Im back ll Amberhunt

Zei ze dat ze het koud had? nou ze bedoelde warm, de rode kater sloeg zijn staart om haar heen en gaf haar toen een lik over haar kop. "Wat een mooie avond he?" miauwde hij toen. De teef verroerde geen spier, ze leek wel een standbeeld. Verdommen wat moest ze nu doen? "wat een geluk dat ik precies op dit moment kwam om hier te zitten" Heart werd helemaal warm vanbinnen. Ze zou zweren dat steeds meer op een rode tabby ging lijken  dan een grijze. Heart had echt geen idee hoe ze moest reageren, dit kende ze niet. Deze warmte deze aantrekking een andere kat die zo dicht tegen haar zat. Ze ging niet liegen, het voelde wel fijn. Ze moest er gewoon even aanwennen. Na al die tijd alleen geweest te zijn.

Amberhunt merkte dat Heartpaw verstijft naast hem zat, was hij toch te ver gegaan. "sorry, het was niet mijn bedoeling om het ongemakkelijk te maken" zei hij schuldig en hij nam een beetje afstand. Wat dom van hem, natuurlijk wilde ze niet dat hij zo tegen haar aan ging zitten. Waarom had hij dat eigenlijk gedaan? Omdat hij iets miste, hij miste warmte, niet fysiek. Oke nu wel, maar vooral in zijn leven. Natuurlijk had hij zijn clan en daar was hij ontzettend blij mee, maar hij had geen echte warmte speciaal naar hem gericht. "Sorry voor dat, het is gewoon" mompelde hij. Het was de eerste keer dat hij niet wist wat te zeggen.

"sorry, het was niet mijn bedoeling om het ongemakkelijk te maken" klonk de stem van de kater toen terwijl hij zijn afstand nam. De poes keek geschrokken op, shit nu gaf ze hem natuurlijk de verkeerde indruk. "Sorry voor dat, het is gewoon" mompelde hij. Heart zuchtte, dit was allemaal haar fout. 'Nee Amber he-het is al goed' klonk haar stem wat onzeker. Ík um.. ben gewoon niet gewend aan... dat soort aandacht' de grijze poes kwam moeilijk uit haar worden-nee ze kon moeilijk de juiste woorden vinden. Ze liep weer naar de rode kater toe en plante haar kop in zijn vacht, haar staart krulde om hem heen. Zijn geur vulde haar neus gaten, het gaf haar een warm en vertrouwd gevoel.

nu verontschuldigde Heartpaw zich en toen kwam ze bij hem zitten. Met haar kopje in zijn vacht, daar zaten ze dan, als twee wezen die geen echte wezen waren. Amberhunt drukte zich tegen de kattin aan en likte haar weer over haar kop. "mooi, ik dacht heel even dat je me niet dichtbij wilde hebben" fluisterde hij in haar oor. De tabby warrior vond dit een hele fijne ervaring. Haar heerlijke warme geur die zijn neus vulde, de warmte... nu echt, het was echt de warmte die hij zocht. Dit was de reden waarom hij het roqueleven zovaak verworpen had en toch was gebleven zelfs als hij dacht dat hij het echt niet meer aan kon.

De kattin glimlachte even toen ze een lik over haar hoofd voelde "mooi, ik dacht heel even dat je me niet dichtbij wilde hebben" werd er in haar oor gefluisterd. Ze grinnikte, en legde haar poot op die van hem. De poes kon niet begrijpen hoe ze het had gedaan, al die tijd alleen. Iemand naast je hebben was veel fijner, iemand die aandacht voor je had was veel fijner. 'Waarom zou ik je niet bij me willen?"' miauwde ze terwijl ze haar hoofd uit zijn vacht haalde. Haar groene ogen keken in die van hem, Amber was zeker geen lelijk kater. Wel wat ouder dan haar, maar het zou niet lang meer duren voordat ook zij een warrior werd...

Amberhunt was even stil "omdat ik echt verre van iets dat op perfect lijkt ben. En ik weet dat niemand perfect hoeft te zijn maar ik ben het echt helemaal niet." zuchtte hij en zij Amberkleurige ogen keken in haar groene. Ze had mooie ogen... "En de meeste van die gebrekken kan ik in eerste ontmoetingen nog wel verbergen maar als je me echt kent..." Vervolgde de kater. Hij had het over het feit dat hij onmogelijk kon zijn, dat hij veel te nieuwschierig was maar vooral dat hij dat graven had, dat had ook met nieuwschierigheid te maken. Met graven bedoelde hij dat hij katten vaak helemaal uit ging pluizen, soms met minder fijne gevolgen zoals een ruzie die ervoor zorgde dat hij en Bitterpaw elkaar meer dan een moon lang hadden ontweken.

"omdat ik echt verre van iets dat op perfect lijkt ben. En ik weet dat niemand perfect hoeft te zijn maar ik ben het echt helemaal niet." zuchtte de kater. "En de meeste van die gebrekken kan ik in eerste ontmoetingen nog wel verbergen maar als je me echt kent..." Heart gaf hem een duwtje. 'Én?' niemand was perfect! dat wist zij maar al te goed. Dus waar maakte Amber zich druk om? Ze verwachte niet dat hij de perfecte kater was, ze vond hem leuk gewoon als zich zelf. 'Denk je dat ik perfect ben? Oh je wilt niet weten hoe vaak ik de fout ben ingegaan!' ja zoveel dat ze het niet eens op een poot kon tellen. Ámber ik heb ook zo mijn dingen ik ben ook niet perfect, maar kom op je welke 'gebrekken' kunnen er nou voor zorgen dat ik je niet meer wil?' misshien klonk ze wat boos, maar so be it. Ze wilde wel de gene zijn die de tep-talk moest geven.

Nou als ze het wilde weten. "ik ben meestal onuitstaanbaar en onmogelijk, ik ben veel nieuwschieriger dan goed voor mij is. Hij wreef met zijn staart over haar rug. En ik doe iets genaamd graven, dan probeer ik iemand's diepste geheimen te weten te komen. Zelfs als het mij helemaal niks aan gaat. En daardoor heb ik iemand herrinerd aan iets wat ze bijna rust gegeven had, ik heb toen de helende wond weer open gekrabt." Vertelde hij, tot zover hart luchten deel twee. Amberhunt vond het wel fijn dat ze naar hem wilde luisteren

"ik ben meestal onuitstaanbaar en onmogelijk, ik ben veel nieuwschieriger dan goed voor mij is. Hij wreef met zijn staart over haar rug. En ik doe iets genaamd graven, dan probeer ik iemand's diepste geheimen te weten te komen. Zelfs als het mij helemaal niks aan gaat. En daardoor heb ik iemand herrinerd aan iets wat ze bijna rust gegeven had, ik heb toen de helende wond weer open gekrabt." de poes greens, was het erg dat ze zich zelf heel erg kon vinden in zijn woorden? Hehehe. 'Ik dan, ik ben wisselend in mijn gedrag. Anderen boeien mij niet zo veel ik denk vaak alleen aan me zelf, ik kan opvliegend zijn. Gemeen en soms echt een B*tch' ze greens. Natuurlijk was dat niet alles, zij was ook onmogelijk en vaak veelste luid. 'See? im not perfect either' de grijze tabby drukte haar hoofd weer tegen zijn vacht. ''Nou stop worrying about it' klonk haar stem commanderend. Had ze al verteld dat ze bazig was?

Amberhunt boog zich grijnzend over haar heen en fluisterde in haar oor "ja, mevrouw zal ik doen." Toen drukte hij zijn neus tegen de hare, dus samen hadden ze genoeg kenmerkende problemen, super leuk. "het word een beetje laat, wil je hier blijven of wil je al terug naar het kamp om te gaan slapen?" vroeg de warrior aan de grijze Apprentice. Opzich wilde hij zelf best wil graag blijven zitten aangezien het het hier fijn vond, samen met Heartpaw. Maar als zij terug wilde dan zou hij ook gaan, hier alleen blijven had geen zin.

"ja, mevrouw zal ik doen." werd er in haar oor gefluisterd, waarna hij met zijn neus tegen de hare drukte. "het word een beetje laat, wil je hier blijven of wil je al terug naar het kamp om te gaan slapen?" vroeg hij toen, de grijze poes schudde haar kop. Ze wilde niet terug naar het kamp, ze wilde lekker met hem hier blijven. Alleen hun tweeën al was het maar voor een nacht. 'Laten we gewoon lekker hier blijven' klonk haar stem liefjes terwijl ze ging liggen. Het was wel koud, maar het vroor niet het was nog altijd Green-leaf. 'Tenminste als jij dat wil?" ze keek de kater strak aan. Ze zou hem niet dwingen als hij niet wilde, maar ze wilde toch wel liever hier blijven.

"laten we gewoon lekker hier blijven, tenminste als jij dat wilt? vroeg Heartpaw en ze ging liggen "ja, ik wil ook wel hier blijven" miauwde Amberhunt en de tabby ging naast haar liggen met zijn poot om haar heen. Het was dan wel een beetje koud maar als het kon dan zou hij haar warm houden. Daar lagen ze dan, naast het beekje te liggen. Hopelijk rustig en voor de hele nacht. "goede keuze om hier te blijven" fluisterde Amberhunt en hij keek Heartpaw in haar groene ogen. Hij drukte zich nog wat dichter tegen haar aan, het was fijn hier....

"ja, ik wil ook wel hier blijven" miauwde de kater terwijl hij naast haar neer plofte met zijn poot om haar heen. De grijze poes kroop wat dichter tegen de kater aan en sloeg haar staart om hem heen. "goede keuze om hier te blijven" fluisterde de kater terwijl hij ook weer wat dichter tegen haar aankroop. Jeetje als her zo door ging ze nog in elkaar zitten, ze greens even over haar eigen gedachten. 'Natuurlijk is het een goede keus' klonk haar stem trots. Zij wist wel wat ze wilde, stiekem hoopte de poes dat niemand hun hier zou vinden. Want hoe awkward zou dat zijn? de poes zuchtte, ze dacht er weer veel te diep over na. Kon ze niet gewoon even genieten, zonder zich gelijk vol te proppen met allemaal zorgen?

"natuurlijk is het een goede keuze" miauwde Heartpaw trots terwijl ze dicht tegen elkaar aan lagen. Dit was een moment dat Amberhunt niet zou vergeten, misschien wel nooit. Dit was veel fijner dan alleen in het, ookal warmere den te liggen. Toen vroeg de tabby iets wat hem oppeens te binnen schoot "is het voor jou eigenlijk al bijna tijd om warrior te worden? Waarom hij dat precies wilde weten wist hij niet, misschien om deze band minder ingewikeld te maken, of gewoon weer uit zijn eeuwige nieuwschierigheid.

"is het voor jou eigenlijk al bijna tijd om warrior te worden? '' vroeg de kater toen. Heart knikte, ja eigenlijk wel. Ze was al 10 maanden, ze wist niet hoelang Innerstar haar als apprentice wilde houden maar als ze niet bij de volgende ceremonie een volwaardige warrior werd zou ze persoonlijk naar haar toe stappen. 'Ja eigenlijk wel' sprak de kattin zachtjes. Ze was wel klaar voor de volgende stap in haar leven, warrior. ze kon niet voor eeuwig een apprentice blijven toch?  

beetje kort x3

Ze werd bijna Warrior, dat mocht ook wel, ze zou wel een stukje jonger zijn dan hij was toen hij warrior was. Hij was twaalf en een halve maan geweest toen hij warrior werd. Heartpaw zou tien tot elf manen zijn als ze de volgende cermonie warrior werd. "je verdient het, maar jij hebt toch een groot deel van je training alleen gedaan? Als ik het me goed herrinder heb je op dit moment geen mentor of wel?" vroeg Amberhunt, hoe hadden ze haar eigenlijk kunnen vergeten? Hie had het zover kunnen komen dat ze zich bijna helemaal van de anderen had geïsoleerd totdat hij naar haar toe was gekomen.

"je verdient het, maar jij hebt toch een groot deel van je training alleen gedaan? Als ik het me goed herrinder heb je op dit moment geen mentor of wel?" vroeg de rode kater, Heart haalde haar schouders op. Ze had geen mentor nodig ze redde zich prima in haar eentje, zolang ze haar verstand maar had. 'Ik heb geen mentor nodig' klonk haar stem streng, ze had er niet graag over. 'Kunnen we van onderwerp veranderen thank you very mush?' het was niet echt een vraag, ze wilde er gewoon niet meer over praten. Het maakte haar gestrest dat kon Amber toch wel begrijpen? Pff ze zou gewoon lekker geen antwoord geven als hij er over door ging.

Heartpaw zei dat ze over het onderwerp wilde ophouden en Amberhunt knikte. "Ja is goed, ik heb wel een onderwerp. Waarom zitten we hier samen? Ik bedoel, ik vind het wel fijn maar ik heb echt geen idee waarom." Het was niet helemaal waar wat de warrior zei, maar hij wilde graag De mening van de grijze poes horen. Ze lagen daar nog steeds, tegen elkaar aan naast de beek, allemaal omdat hij toevallig hierheen was komen waggellen toen zij er ook zat. Starclan mocht hem blijkbaar heel erg, of misschien was het een compensatie voor alle andere dingen die hij had meegemaakt.

"Ja is goed, ik heb wel een onderwerp. Waarom zitten we hier samen? Ik bedoel, ik vind het wel fijn maar ik heb echt geen idee waarom." Tja dat is was eigenlijk wel een goeie, had starsclan eindelijk medelijden met haar gekregen? Of was het voor een totaal andere doel? Heart schudde met haar hoofd. 'Ik weet het niet' miauwde ze zachtjes, nee ze had echt geen idee. Het gebeurde gewoon, alsof het voorbestemt was.

Heartpaw wist het ook niet, niet heel vreemd. Misschien waren ze gewoon bestemd om hier te zijn, samen, bij elkaar. "Zou het kunnen komen door het feit dat jij je meer op je gemak voelt bij mij dan in de clan?" vroeg de Rosse kater aan de grijze tabby die naast hem lag. Ja, hij keek dwars door katten heen, hij wist meestal al hoe ze zich voelden voordat ze ook maar iets gadden gezegd, het was soms fijn en soms minder fijn. Maar er was mee te keven.