Too bad shooting stars are just rocks

Een lichte glimlach speelde rondom de lippen van Lionpaw. De sfeer in het kamp was rustig, prettig; prima om eens een goed gesprek aan te gaan met iemand die hem interesseerde. Sterren stonden fel afgetekend tegen de lucht, die zowel donker als onbewolkt was. Het laatste verontruste hem lichtjes - er was immers al een tijdlang geen regen gevallen - maar nu niet. Nu was hij volledig ergens anders op gericht. Hij was op zoek naar iemand, iemand die hij nog niet al te goed kende, iemand die nog interessant was voor hem, iemand die nog verrassingen voor hem zou kunnen hebben. Zijn blik viel op een kattin, Winddancer, en al snel was zijn keuze gemaakt. Hij zou een gesprek aanknopen met haar, immers begon de dagelijkse Sharing Tongues zo ongeveer wel nu. Snel pakte de oude apprentice een prooi van de stapel, en liep vervolgens naar haar toe. "Mooi hé?" miauwde hij, om haar aandacht te trekken. Hij legde de muis voor haar neer, en schoof hem vervolgens een stukje dichter naar haar toe. "De sterren, bedoel ik." vervolgde hij toen na een korte pauze, zodat hij zeker wist dat hij haar aandacht had. Hij ging naast haar zitten; wat dichter bij dan menig kat zou doen, maar niet oncomfortabel dichtbij. Hij liet een glimlach over zijn gezicht glijden, terwijl hij zijn blik afwendde van de lucht om vervolgens naar de jonge warrior te kijken.

- Winddancer

Winddancer geeuwde eens en likte nog een keertje over haar borst. Ze had net haar prooi op, de sharing tongues begon nu. Op het moment zat ze nog alleen, al kon ze zo bij iemand anders gaan zitten om gezellig wat bij te keuvelen. Voor ze dat kon doen echter, kwam een oudere apprentice bij haar zitten. De grote tabby keek hem vriendelijk aan met haar groene ogen en knikte. "Ja.", antwoordde ze zachtjes, waarna ze haar blik naar de sterren liet glijden. Daar was haar vader tussen, net als haar grootouders - ze keken vast neer op haar, en misschien waren ze zelfs trots op haar..

De kattin stemde met hem in. Hij had wel gedacht dat zij deze lucht mooi gevonden had, al wist hij dat het nog meer toegevoegde waarde voor haar had dan enkel een mooi aanzicht. "Je vader is daar, toch?" miauwde hij, waarbij hij zijn blik afsloeg naar zijn poten. Hij wist heel goed dat haar vader, Thrushdive, dood was. Maar licht onzeker doen hielp vaak goed bij het winnen van she-cats. Een zucht rolde over zijn lippen, alsof hij het een moeilijk onderwerp vond om over te praten, zelfs vervelend voor haar vond om ernaar te vragen, maar toch zijn nieuwsgierigheid niet kon onderdrukken. Niets was minder waar. Lionpaw voelde geen medeleven; nu niet, nooit niet.

Winddancer knikte lichtjes, haar groene ogen nog steeds op de met sterren gevulde hemel gericht. Inderdaad. Thrushdive zou nooit meer hier op aarde met hen lopen, maar hopelijk zou hij daar nu gelukkig zijn.. Al was haar moeder natuurlijk nog altijd hier. Ze had haar steeds minder gezien sinds haar vader gestorven was, maar ze hoopte ook dat Snowynight trots was op haar. Meestal was de grote tabby zeer spraakzaam, maar vandaag voelde ze zich minder vrolijk. Misschien omdat ze zo zeer aan haar vader dacht nu..

-Is lion aan het flirten? -wbw-

De she-cat reageerde niet met woorden, ze knikte enkel haar hoofd lichtjes. Dat was een goed teken. Lion schoof wat dichter naar haar toe. "Hey, ssh.." murmelde hij zachtjes, en glimlachte licht naar haar, om haar te troosten. Een bepaalde ster verlichtte de hemel. Hij was in enkele secondes weer verdwenen; een vallende ster. "Zag je dat?" vroeg hij, nog steeds zacht, tegen haar. "Misschien was dat wel een teken van je vader... Om te laten zien hoe trots hij op je is." miauwde hij en keek haar opnieuw aan. De groene ogen van de kattin waren gevuld met sterren, en ergens zag het er mooi uit, maar hij voelde er niets bij. Haar voor hem proberen te laten vallen deed hij enkel voor zijn vermaak.

De kater leek net haar gedachten te lezen. Winddancer knikte opnieuw, en sloot toen haar groene ogen, als om haar gedachten bijeen te rapen. Toen ze ze weer opende, lag er een glimlach op haar snuitje. Ja, hij was vast trots op haar. Dat moest ze wel geloven, als ze niet in een depressie wou belanden. De grote poes merkte niet op dat Lionpaw steeds dichterbij schuifelde, of dat hij met haar leek te flirten - ze was nooit goed in het opmerken van signalen. "Heb jij iemand in Starclan?", vroeg ze hem, haar ogen nu op hem richtend.

Zijn woorden hadden het gewenste effect; een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze was blij met wat hij haar verteld had, en dat beviel hem. Ook hij trok zijn mondhoek lichtjes op. Toen hem gevraagd werd of hij iemand in StarClan had, schudde hij zijn kop lichtjes. "Nee." miauwde hij, maar deed toen alsof hij zich bedacht. "Althans, niet dat ik weet. Mijn vader heb ik nooit gekend; hij is een RiverClan warrior." Er was een grote kans dat ze dit allang wist, het was immers niet bepaald een geheim. "Dus voor hetzelfde geld zit hij daarboven." vervolgde hij, zijn stem nu wat zachter, alsof hij er wat moeite mee had.

Winddancer knikte wat afwezig. Ja, ze had dat wel al eens eerder gehoord - dat zijn vader een Riverclanner was, bedoelde ze dan. Hoewel de tabby zeer trouw was aan haar clan (of dat probeerde ze toch..), had ze niet per se iets tegen halfclanners. Tegen hun ouders.. Tsja. De kittens konden er niet aan doen dat hun ouders fouten maakten, nietwaar?

Hij kreeg niet het comfort toegewezen wat hij gehoopt had, en eigenlijk gebeurde er vrijwel niks van haar kant af. Wat, gaf ze hem niet een beetje steun? Hij had immers een vader waar hij niets vanaf wist, en hij liet duidelijk merken dat hij er moeite mee had! Hij voelde zich zeker verontwaardigd door dit lompe beest, maar liet niets merken, zat daar enkel en liet een stilte vallen tussen hen twee. Echter liet hij deze niet lang genoeg aanhouden zodat hij ongemakkelijk werd, want aan die enkele secondes had hij genoeg tijd om een nieuw onderwerp te verzinnen. "Hoe is het om warrior te zijn?" vroeg hij, zijn stem wat stilletjes, terwijl hij haar blik opzocht. Oogcontact was altijd gewenst.