Being weak is only for the pathetic onces.. [Snowdrop]

FORLORNPAW
Als de jonge kattin iemand haatte was dat wel een bekende grijs-witte kattin. Een die nu een zielig hoopje vacht was met enkele kittens die ze dit keer wel verzorgde. Waarom ze nog geen afstand had gedaan van die zwakke bolletjes pluis, zou enkel Starclan weten. Was het niet makkelijker geweest als Snowdrop in Riverclan was gebleven. Het was niet zo alsof zij haar moeder miste, alleen bij die gedachte al, hmmph, het was ook niet zo dat haar moeder van haar hield. Ooit van haar houden zou, ze had hen enkel de waarheid verteld en daarbij zou het voorlopig wel blijven als het aan de gevlekte blinde en zielige kattin lag. Zij was niet zo zwak, ze was trots en sterk, zou haar vader; een Shadowclan Warrior tot trots zijn. Nee, met haar moeder had ze niets te maken. Waarom ze haar in gedachten nog als moeder aansprak wist ze niet. Immers had de kattin nooit voor haar gezorgd, nooit voor haar broer gezorgd en het nestje zonder enige twijfel aan een andere hoogzwangere Queen gegeven. En dan maar zeuren over het moeder zijn, een kittenwens. Als kittens echt zo belangrijk waren voor haar verdomde moeder, zouden zij en haar broer wel anders behandeld zijn. Blijkbaar wou ze haar fouten niet zien, zwakte. Ze haatte zwakte en haar moeder was het toonbeeld van zwakte. Waarom, oh waarom moest ze dan ook het evenbeeld van haar moeder zijn, min haar blauwe ogen dan natuurlijk. Als ze ergens trots op kon zijn waren het die blauwe ogen wel. De Apprentice sjokte ongeïnteresseerd richting de den waarin Snowdrop lag, dat beest zou haar schouders best wel eens mogen rechtten. Om in Starclans naam te bedenken dat ze ooit Deputy was geweest, dat mormel. Ze verdiende dat niet eens. Voor haar moeder bleef ze staan, ze keek haar arrogant aan met haar blauwe ogen. Ogen die tot kleine spleetjes geknepen waren. "Houdt toch eens op met dat sneue gedoe en wordt eens volwassen." Snauwde ze haar moeder toe op een minachtende toon.