Without losing a piece of me

Het koude seizoen dreigde weer aan te komen. De cyperse kattin liet een zachte zucht van haar lippen afrollen. Het was laat, de zon begon zich al langzaam naar beneden te zakken en de sterren kwamen al tevoorschijn, als de wolken niet zo dik waren zou het veel mooier uitzien. Haar leren halsband werd al langzaamaan wat strakker. Maar dat zou wel komen door haar dikke vacht. Of werd ze toch groter? Haar lichaamsbouw was klein en fragiel, dus het zou misschien wel zo kunnen. De rode halsband was niet losser of strakker gemaakt sinds ze uit het Twolegnest ontsnapt was, en toen was ze nog tamelijk jong.
Krekels klonken her en der en de rust kalmde haar ademhaling. Ze haatte de duisternis, maar het park in de nacht gaf haar altijd een veilig gevoel. Geen Twolegs die rondrenden en ook geen honden en andere beesten. Ze stopte bij een vijver, waar ze haar reflectie in zag. Het was alleen zij en de rustgevende geluiden van de zachte wind en krekels.

+Jinx

De regen stopte toen de avond in viel. Nu waren de wolken opgeklaard en konden de koude stralen van de maan toch enigszins het park waar de zwarte kater zich bevond verlichten. Het begraven van haar lichaam had langer geduurd dan hij had gewild, maar de kater was vermoeid en zijn staart had zorg nodig. Hoewel de kater zich dit maar al te goed besefte, hing zijn staart er nog even zorgeloos en gehavend bij. Hij was gebroken, zelfs hij kon dat meteen zien. Uiteindelijk zou hij het weer recht moeten zetten, maar de kater voelde daar baggerlijk weinig voor. In plaats daarvan was hij rusteloos het park in gegaan, waar hij langs de oever liep. Zijn hoofd was een rotzooi, en steeds maar weer herinnerde hij zich zijn eigen woorden tegenover haar. Was het een soort grap geweest? Een straf, misschien, gekozen door wie dan ook op hem neer keek? Maar bovenal, was het zijn schuld?
Net toen hij het uit wilde schreeuwen van frustratie en verdriet, klonk er geluid vlak bij hem. Een mooie, rossige poes stapte uit de struiken en ging vlak bij de vijver zitten. Jinx liet een dreigend geluid horen, hij wilde alleen zijn, niemand mocht hem zo zien. "Nooit gehoord dat het park gevaarlijk is voor huiskatten 's nachts?"Siste hij haar kant op, de kater had nog niet door dat de poes een bekende van hem was.

Ze leek de zwarte kater nog niet op te merken. Een zwarte vacht in de nacht was ook niet echt behulpzaam als je opgemerkt wou worden. Als dat eigenlijk het idee van de kat naast haar was. Wat dus niet zo bleek te zijn. Want hij leek nogal... Pissig op haar aanwezigheid. "Nooit gehoord dat het park gevaarlijk is voor huiskatten 's nachts?" Hoorde ze hem sissen. Meteen stegen haar haren recht overeind de lucht in en de kattin keek hem geschrokken aan. Toch was er iets aan zijn stem, ondanks de harde toon leek het bekend. Ze keek voor even in zijn gele ogen. Die nogal gebroken leken. Hel, de hele kat leek alsof hij dreigde neer te storten. Al zag hij er best wel gezond uit. Wacht... Het zal toch niet. "Jinx?" Waagde ze maar te raden. Tenzij het een tweelingbroer van hem was. Of haar wanhoop. Of gewoon een kat die pissig op haar was.

Haar haren rezen overeind en hij kon zien dat ze geschrokken was, mooi. Hij wilde dat ze wegging, wilde dat niemand hem ook maar een woord toe zou spreken vanaf nu. Hij wilde verdwijnen, opgaan in de duisternis van de nacht. Toch gebeurde dat niet, hij stond hier nog steeds, klauwen uitgeklapt en zijn ogen gefocust op de kittypet. "Jinx?" Even knipperde hij wat verdwaasd met zijn ogen, waarom wist deze verdomde kittypet zijn naam? Zo bekend was hij nu ook weer niet, toch?
Toen viel het kwartje, die rode vacht en groene ogen; het was Rina. Verstomd bleef de kater staan, niet wetend hoe hij hier nu weer op moest reageren. Ooit was hij bevriend met haar geweest, maar toen leek ze plots als van de aardbodem verdwenen te zijn. En nu, net op deze dag, verscheen ze plots weer? "Goh, Rina, jij komt ook weer eens opdagen."Sprak hij op een nogal verwijtende, bijtende toon. Waarom had ze hem nooit iets verteld?

De kater leek niet zo erg enthousiast om haar te zien, zoals zij wel degelijk was. Het was erg lang geleden dat ze zijn aanwezigheid er nog was. En nu dook hij weer op. Maar niet zoals de Jinx die ze kende. "Goh, Rina, jij komt ook weer eens opdagen." Beet de zwarte kat haar toe. Ze zette een stapje achteruit. Was dit de schuld van de BloodClan? De gevolgen nadat je besloten had je aan te sluiten? "Hoezo ik?" Zei ze opeens. Het ging er eerder uit dan dat ze erover nadacht. "Jij was degene die plotseling weg was. Ik ben altijd hier gebleven. Ik dacht dat het wel iets persoonlijks zou zijn, weet je hoe lang geleden dat was? Een seizoen lang. En daarvoor krijg ik de schuld. Waar ligt het bewijs?" Ondanks dat de kattin het niet zo bedoelde, haar stem was opgeheven, een beledigde toon. Niemand had het recht haar de schuld te geven. En zelfs als het haar beste vriend was, het moest er toch even uit.

De poes zette een stapje achteruit, en ergens voelde Jinx een steek van schuldgevoel. Hij was de weg kwijt, was bang dat iemand misbruik zou maken van zijn zwakte. Daarom deed hij zo, hoopte tegelijk dat ze weg zou gaan en dat ze voor altijd zou blijven. Het was een bende in zijn zwartte kop. "Hoezo ik?" Sprak de rossige poes opeens. "Jij was degene die plotseling weg was. Ik ben altijd hier gebleven. Ik dacht dat het wel iets persoonlijks zou zijn, weet je hoe lang geleden dat was? Een seizoen lang. En daarvoor krijg ik de schuld. Waar ligt het bewijs?" Hij zwiepte furieus met zijn staart."Ik was weggekaapt door mensen, daarom was ik er niet. En waar was jij? Toen ik terug kwam, was je nergens te bekennen!" Zijn woorden kwamen er nog kwader uit dan de bedoeling was en een beetje geschrokken stapte hij terug, waarna hij zijn kaken op elkaar klemde en wegkeek. "Rina, ze is dood." Sprak hij toen zachtjes, gebroken.