We wished they would disappear

Haar middag had ze voornamelijk besteed aan het hardop vloeken om de fouten die ze maakte wanneer ze het rijtje kruiden weer op dreunde. Geïrriteerd sorteerde ze de bladeren die ze met Amberhunt had verzameld, het waren immers de enige die ze nu uit haar hoofd kende. Het waren er zo verdomd veel en ze leken allemaal op elkaar. Natuurlijk was het niet zo'n probleem als er niet zo'n enorme druk op lag; één verkeerde plant kon een leven redden of beëindigen. Na het sorteren plofte ze met een zucht neer. Ze had een pauze nodig, alle namen en functies dolden rond in haar kop en knoopten zichzelf op tot één grote chaos. Maar ze kón niet stoppen. Er waren zoveel katten op dit moment die zorg nodig hadden, voor hen moest ze weten wat ze moest doen. Gefrustreerd rechtte ze haar rug weer, om vervolgens over de kruiden heen te buigen. Ineens hoorde ze iemand, een stem die duidelijk naar haar gericht was. Ze keek om, zag Heavepaw en glimlachte vermoeid. "Hey," groette ze de andere Apprentice. Deze bood haar hulp aan. Bitterpaw haalde even bedenkelijk een poot langs haar gezicht en knikte vervolgens. "Om eerlijk te zijn, ik kan wel wat hulp gebruiken met het onthouden van deze kruiden en planten..." Al had ze natuurlijk geen idee hoe Heavepaw haar daarbij van dienst kon zijn.

Het leren van al die rotzooi was toch echt iets dat ze in haar eigen tijd moest gaan doen, niemand die haar daar echt bij kon helpen behalve Acefray, maar de grijze kater zelf was ook weer behoorlijk druk. Ze knikte begrijpend naar de zwart-witte kattin, natuurlijk kon Heavepaw haar daar niet bij helpen. Even bleef ze hangen bij de ogen van de kattin, die twee verschillende kleuren hadden. Een bijzonder kenmerk; Bitterpaw vond ze mooi. Ze wist nog goed hoe ze als kitten had liggen huilen in de Nursery omdat iedereen mooie gekleurde ogen had behalve zij. Nu zag ze de onzinnigheid van dat statement wel in. Toen Heavepaw voorstelde om iets te kauwen, begon er bij haar een lampje te branden. "Oh, ja! Ik wortelen van de klit verzameld met Amberhunt," miauwde ze, terwijl ze zich omdraaide naar de bruinachtige wortels. Een plant die ze na de rattenplaag behoorlijk goed konden gebruiken. "Ze moeten tot een pulp gekauwd worden en vervolgens op rattenbeten aan worden gebracht." De wortels verlichtten de pijn en voorkwamen tegelijkertijd ontstekingen. "Ze zijn wel heel hard. En smerig," voegde Bitterpaw er met een flauwe grijns aan toe. Nee, het was niet de leukste taak die ze had, maar het moest toch gebeuren.  

Niet alles aan het zijn van een Medicine Cat Apprentice was leuk, het kauwen van de kruiden bijvoorbeeld. Daarom was ze blij met Apprentices die soms voor straf naar hen toe werden gestuurd om de vervelende taken te doen. Zo kon ze dingen zoals dit lekker delegeren. Vrijwilligers zoals Heavepaw waren nog beter. De grijze kattin pakte een paar van de wortels die ze met Amberhunt had verzameld en schoof deze naar Heavepaw toe. De zwart-witte kattin vroeg hoe het kauwen precies gebeurd moest worden. "Het moet echt tot een pulp gekauwd worden. En probeer zo weinig mogelijk te slikken; de sappen in de wortels zijn het belangrijkst," vertelde Bitterpaw. Zelf pakte ze ook één van de wortelen in haar bek, en begon met een verbeten gezicht op het ding te kauwen. Het was smerig, je kaken werden er ongelooflijk moe van en soms kreeg je er zelfs kleine wondjes van in je mond. Maar zoveel had ze wel over voor de rest van de Clan.

Hier en daar prikte één van de uitsteeksels van de wortel in haar tandvlees en gehemelte, maar ze probeerde het maar te negeren. De wortel was behoorlijk stevig: om het tot een pulp te kauwen, was zo makkelijk nog niet. Ze voelde haar kaken al verstijven, maar ging toch maar door. Het moest immers gedaan worden. Daarbij was ze al lang blij dat Heavepaw er was om haar met dit rotwerk te helpen, normaal had ze het alleen moeten doen. Zo had je ergens wel iets aan katten die het wel leuk vonden om een dagje Medicine Cat te zijn. Bitterpaw deelde even een geërgerde blik met Heavepaw, die ook al ijverig aan het kauwen was. De blik op Heavepaw's gezicht leek echter een stuk vrolijker, dus trok Bitterpaw die van haar ook maar even bij. Uiteindelijk was de wortel in haar bek meer een pulp dan een vast voorwerp, dus liep ze naar één van de katten die last had van een rattenbeet. Daar smeerde ze het pulpje in de wond, zo nauwkeurig als ze van Acefray had geleerd. Haar patiënt leek het duidelijk onaangenaam te vinden, maar bedankte haar toch. Toen liep ze weer naar Heavepaw. "Wil je het zelf aanbrengen?" vroeg Bitterpaw aan de andere Apprentice. Er waren genoeg katten die het spul nodig hadden, en een hele lastige taak was het niet. 

De wondjes in haar mond prikten nog steeds, maar ze probeerde de pijn met moeite te verbijten. Niet alle klusjes waren altijd even leuk. Bitter was iedere keer weer blij als er een Apprentice met straf naar binnen kwam banjeren om die hier uit te zitten. De vieze en vervelende taakjes waren dan lekker voor die leerling. Heel af en toe had ze een vrijwilliger, zoals Heavepaw nu. Meestal hadden die dan ook net zo snel weer spijt, voornamelijk wanneer ze vieze kruiden moesten kauwen of teken moesten plukken. Toch zorgde ze ervoor dat ze diezelfde vrijwilligers iedere keer bedankte voor hun moeite. Het waren zij die de clan grotendeels in stand hielden, nietwaar? Heavepaw leek behoorlijk enthousiast toen ze het spul zelf mocht aanbrengen, en Bitterpaw wenkte naar één van de katten in de Den die last had van rattenbeten. "Ga je gang," zei ze, half grinnikend van de smerige glimlach op Heave's gezicht. "Zorg dat je zoveel mogelijk van dat spul ín de wond krijgt," instrueerde ze. Het was niet de moeilijkste taak van de wereld, en ze vertrouwde hem wel aan Heavepaw toe.  

Het kon eng zijn om een kat te behandelen, daar was de grijze poes zich zeker van bewust. In het begin was ze doodsbang dat ze iets fout zou doen. Ze geloofde dat ze per ongeluk een kat zou kunnen doden wanneer ze een middeltje ook maar verkeerd aan zou brengen. Gelukkig wist ze nu wel beter, al waren er hier en daar ook wel een zaken waarin ze nog steeds niet zeker wist wat ze moest doen. Het was ontzettend fijn om in die tijden op Acefray te kunnen rusten. Ze kon zich niet voorstellen dat ze het ooit op een dag zonder hem moest doen. Toch had ze ergens het gevoel dat dat nog lang zou duren: de excentrieke kater mocht dan vaak in de problemen komen, hij wist zichzelf er ook altijd weer uit te halen. Ze kon zich niet voorstellen dat hij op jonge leeftijd zou sterven. Ondertussen lette Bitter op Heave's werk, en dat zag er goed uit. Bitterpaw had ondertussen geleerd dat alles heus niet zó perfect hoefde, zolang je het grootste deel van de pulp maar in de wond wist te krijgen. "Perfect," miauwde Bitterpaw met een bemoedigende knik. Ze schuifelde even op haar achterpoten, ze kreeg zojuist een idee. "Acefray en ik hebben het de laatste tijd nogal druk. Zou je het oké vinden als ik je af en toe vraag om te helpen?" miauwde de poes toen. Normaal ging ze in haar eentje, of Amberhunt ging mee, al had ze de laatste tijd geen zin meer in zijn aanwezigheid. Heavepaw leek haar een goede kandidaat.   

De grijze kattin had eigenlijk helemaal niet door dat meer dan de helft van de pulp nog in Heavepaw's bek zat. Bitterpaw glimlachte breed toen Heavepaw opgetogen instemde met haar voorstel. Vooral nu kon ze hier en daar wel een extra paar poten gebruiken. Kruiden zoeken, kruiden kauwen, hier en daar wat mengseltjes aanbrengen, het was allemaal hard nodig. De rattenplaag, gepaard met het gevecht met Windclan en daarbij nog de droogte zorgden er niet bepaald voor dat het heel goed ging in de clan. Heavepaw zou dus met haar mentor gaan overleggen of ze wat extra tijd kon vrijmaken om hier te helpen, en het was toen dat Bitterpaw de bruinige prut in haar bek merkte. Oeps. "Hij daar heeft nog een rattenbeet," miauwde Bitterpaw, terwijl ze wenkte naar een andere krijger in de Den. "Het teveel mag je wel gewoon uitspugen," ging ze verder. Het waren van die dingen die nu zo vanzelfsprekend leken voor haar. Ze zag zichzelf nog geen leerling hebben, uitleggen was immers niet haar sterkste punt.

De extra hulp van Heavepaw was zeker welkom, en Bitterpaw voelde dan ook dat er een last van haar schouders af zakte toen de zwart-witte kattin instemde om haar te helpen. Het leek haar ergens fijn om er af en toe een wat serieuzere kattin bij te hebben, één die daarbij ook nog van haar leeftijd was. Acefray was een stuk ouder en leek ook absoluut niet op haar. Hoewel de kater tijdens het behandelen van anderen vaak wel serieus wist te zijn, was het behoorlijk lastig een normaal gesprek met hem aan te knopen buiten het werk om. Ze vond hem nog steeds bijzonder raar, en daarbij was het haar nog steeds niet duidelijk of hij nou met Tallshadow was of niet. Ze sliepen bij elkaar, deden ontzettend veel samen en wanneer Bitterpaw hem vroeg of ze een stel waren, kwam er alles behalve een duidelijk antwoord. Heavepaw spuugde het prutje uit en Bitter keek even rond. Voor nu was er niet zoveel te doen, ze was eigenlijk van plan om vandaag wat eerder naar haar nest te gaan. "Ik denk dat we zo wel klaar zijn," miauwde Bitterpaw. Het vervelende was dat er ieder moment weer een kat binnen zou kunnen komen met Starclan wist wat voor aandoening.