Doesnt sound that bad

Langzaam en voorzichtig kroop de gestreepte kater naar voren. Hij haalde diep adem, sprong naar voren en kwam met zijn poten tussen de aarde terecht. Die vogel was nu al lang weg. "Stommen vogel", mompelde Volepaw. Hij was net zo slecht in al zijn apprentice taken als hij zich als kitten had voorgesteld. Hij kon niets vangen, tijdens vechttrainingen werd hij volledig afgemaakt en patrouilles vond hij veel te vermoeiend; kortom, hij kon niets. Behalve eten en slapen. Even was Vole bang dat hij nooit zijn warrior naam zou krijgen. Dat hij voor altijd Volepaw zou blijven. Ach ja, zolang hij eten kreeg leek het zo erg nog niet.

eerst Fernpaw

Fernpaw gaf een kort knikje terwijl ze naar de prooistapel liep en een prooi pakte. Ze liep in de richting van de Elder’s Den en legde de prooi neer voor de Elders. Ze wilde net weggaan toen ze haar tegenhielden en haar een verhaal aanboden. En hoewel Fernpaw al toch wel even Apprentice was, kon ze het niet laten om even te blijven hangen bij de Elders om te luisteren naar hun verhaal. En dus ging ze zitten waarna ze glimlachend luisterde naar het verhaal dat de Elder vertelde over zijn Warriortijd. Hij bleek een heel gerespecteerde Warrior te zijn, maar in een val te zijn getrapt door WindClan en daardoor blind te zijn geworden. Fernpaw wist niet wat ze er van moest geloven, maar ze geloofde wel dat de Warrior het op prijs stelde dat ze op het juiste moment de juiste reacties gaf alsof ze zich echt kon inleven in het feit dat iemand hem opzettelijk pijn had willen doen. Nadat ze nog naar een tweede verhaal had geluisterd had ze hun gezegd dat ze nu toch wel echt moest gaan en was al grinnikend uit de Den gekomen. Daarna ging ze in de richting van het ShadowClan territory en spitste haar oortjes toen ze het geluid hoorde van een Apprentice die op prooi joeg. Ze versnelde haar pas en rende niet veel later door het woud, maar hoefde niet ver te zoeken. Ze keek lichtelijk glimlachend naar een jonge kater – waarschijnlijk nog maar net Apprentice – die een prooi miste en daar niet al te blij mee leek te zijn. ‘Het is niet erg om fouten te maken, weet je,’ sprak ze tegen hem. ‘Daar leer je juist van.’ Ze trippelde naar hem toe tot ze bij hem stond en legde haar staartpunt kort op zijn schouder. ‘Zal ik je anders voordoen hoe je de volgende keer die vogel wel kunt vangen?’