarvoor. Het maakte hem sterk. Het zorgde ervoor dat zijn doel uitdaging had. Dat hij ook kon zeggen dat hij iets had bereikt.

Even stond de hengst stil. Een enkele seconde, om een adempauze te krijgen. Een moment waar hij zich niet vooruit moest trekken. De verleiding om te gaan liggen en zijn ogen te sluiten werd groter. Toch wist hij zich er op een of andere manier van te weerhouden. Hij wist weer een stap vooruit te doen, langzaam. Zijn reis hoefde niet binnen een dag gemaakt te zijn. Hij mocht er even over doen, zolang hij maar bleef reizen. Zolang hij niet in dit soort weer ging stoppen met lopen. Zolang hij zijn doel in ogen hield. Dan kwam het goed.
Nadat hij weer even verder was gelopen hoorde hij niet meer alleen zijn eigen hoefstappen in de sneeuw. Verbaasd keek hij op. Hoorde hij de wind, of was er echt iemand anders in de buurt? Met een beetje geluk geen roofdier, die hem als een lekker hapje zag. Dat had hij nu niet nodig.

- Michelle (v. Butterstar)