Walking through the marshland

Acorndust had zich voor vandaag begeven naar de marshlands. Hij kon zich nog goed herinneren hie het hem was geleerd om hier te lopen zonder al te ver weg te zakken of nat te worden. Hij had het met veel proberen onder de knie gekregen, maar om daar te komen had hij het eerst een aantal keren verkeerd moeten doen. Zijn aandacht werd echter getrokken door iets dat voor hem langs schoot. Bijna uit reflex haalde hij ernaar uit, waarna hij keek wat hij gevangen had. Hij had zijn nagels in een hagedis weten te slaan. Voor ern moment keek hij naar de hagedis voor hij een geluid achter hem hoorde, snel draaide hij zich om om te kijken wat het was.

[Eerste post Sinclaw]

Er waren enkele dingen waar Sinclaw van genoot. Maar kleine momentjes waarop je haar blij kon zien. Dit was zo'n moment. Wind trok aan haar lange vacht terwijl haar poten haar sneller en sneller droegen, alsof ze elk moment kon opstijgen en samen met de vogels weg kon vliegen. Het was een bevrijdend gevoel, even alle zorgen kwijt en even geen gedachten aan haar kittens. Het liefst wou ze dat ze altijd zo kon blijven rennen. Maar waarom zou het lot dat haar ooit gunnen. In haar verbeelding had ze net aan een tak gemist. In realiteit bleef haar voorpoot hier achter hangen en maakte ze bijna een salto om vervolgens door de moeras achtige modder gesleurd te worden en uiteindelijk tot stilstand te komen vlak voor de witte pluizige poten van Acorndust. Grommend krabbelde ze iet wat overeind en schudde haar lange vacht half uit. Gadverdamme kon het nog erger worden?

Lichtelijk verbaasd keek hij naar de poes die voor hem terecht was gekomen in de modder. Hij had niet alles gezien, maar hij had genoeg gezien om te weten dat ze waarschijnlijk over iets gestruikeld was. "Gaat het?" Was het eerste dat hij dan ook vroeg aan Sinclaw. Hij had geen idee hoe hard de smak was geweest die ze had gemaakt en daarom was het eerst belangrijk om te weten of alles goed was. Toch was het wel een gezicht hoe de vacht van de poes onder de modder zat. Hij was wel blij dat het hemzelf niet overkomen was, want het zou een ramp zijn geweest om het uit zijn vacht te krijgen.

Ze durfde nieteens naar haar vacht te kijken op dit moment. Wetende dat er een dikke laag modder op zat wat binnekort zou opdrogen en onmogelijk uit haar lange lokken te halen zou zijn. Sinclaw was geen schoonheidsfanaat en kon makkelijk omgaan met wat viezigheid, maar dit sloeg nou weer een heel ander toppunt van goorheid, een waar ze absoluut niet van genoot. Nou was ze ook wel blij dat Acorn niet in lachen uitbarstte wetende dat elk andere kat dat ongetwijfeld wel zou doen. Toch snoof ze en zette haar arrogante blik op terwijl ze met haar staart zwiepte. "Ziet het er naar uit of het gaat Acorn?"

Ergens had hij die arrogante blik moeten verwachten, het kon namelijk niet al te prettig zijn om modder in je vacht te hebben. "Als ik moet afgaan op hoe je tegen me praat gaat het volgens mij goed." Antwoordde hij haar vraag op een luchtige toon, hij was echter nog niet klaar. "Maar aan je vacht te zien niet." Hij was nog steeds blij dat hij het niet was, maar dat hield hij maar voor zich. "Het is beter als we de modder uit je vacht krijgen voor het opdroogt." Dat was tenslotte het beste. Het enige was dat ze dan iets van water zouden moeten vinden om het eraf te wassen en hij had geen idee of Sinclaw zin had om dat op te gaan zoeken. Hij kon het echter ook niet begrijpen als ze met de modder in haar vacht zou willen blijven rondlopen.

Kon hij nog meer domme opmerkingen maken? Het irriteerde haar mateloos de manier waarop hij tegen haar sprak maar toch kon ze het niet echt zo wegslaan. Hij had wel gelijk. Ze moest haar vacht schoon krijgen. Maar het werd kouder en kouder en dat betekende alleen maar dat het water ijskoud zou zijn. Ze had er dan ook absoluut geen zin in maar haar kittens zouden ook niet blij zijn met een dikke moddervacht. "Ja." Mompde ze zuchtend. "Dat lijkt me het beste idee momenteel.." Behalve dan dat het helemaal geen goed idee was en dat ze het echt niet wou. Maar goed. Hij ging haar maar helpen.

Leek er niet op dat Sinclaw echt voor zijn idee was, maar hij kon zich ook niet voorstellen dat ze liever met een moddervacht bleef rondlopen. "Laten we dan maar een plek vinden waar je je kan wassen." Dat zou in ieder geval niet hier wezen waar het vrijwel alleen maar modder was. Hij wist echter ook wel dat het water nu een stuk kouder zou zijn nu het geen greenleaf meer was, maar als hij zelf de keuze tussen modder of een natte vacht moest kiezen, dan ging hij liever voor de natte vacht die ook nog zou opdrogen. Ook al was het niet het prettigste met zijn vacht om hem nat te hebben, maar dat zou hij dan voor lief nemen. Echter ging het op het moment niet om hem, maar om Sinclaw en of zij er wel toe bereid was.

Onderwerp: Re: Walking through the marshland