Becoming the very best like no one ever was.

Jaypaw wierp een blik achterover zijn schouder naar de Warrior’s die één of andere discussie hadden en totaal niet op hem leken te letten. Hij was weer eens in de problemen geraakt omdat hij met klauwen had gevochten tijdens een trainingssessie. Hoewel hij tegen had geworpen dat hij altijd weggedragen werd tijdens zo’n gevechten en dat hij dat zelf niet eens doorhad, waren ze razend op hem en Jaypaw vreesde dat hij nog een hoop keren de Elder’s Den moest schoonmaken voordat hij een Warrior zou worden. Het zou maar goed zijn als zijn mentor zou genezen of als hij een andere zou krijgen zodat hij zijn training kon voortzetten. Die katten hier waren allemaal te lichtgeraakt als het op vechten aankwam. Het was toch logisch dat als je te veel met je gedachten afdwaalde tijdens een gevecht dat je klauwen naar buiten kwamen? Hoe kon hij anders winnen? De kater glipte het kamp uit zonder zich iets aan te trekken van de rest en ging weer terug in de richting van de Sandy Hollow. Zijn ogen gleden naar het bloed dat op de grond lag en snel sloeg hij met zijn poot tegen het zand zodat het wat verborgen werd. Daarna dook hij in een vechthouding en deed net alsof er een Apprentice van ShadowClan tegenover hem stond. Hij ontblootte zijn tanden en viel uit met zijn poot. Hij rolde opzij alsof de ShadowClan Apprentice hem wilde aanvallen met zijn tanden, liet zich vallen en rolde over de grond waarna hij opnieuw met zijn voorpoten uithaalde. Daarna maakte hij een grote sprong in de lucht, draaide zich een kwartslag om en haalde uit met zijn bek naar de zogenaamde staart van de ShadowClan Apprentice. Hij schrok echter op toen hij een geluid hoorde en verstoord keek hij op. Een Warrior van daarnet die hem achtervolgd was, iemand die hem ging treiteren om zijn BloodClan bloed of iemand die hij niet kende?

Gravelsmoke zuchtte even toen ze het gezeur van wat Warriors aanhoorde. Wat was er dit keer. Toch iets nieuwsgierig kroop ze dichterbij. Het was een aparte discussie. Iets over een apprentice, die blijkbaar met uitgetrokken klauwen had gevochten. Iets wat niet zou mogen, gezien je er andere katten er mee kon verwonden. In een echt gevecht was dat handig, maar je wilde natuurlijk niet hebben dat iedere Thunderclanner vol krassen van elkaar rondliep. Toch meende ze de naam bij die Warriors iets te vaak hebben gehoord. En dan niet altijd op vrolijke toon. Wat afwezig zat ze dicht bij het groepje, toen ze uiteindelijk merkte dat de Apprentice weg was. Wat zou hij gaan doen? Voorzichtig sloop ze weer weg van de Warriors. Ze merkte haar toch niet op, hadden haar geen blik waardig bekeurd. Waarschijnlijk waren ze zelfs blij dat ze weg was. Ach, kon ze het hun kwalijk nemen? Iets zenuwachtig achtervolgde ze de apprentice. Hij hoefde niet te zien hoe ze hem achtervolgde. De Apprentice, die ze had herkend als Jaypaw, begon alleen te trainen. Vechtoefeningen, merkte ze op. Het zag er vanaf hier best komisch uit, maar ze wilde niet lachen. Het was niet eerlijk iemand uit te lachen die zichzelf wilde verbeteren. In haar concentratie stond ze per ongeluk op een takje, die brak en een luid geluid maakte. Serieus? Sinds wanneer waren takjes zo luid. De grijze Tabby keek om, en Gravelsmoke vloekte in zichzelf. Betrapt. En wat nu? "I-ik ehh.. kwam er stamelend uit. Pfft.. Komop nou. Ookal was de Apprentice groot, het was nog steeds een  apprentice en zij was een Warrior. "Ik hoorde wat je hebt gedaan vandaag." zei ze toen, met een wat zelfverzekerde stem.

Zijn blauwgrijze blik stond niet al te vrolijk, maar dat kon ook niet anders na wat er daarnet gebeurd was. Hij kon het dan ook niet uitleggen wat er gebeurde telkens als hij met iemand vocht. Hij raakte dan zo weggesleept in het gevecht dat hij opeens geen Clangenoot meer voor zich zag, maar iemand van een vijandelijke Clan en dan voornamelijk van de BloodClan. Soms dacht hij zelfs dat hij zijn vader voor zich zag, maar dat was onmogelijk omdat hij zijn vader nog nooit eerder ontmoet had. Toch stelde hij zich altijd voor hoe zijn vader er uit zou zien: dezelfde pels zoals hij, misschien een andere oogkleur. Sterke spieren die onder zijn vacht rimpelden wanneer hij een beweging deed en hondentanden bewegend aan zijn halsband. Dat deel begreep hij sowieso al niet. Waarom zou een kat een halsband willen dragen? Hij begreep dat ze wilden pronken met hun hondentanden, maar leken ze daardoor niet juist meer op een kittypet? Hij moest wel eerlijk toegeven dat het zo zijn effect had. Zelfs hij had gerild bij het idee een kat tegen te komen met bloederige hondentanden die om een halsband zaten. Maar wie nu voor hem stond was geen BloodClan cat, maar een ThunderClanner. Hij herkende haar als Gravelsmoke, maar kon zich niet herinneren dat ze net bij de trainingssessie was geweest. Haar woorden toonden aan dat hij daar gelijk in had en net als zij rechtte hij zich een beetje zodat hij niet zo kleintjes overkwam. Het was grappig om te zien hoe ze eerst zo onzeker had gereageerd, maar daarna over was gegaan naar een zekere toon alsof ze zich besefte dat zij hier de oudste was. Geërgerd zijnde bewoog hij met zijn snorharen en schoten zijn klauwen ongemakkelijk naar buiten. ‘Ik moet mezelf echt elke keer opnieuw naar jullie verduidelijk, hè?’ vroeg hij brutaal. ‘Dat komt omdat er nooit opgelet wordt op wat ik zeg.’ Daarna voegde hij er zachtjes aan toe: ‘Waarschijnlijk omdat mijn mening niet telt doordat mijn vader uit BloodClan komt.’ Hij keek haar ongeduldig zijnde aan. ‘Ik verlies tijdens het vechten de controle over mezelf omdat ik zo weggesleept word in het gevecht. Ik heb soms zelfs niet meer in de gaten dat ik met een ThunderClanner aan het vechten ben. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?’

De kater was duidelijk niet zo heel blij. Zijn klauwen waren uitgetrokken, en het deed Gravelsmoke afvragen waarom. Het lag duidelijk gevoelig bij hem. Kon hij zijn eigen fouten niet overzien? Of deed zijzelf iets verkeerd? "Ik moet mezelf echt elke keer opnieuw naar jullie verduidelijk, hè? Dat komt omdat er nooit opgelet wordt op wat ik zeg." Gravelsmoke trok even met haar oor. Hoorde ze dat goed? De meeste apprentices wisten wel met wat respect om te gaan met Warriors. Nu was de rossige poes eigenlijk te verlegen om iets op zijn brutaliteit te zeggen, maar was dat niet haar taak als Warrior? "Jullie? Ik heb nooit met je gesproken, dus heb jij me nooit iets verteld. Hoe verwacht jij dat ik luister naar een kat die niet tegen mij praat?" vroeg ze verbaasd aan Jaypaw. Misschien was het haar naïviteit, maar ze snapte niet hoe een kater een ander zo schuldig kon zien voor fouten die ze nooit had kunnen begaan. "Waarschijnlijk omdat mijn mening niet telt doordat mijn vader uit BloodClan komt." De woorden kwamen zachtjes uit de kater zijn bek. Het was dan misschien ook niet de meest geweldige status. Zeker niet na al het gedoe van Bloodclan die Thunderclan had overgenomen, voor even. Ze kon zich voorstellen dat katten hem afschuwde, maar of het eerlijk was.. "Ik verlies tijdens het vechten de controle over mezelf omdat ik zo weggesleept word in het gevecht. Ik heb soms zelfs niet meer in de gaten dat ik met een ThunderClanner aan het vechten ben. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?" vervolgde Jaypaw. Een grote stormvloed aan woorden. Kijk, nu legde hij het eens aan haar uit. Niet dat het zo nodig was. Ze had het zelf ook al kunnen raden uit de gesprekken van de andere Warriors. "Net zo vaak tot je vader geen Bloodclanner is of tot je weet de controle over jezelf te behouden." antwoordde ze simpel. "Het eerste lijkt me nogal lastig dus ik denk dat we voor de 2e oplossing moeten gaan." Ze voelde ergens wat medelijden voor de kater, die duidelijk de vooroordelen van andere katten voelde. Hoe onzeker ze ook was, ze wilde haar clan helpen. Elke clanmaat. Zelfs degene die... die nu al zo'n reputatie hadden, en misschien wist ze hoe. "Trek je klauwen weer in en val me aan." beviel ze. Ze had gehoord dat de mentor van Jaypaw hem niet meer kon trainen, en ze wist zeker dat hij binnenkort een nieuwe mentor kreeg. Maar tot die tijd zag ze andere Warrios hem trainen. Er was toch niks mis mee als zij daar nu mee ging helpen? Niet dat ze zelf nou de meest fantastische vechter was, maar dit ging haar niet om het vechten. Van buitenaf leek dat misschien het plan, maar het idee van Gravelsmoke had toch net even een ander doel.

OOC: Braaf :')

Ja, hij wist dat hij brutaal tegen haar was, maar hij kon het niet helpen. Hij kon de frustratie die hij in zich voelde branden niet helpen. Het was de frustratie die hem roekeloos maakte en hem zo liet reageren op een warrior, maar gelukkig leek ze het niet verkeerd op te vatten. Ze trok enkel met haar oortje, maar zei er voor de rest niet al te veel op en daar kon Jaypaw zich gelukkig voor prijzen. Hij had ook al warriors meegemaakt die hem om die reden een week lang vervelende apprentice taken lieten doen en die hem in het camp lieten. Hij wilde dat hij eens een fatsoenlijk gesprek met Silverstar kon hebben. Misschien kon Silverstar hem meer uitleg geven over wie zijn vader was, hoewel zijn leader op het moment van de overname niet eens in het camp was geweest. Maar wie weet had de tom wel iets opgevangen op de plek waar hij gevangen was gehouden. Of hij moest eens met Zealspark of met Firedance praten. Zij leken het meeste betrokken te zijn met de BloodClan op het moment dat deze huishield in hun Clan. Maar goed, hij zou die vragen wel laten voor als de tijd daar was. Nu moest hij zich eerst concentreren op dit gesprek als hij dan toch nog een warrior aan zijn kant wilde hebben. Het ging hem echter niet per se om kanten kiezen, maar het zou leuk zijn als hij eens een warrior had waarmee hij bevriend raakte en die niét constant in de aanval tegen hem schoot. En hij had wel het gevoel dat Gravelsmoke zich vooral neutraal hield. Het waren dan meestal ook de jonge warriors die tegen hem begonnen, de oudere reageerden al wel iets rustiger dan dat. ‘Ik ben benieuwd hoe we dat gaan doen,’ zei hij mismoedig. ‘Het is niet dat ik het opeens kan veranderen of zo. Ik zou aan de ene kant graag willen weten wie hij is, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Wat als hij contact met me gaat opzoeken? Ik wil echter ook weer niet die tom worden die vol met haat zit.’ Hij sloeg geïrriteerd zijnde met zijn staart. Waarom kon hij gewoon niet in een normaal nestje geboren zijn? Hadden Littlepaw en Sootpaw ook zo veel last van al die vooroordelen? Als dat al zo was spraken ze er al zeker niet al te veel met hem over en zijn moeder werd kwaad als hij over het onderwerp begon. Hij zuchtte en draaide zijn kop naar Gravelsmoke toen deze hem een opdracht gaf. Even trok hij verbaasd zijnde met zijn oortjes, maar daarna was het alsof zijn lichaam al direct reageerde. Nog net kon Jaypaw op tijd zijn klauwen intrekken nog voordat hij op haar sprong. Het leek alsof hij voor haar rug ging mikken, maar in werkelijkheid wilde hij zo over haar springen zodat hij zich op de grond kon omdraaien en haar een mep tegen haar oor kon verkopen.

De Apprentice leek niet echt veel beleefder te worden, maar hij kwam in ieder geval niet meer met loze beschuldigingen, al bleef hij zichzelf verdedigen. Dat zou hij moeten afleren. Als je iets te verbergen had, dán verdedigde je jezelf van iets wat waarheid was. "Ik ben benieuwd hoe we dat gaan doen. Het is niet dat ik het opeens kan veranderen of zo. Ik zou aan de ene kant graag willen weten wie hij is, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Wat als hij contact met me gaat opzoeken? Ik wil echter ook weer niet die tom worden die vol met haat zit." Gravelsmoke hield zichzelf nog even stil. Hij zou vanzelf wel ontdekken wat hij wilde met zijn vader. Misschien was het niet eens slecht als hij zijn vader zag, ook al was het geen teken van uiterste loyaliteit aan Thunderclan als een Apprentice een bloodclanner opzoekt. Maar zoals hij zelf zei, veranderen kon hij het niet en waarom zou hij minder recht hebben op het minstens een keertje zien van zijn vader, dan andere katten? Wie weet, als hij zijn vader zag, kon hij trots zijn op dat hij anders was, mits hij het goede pad koos. En dat ging het beste als hij zich een beetje goed in deze clan voelde. En hoe ging dat gebeuren? Misschien als zijn clanmaten hem accepteerde. Als Jay zichzelf accepteerde. En misschien ging dat toch wat beter als hij zichzelf wist in te houden. Het was een belangrijk deel van de Warrior Code dat je anderen niet mocht vermoorden. Als hij zich al niet kon inhouden bij clanmaten, hoe ging hij het dan redden in een echt gevecht? En naast dat waren de Apprentices vele malen handiger zonder krassen op hun rug.
Jaypaw leek verbaasd te zijn na haar bevel, maar viel toch aan, bijna zijn klauwen vergetende. Net op tijd, gelukkig voor zowel hem als haar. Ze dook naar onder toen Jaypaw op haar rug mikte, en blies toen naar hem. "Is dat alles wat je hebt, bloodclanbastaard?" siste ze uitdagend, hopende een gevoelige snaar te raken. Oh Starclan, dit pestgedoe was niet haar sterkste punt, maar toch wist ze het er overtuigend genoeg uit te krijgen. Ze verafschuwde zichzelf, maar het moest. Ze moest zijn reacties meten. Ze moest onaardig zijn, en daarbij hopen dat geen enkele kat hun zag en probeerde te stoppen. Dat zou van alles verpesten. Maar goed.. er leek niemand op hun te letten. De enige die het kon verpesten was zijzelf. Hoe ver zou ze hem kunnen brengen? Of een betere vraag.. Hoe ver kon zijzelf gaan?

Na haar woorden leek de kater te bevriezen. Voor de storm was er altijd stilte, een angstaanjagende stilte. Dit was die stilte.. Stilte voor ze de kater zijn tanden zag ontblootten en zijn klauwen zag uittrekken. Jaypaw rende op haar af, maakte een schijnbeweging waarna hij haar van links een kras over haar wang gaf, autsj, waarna hij onder haar door naar haar poot ging. Snel deed de poes een sprong opzij om dat te voorkomen. Ze was stil gaan staan zodra de kater op haar af kwam met zijn klauwen. Niet slim, want ze ving een aardige klap op, maar het gaf haar wel alle rust om te kunnen zien dat hij het op haar poot had voorzien, en die wilde ze graag beschermen, ookal was het haar originele plan om alles te doorstaan. Want eerlijk, ze verdiende het wel na die rotopmerking. Oh, en als zij ging vechten ging haar hartslag omhoog, werd ze zelf druk, dat gedoe. En ze wilde zo rustig mogelijk blijven. Misschien zou dat Jaypaw helpen om zelf te kalmeren. De grijze tabby was al naar achteren gesprongen, en Gravelsmoke vroeg zich af of ze nog een klauw over haar kop kon verwachten.  "Je bent net zoals al die anderen! Ik haat je!' Juist, nog meer katten die haar haatte. Nu had ze tenminste een bevestiging van één kat. Waarom deed ze dit ook al weer? Het leek zo lastig voor te stellen dat ze hem hiermee wilde helpen. "Trek je klauwen weer in." beval ze, een tweede bevel op een dag. Sinds wanneer kon zij iets bevelen? Misschien was dit niet alleen voor de Apprentice een goede oefening. "En ga zitten. Of denk je dat anderen aanvallen ervoor gaat zorgen dat anderen vergeten wat voor bloeddorstige vader je hebt? Of dat ongehoorzaam zijn aan een Warrior je zal helpen om uit de Elder den te blijven, hmm?" Dat laatste was bedoeld als dreigement. Oké, waarschijnlijk zou ze het niet echt over haar hart verkrijgen een Apprentice klusjes te laten doen na wat zij had gedaan, maar het was een poging, een hopeloze maar dat hoefde Jaypaw niet te weten, om ervoor te zorgen dat hij ook werkelijk zou luisteren. "En vertel mij nu eens. Wat ging er door je heen toen ik je bloodclanbastaard noemde?"

Het leek erop dat de jonge kater haar bevel zou opvolgen, al was het met tegenzin. "Ik blijf liever staan" werd er naar haar toegesnauwd. Hey... Het uiteindelijke doel zou toch alleen maar zijn dat ze hem hielp, niks van aantrekken Gravel.. ‘Heel stoer van je, hoor. Me eerst uitdagen en dan gaan dreigen dat je me nog wat langer apprentice houdt of me een paar rottaken op gaat leggen. Ik dacht dat jij wel beter kon gezien je leeftijd.  En nu was zij degene die kritiek kreeg. Sure. Goed gedaan Grav, je hebt het weer eens verpest. Nu alleen proberen daar niks van te laten merken. Misschien kan er nog wat nuttigs worden geleerd. De kater bleef ijsberen. Snapte hij dan niet dat om kalm te worden, je beter even kon zitten? Of was dat alleen haar logica? Ze trok even met haar oor toen Jaypaw begon te schreeuwen. ‘Heb ik dat niet getoond wat er door me heen ging dan? Wil je nog een demonstratie hebben?’ Oh Starclan, kon hij niet even op normale toon praten? Ja, tot nu toe leek het alsof zij heel gemeen was geweest, maar kon hij zich even níet als kleine kitten gedragen en haar gewoon laten uitpraten? Gelukkig werd haar vraag wel beantwoord, na een paar seconde van stilte. ‘Er ging haat en woede door me heen. En verdriet,’ Juist, die woede had ze al wel gezien, en dat verdriet was een hele mogelijke drijfveer, maar het was goed dat de kater het zelf ook in kon zien. Hij moest het inzien. Als je je eigen emoties niet kende, kon het gevaarlijk worden. ‘Ik snap niet waarom je van me verwacht dat ik netjes tegen je kan blijven als je me uitscheldt voor hetgeen wat juist het meeste zeer doet. Tenzij jij net zoals de apprentices denkt dat ik dagelijks afspreek met mijn vader en niet loyaal ben aan ThunderClan? Of wilde je me testen of ik werkelijk zo boos kon reageren als al die zielige meelopers zeggen?’ Ehh, tsja. Waarom deed ze dit? Om te helpen? Waarschijnlijk klonk dat niet zo geloofwaardig. Niet op dit moment in ieder geval. "Dat laatste, gok ik. Zeg eens.. Hoe ga jij je reputatie verbeteren als je meteen pissig wordt op iedereen die je vertelt wat je bent? Je moet jezelf leren in te houden. Zelfs al pest ik je. Leer je dat niet met je mentor?"

OOC: Ikr xd

Kon deze kater eigenlijk wel rustig worden? het leek er niet op. Telkens als hij kritiek kreeg, bleef hij dan altijd zo staan schreeuwen. De verlegen poes haar oren begonnen pijn te doen en dat maakte haar al een stuk minder verlegen. Pfft, Stomme haarbal. "Het maakt me niet uit dat je mijn zelfbeheersing uit wilde testen. Je had kunnen weten dat ik je ging aanvallen. Ik kan mezelf niet inhouden op dat vlak. Ik verdien mijn plek in de Clan hier evengoed als een Clangeboren apprentice. Ik doe toch alles wat er van me gevraagd wordt? Ik wil gewoon geaccepteerd worden door de groep. Als ik jullie acceptatie niet wilde hebben, was ik wel vanaf het moment dat ik uit het camp mocht gaan overgestapt naar de BloodClan. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik haat ze even erg als jullie en ik heb mijn vader nog nooit gezien. Dat zweer ik." Geïrriteerd zwiepte de poes met haar staart. "Ik wist dat je mij ging aanvallen. Ik beveelde je het. En ik heb nooit gezegd dat jij je plek hier niet verdiend. Maar je moet leren die klauwen onder controle te krijgen. Je moet leren om je hele gedrag onder controle te houden. Het is al duidelijk dat agressie niet door je vader komt maar puur omdat jij elk woord als een persoonlijke aanval neemt. En vervolgens laat jij je niet helpen door iemand wie jij als niet aardig beschouwd. Dus zit stil en laat iemand je eens advies geven." Ze gaf hem geen kans hier doorheen te praten. Ze had hem een kans gegeven om af te koelen en hij leek die kans niet te grijpen. Het liefst had ze hem in de rivier gedoopt omaf te koelen, maar ze betwijfelde of hij daar iets blijer van zou worden. "Je voelde woede, haat en verdriet. Dat zei je. En het volgende moment viel je aan. Je gebruikt emotie in je vechten. Dat kan helpen. Maar je moet ook leren om de woede om te kunnen zetten. Ik ben je mentor niet, maar ik heb je de laatste tijd niet met mentor zien trainen. Het zou zonde zijn als je in de tussentijd helemaal niks leert van een ander, want al die klusjes bij de elders puur omdat jij je klauwen niet inhield, is ook niks. In plaats daarvan leer je nu beter hoe je dat voorkomt. Als ik je nu zou vragen om mij aan te vallen, en ik roep weer iets beledigends, denk je dan dat je kunt proberen je klauwen in te houden in de wetenschap dat het een test is? Adem gewoon diep in en diep uit. Zolang je rustig ademhaalt blijf je kalm, onthoud dat!" Gravelsmoke was vroegrv altijd overenthousiast en vocht wel eens met haar klauwen uit als apprentice. Ze had geen vooroordelen op haar rug dus ze kwam er wel goed vanaf, maar het moest afgeleerd worden. Ze moest leren rustig te blijven. De Apprentice voor haar zou Warrior kunnen worden binnen 3 moons? Mits hij er volgens zijn mentor klaar voor zou zijn. Maar als hij door diegene ook zo werd beoordeeld op zijn achtergrond en agressie, dan zou dat lang kunnen duren. Zonde, want kwa battlemoves was hij zeker niet slecht.

OOC: Slecht nieuws: Ik ben laat. Goed nieuws: Je bent de eerste die ik post vandaag en ik had een deel al af en opgeslagen hiervoor dus als je me kan vergeven... _O-