Gross and bloody {Birthtopic}

Ze voelde zich al dagen verrot. Haar buik leek zich elke keer dat ze iets wou eten om te draaien en ze had al zeker twee manen op zien komen zonder het kamp uit te zijn. Iets wat voor haar een verschrikking was. Als het aan Thorn had gelegen had ze al een maan het kamp niet meer mogen verlaten maar dat had ze niet getrokken. Hellnope. Ze zou gek zijn geworden als ze niet naar buiten kon gaan maar nu met de geboorte zo dichtbij had ze wel bij de nursery moeten blijven. Wat samen met haar lusteloosheid haar humeur niet echt beter maakte.

Maar nu was het tijd. Ze lag te kreunen in pijn met haar ogen gesloten en half opgekruld in haar nest in de nursery. Ze had al gesnauwd naar een kat dat die Acefray moest halen. Niet sprekend over Thornfang. Meneer zou zich zeker weten rot stressen en daar had ze nu geen zin in. Hijgend en puffend perste ze door haar ogen half kreunend sluitend terwijl ze de eerste kit ter leven bracht.

Het was magisch, of niet dan? Hoe het kon gebeuren. Dat ene gedoetje. Dat liefde-liefde gedoe met de ander. Was het wel magisch te noemen als het zo vaak gebeurde...? Verloor het dan niet zijn glans, zijn sprankel, of wat dan ook...? Ja, dat gebeurde. Er was niks moois aan. Zo was het. Was het niet duidelijk? Hoeveel bloed er wel niet te pas kon komen bij de geboorte van wederom een zinloos leven? Ja.. Mocht de klomp met cellen dat een levensvorm moet voorstellen besef hebben van dit feit, dan had ze gelachen, ermee gespot. Maar voor haar zou dat allemaal op een later iets komen. Dat besefte ze maar al te goed, ja.
Maar nu was het dus zo ver. De kleine klompjes hadden zich blijkbaar ontwikkeld tot volwaardige kittens die elk op hun eigen zouden kunnen funtioneren zodra ze het nest op vlugge passen zouden verlaten. Dat was het eerste doel dat ze voor ogen zouden hebben mochten ze dit overleven. Het was niet duister denken, maar elke stap was iets gevaarlijks wat ook dood met zich meebracht. dood en verderf. Soms, met veel geluk, gebeurde het eerste. Anders kwam enkel het tweede. Van verderf kwam wanhoop en wanhoop... Dat was nu iets dat echt wondermooi kon zijn. Huhu. Toch voor de kleine meid, die blijkbaar elk moment haar eerste ademteug zou binnen halen.

Als ze een besef had, had ze tegen gewerkt, gereageerd op haar wildste manier en eens goed van haar laten horen. Maar dat gebeurde niet. De kit werd gewoon van haar warme, lekkere plek gezogen. Ze had hier niks op te zeggen uiteraard. Niet veel later greep de ijzige hand van de buitenwereld haar als eerst bij haar kopje vast, haar oren... Om vervolgens langs haar nek naar de rest van haar lichaam te verspreiden. In een paniekerig moment, waarbij ze even naar adem hapte in deze koude omgeving, voelde ze iets dat haar een hevige piep liet uitslaan, een eerste protest in het leven van de grijze kitten. Verder kon ze vrij weinig doen, dan even zichzelf laten horen na deze shock. Ja, dit was hoe ze erover dacht. Ze had gewoon van zich moeten laten horen. Punt uit.

Twee konden nu afgestreept worden, zij zou de derde worden. De derde van de vier zussen die nu al een verrot lange tijd hier vast zaten. Hoelang al? Ach, hoe moest zij dat nu weten? Tijdsbesef was iets dat haar veel later aangeleerd zou worden door de poes en kater aan wie ze haar bestaan te danken had. Echter was ze al een tijdje onrustig geweest, want zelfs al functioneerden haar hersenen pas amper, was haar instinct, als je het zo wilde noemen, sterk genoeg gevormd om te weten dat het tijd was. Tijd waarvoor? Opnieuw, hoe moest zij dat weten? Voor haar was er nog geen verleden of toekomst, enkel het nu. En het nu was de stroom die haar zonder pardon deze steenkoude wereld in knikkerde. De klap op de grond schokte haar en instinctief hapte ze naar adem. De koude luchtstroom die door haar longen stroomde was onbekend en koud, maar niet iets waar de kitten niet klaar voor was. Zachtjes piepend wist ze de weg naar haar moeders tepel te vinden waar ze gulzig de melk naar binnen begon te zuigen, net zo lang totdat haar buik zo vol zat dat het enige waar ze aan kon denken slapen was.
Nu was het enkel wachten op de laatste die eruit gegooid zou worden. En dan? Tja, dan zou hun leven echt beginnen. Nu was alles nog vredig, althans, voor de kits. Wat er nog aan zat te komen, de problemen, de goede dingen... Ach, dat deed hen nu toch nog niets.

Iets leek niet te kloppen, maar haar gedachten die nog niet helemaal dat besef hadden, zouden er zich geen zorgen om maken. Nee, nu had ze honger en dat was het enigste wat haar nu ook werkelijk vooruit leek te drijven. Eerst moest ze zichzelf wat terugnemen, wat rust nemen van haar drukke acties, haar pijnlijke acties. Het was zo dat ze nu al zwaar vermoeid was, maar ze moest doorzetten, dat wist ze gewoon. Het was instinctief, al dat geen wat ze voelde. Echte gedachten waren het dus niet. Het was als willen overleven... en dat was het eigenlijk ook. Ze spande dan ook haar spiertjes aan en kroop langzaam naar de zoetigheid toe... Ze drukte zich tegen de warme lichaam van haar moeder aan om te gaan drinken... Toen dat ook weldra gebeurde, was ze helemaal niet rustig, maar ruig en wild. Dit was nu van haar en iedereen die het wilde moest maar oprotten.

Terwijl hij door het territory rende vloekte hij inwendig op elke kat die het vertikt had om hem eerder te komen halen. Van wie had hij het weer mogen horen dat ze ging bevallen? Van een Apprentice. Een Apprentice, notabene! Hij wist dat Sinclaw vond dat hij zich te veel druk maakte, maar… maar dat was niet waar. Hij maakte zich niet druk. Zouden de kittens er al zijn? Was alles goed gegaan? Had zijn partner niet te veel pijn geleden? Had ze al namen gegeven aan de kittens? Hoe veel zouden het er zijn? Hij had op twee of drie gegokt, maar meer kittens zou wel fantastisch zijn. Hij snorde al bij het vooruitzicht van meer dan drie kittens die tegen hem aankropen en naar hem opkeken. Thornfang was zo erg bezig met hoe de kittens er uit zouden zien en alle stress verbonden aan het feit dat hij vader zou worden dat hij de tak niet in de weg had zien liggen en dat hij daar dan ook prachtig over struikelde. ‘Oef,’ kreunde hij, maar hij kwam algauw weer overeind. Was dit hoe hij een voorbeeld ging geven aan zijn kittens? Hopelijk had de Apprentice het niet gezien die hem was komen waarschuwen! Maar goed, geen tijd voor dat soort zaken. Eerst naar Sinclaw! Thornfang haastte zich het kamp in, negeerde de boze kreet van een Warrior die net naar buiten wilde gaan en daardoor bijna omver werd gelopen en ging regelrecht naar de Nursery. Zijn ogen werden groot als schoteltjes toen hij maar liefst vier kittens tegen de buik van zijn partner zag liggen. ‘Ze zijn prachtig,’ murmelde hij, zijn stem gevuld met emotie. Hij trippelde naar Sinclaw toe en gaf haar een lik over haar oor. ‘Sorry dat ik er niet eerder was. Je hebt het geweldig gedaan.’ Hij snorde en gaf haar een kopje waarna hij naar de kittens keek. ‘Hoe heten ze?’ Hij gaf alle kittens om de beur een liefdevolle lik over hun kopje waarna hij weer naar zijn partner ging zitten en zijn staart dicht tegen de hare legde.