Your father.. yeah I knew him.. [&Amberpaw]

Zoals altijd was de poes weer bezig met het lopen van een stevige wandeling. Hoe kon ze anders haar conditie op peil houden? Het was een rustige, langzaam donker wordende avond. De zonnestralen wierpen een goudachtig licht op de Rogueterritory's. De stand van de zon maakte haar schaduw extreem groot, iets waar ze zich nog steeds over verwonderde. Zouden katten zoals zij dit soort magische dingen ooit begrijpen? Ze begreep hoe monsters werkten, natuurlijk. Haar Twolegs hadden er zelfs een uit elkaar gehaald. Ze wist dus dat ze niet leefden, maar gewoon zo'n wonder waren. Zou de zon net zoals monsters gemaakt zijn door de Twolegs? Zoja, dan was ze hun erg dankbaar. Ze hield van de warmte die de grote bal licht de wereld gunde. Dagdromend trippelde ze zachtjes verder over het heideterrein. Zelf zou ze hier nooit kunnen leven. Er waren hier amper verstopplekken, laat staan manieren waarop ze zou kunnen jagen, maar een wandeling erdoorheen maken kon nooit kwaad. Zolang het maar voor korte duur was kon ze erg genieten van de wind van het open terrein. Plots zag ze in de verte een katachtige gestalte staan. Ze kon niet zien wat zijn of haar vachtkleur was aangezien ze de zon in haar gezicht had. Dus besloot ze om naar hem toe te gaan. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een kater was. Aan zijn geur merkte ze dat hij een clancat was en zijn grootte vertelde hem dat hij wel een young warrior moest zijn.''Goedenavond'' mauwde ze vriendelijk terwijl ze een vossenlengte bij hem vandaan op de grond ging zitten. Niet te dichtbij natuurlijk. ''Wat doet een kat als jij zo ver van zijn clan?''

Amberpaw stopte toen de Kittypet hem aansprak "Ik zoek iemand" miauwde hij. Mee informatie had de kittypet eigenlijk niet nodig, Amberpaw keek om, het was al aan het schemeren. Hij zuchtte diep, terug keren zou de juiste zet zijn maar hij wilde zo graag verder. Amberpaw was aan het zoeken naar zijn vader, Argent, die hem verlaten had toen hij een halve maan oud was. Waarom dat was, geen idee, en dat is nou juist wat hij wil weten. Waarom? Ook aan zijn moeder, Faithfur wilde hij die vraag stellen.

Dat was apart. Naar wie moest een clancat zoeken? ''Ben je soms een clangenoot kwijt?'' In dat geval zou het erg vreemd zijn dat hij nu alleen aan het zoeken was. Als het om een clancat ging had de leider er allang een patrouille op uit gestuurd. Het moest haast wel iets persoonlijks zijn. Toch nam ze haar vraag niet terug. Dat zal vast een nogal aparte indruk maken. ''Ik zoek al manen naar iemand. Ik heb het op een gegeven moment maar op gegeven.'' Ze zuchtte verlangend. Ze wou haar dochter zo graag zien.. Haar ex-partner kon haar verrotten, maar haar bloedeigen dochter moest ze gewoon zien opgroeien.. Ze herstelde zich snel van het negatieve gevoel. Zo was ze nou eenmaal, positief ingesteld. Ze zou haar dochter nog wel een keer ontmoeten. Ze zouden weer herenigd worden en samen verder kunnen leven in de Twolegplace. ''Ik wil je best helpen'' begon de poes. ''Hoe ziet degene die je zoekt eruit?''

"nee, geen Clangenoot. Het is een kater die zijn jongen tot twee keer toe in de steek liet." miauwde Amberpaw, hij liet niet merken dat het om zijn vader ging. De kittypet stelde voor hem te helpen, dat zou misschien goed uitkomen. Er was een kleine kans dat Argent een kittypet was geworden maar die kans was er. "Oke hij is een tabby met een bouw die perfect is voor het jagen. Groene ogen en witte accenten in zijn vacht." vertelde hij haar.

Daar zat ze, bij de uitgang van de nursery. Een gebroken kat genaamd Faithfur, het jong dat mee was gekomen naar de clan liep op haar af en vroeg en zijn moeder wat er was. Ze glimlachtte naar hem en zei dat er niks was, het kostte haar moeite dat te zeggen maar ze wilde haar jong niet meetrekken in haar verdriet. Maar hij had het door en hij vroeg het opnieuw, wat leek hij toch op zijn vader...

Weer een herrinnering, dacht Amberpaw

Het griezelde haar dat de kater zijn beschrijving precies voldeed aan Argent, haar ex-partner. De vader van haar dochter.. Behalve dan het feit dat hij twee keer zijn jongen had achtergelaten. Zou hij nog een relatie na haar gehad hebben? Ze brandde van de jaloezie. De gedachte aan Argent met een andere poes maakte haar al misselijk genoeg. Stel dat dit ook nog eens de waarheid was? Maar ik hou van hem.. Ze deed niet de moeite om haar emoties te verbergen. ''Heette hij Argent?'' Het was een hele impulsieve en directe vraag. Het kon haar toch niet veel schelen of hij haar ongepast vond. In een andere situatie wel natuurlijk, maar op dit moment ging het om de kater van wie ze zielsveel hield.. Ze wachtte niet eens op een antwoord. ''Zoja, dan moet ik je zeggen dat hij een achterbakse verrader is.'' Veel andere Kittypets hadden niet begrepen hoe ze zo boos kon zijn op iemand van wie ze hield. Ze snapten gewoon niet hoe het was om zielsalleen achtergelaten te worden. Oké, ze leefde een gelukkig leven en had veel positieve contacten. Maar de gebeurtenis van vele moons geleden bleef als een doorn in haar hart steken. Ze werd er niet vaak aan herinnerd, maar wanneer dit wel het geval was bracht het haar behoorlijk van haar stuk.

"Argent ja, en dat hoef je mij niet te vertellen. Hij heeft zijn jongen en mates achtergelaten na het doen alsof hij dood was." miauwde hij rustig. Dus zij had Argent ontmoet? Hij wilde nog steeds niet doen alsof het zijn vader was maar hij vermoed wel wie dit is en dus vraagt hij "hoe ken jij hem, Kate?" tussen de 'hem' en de 'Kate' liet hij een korte stilte horen. Dit was dan de moeder van Amare, ze leken op elkaar en ze had waarschijnlijk ooit hetzelfde lichaam gehad voordat ze een beetje mollig was geworden.

Argent, waarom ging je weg? Vroeg de poes zich af toen ze haar jong een kort antwoord op zijn vraag had gegeven. Het antwoord had iets weg van 'ik dacht aan de tijd toen je vader nog hier was' wat grotendeels waar was.

Ze schrok even bij deze stroom aan nieuwe informatie. Haar geliefde Argent had gewoon jongen gekregen met een andere poes, om deze vervolgens weer achter te laten alsof het niets was. Alsof relaties bestonden voor de kick en niet voor de liefde. Hij had gewoon nog meer jongen op de wereld gezet.. Wat nou als hij een derde poes had opgezocht? Die gedachtes maakten haar misselijk.. Ze schrok nog meer toen de rossige kater haar bij haar naam noemde. Dat moest betekenen dat.. ''Heeft Argent het over me gehad?'' Haar ogen stonden als die van een kitten die zijn moeder kwijt was. Opeens schoot haar iets te binnen. Of ken je Amare?'' Ze was zijn vraag gewoonweg vergeten in de shock die deze ontmoeting haar gaf. Ze keek de kater in de ogen en herkende een spoortje van zijn vader. Oh god wat leek hij op hem.. Niet qua vachtkleur, maar ze hadden exact dezelfde uitstraling. Natuurlijk was dit de zoon van Argent.

Amberhunt zuchtte en hij keek naar de horizon, ookal was hij nog jong het was te zien dat hij volwassen was. "ik heb Argent na zijn vertrek nooit meer gesproken." hij zei expres 'Argent en niet 'mijn vader' "en ja, ik ken Amare, ik ken mijn halfzus" vertelde hij haar. Dit was haar dus, de moeder van Amare. Amberhunt voelde zich om de een of andere reden schuldig over Argent's ontrouw. "Hij heeft zijn dood in scene gezet, en waarschijnlijk is hij verdwenen voor jullie bestwil. Ookal kan ik uiteraart niet rechtzetten wat hij heeft gedaan" Miauwde hij kalm.

Goed, ze had het al geraden, maar het bleef een schok voor haar dat dit nu toch echt een jong van Argent was. Niet haar jong.. Zou deze kater misschien net zo erg zijn als zijn vader? Zou hij zijn gezin later misschien ook achterlaten? Kate probeerde deze negatieve gedachte van zich af te schudden. Ze wist zeker dat haar dochter dat nooit zou doen, wie ook Argents dochter. Wat ook aardig frappant was was dat hij zijn halfzus kende, haar dochter dus. Ze wou dolgraag contact met haar. Deze kater kon het verschil maken tussen het nooit meer zien van haar dochter of een hereniging tussen de twee. Met een hart vol liefde en ogen vol hoop vroeg ze: ''Weet je waar ze is.. Amare, mijn dochter?'' Natuurlijk had de kater geraden dat ze de moeder was van Amare. Haar dochter was een exacte kopie van haar. Dat was niet zo moeilijk. Daarom had hij haar natuurlijk bij haar voornaam genoemd. Maar dat moest betekenen dat Amare het ook over haar had gehad.. Ze werd overspoeld met vreugde. Ze was nog niet vergeten. Plots schoot haar iets te binnen. ''Weet je waar Argent is?'' Als ze wist waar de bedrieger uithing kon het nog wel eens interessant worden. Ja, ze wou een verklaring voor zijn gedrag.

De poes leek weer op te leven door het nieuws dat hij haar dochter kende en haar vaak gezien had. "Nee, sorry ik weet niet precies waar ze is. De keren dat ik haar ontmoet heb waren allemaal bij de Shadowclanborder, misschien is ze daar in de buurt" Miauwde hij. "en wat Argent betreft, ik heb geen idee waar hij uithangt. Ik heb hem éen keer bewust gezien maar toen moest ik kiezen tussen praten met mijn moeder of met hem en ik heb voor haar gekozen." Legde Amberhunt uit. Hij wilde Kate graag helpen, maar hij wist niet of hij dat kon.

Nog even hield ze haar hoop vast, tot hij antwoord gaf. "Nee, sorry ik weet niet precies waar ze is. De keren dat ik haar ontmoet heb waren allemaal bij de Shadowclanborder, misschien is ze daar in de buurt" Bij de woorden van de roodgekleurde kater zonk al haar moed weg. "en wat Argent betreft, ik heb geen idee waar hij uithangt. Ik heb hem éen keer bewust gezien maar toen moest ik kiezen tussen praten met mijn moeder of met hem en ik heb voor haar gekozen." Hij wist dus even goed waar ze waren als zijzelf; niet dus. Heel even was ze geïrriteerd door de kater zijn keuze. Waarom had hij niet gewoon met zijn vader gepraat? Deze gedachte schudde ze van zich af toen ze besefte dat ze precies hetzelfde gedaan zou hebben. Waarom zou je met je vader praten als je moeder langer bij je was gebleven, als je een betere band met haar had dan met hem? Kate liet haar blik over de kat heen glijden. Alles aan hem deed haar aan zijn vader denken: De intelligente blik waarmee hij uit zijn ogen keek, de houding die hij aannam, zijn lichaamsbouw. Gewoonweg alles. ''Het voelt best vreemd..'' begon ze aarzelend. ''Om nu zo tegenover jou te staan.. Je doet me belachelijk veel aan je vader denken.''

Hij keek haar een tijdje aan. ''Het voelt best vreemd..'' begon Kate ''Om nu zo tegenover jou te staan.. Je doet me belachelijk veel aan je vader denken.'' Vertelde ze hem. Amberhunt had vaker gehoord dat hij veel op zijn vader leek "Ja, ik weet het. het is niet het deel van mij waar ik heel trots op ben gezien de dingen die hij heeft gedaan" Zuchtte hij en hij liet zijn blik langzaam over haar gaan. Ze leek precies op haar dochter Amare. "Amare wilt je weer zien. Dus onthoud, ze leeft waarschijnlijk dichtbij de zijde van het woud. Miauwde de jonge warrior en hij knikte naar het bos achter hem.

Blijdschap gutste door de poes heen. Haar dochter vroeg zelfs naar haar! Ze zou er alles aan doen om haar dochter te vinden, maar eerst wou ze nog met deze kater spreken. Het voelde goed om toch een soort van dezelfde problemen te delen met iemand. Plots schoot haar te binnen hoe dit voor hem wel niet moest zijn. Zij was dan misschien een mate verloren, maar hij zijn vader. Familiebanden waren naar haar mening belangrijker dan romances. De liefde was immers niet meer dan een dom spelletje, gemaakt om de soort niet uit te laten sterven. Het was niet meer dan een vies, beestelijk instinct. ''Mis je het niet om ouders te hebben?'' Bah, wat een domme vraag. ''Ik bedoel.. om opgegroeid te zijn in een gelukkig gezin?'' Zijzelf had dit ondanks het gebrek aan kennis over haar ouders nooit gemist. Het was doodnormaal voor huiskatten om hun ouders niet te kennen. De huismensen besloten vlak na je geboorte waar je ging wonen en haalden je weg bij je moeder zodra je geen moedermelk meer nodig had. Wilde katten vonden dit vaak luguber, maar ze beseften niet dat hier vaak tegenover stond dat je een goed thuis kreeg. Je was verzekerd van eten, warmte en liefde van een menselijk gezin. Dat was voor haar veel belangrijker dan al dat gezeik van banden met haar eigen soort. ''Of heb je genoeg aan de liefde van je clan?'' Dat kon ook natuurlijk.

Amberhunt zuchtte diep terwijl hij om zich heen keek, hij zou straks terug moeten maar hij wilde nog even blijven praten. Kate vroeg hem of hij het niet miste om opgegroeid te zijn in een gelukkig gezin of was de clan genoeg? Natuurlijk miste hij zijn ouders, heel vaak zelfs. Maar nu hij zelf ouder werd leerde hij ermee om te gaan. Het bleef uiteraard moeilijk om bijna niks van zijn voorouders te weten, van de kant van Faithfur wist hij tenminste nog iets, maar van Argent... "Natuurlijk mis ik het, bijna elke dag mis ik het. Maar ik heb geleerd ermee om te gaan." Miauwde de rode kater. "En de clan..." Hij pauzeerde even. Natuurlijk hield hij van de clan, maar of het het gat in zijn zekerheid vulde? "Laat ik het zo zeggen, in de clan word voor elkaar gezorgd. Maar sinds ik wat ouder werd heb ik een gevoel gehad dat ik incompleet was. En dat kan de clan niet oplossen omdat het veel te persoonlijk is. legde hij uit. Toen bedacht hij iets "Heb jij er nooit over nagedacht om met Argent mee te gaan?"

''Dat is heel mooi gezegd.'' mauwde ze met een flauw glimlachje. Zo had ze het nog niet bekeken. Ze snapte niet veel van het clanleven, maar snapte wel dat het één grote familie was. Deelde je met familie alles? Nou, dat hing er vanaf.. Plots kwam de kater met een ietwat onverwachte vraag. Een somber gevoel overviel haar meteen. ''Ja,'' mauwde ze kortaf. ''maar hij was gewoon zomaar verdwenen. Plotseling weg. Ik had best overwogen om bij mijn huismensen weg te gaan als hij ook maar de moeite had gedaan om me mee te vragen.'' Even bedacht ze dat het voor Argent misschien wel allemaal teveel hadden geweest met een kind, maar haar medelijden verwaterde toen ze zich herinnerde dat hij haar gewoonweg had gestolen. ''Hij had zelfs een nog geen 4 manen jonge kitten meegenomen, maar met mij de wijde wereld in trekken en een gelukkig leven leiden? Daar heeft hij waarschijnlijk nog geen seconde over na gedacht.''