A changed path (Silencepaw & Icecloud)

Oceanbreeze had enkele dagen geleden Lizardpath en kort daarna Everstar gesproken. Nu had ze ook de vader en Pantherpaw het toch wel heugelijke nieuws gebracht. Enkel Silencepaw bleef over, van alle katten die ze zelf op de hoogte had willen zetten. Met soepele en rustige passen was ze naar de Apprentice den gewandeld en had ze voorzichtig haar Apprentice gewekt. Haar neus had ze in de vacht van de jonge kattin gedrukt terwijl ze op fluistertoon sprak. "Silencepaw, kom je?" Mauwde ze dichtbij de oor van de ander. Waarna ze soepel de den uit liep. Daar wachtte ze even op de grijze kat. Hierna liep ze vluchtig richting de Warrior den waar ze haar moeder Icecloud wekte. Daarna bleef ze buiten in het kamp zitten. Terwijl ze de twee andere katten rustig de tijd gaf om wakker te worden. Hierna wenkte ze hen met haar staart waarna ze net buiten het kamp in het gras ging zitten. "Silencepaw, mam." Mauwde ze netjes. "Silencepaw dit is mijn moeder Icecloud, mam dit is mijn Apprentice Silencepaw." Mauwde ze trots. "Silencepaw ik heb je zo vroeg gewekt om je wat te vertellen. Namelijk dat ik in verwachting ben van kittens. Dit betekend dat ik je training, hoe graag ik het ook zou willen, niet af kan ronden." Mauwde ze zacht. "Mijn moeder Icecloud heeft aangeboden om de training over te nemen zodat je geen achterstand behaald. Dit idee is door Everstar goed gekeurd dus hebben ik en Everstar besloten, dat het, het beste is om vanaf nu de trainingen met z'n drieën te gaan doen." Besloot ze waarna ze de reacties afwachtte.

Icecloud was al half wakker aan het worden toen een kat haar probeerde te wekken. Slaperig hief ze haar kop op voor een moment voor ze zich uit het nest hees en haar lichaam even kort strekte. Ze wist dat Oceanbreeze degene was die haar had gewekt en ze kon eigenlijk al wel raden waarom. Ze hadden er tenslotte al over gesproken dat zij de trainingen van Silencepaw over zou gaan nemen. Ze verliet de den en ging naar waar Oceanbreeze was. Zoals ze al had verwacht was Silencepaw er ook. Oceanbreeze wenkte om mee te gaan naar buiten het kamp en ze volgde dan ook snel. Icecloud zette een zachte glimlach op toen ze voorgesteld werd aan de apprentice. "Leuk om je te ontmoeten." Zei ze zo vriendelijk mogelijk. Ze had tenslotte al wel wat van Oceanbreeze gehoord over hoe Silencepaw was en ze wilde de apprentice daarom ook gerust stellen. Ze besloot echter voor nu stil te blijven en de reactie van de apprentice af te wachten, ze wist tenslotte niet hoe ze ertegenover zou staan dat haar mentor zou gaan veranderen.

Silencepaw was ingedoken in de apprentice den, ze was bang haar ogen waren dicht geknepen. Ze durfde niet meer naar buiten, al schrok ze toen ze een neus tegen haar vacht aanvoelden. "Silencepaw, kom je?" Mauwde ze op een fluistertoon, de grijze kattin rilde angstig. Al knikte ze daarna, ze kwam langzaam overeind en kwam langzaam achter haar mentor aan. Na elke stap keek ze heen en weer, ze wist niet zeker of het oké was. Of het veilig buiten was, toen haar mentor haar zag ging ze vluchtig naar de krijgers den toe. Waarom zou ze daar naar toe gaan, ze durfde niet meer. Waarom ging ze weg, al kwam haar mentor uiteindelijk terug met een witte kattin. Vragend keek Silence hun tweeën aan, "Silencepaw, mam." Mauwde Ocean netjes. "Silencepaw dit is mijn moeder Icecloud, mam dit is mijn Apprentice Silencepaw." Mauwde haar mentor trots. De jonge kattin boog kort haar hoofdje en keek daarna naar de witte kattin Icecloud. "Leuk om je te ontmoeten." Zei Icecloud zo vriendelijk mogelijk, "Uhhhh... J... Jouw.. Ook." Miauwde ze zachtjes. "Silencepaw ik heb je zo vroeg gewekt om je wat te vertellen. Namelijk dat ik in verwachting ben van kittens. Dit betekend dat ik je training, hoe graag ik het ook zou willen, niet af kan ronden." Mauwde Ocean zacht. Silence keek vlak nadat haar mentor dat zei naar de grond, ze wilde maar zeggen al ging haar mentor door. Ze drufde het niet om maar te zeggen. "Mijn moeder Icecloud heeft aangeboden om de training over te nemen zodat je geen achterstand behaald. Dit idee is door Everstar goed gekeurd dus hebben ik en Everstar besloten, dat het, het beste is om vanaf nu de trainingen met z'n drieën te gaan doen." Miauwde de kattin daarna. Silence slikte, alle aandacht was op haar. Dit maakte haar angstig, zoveel ogen waren er nu op haar gericht... Haar echte mening durfde ze niet te zeggen, "uuummmm Oké." Miauwde ze zacht. Haar blauwe ogen gericht op de koude grond, ze slikte kort.

JHaar moeder wist gelukkig al dat Silencepaw niet de makkelijkste Apprentice was. Nu was ze ook niet verschrikkelijk moeilijk, maar het kon altijd makkelijker. De meeste Apprentice's keken er na uit om getraind te worden. Dan konden ze eindelijk het kamp uit en het toch wel indrukwekkende en grote territorium zien. Leren jagen en vechten en misschien ooit de toekomstig Leader of Deputy van de clan worden. Zelf was Oceanbreeze niet zo hoopvol naar een hoge rang. Ze vond het al lastig genoeg om een Apprentice die zo angstig was op te leiden, laat staan een hele clan tot haar rekening te nemen. Ze had ronduit respect voor Everstar, die dat maar deed. Die elke dag opstond om de clan op de been te houden en verantwoordelijk te zijn voor de uiteindelijk belangrijke beslissingen. Met de hulp van Starclan natuurlijk. Negen levens had de Leader in het begin gehad, hoeveel Everstar er nu had wist ze zelf niet. Al hoopte ze dat ze nog lang niet haar rang op zou geven. Ze stelde haar moeder en Apprentice netjes aan elkaar voor zodra beide waren opgestaan en haar hadden gevolgd tot buiten het kamp. "Leuk om je te ontmoeten." Mauwde haar moeder zo vriendelijk mogelijk, waardoor Oceanbreeze zich iets ontspande. Ze wist dat haar moeder een van de vriendelijkste katten in de clan was, in ieder geval in haar ogen. Dus wist ze ook dat haar Apprentice niets te vrezen had, al leek Silencepaw echt alles te vrezen. "Uhhhh... J...Jouw.. Ook." Mauwde Silencepaw zachtjes. Oceanbreeze wachtte enkele seconde voordat ze alles vertelde. Over haar zwangerschap en het feit dat ze haar mentortaken niet eeuwig uit kon voeren. Ze kon ook niet van Silencepaw verwachtten of welke Apprentice dan ook, om binnen enkele manen alles te kunnen dus deed ze dat ook niet. Silencepaw leek de beslissing niet leuk te vinden, al zei ze er niets van. Misschien durfde ze het niet of wist ze gewoon niet wat te zeggen. Toch kon Oceanbreeze zien aan de houding dat ze het niet leuk vond. Begrijpelijk natuurlijk, maar Oceanbreeze kon en wou er niets aan veranderen. Ze zou nooit haar eigen kroost verachtten. Sowieso verachtte ze niemand. De Apprentice slikte en mauwde zachtjes haar antwoord. "Uuummmm Oké." Haar blauwe ogen hield ze op de grond gericht, al had Oceanbreeze haar nog nooit echt iemand recht aan zien kijken. Ze wist niet wat e uit haar Apprentice's reactie moest halen en zuchtte zachtjes. Veel meer was er niet te zeggen, behalve dan dat ze zich klaar moesten maken om te gaan jagen.

Aan de houding van Silencepaw te zien leek ze het er niet mee eens te zijn. Echter verwoorde ze het ook niet, dus of het klopte wat ze zag wist ze niet zeker. Ze kon het wel begrijpen als de apprentice het niet leuk vond dat haar mentor ging veranderen. Het was nu alleen even de vraag wat te zeggen, ze wilde het de apprentice tenslotte niet al te veel opdringen. "We zullen eerst nog wat trainingen met zijn drieën doen." Besloot ze te zeggen, dat was tenslotte het verstandigste. "En als ik je niet beval, dan moet je het eerlijk zeggen, dan kunnen we altijd naar een andere oplossing kijken." Zei ze terwijl ze een zachte glimlach liet zien. Het zou tenslotte niet helpen als Silencepaw zich niet prettig zou voelen bij haar.

De jonge grijs witte apprentice keek naar de grond, dus Ocean haar vorige mentor zou haar dus nooit meer trainen? Die gedachten maakte haar verdrietig, ze wilde geen nieuw iemand. Al kon ze het ook niet dwingen, ze had angstig haar wollige lange staart tussen haar poten. Ze keek naar de grond, al probeerde ze zo veel mogelijk haar emoties binnen zich te houden. Waar was Bramble wanneer ze hem nodig had, "We zullen eerst nog wat trainingen met zijn drieën doen." Besloot Icecloud {haar nieuwe mentor} te beginnen. "En als ik je niet beval, dan moet je het eerlijk zeggen, dan kunnen we altijd naar een andere oplossing kijken." Zei de witte kattin terwijl ze een zachte glimlach liet zien. De jonge kattin knikte, "W... W... Weet.. i.. Ik M'dam." Mompelde ze heel zacht. Het klonk onverstaanbaar, haar oortjes waren in haar nek. Ze wist zelf niet meer wat ze moest doen, haar ogen waren strak op de grond gericht. Ze wilde niet meer praten, ze wilde stilte. Ze kroop wat naar achteren, ze wilde niet zo graag met meerdere zijn. Ze durfde het niet echt, haar blauwen ogen angstig naar de grond gericht. De jonge grijze kattin slikte, ze wilde niet naar buiten gaan. Liever niet, nooit niet.

Hoe dan ook, Oceanbreeze kon er niets aan veranderen en ondanks dat ze de Apprentice niet zomaar in het diepe wou gooien was ze eenmaal zwanger en zou ze dat nooit om willen en kunnen keren. Daarbij was haar moeder, Icecloud een van de beste katten die Silencepaw kon wensen. Een goede, vriendelijke en sterke kattin. "We zullen eerst nog wat trainingen met z'n drieën doen." Besloot de witte kattin te zeggen. Iets waardoor Oceanbreeze langzaam knikte. Dat was inderdaad de bedoeling, ze wouden het niet te snel en te haastig doen. Al kwam de tijd dat ze terug zou moeten trekken en de Nursery in zou gaan natuurlijk wel snel dichterbij. Ze hadden niet alle tijd van de wereld meer. Ooit zou ze haar taken als Warrior en Mentor op moeten geven. "En als ik je niet beval, dan moet je het eerlijk zeggen, dan kunnen we altijd naar een andere oplossing kijken." Verklaarde de witte kattin, die haar moeder was. Glimlachend keek Oceanbreeze haar moeder en haar Apprentice aan. Er zou altijd wel een oplossing zijn. Natuurlijk was het een harde bom met informatie die ze op haar Apprentice liet vallen. Ze hield van de trainingen met Silencepaw, ook al waren die altijd wel erg lastig en uitdagend. Toch verliet ze haar nog niet meteen. "W... W... Weet.. i.. Ik M'dam." Mompelde de kattin heel zacht, nadat ze geknikt had. Vol medeleven keek Oceanbreeze haar aan. Natuurlijk was dit niet nieuws dat zomaar bezonken was. Voorzichtig neusde ze tegen Silencepaw aan. "En mij kan je altijd in de Nursery vinden, ook al ben ik officieel je mentor dan niet meer. Ik sta altijd open voor gesprek, mocht er wat zijn." Fluisterde ze zachtjes in het oor van de jongere kattin. Nee, ze kon haar misschien fysiek niet bijstaan, maar dat gold niet voor het emotionele deel.

Icecloud wachtte voor een moment af hoe de jonge apprentice zou reageren. Ze wist dat het nog eens lastig zou kunnen worden om Silencepaw goed te trainen en ze wist dat ze daarvoor eerst vertrouwen zou moeten krijgen van de jonge poes. Dat was nog niet altijd even makkelijk en ze moest er proberen achter te komen waarom Silencepaw zo onzeker leek te zijn, maar dat zou tijd kosten. Ze liet haar blik voor een moment naar Oceanbreeze gaan. "Was je vandaag van plan om nog een training te doen?" Het kon tenslotte ook zo zijn dat het alleen om een introductie ging, maar er was nog tijd voor een training, dus waarom zouden ze niet nu al starten.

Onderwerp: Re: A changed path (Silencepaw & Icecloud)