The future's open wide, beyond believing.

Ze kon het nog amper geloven. Ze was terug. Terug in haar clan, maar haar familie en... Vrienden? Ze slikte even en liet een zucht langs haar lippen rollen. Soms nam ze dat laatste niet serieus. Waren dit echt haar vrienden of was het maar een deel van het echte verhaal...? Soms vraagde ze zich af of ze wel het juiste deed, had gedaan... En ga zo maar verder. Toch had ze besloten om hem op te zoeken. Ze wist dat een goed gesprek met hem altijd wel tot iets goeds kon lijden. Ze was tenminste niet iemand die gewoon op een iets uitging. Ze kon soms wel eens yolo zijn, maar dat was maar met momenten. Verder was ze vrij beheerst namelijk. Dat had ze geleerd vroeger en zo zou ze altijd blijven, dat wist ze verdomd goed. Maar ah... Met kalme passen liep ze naar zijn boom, waar zijn geur sterk aanwezig was. Ze was nog niet lang terug, nog geen dag zelfs... Misschien zou bijpraten later moeten gebeuren... Even terug wennen zou beter zijn... Of toch niet? Ze had eerst wel iets uit te leggen... Maar daar zou ze het liefst over zwijgen.

-Silverstar

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Met een plof liet Silverstar zich op de grote tak neervallen. Hij staarde afwezig voor zich uit, iets wat hij altijd deed als hij diep in gedachten was verzonken. Hij had er een drukke dag op zitten. Ze hadden Snowdrop teruggehaald van Riverclan nadat haar kitens groot genoeg waren om de reis te overleven. Haar kittens. Hij kon het nog steeds niet helemaal bevatten dat zijn goede vriendin zwanger was geraakt. Hij wist dat ze al jaren een grote kittenwens had, dus had dit niet als zo'n grote verrassing moeten aankomen. Maar, dat had het wel gedaan, en nu had hij er gemixte gevoelens over. Natuurlijk was hij blij voor haar, en opgelucht dat alles toch nog goed was afgelopen ondanks dat ze bijna was verdronken in de rivier (dat herinnerde hem, hij moest Butterstar binnenkort maar eens zijn dank betuigen voor het redden van haar leven). Maar het zat hem dwars dat ze niet wilde vertellen wie de vader was, en waarom wist hij niet. Elke queen had het recht om daarover te zwijgen. De zilvere kater liet een zucht uit zijn bek ontsnappen, en wilde net zijn ogen sluiten, toen een bekende geur zijn neus binnen droop. Hij keek op, toen naar beneden, en trok met zijn oren eenmaal hij de gedaante van Snowdrop in het zicht kreeg. "Snow.." Hij kwam meteen overeind en wilde naar beneden springen, maar bedacht zich op het laatste moment en wenkte haar in plaats daarvan met zijn kop naar boven. Hier zouden ze in iets meer rust kunnen praten, zonder prangende ogen en priemende oren. Iets wat ze op dit moment misschien wel nodig had. Misschien wel allebei.

In gedachten verzonken had ze helemaal niet door dat de leader in zijn boom zat. Het was zo dat Snow soms echt kon wegzinken in haar gedachten, maar ah, kon je het haar kwalijk nemen? "Snow.." klonk er dan ook vrij plots voor de gevlekte kattin, die langzaam opkeek en al snel de tabby zag liggen in de boom. Hij wenkte haar naar hem toe en ze glimlachte kalm naar hem waarna ze even rondkeek naar de boom. Ze sprong kalm erin en begon te klauteren. Ergens wel uit haar ritme omdat ze een tijdje geen bomen meer had geklommen, maar iets in haar manier van doen toonde wel aan dat ze duidelijk wist wat ze deed. Ze belande uiteindelijk op een tak naast die van SIlver, maar ze besloot een ietwat zittende houding aan te nemen terwijl ze even snorde naar hem. "Uhm... We moeten praten, niet?" klonk er kalm toen haar gesnor wegstierf en haar blik wat serieuzer werd. Ze haatte het dit serieuzere gedrag tegenover hem te hebben. Het was niet fijn om het steeds te doen... Maar het moest gedaan worden eh. "Aan jou, Silver, zou ik wel willen zeggen wie de vader is van de kittens..." begon ze kalmpjes. "Omdat ik bang ben dat hij geen vaderfiguur kan zijn voor de kits..." flapte ze er meteen uit terwijl ze haar oortjes wat liet zakken. Kits die geen papa hadden om naar op te kijken, dat was iets wat ze helemala niet had gewild.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De grote zilvere kater wachtte geduldig tot ze naar boven was geklauterd. Eenmaal ze naast hem zat snorde hij even met een klein glimlachje terug, iets wat ondanks de situatie toch automatisch ging. Zijn blik werd echter al snel weer serieus toen ze zelf ook al leek te concluderen dat ze moesten praten. "Dat.. lijkt me wel een goed idee ja," merkte hij op. Er klonk een heel licht verwijt in zijn stem. Silverstar kon nog altijd niet begrijpen waarom ze het hem niet gewoon had kunnen vertellen. Dan had hij haar nooit alleen uit het kamp laten gaan. Dan had hij er voor gezorgd dat er iemand van Thunderclan bij zou zijn geweest als het moment eenmaal daar was. Dan had ze dit allemaal niet alleen hoeven doen, in een vreemde clan. Zijn oren zakten wat naar beneden, maar schoten op toen ze over de vader begon. Ze zou aan hem wel willen zeggen wie het was. Dat was goed. Toch? Waarom voelde hij dan meteen een steen in zijn maag? Alsof hij ergens het antwoord niet wilde weten. Silverstar slikte even en vernauwde toen zijn ogen toen Snowdrop opbiechtte dat de vader geen vaderfiguur kon zijn voor de kittens. Zijn hoofd maakte al snel een logische conclusie. "Is hij Riverclan?" vroeg hij toen. Zou dat de reden zijn geweest waarom ze naar de rivier was gegaan? Om de vader in te lichten? Silverstar wist dat het onredelijk was, maar alleen het idee al deed hem zijn nagels in de boom zetten.

Hij had ook even gesnord en een kleine glimlach was ook op zijn lippen verschenen. Maar zoals het hoorde bij een goede leader en ook een goede vriend, veranderde dit meteen toen ze met een serieus onderwerp begon... "Dat.. lijkt me wel een goed idee ja," Zei hij, toen ze had gesproken dat ze moesten praten. Even knikte de gevlekte poes naar hem, waarna ze uiteindelijk uitlegde waarom ze juist wel bereid was te vertellen aan hem wie de vader was. Waarom? De reden was vrij simpel om eerlijk te zijn. Silver was zeker niet de vader van haar kits, hij was enkel een buitenstander in hun hele bestaan. Maar verder was hij ook meer dan dat. Hij betekende dan ook zielsveel voor haar. Ze wist dat hij het zou begrijpen en haar zou helpen, hij zou haar niet wegduwen, verstoten. "Is hij Riverclan?" Klonk er meteen, waarop Snow even lichtjes haar kopje kantelde en diep adem haalde. Riverclan...? Nee... Ze schudde haar kop even als teken dat hij fout was... In haar ogen lag een blik die hem aantoonde dat hij zich daar geen zorgen om moest maken. Hij wist best dat ze loyaal was, meer dan vele van haar clan... Ondanks haar liefde voor iedereen en alles. "De vader is ook pure Thunderclan..." zei ze even terwijl ze slikte en kalm naar haar eigen poten keek. "Het is Jaytail... De vader van de kits is Jaytail..." zei ze kalm terwijl ze even haar ogen sloot. "Het gebeurde toen je weg was..." vertelde ze even. "Hij was de enige die me nog wat steunde... Hij was de enige die me redde toen het niet meer lukte..." vervolgde ze haar uitleg... Waarna ze kalm opkeek... Schuld stond in haar blik gebrand. "Maar... Ik weet ook dat hij het niet aankan om een vader te zijn..." zei ze rustig. "Mentaal niet..." zei ze zachtjes met een zucht terwijl ze haar ogen terug toekneep. "Niemand weet het... Silver... Enkel jij... Dus alsjeblieft..." ze keek langzaam op, een hopeloze blik. Als hij het zou rondvertellen zou er een heel drama kunnen losbarsten, waarbij haar relatie tot de andere tabby kater helemaal om zeep zou kunnen komen. Het was ook gewoon beter voor de kits zo... Dat wist ze gewoon... Maar ergens was het ook gewoon... Niet goed voor hun. Ze hadden een vaderfiguur nodig... Sigh..

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Ze keek op en schudde meteen met haar kop. Geen Riverclan. Silverstar wist dat hij zich daar opgelucht over moest voelen, maar de steen in zijn maag bleef. Hij ging zitten en keek de gevlekte kattin aan. Wie was het dan wel? En waarom kon hij geen vaderfiguur zijn? Silverstar kon zich niet voorstellen dat een kater niet trots zou zijn op zulke prachtige kittens van een zulke geweldige poes. Hij vouwde zijn staart om zijn voorpoten en kon het niet helpen even verrast met zijn snorharen te trekken toen ze dan eindelijk de naam uitsprak. Jaytail. Hij was de vader. De zilvere tabby bleef haar even stilzwijgend aankijken, niet meteen wetende hoe hij hierop moest reageren. Hij wist dat Jaytail en Snowdrop altijd close waren geweest. Maar niet op die manier. Hij fronste en draaide zijn kop van haar weg om haar niet te confronteren met de gemixte emoties die hij nu voelde. Het schemerde door zijn bleekgroene ogen als een onweerswolk. Silverstar wist dat Snowdrop altijd al heel graag kittens had gewild. Maar was dit een roekeloze beslissing geweest? Volgens haar kon hij niet eens een goede vader zijn voor de kits.. Silverstar merkte dat hij zijn nagels had uitgeslagen, en klapte ze snel weer in voor de poes het zou merken. Hij draaide zijn blik weer naar de hare, een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. Ze smeekte hem dat hij het aan niemand moest doorvertellen. "Je geheim is veilig bij mij," sprak hij kalm. Het was ten slotte niet aan hem om dat door te vertellen. "Weet Jaytail het?" vroeg hij toen. Natuurlijk zou de kater zich bewust zijn van wat hij had gedaan, maar als Snowdrop hem verder niks verteld had kon hij zich voorstellen dat Jaytail zich niet realiseerde dat het zìjn kits zijn. En hij wist ergens niet of dat terecht was, ook al claimde Snowdrop dat hij het mentaal niet aan zou kunnen.

Ze was echt bang dat iemand erachter zou komen. Het was geen gehiem dat ze zo graag kits wilde. Ze wou niet dat anderen dachten dat ze gewoon... Dat het gewoon... Nee, zo was het helemaal niet geweest. Jay en zij, zij waren close geweest. Hij had voor haar gezorgd toen het niet meer ging, maar hij was nog steeds niet klaar om een echte vader te worden. En het was waar, Snow had gevoelens gehad voor de bruine tabby, maar die waren verdwenen, die waren vervaagd... Was het jammer om te zeggen... Ja... Maar... Daar kon zij weinig aan doen. Ze wist dat liefde voor haar maar een duistere zaak was en dat ze er weinig kon op vertrouwen. Ze kon enkel op hem vertrouwen, Silverstar. Geen idee waarom, maar hij was er altijd geweest zonder te veranderen, zonder weg te gaan... Het was alsof hij altijd al in Thunderclan had geleefd. Alsof ze met hem was opgegroeid, maar dat was allemaal niet waar. Zij was puur Thunderclan, hij was een skyclan kat... Nee, dat was hij, nu was hij een en al thunderclan, wat zijn roots ook over hem zeiden. "Je geheim is veilig bij mij," Klonk er nadat ze hem gesmeekt om het stil te houden. Ze keek langzama op en knikte naar hem, een kleine glimlach ontwikkelde zich op haar lippen... Het was fijn zo iemand aan je zijde te hebben. Iemand die je kon vertrouwen ondanks alles. "Weet Jaytail het?" Ze schudde langzaam haar hoofd en sloot haar goudgele ogen wat. "Ik ben het uiteindelijk wel van plan om het enkel tegen hem te vertellen..." zei ze zachtjes. "Maar ik ben er bijna zeker van dat hij dicht zal klappen, afstand zal nemen ofzo... Hij is er gewoon niet klaar voor..." murmelde ze wat sombertjes. "En ik ben bang voor de kits... Silverkit bijvoorbeeld... Hij heeft verschrikkelijk heimwee naar Riverclan..." zei ze zacht. "Straks doet hij nog domme dingen... en zonder een vader... Sigh...." ze liet haar kop wat zakken, ze was zo verdomd bezorgd.

Onderwerp: Re: The future's open wide, beyond believing.