Time for another training

Winterstorm zag hoe Littlepaw knikte en was blij dat de apprentice bereid was om het zelf te proberen, ze had er dan wel geen moeite mee gehad als ze het weer voor moest doen, maar soms was proberen ook het beste wat je kon doen. Ze wachtte geduldig af op iets dat Littlepaw zou gaan doen en zag de apprentice plotseling naar voren schieten. Ze wachtte geduldig af op wat er zou gebeuren, ook al viel er niet veel te wachten, want het ging allemaal zo snel dat er bijna niet bij nagedacht kon worden. Ze zag Littlepaw eerst naar links gaan en toen plotseling naar rechts en toen voelde ze een poot langs haar flank gaan. Ze draaide zich om, om naar littlepaw te kunnen kijken. "Heb ik het goed gedaan?" Hoorde ze de apprentice vragen. Ze keek de apprentice met een glimlach aan. "Je hebt het goed gedaan." Antwoordde ze rustig. Ze keek even naar de lucht, als ze wilden zouden ze ook nog wat kunnen jagen, maar als Littlepaw door zou willen gaan, zou ze het ook niet erg vinden. Ze keek even naar Littlepaw en besloot toen om de vraag voor te leggen. "Zou je nog wat verder willen trainen of zou je wat willen gaan jagen?" Vroeg ze aan Littlepaw, bij beide keuzes zouden ze naar het kamp teruggaan als het te laat zou worden, maar het was op dit moment nog niet laat genoeg, er was nog genoeg tijd over om nog iets te doen.

De kleine siamees spon van genoegen toen ze te horen kreeg dat ze het goed had gedaan. Haar kleine nageltjes boorde zich in het mulle zachte zand, die even lichtjes opstoof toen er een zacht briesje kwam opzetten en met haar snorharen speelde. Littlepaw volgde haar mentor's blik naar de lucht, en bekeek de helder blauwe lucht met haar net zo blauwe ogen. Er dreven enkele kleine wolkjes, maar het leek er niet op dat het binnenkort zou gaan regen. De lucht was vrij droog. Littlepaw liet haar tong eenmaal langs haar bek glijden toen ze bemerkte dat ze aardig dorst had. Haar vachtje werd weer warm van trots terwijl ze zich bedacht dat dit door alle training kwam.
'Zou je nog wat verder willen trainen of zou je wat willen gaan jagen?' vroeg Winterstorm plots. Littlepaw liet haar blik terug naar haar mentor glijden en glimlachte. "Eigenlijk, heb ik best wel dorst. Zouden we misschien eerst wat kunnen drinken? En daarna lijkt het me erg leuk om te jagen!" miauwde ze, misschien ietwat snel vanwege haar enthousiasme. Jagen en vechten op één dag? Deze dag kon inderdaad nog beter! Littlepaw was blij dat haar mentor zoveel met haar wou doen, misschien om het een beetje goed te maken van haar afwezigheid. Maar, dit had Littlepaw haar allang vergeven, ze wist dat de witte poes hier haar goede redenen voor had gehad. De apprentice zwaaide even opgewekt met haar staart, en likte nogmaals met haar tong langs haar lippen, om het dorsterige gevoel een beetje weg te krijgen.

Winterstorm wachtte geduldig op een antwoord. "Eigenlijk heb ik best wel dorst. Zouden we misschien eerst wat kunnen drinken? En daarna lijkt het me erg leuk om te jagen!" Hoorde ze Littlepaw zeggen. Ze merkte zelf dat ze ook wel aardig dorst had, maar omdat ze zo druk bezig was geweest had ze het nog niet gemerkt totdat Littlepaw erover sprak. Ze knikte. "Dat lijkt me inderdaad wel een goed idee." Zei ze. "Laten we een beekje gaan opzoeken." Zei ze en begon de zandkuil uit te lopen, ze wist wel een beekje in de buurt en besloot om daar naartoe te gaan. Ze begon rustig er naartoe te lopen, af en toe achterom kijkend of Littlepaw haar volgde, maar ze was bijna zeker dat de apprentice haar zou volgen. Het duurde gelukkig niet lang voor ze bij het beekje waren en Winterstorm boog haar hoofd naar het water toe en nam een paar slokken water. De verkoelende vloeistof gaf haar nieuwe energie en ze was blij dat er nog steeds water was, want het was groenblad en dan konden sommige beekjes droog komen te staan als het echt warm zou worden, maar het viel nu wel mee. Ze wachtte tot Littlepaw klaar was met drinken en keek toen naar de apprentice. "Dan is het nu tijd om te jagen." Zei ze en keek naar Littlepaw. "Wil je hier jagen of terug bij de zandkuil?" Vroeg ze aan haar apprentice.

[[ Waah, sorry voor laatheid, had niet gezien dat je gepost had. >.< ]]

Littlepaw knikte en klauterde de zandkuil uit, waarbij ze bij elke stap eventjes terug gleed met haar donkere pootjes. Tegen de tijd dat ze de rand had bereikt, was Winterstorm al enkele konijnenlengtes verder, maar gelukkig keek de witte poes genoeg achterom om te zien of Littlepaw het bijhield. Al snel had de jonge apprentice haar mentor weer ingehaald en liep ze met vrolijke passen over de bosgrond. Ze kon niet wachten om te beginnen met haar eerste jagersles. Ze kon nu al een beetje vechten, en als ze dan straks ook nog terug kwam met een bijdrage voor de prooistapel, zou de clan vast heel trots op haar zijn. Littlepaw's pels werd warm bij de gedachte, en ze versnelde haar pas om eerder bij het kabbelende water te zijn. Voorzichtig, om haar poten niet nat te maken, boog ze voorover en haalde dorstig haar tong door de verkoelende vloeistof. Druppels gleden van haar kin toen ze haar kop weer ophief, en ze schudde even geïrriteerd om die van haar mooie vachtje weg te krijgen. Winterstorm leek ook al klaar te zijn, en vroeg of ze hier wilde jagen, of terug te gaan naar de zandkuil. Littlepaw keek haar even aan, zich afvragend of dit een strikvraag was aangezien het haar onwaarschijnlijk leek dat er prooien in de zandkuil waren. "Hier is goed," miauwde ze uiteindelijk, toen ze besloot dat ze hier sowieso liever wilde jagen.

Winterstorm wachtte rustig op een antwoord van Littlepaw. Ze wist dat hier wel een betere plek zou zijn om prooi te vinden vanwege het water, maar als Littlepaw bij de zandkuil wilde jagen maakte het haar niet echt uit, maar dan zouden ze wel minder kans hebben, vooral omdat het ook nog groenblad was en de meeste prooidieren het liefst bij water wilden blijven. "Hier is goed." Was het antwoord van Littlepaw. Ze knikte en was aan de ene kant wel blij dat Littlepaw hiervoor had gekozen. "Kijk goed naar wat ik doe, want zometeen moet je het zelf gaan proberen." Zei ze. Ze ging in een sluiphouding staan en verdeelde het gewicht goed over haar lichaam. Dat hielp om niet uit balans te raken als je vooruit wilde gaan. Ze begon naar voren te sluipen, elke poot zo zacht mogelijk neerzettend als ze kon. Ze vond het een beetje jammer dat er geen prooi tevoorschijn kwam, maar dat was niet per se nodig om iets voor te doen. Ze besloot dat ze beter meteen alles voor kon doen, dus ze verzamelde de kracht in haar spieren en zette zich af. Ze landde een stukje verder en draaide zich toen weer om naar Littlepaw. "Wil je dat ik het nog een keer voordoe of wil je het zelf proberen?" Zei ze.

[Sorry dat ik zo laat pas reageerD:]

In operste concentratie keek de kleine siamees hoe haar mentor een sluiphouding voordeed. Het was ongelofelijk, normaal zou Littlepaw om het kleinste gering afgeleid zijn, maar Winterstorm wist het zowaar voor mekaar te krijgen dat ze de jonge apprentice's volle aandacht kreeg. Tegelijkertijd met Winterstorm zakte ze door haar poten totdat de puntjes van de vacht op haar buik over de grond streek. Ze probeerde de poes' bewegingen zo goed mogelijk na te doen, waarbij ze zich met behulp van haar staart in evenwicht hield en stapje voor stapje vooruit sloop. Het ging op het eerste oog bijna uitstekend, ze leek het jagersinstinct goed in zich te hebben, maar het moment dat ze op een los twijgje stapte ruïneerde het in haar ogen. Met een frons ging Littlepaw weer zitten. "Dat heb ik nou altijd," mompelde ze. "Ik snap niet hoe je én op je houding én op je prooi kunt letten, terwijl je de omgeving ook nog in de gaten moet houden. Het is zo moeilijk om het allemaal tegelijk te doen." Ze keek even hulpeloos naar haar mentor, maar ging toen weer met goede moed staan. Ze moest het gewoon blijven proberen, totdat ze de beste jager van de clan was. Ze had het voordeel dat ze licht en lenig was, ze miste alleen nog de ervaring. De jonge poes keek haar mentor aan, waarna ze haar blik onderzoekend door de omgeving liet glijden. "En wat moet ik doen om een prooi te kunnen vinden?" vroeg ze toen nieuwsgierig, terwijl ze de lucht proefde en sierlijk met haar kleine staart zwaaide.

Winterstorm wachtte geduldig af en keek goed naar hoe Littlepaw in een sluiphouding ging. Ze zag dat de apprentice dicht naar de grond ging, maar ook weer niet te dicht, want dat zou geluid maken en een prooidier waarschuwen en dat was niet handig, maar dit was precies goed. Ze keek toe hoe Littlepaw stapje voor stapje verder naar voren ging, het leek goed te gaan, maar blijkbaar had Littlepaw toch iets niet goed gedaan, want een takje knapte. Winterstorm had alles goed bekeken en wachtte even op een reactie van Littlepaw, want misschien wilde de apprentice het nog een keer proberen voordat ze vertelde wat er aan de hand was, want zo erg was het niet om het nog eens te willen proberen en daarna pas om hulp te vragen. Ze zag dat de apprentice ging zitten en begreep dat ze het niet nog een keer ging proberen. "dat heb ik nou altijd." Mompelde Littlepaw. "Ik snap niet hoe je én op je houding én op je prooi kunt letten, terwijl je de omgeving ook nog in de gaten moet houden. Het is zo moeilijk om het allemaal tegelijk te doen." Ze zag dat Littlepaw nog even bleef zitten voordat ze weer ging staan, dat was vaak een goed teken en daar was ze wel blij mee. "En wat moet ik doen om een prooi te kunnen vinden?" De vraag had ze misschien ergens wel verwacht. "Je moet goed luisteren en kijken en natuurlijk ook ruiken naar tekenen die aangeven dat er prooi in de buurt is. Vaak kun je daaraan ook bepalen waar een prooi is, maar soms moet je gewoon de geur volgen en dan wordt het vanzelf sterker en daardoor weet je dat je in de buurt van de prooi komt en vaak ook waar het is." Legde ze uit.

[Sorry als het niet echt een goede post is, ik zit er niet echt met mijn hoofd bij, maar ik wilde je niet laten wachten.]

Winterstorm antwoordde kalm en met de wijsheid die een mentor behoort te hebben, maar de woorden waren eigenlijk kennis die Littlepaw diep verborgen in haar instinct al wist. Het was de natuurlijke roeping van een jager om prooi te vinden en te vangen, ze hoefde er alleen maar aan herinnert te worden. En uiteraard was het nodig om vele malen te oefenen, met de nodige tips en hulp van haar mentor, die precies hetzelfde had moeten doorstaan. Littlepaw knikte, sloot haar ogen en ademde diep in om de geuren van het woud op te vangen. Een mengeling van aroma's drongen haar geurklier te binnen, en het was moeilijk om die vele geuren te kunnen onderscheiden. Ze opende haar helder blauwe ogen weer en keek om zich heen, tegelijkertijd haar oren spitsend op mogelijke tekenen van een prooi. Haar blik viel na een tijdje zoeken op een klein gat in de grond, nauwelijks opmerkbaar door de twijgjes en stukjes mos dat er omheen was gelegd. Niet veel verder, bij de wortels van een grote eik, lagen enkele keutels, die de nodige stank verspreidde. Littlepaw haalde haar neus op en zocht verder, maar de muis leek onvindbaar. Waarschijnlijk had het de katten al lang opgemerkt en zat het nu diep verscholen in zijn hol. De kleine apprentice spitste haar oren en keek op toen ze het wiekgeklap van vogels opving, de vlucht met haar ogen volgend. Ze waren hoog boven de takken, ook geen optie dus. Littlepaw keek weer naar Winterstorm. "Kun je me leren hoe ik een prooi moet bespringen? En wat moet ik doen als ik een vogel zie op de grond? Hoe kan ik hem pakken voordat hij de lucht in gaat?" Het waren veel vragen, maar ze wilde dan ook het liefst alles nu meteen weten. Nieuwsgierigheid was één van Littlepaw's grootste eigenschappen.

[[ Rustig aan. (; ]]

Winterstorm wachtte rustig op iets wat Littlepaw zou zeggen, want dat zou waarschijnlijk wel komen en anders zou de apprentice misschien proberen om iets te vangen. Maar waarschijnlijk zou er eerst wat gezegd of gevraagd worden, want ze had nog niet echt les hierin gegeven en het was vaak handiger als je eerst wat oefende voor je echt een prooi ging vangen. "Kun je me leren hoe ik een prooi moet bespringen? En wat moet ik doen als ik een vogel zie op de grond? Hoe kan ik hem pakken voordat hij de lucht in gaat?" Ze glimlachte even bij de vragen. Ze had ergens wel een aantal vragen verwacht, want dat was typisch iets voor Littlepaw. "Laten we eerst maar even bij de vogel beginnen." Zei ze rustig. "Een vogel komt niet echt snel op de grond, tenzij er voedsel te vinden is. Maar als er een vogel op de grond is en je ziet een kans om het te vangen, dan moet je proberen om zo stil mogelijk zijn en natuurlijk ook snel, want anders heeft de vogel kans om weg te vliegen voor je überhaupt in de buurt bent. En mocht een vogel de lucht in gaan, dan kun je het beste in de lucht springen en met je nagels uithalen naar de vleugels en de vogel daarmee naar beneden halen, want als bij een vogel er iets zwaars en zijn vleugels hangt, dan kan het niet echt vliegen." Legde ze uit. "En dan nu hoe je een prooi moet bespringen." Zei ze en ging alvast in een sluiphouding. "Je sluipt eerst naar de prooi toe." Zei ze terwijl ze een stukje naar voren sloop. "Dan weet je dat er nog wat afstand tussen jou en je prooi is, alleen het probleem is dat als je dichterbij zou komen dat je prooi je zou opmerken, daarom is het beter als je springt en dan je prooi vangt, want dan heb je meer kans tot slagen." Ze liet zien hoe ze stil ging staan en de kracht in haar spieren verzamelde en uiteindelijk sprong ze naar een denkbeeldig iets dat er eigenlijk niet was. "Wil je het nu zelf proberen, of moet ik het nog een keer voordoen?" Vroeg ze aan Littlepaw.

Littlepaw zag Winterstorm's glimlach, en realiseerde zich dat ze iets te hard van stapel liep wat betreft haar vragen. "Ghehe," mompelde ze, terwijl ze blozend plaats nam op de grond en haar staart over haar voorpoten vouwde. Ze begonnen als eerste bij de vogel, waarbij Littlepaw aandachtig luisterde en ondertussen de scène die ze uit Winterstorm's woorden kon opmaken, probeerde voor te stellen. Ze zag zichzelf al door het woud sluipen, haar blik strak gericht op een onbewuste merel, terwijl ze haar lichaam als een ervaren jager naar voren bracht. Ze zou steeds dichterbij komen, totdat ze de veren kon tellen, en dan met een krachtige sprong naar voren springen. Haar nagels haakte ze in de vleugels. Het dier werd naar beneden getrokken en met een snelle beet van zijn leven verlost. Littlepaw glunderde bij de gedachte, wat zou iedereen trots zijn! Ze kon niet wachten om te beginnen, maar haar andere vragen moesten ook nog beantwoord worden. Winterstorm gaf zelfs een demonstratie, waarbij ze elk detail zorgvuldig uit liet komen. Met grote ogen volgde Littlepaw haar bewegingen, ging ze op een gegeven moment zelfs na doen. Toen haar mentor sprong, bleef ze even stil staan om te kijken hoe de witte poes geluidloos door de lucht leek te zweven. Niet lang hierna probeerde ze het ook zelf, gelijk op het moment toen Winterstorm vroeg of ze het nog een keer moest voordoen. Littlepaw hurkte door haar poten en wierp zich toen met een lenige beweging de lucht in, waarbij ze haar pootjes zo stil mogelijk van de grond af zette. Ze kwam niet zo ver als Winterstorm, maar wist alsnog een aardige afstand te bereiken. Haar klauwen zette zich in een al eerder gekozen doel, een onschuldige kleine paddenstoel. Het werd uit de grond getrokken en handig in de lucht geworpen, een dergelijke muis had geen schijn van kans gemaakt. "Hoe deed ik het, was dat goed?" miauwde de kleine leerling enthousiast, toen ze zich omdraaide en haar mentor met stralende ogen aankeek.

Winterstorm keek toe hoe Littlepaw het ook probeerde. De apprentice deed het goed voor een eerste poging, natuurlijk kwam ze nog niet zover als ze zelf kon, maar dat was logisch. Toen ze zelf pas net een apprentice was kon ze ook nog niet zo ver springen. Maar oefening baart kunst en ondertussen groei je ook nog, dus dat helpt allemaal wel bij het beter worden en uiteindelijk ben je er net zo goed in als ieder ander. "Hoe deed ik het, was dat goed?" De vraag had ze al wel verwacht, want natuurlijk wilde Littlepaw weten hoe ze het had gedaan. Ze glimlachte naar de apprentice. "Je deed het goed voor een eerste poging." Zei ze. "Je kwam dan misshien nog niet zo ver, maar dat komt wel met meer trainen en je groeit natuurlijk ook nog." Ze keek naar de apprentice, waarschijnlijk zou Littlepaw het wel in het echt willen proberen nu, maar misschien kon ze het beter toch eerst even vragen, want straks wilde Littlepaw toch nog oefenen en dan had ze zomaar een beslissing genomen, terwijl Littlepaw er nog niet klaar voor was. "Zullen we het nu op een prooidier gaan proberen of wil je nog wat oefenen." Ze verwachtte dat Littlepaw liever wilde gaan proberen om wat te vangen dan nog te oefenen, maar het was haar beslissing en ze zou er rustig op wachten. Ze opende haar mond iets en nam alvast een beetje de dingen in de omgeving op, want misschien was er wel een spoor van een prooidier in de buurt.

[Hij is kortD:]

Het antwoord van Winterstorm deed haar deugd en ze krulde haar staart trots omhoog. Ze had het goed gedaan, voor een eerste poging. 'Je kwam dan misshien nog niet zo ver, maar dat komt wel met meer trainen en je groeit natuurlijk ook nog,' sprak Winterstorm. Littlepaw keek haar mentor aan en knikte hoopvol. Ze wilde niets liever dan groeien, want zoals het er nu naar uitzag was ze de kleinste leerling van de clan. En dat zorgde nou niet bepaald voor een goed imago. Wacht maar, dacht Littlepaw. Als ze iedereen straks een uitgebreid verslag over haar dag zou geven, zouden ze vast niet weten wat ze hoorden. Ze had het goed gedaan, vraag maar aan Winterstorm. Met een opgetogen glimlach trippelde de kleine apprentice weer terug naar haar mentor en nam ze voor haar plaats op de grond. 'Zullen we het nu op een prooidier gaan proberen of wil je nog wat oefenen?' Die vraag klonk als vogelgezang in haar oren. Meteen sprong ze weer op. "Oh, jah graag!" miauwde ze vrolijk, terwijl ze zenuwachtig met haar snorharen wiebelde. Haar eerste prooi, zou het echt?

[[ Dees is korter. xD
Sorry, I'm very busy, maar wilde wel graag posten. >.< ]]

Winterstorm wachtte rustig op een reactie van Littlepaw, het maakte voor haar niet echt uit wat haar apprentice zou kiezen. Het hoefde namelijk niet allemaal in één keer gedaan te worden, het vergde altijd nog oefening, maar als Littlepaw het wilde gaan proberen, dan zou ze haar niet tegenhouden en zoveel mogelijk helpen waar het kon. Ze zag aan de manier waarop Littlepaw omhoog sprong dat de apprentice duidelijk enthousiast was over het feit dat ze misschien haar eerste prooi mocht vangen. Ze glimlachte even en hoopte eigenlijk voor Littlepaw dat ze iets zou gaan vangen, alleen dat kon je natuurlijk nooit van te voren zeggen. "Oh, jah graag!" Ze knikte even. "Laten we dan gaan kijken of er wat prooi in de buurt is." Zei ze rustig en stond op. Ze zette al haar zintuigen op scherp, want ze wilde weten wanneer er een prooi in de buurt was, ook al zou ze eerst Littlepaw laten proberen om iets te vangen voor zij zou gaan proberen om iets te vangen. "Ga je gang en probeer maar wat te vangen, ik volg wel en corrigeer wel waar nodig." Zei ze rustig. Ze wilde Littlepaw namelijk graag helpen als het zou helpen om een prooi beter te kunnen vangen. Ze wachtte rustig op een reactie van Littlepaw en of ze al een prooi had gevonden, zijzelf zette ook haar zintuigen uit om op zoek te gaan naar prooi, want misschien was het voor Littlepaw nog wel lastig om iets te vinden.

[-Voelt zich nu heel schuldig- Sorry voor het veel te lange wachtenD:]

Littlepaw volgde Winterstorm's advies op en keek met een sluwe blik om zich heen. Ondertussen pikte ze de verschillende bosgeuren op en sloop ze zo zachtjes mogelijk door het woud. Dankzij haar lichtgewicht hoefde ze zich om dit laatste niet zo heel druk te maken, al paste ze wel heel erg op dat ze niet nogmaals op een takje stapte, dat zou stom zijn. Ze wilde niet riskeren de prooi - nu een echte - weg te jagen.
Een tijdje sloop de kleine apprentice door het struikgewas, precies zoals Winterstorm haar het had voorgedaan. Ze was zich sterk bewust van de aanwezigheid van haar mentor en diens blik die op haar rustte, maar werd er niet zenuwachtig door. Ze zag het meer als een groot spel, waarbij ze de kans kreeg haar eerste echte prooi te vangen. Dat zou toch geweldig zijn?
Er ritselde wat tussen de varens. Meteen stond Littlepaw stil en spitste ze haar oren. Enkele vossenlengtes van haar vandaan liep een kleine bosmuis, met zijn snuit tussen de bladeren en takjes wroettend op zoek naar iets eetbaars. Het was zich nog niet bewust van de poes verderop die hetzelfde idee had. Meteen drukte Littlepaw zich tegen de grond, zo dicht dat ze haar buikvacht tegen de grond aan voelde strijken. Met geruisloze passen sloop ze naar voren, proberend nu nog zachter te zijn dan eerst. De afstand werd steeds kleiner, maar toen ze nog maar een paar konijnenlengtes van het dier verwijderd was leek het haar te ontdekken en stoof hij er vandoor. Snel dook Littlepaw naar voren en deed ze nog een verwoede poging ernaar te grijpen, maar de muis ontweek haar klauwen en wist zich net op tijd in een holte onder een wortel te wurmen. Littlepaw sprong op de wortel en boog voorover om in de holte te kijken, maar de gang leek te diep de grond in te gaan. "Muisje, kom er nou uit!" miauwde ze, terwijl ze met haar bruine poot speels over de grond klauwde.

Onderwerp: Re: Time for another training