Don't tell me what to feel

_{Haar poten raakten onwennig de zachte grond van het gebied dat ze amper binnenkwam. Het was hier te ruig voor haar liking, maar ze had een vervelende beet op haar staart opgelopen, en was niet van plan om deze te laten infecteren. Vandaar dat ze zich nu hier bevond om op zoek te gaan naar iets om haar een beetje op weg te helpen. Het was maar een kleine beet van een kleine hond, maar ze wilde het risico van infecteren zeker niet lopen. Haar kopje was lichtjes omhoog gedraaid, zodat ze goed kon ruiken of er ergens in de buurt een andere zwerfkat was. Om eerlijk te zijn had ze geen zin in een sociale interactie met één van de rogues die hier leefden. Azola versmalde haar ogen toen ze echter een verse geur opmerkte die ze eerder niet had geroken. Ze spotte hem al snel, en ze keek snel om zich heen, op zoek naar een eventuele verstopplek, maar vond deze niet. Een zucht rolde over haar lippen. Prima, zolang deze haar niet aanviel was er ook geen probleem. Al had ze al meerdere vervelende voorvallen gehad hier, dus het was enkel hopen dat ze een goede kat voor zich had.

- 1st Kenway}

Kenway verveelde zich hier dood. Hij had zin om iets te doen, maakte niet uit wat, maar hij was te lui om te gaan jagen. Andere katten lastig vallen beviel hem wel, alleen was er hier geen enkele ziel in de buurt. En de clankatten renden toch alleen maar weg van hem, omdat hij zo lekker angstaanjagend was. Vooral zijn grootte. Ken grimaste. Was hij nou wat groter, dan waren ze écht bang voor hem. Hoewel het ook leuk was om ze te versieren. Gelukkig werd zijn uitzicht al snel wat beter. Snel pakte de zwart-witte kater zijn sexy pasje weer op, om met een speelse grijns naar de poes te lopen. "Lekker weertje, niet waar?" miauwde Ken geamuseerd. Zijn blik viel op haar staart; blijkbaar had ze gevochten, want dat wondje daar zag er niet al te best uit. "Heb je je bezeerd?" ging hij poeslief verder. Wat vond hij het toch heerlijk om met anderen te dollen.

_{Oh, zulke types waren zeker geen haar beter dan degenen die je op het eerste aanzicht probeerden aan te vallen. Hoewel Azola vanbinnen ontzettend geïrriteerd was, bleef haar gezicht onveranderlijk in nonchalante uitdrukking staan. Toen hij over haar staart begon, trok ze kort met haar oren. Zijn toon beviel haar niets; alsof ze niet in staat was om haar eigen problemen op te lossen, wat ze in werkelijkheid als de beste kon. "Inderdaad," beantwoordde ze echter rustig, want ruzie zoeken met hem wilde ze niet. Hij zag er sterk uit - sterker dan haar in elk geval, wat niet al te moeilijk was. Dat betekende echter niet dat ze niets kon; haar defenses waren redelijk goed, en anders kon ze altijd terugvallen op haar snelheid. "Weet je toevallig waar ik Klit kan vinden?" miauwde ze toen tegen hem, al rekende ze er maar niet op dat hij enig verstand van planten en kruiden had. Ook haar kennis reikte niet ver, maar wat ze nodig had tegen infecties, wist ze. De wortel van een vervelende plant die wekenlang in je vacht kon blijven plakken, als deze lang was in ieder geval. Daar had ze dan weer geluk mee.}

Toen Ken merkte dat die rogue zijn 'irritante' gedrag negeerde, werd zijn grijns nog groter. Dit zou leuk worden. Hij vond de katten die hem probeerden te negeren een leuke uitdaging, die de rogue meestal aanging. Het was interessant, hoeveel verschillende soorten katten zich op deze wereldbol bevonden. Echter, toen de poes hem om een gunst vroeg, verscheen er een frons op zijn gezicht. "Klit hmm? Ik heb helaas geen idee waar je het over hebt, schat." miauwde hij bedachtzaam. Al snel verscheen er weer zijn vaste grijns op z'n gezicht. Hij wist niet eens haar naam, hoe zou hij haar kunnen helpen zonder naam? "Anyway, mijn naam is Kenway. En wat is de jouwe?" miauwde hij dus alsof er helemaal niks aan de hand was. Toch bedacht hij ondertussen wat in vredesnaam Klit kon zijn. Vast zo'n kruid van de medicine cat.

_{Een zucht rolde over haar lippen toen de kater opmerkte dat hij inderdaad niet wist waar ze het over had. Dat betekende dat ze geen normale conversatie konden hebben, maar dat hij enkel zijn irritante zelf zou blijven die hij net had laten zien toen hij zijn bek opengetrokken had. Toen hij om haar naam vroeg, keek ze hem aan. "Azola," beantwoordde ze hem. Ja, ze ging daar niet omheen praten. Dit was nog een simpele vraag. Als ze hier al moeilijk ging doen, zou hij 't alleen maar leuk vinden. De naam Kenway had ze nooit eerder gehoord. "Is dit jouw territorium?" vroeg ze toen. Als dit het geval was, zou ze een nadeel hebben. Dan kon ze niet ongestoord op zoek gaan naar de planten.}

Dus, deze poes heette Azola? Wat een naam, wat een naam. Zijn grijns werd net iets breder. Hij vond dit een erg aangenaam gesprek, aangezien dit keer geen angst of irritatie in het spel was. Toen Azola vroeg of dit zijn territorium was, haalde hij enkel zijn schouders op. "Tja, alles is mijn territorium. Ik jaag overal, ik slaap overal. Dus eigenlijk kan je het wel zeggen ja. Ik doe verder niet zo veel aan grenzen en zo. Da's allemaal zóó ingewikkeld, niet waar?" miauwde hij overdreven. Hij genoot er duidelijk van. Ken knipoogde even naar de ander. "En, waar ligt jouw territorium?" miauwde de rogue.

Onderwerp: Re: Don't tell me what to feel