To kill or not to kill [Briarrose]

Salmonleap keek geïntrigeerd naar de muis die tussen de bladeren rondscharrelde. Meestal vond ze het saai om op muizen te jagen, maar nu bekroop haar weer dat vreemde gevoel, dat besef dat zij kon kiezen. Het leek misschien zo normaal, jagen, maar af en toe realiseerde ze zich dat het om levens ging en dat was best een interessant idee. Muizenlevens waren nou niet bepaald kattenlevens, maar levens waren het en zij kon daar een einde aan maken. Of niet. Want dat was het leuke: niet zozeer dat ze in staat was om een muis te doden, maar het feit dat zij kon beslissen of die muis zou sterven of niet. Ze kwam overeind uit haar sluiphouding en stapte expres op een takje, waardoor de muis er onmiddellijk vandoor ging. Salmonleap grijnsde. Ze had een leven in haar poten gehad en ze had het gespaard. Als dat geen macht was...

De volgende muis die ik tegenkom gaat dood, dacht ze, terwijl ze weer in beweging kwam. En al gauw was het zo ver. Met gespitste oren bespeurde ze het geluid van een trippelende muis. Ze zag, ze sloop, ze sprong. Ze miste. Verbouwereerd staarde Salmonleap naar de lege grond onder haar poten. Daarna sprong ze achter de muis aan. Ze achtervolgde hem een eind, dwars door de struiken, maar toen was ze hem kwijt. Salmonleap keek zoekend rond. Weg. Hij was weg. Ze vernauwde haar ogen. Foxdung, hij mocht niet weg zijn, ze had hem willen vangen! Het was een stomme muis, ze had hem moeten vangen! Haar poten trilden van woede. Het leek iets stoms en kleins, een muis die ontkwam, maar voor Salmonleap was het een ramp. Ze had bewust besloten deze muis te vangen, ze was ervan overtuigd geweest dat ze hem zou vangen, en nu was het mislukt. Ze was zo bezig met de muis dat ze de pootstappen niet opmerkte en schrok toen ze plotseling zag dat ze niet alleen was. Gelukkig was het Cute maar.

Slechtgezind omdat het weer steeds slechter begon te worden, wat betekende dat Green Leaf bijna ten einde was, ging Briarrose op jacht. De clan had het nodig, vond ze, want binnenkort was er weer bijna niets om van te eten. Gelukkig dat deze keer de Bloodclanners hun voedsel niet zouden opfretten. De ongemanierde boeren. Ze snoof minachtend, waarbij ze de heerlijke geur van muis inademde. Hmm. De rosse warrior opende haar mond om de geuren nog beter te kunnen onderscheiden, het was vers, maar wat ook vers was, was een kattengeur van een kat uit de Thunderclan. Beter zelfs, die van Salmonleap. Briarpaw sloop door de struiken, klaar om de kattin te verrassen. Door de bladeren zag ze haar afsluipen op de arme muis. Briar bewonderde de stilte waarmee Salmon over de harde grond kon wandelen. Maar net op het moment dat die door haar poten boog om op de muis af te springen, stampte Briar één keer op de grond, zacht genoeg zodat Salmon het niet zou horen, maar luid genoeg dat haar prooi het wel zou merken. Met een grijns keek Briar toe hoe haar vriendin naast de muis terechtkwam en die in een hopeloze poging achtervolgde. Grijnzend liep ze haar achterna. "Goed bezig Killer, je hebt net een domme muis laten ontsnappen," lachte ze spottend. "Heb je misschien hulp nodig? Iemand die je leert om te jagen misschien?"

Bij het zien van Briarrose was ze nog opgelucht geweest, maar bij haar woorden vernauwde ze haar ogen. "Houd je kop, Cute", snauwde ze. Het was al erg genoeg dat die muis was ontkomen, bespottingen kon ze daar niet bij hebben. Briar was misschien in staat dat soort dingen weg te lachen, maar Salmonleap had een trots die snel was gekrenkt, dus ze was behoorlijk gevoelig voor dat soort dingen. Anderen bespotten vond ze alleen maar leuk, maar als zij het onderwerp was, kon ze behoorlijk kwaad worden. Zeker op een moment als dit. Kom op, het is Cute maar, het is maar een grapje van d'r, zei ze tegen zichzelf, maar het kostte haar moeite om zichzelf tot bedaren te brengen. "Heb jij al zo veel gevangen dan?" vroeg ze. De ergernis was nog steeds te horen, maar ze was al wat rustiger.

-intense laatheid, sorry ;.;

Ze lachte maar wat met Salmon, maar die zag het grappige van haar gespot niet in. Nors snauwde de grijze kattin Briar af. Verbaasd trok die haar lippen op. "Rustig," mauwde ze fronsend. "Ik lachte maar." Briar onderdrukte een diepe zucht, Salmon kon haar heel de tijd uitlachen, erg vond ze het niet, ze lachte zelfs mee, maar als Briar ook maar één keer lachte met Salmon, werd ze uit het niets grof afgesnauwd. Toen ze daaraan dacht werd ze een beetje pissed op haar vriendin. "Nee," zei ze met opgeheven kin, "Maar ik laat mijn prooien tenminste niet ontsnappen." Misschien overdreef ze een beetje, omdat ze ten eerste wel regelmatig haar prooi liet ontsnappen, al waren dat meestal schuchtere beesten, zoals konijnen, en ten tweede omdat ze er zelf voor had gezorgd dat Salmons prooi wegliep, al zou ze dat nu zéker niet toegeven.

geen probeem hoor^^

Briarrose leek in eerste instantie vooral verbaasd om Salmonleaps boze antwoord en Salmon haalde diep adem. Zie je? Ze bedoelde het niet zo gemeen, het was niet haar bedoeling je kwaad te maken, dacht ze. Waarschijnlijk had Cute gewoon verwacht dat Salmon net zo onbezorgd zou reageren als zij altijd deed. Nou ja, dan wist ze nu dus voor de volgende keer dat dat niet zo was. Toen Briarrose verder praatte, klonk ze alsof ze zich aan Salmons kwade reactie had geërgerd. Salmonleap had zin om boos terug te doen, maar hield zich in. Haar vriendin was gewoon onzin aan het uitkramen, zoals altijd. Ze moest het niet te zwaar opvatten. Het was niet alsof het waar was. "Leugenaar", zei Salmonleap geamuseerd, terwijl de bekende grijns weer terugkeerde op haar gezicht. "De muizen in het bos zijn dolblij met jou."

Briar genoot altijd oprecht van de momenten die ze met Salmon doorbracht. Ze wist nog dat het haar enorm had geholpen tijdens de bezetting van de Bloodclan die de macht van de Thunderclan had overgenomen. En toen ze samen warriors waren geworden. Zo trots dat ze toen was, op zichzelf en ook op Salmon. "Ha. Ha. Ha." Ze rolde lachend met haar ogen. "Jij moet veel zeggen." Grijnzend keekte ze naar haar maatje en likte daarna aan haar poot.

-extreem laat (en kort) sorry

Onderwerp: Re: To kill or not to kill [Briarrose]