As fluffy as a Squirrel

Zijn blauwe ogen scanden het kamp, zoekende naar opdrachten die hij kon uitdelen aan anderen of die hij eventueel zelf kon doen. Maar alles zag er vredig uit. En om de een of de andere reden baarde dit hem zorgen. Wanneer dingen er té goed uitzagen, was er wel altijd iets dat om de hoek loerde dat die vrede kon verstoren. Zoals Bloodclan hen de vorige keer zo hadden overgenomen, hen hadden geterroriseerd tot en met. Zealspark zuchtte even, zich omdraaiende en aanstalten makende om verder te lopen. Pas dan merkte hij de grijze vacht van een andere kat op, er regelrecht tegenaan botsende en met een zachte 'oef' terug naar achteren wankelende. Vragend keek hij de ander aan, haar herkennende als de dochter van Silverstar. "Squirrelpaw, jij bent het!" sprak hij verrast, zich niet meer herinnerende wanneer hij de poes voor het laatst nog gezien had.

Squirrelpaw eerst

Met een veel te grote interesse zat de poes naar een vlinder te kijken die heen en weer fladderde. Haar mond stond half open en haar ogen volgde elke beweging die de vlinder maakte. Soms sprong ze een beetje in het rond, zodat ze de vlinder bleef zien. Ze was al veel te oud hiervoor, maar diep vanbinnen was ze nog steeds een kleine kitten die veel te veel babbelde. Ze had helemaal niet door wat er om haar heen gebeurde, tot er iemand tegen haar opbotste. Squirrel schrok zich te pletter en sprong daarmee een stap opzij. Een beetje verbaasd keek ze de kater aan, "Squirrelpaw, jij bent het!" Sprak hij verrast. Nog een paar tellen keek ze de kater aan, met haar ogen knipperend, terwijl ze voor de rest doodstil stond met een poot zelfs nog opgetrokken. Toen herstelde ze zich. "Zealspark!" Riep ze vrolijk, "God, dat is een tijd geleden. Alhoewel, niet helemaal, met die deputy rang van jou is het moeilijk je te missen. Maar ik heb in ieder geval nog niet echt met je gesproken. Althans niet kort geleden. Hoe gaat het? Hoe is het eigenlijk om Deputy te zijn? Is het leuk? Is het niet moeilijk? Mijn vader lijkt het altijd heel druk te hebben. Heb jij het ook zo druk? Wat moet jij eigenlijk doen? Wat is het verschil met mijn vader? Jullie kunnen toch niet hetzelfde doen. Nee, dat lijkt mij niet nuttig. Trouwens, heb je die vlinder gezien! Waarschijnlijk de laatste die ik dit jaar zal zien. Het wordt al zo koud. Zouden die vlinders het ook koud hebben? Het was wel een mooie vlinder. Zouden er nog veel zijn? Waar zijn die trouwens in de winter? Gaan ze dood?"

Ohmyfg ;--; xD

Zijn lach haperde even en een zachte 'eh' verliet zijn mond. Maar niets leek er nu nog toe in staat te zijn de zilverkleurige kattin te stoppen. Althans, toch niet met praten. Zijn blauwe blik keek haar een beetje wanhopig aan, en toen ze eindelijk gestopt was, haalde hij een grote hap lucht naar binnen. "Praat jij altijd zo veel..?" vroeg hij, lichtjes lachende terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Maar eh, ja. Ik heb het inderdaad best druk. Maar alles gaat nu terug wat beter dus ik denk, hoop, dat het snel terug minder druk wordt... Of misschien.. het wordt terug kouder dus dat zijn dan weer nieuwe zorgen. Straks is er weer te weinig prooi en komen er nieuwe ziektes en help ik praat nu ook teveel..." Een schaapachtige lach verscheen op zijn snoet. Stiekem was het wel fijn om nog eens met oude bekenden te praten. Zeker als die zo vrolijk en goed gehumeurd als Squirrel waren.

You have to love Squirrel :'D

"Praat jij altijd zo veel..?" vroeg de kater lichtjes lachend. "Maar eh, ja. Ik heb het inderdaad best druk. Maar alles gaat nu terug wat beter dus ik denk, hoop, dat het snel terug minder druk wordt... Of misschien.. het wordt terug kouder dus dat zijn dan weer nieuwe zorgen. Straks is er weer te weinig prooi en komen er nieuwe ziektes en help ik praat nu ook teveel..." De poes lachtte vrolijk,"Je praat niet te veel. Jullie katten praten altijd zo weinig. Ik snap dat niet. Hoe kunnen jullie nu zo weinig zeggen? Daar heb je toch niks aan. Hoe kun je nu precies zeggen waar het op slaat als jullie zo weinig zeggen? En hebben jullie nooit vragen? Soms lijkt het alsof jullie geen enkele vraag hebben. Dat lijkt me zo saai. Als je alles al weet en je niks afvraagt Of jullie zeggen het niet, dat kan ook. Ik weet het niet. Maar als je het niet zegt, kun je het toch ook niet oplossen. Er is dan niemand die je een antwoord op je vraag kan geven. Dat is nutteloos. Ze zeggen altijd dat ik te veel praat, maar ik hoop dat het jou niet stoort. Ik heb nooit echt een reden gezien om het af te leren. Misschien afgezien tijdens het jagen. Ik jaag soms dieren weg. Komt niet echt van pas. Ach ja, ik weet het ook niet. Maar is het moeilijk voor jou als de katten ziek zijn? Dat is toch de Medicine Cat zijn taak? Jij hoeft ze toch niet te verzorgen? En anderen jagen toch? Tenminste, jij jaagt ook, maar ik bedoel.." Ondertussen was de poes vrolijk van haar ene been op het andere aan het springen en keek de kater aan. Ergens in het midden van haar redevoering besloot ze toch om even stil te staan en zelfs te gaan zitten, alleen maar om twee tellen laten weer half springend op te staan.

Eeeeen... het begon opnieuw. Zijn rood met witte kop wenkte van de ene kant naar de andere. Toen besloot ze te gaan zitten, om nadien weer overeind te springen. Misschien moest hij maar eens voorstellen om te gaan jagen. Ja, jagen. Dat was een goed idee. Het zou er misschien voor kunnen zorgen dat haar energie wat wegebde, of tenminste, haar praatenergie. Strak plan, strak genoeg om uit te proberen. "Je hebt gelijk." besloot hij maar te zeggen, inziende dat een discussie met deze kattin geen goed idee wa "Dus ehm, Squirrelpaw," miauwde hij nadien, zijn blauwe blik weer op haar focussende. "Wil je mee gaan jagen? Dan kan ik direct beoordelen of je klaar bent voor het warriorschap. Bezie het als een laatste test, oké? Als je in staat bent het prooi niet weg te jagen, dan... dan zou dat iets heel goeds zijn." Een schaapachtige lach verscheen op zijn snoet. Hopelijk vond ze het een goed idee, aangezien hier in het kamp blijven terwijl zij haar eigen mond voorbij praatte, hem niet bepaald zo'n goed idee leek.

De kater liet haar in het midden van haar redenvoering even zwijgen door zelf iets te zeggen. Met gespitste oren luisterde ze. Een brede glimlach op haar gezicht en twinkelende oogjes. Jagen? Laatste test? Test? Wacht wat? "Jagen? Oh dat klinkt wel leuk! Ik weet wel niet of ik al helemaal klaar ben voor het warriorschap. Nu ja.. Ik ben al oud genoeg, maar, ja. Ik zal proberen mijn prooi niet weg te jagen. Zal wel moeilijk worden hoor. En is het een echte test? Ga je me er punten op geven? Of gewoon jagen? Ik weet niet of ik klaar ben voor een test hoor. Ik kan het proberen? Als ik het niet probeer weten we het nooit natuurlijk! Wat moet ik dan doen? Gewoon random wat jagen? Of moet ik nog iets specifieks vangen? Gewoon zo veel mogelijk? Moet ik eigenlijk ook niet tonen dat ik kan vechten als ik warrior wil worden? Of komt dat later? God, dit is spannend. Ik ben nog nooit warrior geweest. Wacht... Dat is logisch." Haar oren schoten van voor naar achter en draaiden de hele tijd maar een beetje rond. Door het woord "test" was ze wel een beetje nerveus geworden. Haar ogen schoten tijdens het praten ook van links naar rechts. Uiteindelijk keek ze haar Deputy weer aan. "Maar ik ben er klaar voor. Zeg maar wat, waar en hoe!" Beëindigde ze uiteindelijk haar geratel. Een zeer brede glimlach was op haar gezicht verschenen en haar oren wezen weer naar voor. Een enthousiaste twinkeling was zichtbaar in haar ogen.