Things your mind doesn't tell you

De zwart witte poes stapte stevig door, met deze droogte wilde ze graag wat water opslaan, aangezien het best een lange tocht was naar het beekje, dat nu langzamer hand ook steeds lager begon te staan. Lola slaakte een diepe zucht. Ze hoopte maar dat het snel zou gaan regenen, anders zouden zij en haar familie al snel zonder water zitten. Ze keek even om haar heen, op veel plekken was het gras dor geworden. Was er geen kou, dan was het deze droogte. Het weer leek de afgelopen tijd niet mee te zitten. Ze wilde net wat drinken uit het beekje toen ze een bekend gezicht zag. Amber. "Hey, Amber!" Riep ze naar de oranje kater.





*Eerste post voor Amberhunt*

Amberhunt was bezig met zijn naam eer aan te doen, oftewel hij was aan het jagen. Nu het droger werd vluchtte veel prooi naar nattere plaatsten aangezien zij ook water nodig hadden. Nu stond hij er weer, waarom brachten zijn poten hem altijd hier? De kater was weer naar de grens met de roques gewandeld. En ja hoor, hoeveel geluk kon hij hebben? Daar was Lola. Vreemd, minder dan een maan geleden had hij nog zo graag gewild dat hij met de Zwart-witte poes had kunnen gaan praten, Maar nu... Ze riep een begroeting naar hem en hij keek haar kant uit. "hey, Lola" Miauwde Amberhunt terug.

Amber begroette haar terug. "Dus hoe is het met je zoektocht afgelopen? Nog wat gevonden?" Vroeg de zwart-witte poes maar. Ze was nooit de beste in een gesprek aanknopen, en al helemaal niet in vrienden maken. Het hele concept vriendelijkheid was moeilijk voor haar, aangezien ze altijd zei wat als eerste in haar op kwam, zonder er bij na te denken. Dus dat kwam nogal eens vaak beledigend over, en eindigde soms wel eens in een argument. Lola schuifelde wat ongemakkelijk rond. "Dus ehm, is er nog wat nieuws gebeurd in je clan?" Vroeg ze niet wetend wat ze anders nog moest vragen of zeggen.

Ze vroeg naar zijn zoektocht, die hij gestaakt had omdat hij toch de clan voorop wilde zetten "Ik heb veel gevonden, twee siblings, twee ouders waarvan ik er slechts éen gesproken heb en de moeder van een halfsibling. Maar ik heb de zoektocht gestaakt, De clan is toch belangrijker voor me." De jonge Warrior zuchtte diep, toen vroeg Lola of er nog wat gebeurt was in de clan. "dat kan je wel zeggen ja, ten eerste ben ik Warrior geworden en dus is het nu Amberhunt. Dus dat is super geweldig" er lag een vermoeide toon in zijn stem waardoor het niet geloofwaardig klonk "hellaas moest de clan dealen met een ziekte die verspreid werd door ratten, Éen dode, veel zieken. Toen hadden we een gevecht met Windclan, dat liep niet goed af door de verzwakkingen. In conclusie, het gaat niet al te best." Besloot Amber zijn verhaal.

Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden. Hij was wel vrij open tegen haar, als was het nu niet zo dat ze een gevaar vormde voor zijn clan. "Wel fijn dat je wat van je familie hebt terug gevonden, en gefeliciteerd met de nieuwe rang." Zei ze. "Ik heb niet echt veel gedaan sinds ik je laatst heb gezien, alleen nu heb ik wel last van die droogte die er nu is." Vertelde de zwart-witte poes. "Maar hoe gaat het met jou nu?" Vroeg ze.

Amberhunt werd gevraagd hoe het nou met hem ging. Tja, hoe ging het met hem? Goed zou je denken, maar hij was steeds aan het denken aan zijn opgegeven zoektocht. Het echte lichtpuntje in zijn leven was Heartpaw. "Het gaat wel goed, maar de situatie nu." de rosse kater zuchtte "in het kamp hangt er de hele dag een hele sombere stemming" vertelde hij naar waarheid.

<sub>Lola snoof even sarcastisch. "Dat klinkt niet zo goed." Zei ze. Ze liet haar ogen even over de kater heen gaan. Hij zag er niet echt anders uit, maar toch merkte ze wel wat verandering in zijn gedrag op. Het hoopvolle van een paar manen terug was er een beetje uitgeslagen. Wat ze ook wel kon begrijpen, gevechten met andere clans, je familie vinden, maar ze dan zowat moeten opgeven. Dat was een ding waarvan ze wel wist hoe het voelde, je familie verliezen. "Dus, je gaat nu je familie opgeven?" Vroeg ze, toch wel wat nieuwsgierig. Ze wist zelf ook wel dat het niet de beste vraag was om te stellen, maar ze kon het niet helpen. Die nieuwsgierigheid zat nu eenmaal in haar sinds dat ze geboren was.



(sorry voor de late reactie)</sub>

Heel goed gezien, dat dat niet zo goed klonk, dacht Amberhunt lichtelijk geïrriteerd. Toen vroeg de Zwart-witte kattin voor hem of hij nu zijn familie opgaf, de jonge Warrior keek haar een beetje gekwetst aan, dacht ze nou echt dat hij ze zomaar opgaf en zomaar besloot te stoppen met zoeken. "Het was een heel erg moeilijke beslissing maar ik ken niet en loyaal aan de clan blijven en mijn familie zoeken. Het was of de clan die mijn hele leven al voor mij zorgt of de ouders die mij bij elkaar drie keer verlieten" Miauwde hij terwijl een licht briesje door zijn Rode vacht ging. Het klonk misschien een beetje verontwaardigd maar hij wilde dat er geen enkele twijfel over bestond.

_{Ze zuchtte. "Nee ik snap dat je niet kan blijven zoeken, maar je zou hier kunnen afspreken met ze?" Stelde ze voor. "Dan hoef je ze niet helemaal op te geven. Want ik gok dat sommigen niet eens wisten dat je bestond." Het laatste zei ze voorzichtig. Ze wilde hem niet boos maken, of hem beledigen. Ook wilde ze zijn gevoelens niet kwetsen, aangezien ze niet veel vriendelijk gezinde katten was tegengekomen. "Het is ook oké als je er niet verder op in wilt gaan." Zei ze dus maar.}