Is it a kind of dream?

De afgelopen dagen geraakte Volepaw amper uit haar nest. Het was niet dat ze niet uit haar nest wilde komen, maar ze geraakte er gewoon niet uit. Hoe hard ze ook probeerde, het lukte niet. Vole trok even met haar oortjes, verbaasd dat ze niet recht geraakte. Dat ze hier gisteren ook last van had gehad, was ze vergeten. Volepaws doffe oogjes gingen naar de uitgang van het kamp, die ze door de opening van de den zag. Ze moest gaan trainen, straks was ze nog te laat! De jonge poes zette haar pootjes wat verder uit elkaar en deed een nieuwe poging om zichzelf recht te trekken. Na een paar pogingen lukte het haar gelukkig wel, al stond ze niet al te stevig op haar poten. Ze waggelde half en half naar de uitgang van de apprentice den en bleef daar staan. Het licht deed pijn aan haar ogen. Ze knipperde even en vernauwde haar ogen, om zo min mogelijk licht in haar ogen te krijgen. Haar oortjes schoven wat naar voren toen ze nog niemand op de open plek zag staan. Volepaw zet haar poten moeizaam in beweging, zette haar poten verder uit elkaar om beter in balans te zijn en liep in de richting van de kampuitgang. Voor de daar was, hield ze echter halt. Uurgh. Waarom voelde ze zich toch zo? Dit was prima zo. Ze stond dicht genoeg bij de ingang van het kamp.

Eerste post Med. Cat (apprentice)

Volepaws blik was op de uitgang van het kamp gericht, die een klein eindje verder van haar verwijderd was. Dat zo'n stukje, zo ver kon zijn. "Is alles goed, Volepaw?" Haar vergetelheid was natuurlijk van de partij, dat kon niet ontbreken bij Volepaw. Ze fronste dan ook even en liet haar blik van Bitterpaw naar haar eigen poten gaan. Ze zou haar niet kunnen vertellen dat ze zich al een paar dagen slecht voelde, maar hoe ze zich op het huidige moment voelde, kon ze haar wel zeggen. "Mijn poten," mauwde ze zachtjes, lichtjes in paniek nu. Haar lichaam had de energie niet om zich goed staande te houden. De energie die ze normaal uit haar eten haalde, was er niet, aangezien ze al enkele dagen niets meer gegeten had. Maar daar wist ze zelf niets van natuurlijk. Haar poten stonden nog steeds stevig uit elkaar. Ze was bang om nog een stap te zetten, wetend dat die stap de laatste zou zijn. Straks zakte ze nog in elkaar en belandde ze op de grond.

Ze hield haar blik op haar poten gericht, die lichtjes trilden. "Wat is er met je poten? Voel je ze nog? Of doen ze pijn?" Even beet ze op haar lip, nadenkend over hoe ze het moest beschrijven. Het waren niet alleen haar poten. Heel haar lichaam was gewoon stroef, maar dat kon ze toch niet zeggen. Innerstar was nog zo trots geweest tijdens haar laatste training, ze had haar zelf beloond met een grote prooi. Straks kon ze haar niet meer trots maken. Prooi. Volepaw fronste even. Gisteren was er iets gezegd over ratten. Misschien dat...? "Het zijn niet alleen mijn poten." mauwde ze zachtjes. "I-ik heb iets verkeerd gegeten, denk ik." Ze was er niet zeker over, wat wel vaker bij haar voorkwam.

Note: dit is dus nog voordat Innerstar verdwijnt en voor het gevecht met Windclan c:

Volepaw richtte haar blik even op de uitgang van het kamp, waarna ze terug naar haar poten keek. Huh, waarom voelde haar poten zo vreemd aan? "Hoe lang geleden? En wat heb je gegeten?" De apprentice keek Bitterpaw met een frons aan bij de vragen die ze stelde. "Ik heb niets gegeten," mauwde de poes met een frons en liet haar kopje naar haar poten gaan. "Er is iets mis met mijn poten." vervolgde ze, weer in een bui van vergetelheid. Ze wilde een stap naar voren zetten, maar zakte hierbij door haar voorste poten. "Zie je wel," zei ze met een schorre stem en staarde nu naar het droge zand voor haar. Haar gespannen snoetje werd wat zachter. Ze hield van zulk zand, het was zo zacht! De ziekte in haar lichaam maakte haar geheugen er niet beter op en dat net toen haar geheugen en trainingen wat beter werden.

"Je zei net dat je misschien iets verkeerds gegeten hebt, enig idee wat dat kan zijn?" Volepaw beet even op haar lip en liet haar kopje wat zakken, starend naar haar poten, waarna ze zachtjes haar kop heen en weer schudde. Ze wist het niet meer. "Denk je dat we samen naar de Medicine Cat's Den kunnen open?" Enkel haar ogen draaiden zich naar Bitterpaw toe, toen ze vroeg of Volepaw nog samen met haar naar de Medicine den zou kunnen lopen. "Ik zal mijn best doen." mompelde ze met een schorre stem en haalde kort haar mondhoek op in een kleine glimlach. Ondanks dat ze héél ziek was, kon ze het niet laten om toch nog even te glimlachen. Ze focuste zich op haar poten en trok zich met veel moeite recht. Ze stond nu terug op haar vier poten, maar har toch Bitter's ondersteuning nodig om verder te gaan. Haar kopje hing even hoog als haar rug en op deze manier, door tegen Bitter te steunen, geraakte ze wel bij de Medicine den. Het duurde echter wel even, maar uiteindelijk geraakte ze er wel.

Nadat ze eenmaal bij een nest waren aangekomen, liet ze zich dankbaar zakken. Ze bleef ook gewoon liggen waar ze net neer was gekomen en deed ook geen moeite om zich wat gemakkelijker neer te leggen. "Volepaw, je vertelde me zojuist dat je niet alleen last had van je poten. Wat doet nog meer pijn?" Ja, last van haar poten had ze inderdaad. Hoe wist ze dat toch? "Ik voel me ook gewoon heel moe," mauwde ze en liet haar blik kort naar Acefray gaan, die er ook bij was gekomen. "Terwijl ik lang geslapen heb." vervolgde ze haar eerder antwoord. Ze had gewoon geen energie meer, omdat al haar energie naar het gif in haar lichaam ging, in een poging om het te bestrijden. "Bitter, Vole, wat is er aan de hand?" Vole's blik ging kort naar Bitter, zij wist namelijk meer dan Vole zelf. Tja, wat was er aan de hand? Met haar slecht geheugen kon ze zich niet eens herinneren wat ze, en wanneer, ze voor het laatst gegeten had.

Volepaw had haar blik vast gezet op het lege nest dat voor haar lag, dan moest ze geen energie verspillen door haar kopje zijwaarts te draaien naar Bitterpaw en Acefray. In stilte luisterde ze naar wat Bitterpaw tegen de Medicine cat zei. "Volepaw heeft last van haar poten, ze kan amper staan. Ze is ook heel moe en denkt iets verkeerds gegeten te hebben," Even trok ze met haar oor, bij wat de poes allemaal zei. Dat was dus de reden dat ze hier lag. Haar kortetermijngeheugen leek nog korter te worden door haar aftakelend lichaam. In haar ooghoek zag ze dat Acefray richting zijn hoop kruiden liep en daar enkele dingen tussenuit pakte. "Dit is Daisy en Dandelion leaves. Deze pijn beiden gebruikt als pijnstillers. Het is belangrijk voor Vole om weer te kunnen staan en lopen, vooral omdat als ze in beweging blijft de rest van haar lichaam ook gezond kan blijven." De uitleg van Acefray ging aan haar voorbij. Het enige wat ze nu wel deed, was haar kopje draaien naar Bitterpaw en Acefray, die beide naast haar stonden. "Hier Vole, eet dit op" Even knipperde ze met haar ogen en liet haar blik naar het stapeltje kruiden gaan. Ze wilde bijna direct vragen wat voor kruiden het waren, maar hield deze vraag uiteindelijk toch voor zich. Hij had het net waarschijnlijk uitgelegd in een vlaag van haar vergetelheid. "Allemaal?" mompelde ze, met lichte tegenzin en boog wat vooruit om de geur van de bladeren en zaden in zich op te nemen. Eigenlijk roken ze verrassend goed, maar was dat niet gewoon een illusie van haar? Planten en kruiden hoorden niet goed te ruiken, toch? Ze boog naar voren en nam voorzichtig één van de bladeren, het blad van de Dandelion, tussen haar tanden waarna ze hier op kauwde. Jup, de geur was een illusie, want de smaak viel helemaal tegen, dat was dan ook aan haar snoetje te zien. Haar ogen gingen terug naar Acefray en Bitterpaw. "Ik weet niet of ik dat allemaal wel ga binnen krijgen," mauwde ze zachtjes als reactie op de vieze smaak.