Dont see me ll Mazerunner

De grijze kattin kwam zuchtend de apprentice den uit, ze was dood op. Ze had voor geen meter kunnen slapen, waar het precies aanlag wist de kattin niet. Ze draaide en woelde maar in haar nest, en hoe ze ook probeerde ze kreeg haar ogen maar niet dicht. De poes legde haar poot op haar hoofd, ugh ze voelde haar hele hoofd bonken. Heart plofte met haar achterwerk op de grond, haar groene kijkers keken rustig het kamp door. Er waren wel wat andere katten aanwezig maar niet zo veel, thank god. Opeens vielen haar ogen op een bruine gedaante, ze herkende de kat als Mazerunner. Snel keek de poes een andere kant op, zij en Maze hadden..erm niet zoon goede relatie. Hopelijk kwam hij niet haar kant op...

De bruine tabby rekte zich uit en een geeuw rolde van zijn lippen. Maze stond altijd vroeg op, zodat hij veel kon jagen en vroeg weer naar bed kon. Hij had een best strikte routine, en week er zo min mogelijk van af. Vanuit zijn blauwe ooghoeken merkte hij een grijze poes op. Heartpaw. Zijn nicht. Het was al even sinds ze gepraat hadden. Ze kon namelijk redelijk... gemeen zijn. Al wist Mazerunner dat ze haar hart op de goede plaats had. "Hallo", miauwde hij.

-flut, sooy ^^'

Natuurlijk kwam hij haar kant op, waarom niet. "Hallo", miauwde hij, Heart snoof en draaide haar kop van hem weg. 'Rot op' klonk haar stem nors. Ze had geen zin in hem, ze had er de mood niet voor. Verdommen kon ze niet gewoon even met rustig gelaten worden? En van alle katten die haar kon benaderden moest het Maze zijn, haar neefje. Een van de laatste familie leden die ze had maar ze wist dat hij haar haatte. Hij dacht vast dat ze een grote bully was zonder hart, ugh haar hoofdpijn speelde weer op. Een pijn schoot ging door har hoofd heen, auww...

"Rot op", Oh, Joepie. Familiedrama. Hoe gemeen Heart ook tegen hem was, hij kon haar niet gewoon negeren. Ze was familie. Al vond hij het wel jammer dat ze het in hun laatste gesprek over kittens en elders pesten hadden gehad. Toch weigerde hij te geloven dat dit echt was wat ze wilde. Waarschijnlijk was ze gewoon onzeker, of zoiets. Hij hoopte het. Alles was beter dan zo kwaadaardig te zijn om de hulpeloze leden van de clan te kleineren. "Het is niet nodig om zo onvriendelijk te zijn", miauwde Maze rustig, in de hoop dat ze een normaal gesprek, zonder beledigingen konden hebben.