Aurora || Thornfang

Aurora

Het was vroeg in de ochtend, maar de kleine lapjespoes met korte pootjes was al een tijdje wakker. Ze hield zich gefocust op een groen, pluizig bolletje, gemaakt van een warrig balletje plantjes; een mosballetje. De andere kittens had ze er al vaak mee zien spelen, zij had het nog niet durven proberen uittesten. Alleen... Was het wel zo veilig? Risico's nemen was echter niet Ferretkit's ding - ze volgde liever de rest van de kudde en bleef liever netjes op het rechte pad. Dat kon echter niet zo gevaarlijk zijn, toch? Ze stak behoedzaam een pootje uit en sloeg het bolletje behoedzaam weg, opzij. Als ze eerlijk moest zijn, voelde dat best wel grappig aan, dus besloot ze het nog eens te doen. Opnieuw gaf ze het balletje een stootje waardoor het vooruit rolde en een eindje verderop wiebelend tot stilstand kwam. Ferret's oortjes prikten nieuwsgierig naar voren. Als ze nu eens een sprong maakte, zoals de oudere kittens altijd deden om hun "jachtkunsten" te oefenen? Ze had het hen vaak genoeg zien doen, dus erg moeilijk kon het niet zijn... Heupwiegend kwam het poesje in een sluippositie, spande haar korte achterpootjes aan en lanceerde zich omhoog, waarna ze met een verbazingwekkend geslaagde sprongetje op het balletje landde met haar beide voorpoten. Nu alleen voelde ze de veerkrachtigheid van het mosbolletje en zo ook hoe het van onder haar nagels glipte en door de druk wegschoot tegen de flank van een andere kat. Oh nee, het was nog eens van haar eigen papa! Schrik omklemde zich rond Ferretkit's kleine hartje en ze liep meteen bezorgd op haar vader. Als ze hem pijn gedaan had, zou ze het haarzelf nooit vergeven voor altijd. Het was een vreselijk dom idee geweest om met dat domme mosstukje te spelen. "H-het spijt me, papa!" zei ze bijna wanhopig met haar verlegen stemmetje en drukte snel haar wang heen en weer wrijvend tegen zijn flank aan. "Heb ik je pijn gedaan?"

|| Voor papa Thorn <3

Het was eigenlijk de bedoeling geweest om gewoon op bezoek te komen de vorige avond en dan terug te gaan naar de warriors’ den, maar in plaats daarvan was hij in slaap gevallen in de nursery. Dicht tegen zijn kittens aan zodat hij het merkte als er iets met hun aan de hand was. Zijn staart had hij zorgvuldig om Feverkit geslagen zodat ze het niet al te koud zou krijgen ’s nachts en hij had zijn kop tussen zijn voorpoten gelegd waarna hij slaperig had liggen kijken naar een paar kittens die met elkaar aan het spelen waren. Sinclaw was zoals gewoonlijk weer eens uit de nursery gegaan, maar Thornfang wist dat ze het niet fijn vond als hij haar achtervolgde als een kitten die zijn moeder kwijt was en dus hield hij zichzelf zo veel mogelijk afzijdig als ze er weer eens vandoor ging. Soms leek het naar zijn idee wel alsof hij hier meer was dan Sinclaw, maar dat kon nooit het geval zijn omdat de kittens nog afhankelijk waren van haar melk. Sinclaw zou haar melk wel geven aan de kittens, toch? Hm. Hij maakte zich weer eens druk om niks. Maar goed, hij was dus in slaap gevallen in de nursery en werd ’s morgens gewekt door beweging naast hem. Hij had één oog traag geopend om te zien wie het was en had Ferretkit zien opstaan. Stilletjes had hij haar geobserveerd, want dat deed hij met iedereen van ShadowClan. Altijd maar observeren. Hij had gemerkt dat Ferretkit één van de verlegen kittens was van het nestje, maar daar zou ze vast wel uitkomen als ze ouder werd. Ze was niet zo rebels als haar andere zusjes. Dit wilde echter niet zeggen dat Thornfang om die reden meer van haar hield, want hij hield van al zijn kittens evenveel en pikte er geen favorieten uit. Dat zou geen enkele ouder moeten doen naar zijn mening. Hij grinnikte en snorde toen hij haar zag spelen met een bal mos en was lichtelijk onder de indruk van de sprong waarmee ze er op belandde. Het balletje vloog in volle vaart tegen hem aan, maar Thornfang voelde daar door zijn dikke vacht niet eens wat van. Ferretkit had daar echter een andere mening over en hij grinnikte toen ze bezorgd naar hem kwam rennen. Wat was ze toch ook een schatje. ‘Natuurlijk niet,’ sprak hij en hij gaf een lik over haar wang. ‘Ik voel dat met mijn pels niet eens, rustig maar.’ Hij glimlachte warm naar haar en ademde haar geur even in. Het gelukkigste was hij als hij bij Sinclaw en zijn kittens was. ‘Maar dat was echt een heel mooie sprong. Als je daar wat meer op oefent, word je echt een heel goede warrior later.’ Er was trots te zien in zijn blik toen hij haar aankeek.

Aurora

Gelukkig zag papa er nog redelijk heel uit voor zo'n harde klap. Ze rook geen bloed, maar misschien had hij wel iets gekneusd, of erger, gebroken? Ferret's gele oogjes stonden nog steeds bezorgd toen Thornfang even grinnikte en naar haar keek, want misschien deed hij dat wel om zijn pijn te verbergen. "Natuurlijk niet," sprak papa waardoor de lapjespoes even opgelucht ademhaalde voor ze zich tegen zijn borstkast nestelde. Het was misschien raar, maar ze voelde zich anders bij papa dan bij Sinclaw - hij had een warmere, zachtere stem, oprechte ogen en stond altijd open voor alles en iedereen, terwijl mama haar soms behandelde alsof ze prooi was, wat ze dan niet meer zo leuk vond. Soms werd ze zelfs een beetje bang van de poes, zeker wanneer ze zo vals en boos keek naar haar. Maar nu leek Sin zich niet in de Nursery te bevinden, dus was ze veilig. Er gleed een tong over haar wang waardoor ze haar kopje ontspannen tegen Thornfang's borst liet leunen. ‘Ik voel dat met mijn pels niet eens, rustig maar.’ Opnieuw kwam er een glimlach op zijn snuit die Ferretkit spiegelde op haar eigen gezicht, maar dan op haar eigen, verlegen manier. ‘Maar dat was echt een heel mooie sprong. Als je daar wat meer op oefent, word je echt een heel goede warrior later,' prees Thornfang haar plotseling met trots hoorbaar in zijn stem waardoor de kitten een beetje in verlegenheid gebracht haar kopje liet zakken. Het was fijn dat papa zoiets zei - dat ze iets goed kon. Mama had dat nog nooit gedaan. "Dankje," zei ze met haar hoge, zachte stemmetje en fronste daarna. Sommige elders en oudere kittens in de Nursery vertelden soms over de machtigste warriors die ooit geleefd hadden, maar daar had de lapjespoes alleen dingen gehoord over katten die elkaar naar Starclan zonden en naar macht zochten. Zou zij dat ook moeten doen? "Papa, mag ik je iets vragen?" vroeg ze zacht en tilde haar fijne kopje op om haar gele in de bijna identieke van Thornfang te boren. Er was toch wel zekere onzekerheid in haar stem te horen toen ze verder sprak. "Als ik een goeie warrior wil worden... Moet ik dan katten doodmaken?"

OCC: Awh, Thorn ook cute <3

Thornfang smolt bijna van de schattigheid die hij hier voor zich zag: Ferretkit die zich tegen zijn borstkas had genesteld en het zichzelf gemakkelijk maakte. Zelfs Sinclaw had dit nog nooit echt zo op die manier gedaan, hoewel ze hun pelzen natuurlijk wel al eens tegen elkaar aan gedrukt hadden. Hij merkte dat zijn dochter echt heel veel om hem gaf en dat deed hem vreselijk veel goed. Hij hield ook met heel zijn hart van haar; van al zijn dochters eigenlijk. Geen enkele dochter kreeg voorrang of geen enkele dochter verdiende zijn aandacht meer dan de andere drie, hij hield even veel van ze en dat zou ook altijd zo blijven. Ze waren ieder uniek op hun eigen prachtige manier en Thornfang hield echt met heel zijn hart van hun, hij kon het niet vaak genoeg aangeven. Ja, hij was een trotse vader en dat mocht iedereen ook weten ook. Hij draaide zijn kopje naar Ferretkit toe toen deze verlegen haar kopje liet zakken en grinnikte. Was hij vroeger als kitten ook zo verlegen geweest? Hij wist wel nog dat hij best speels aangelegd was, maar kon zich niet herinneren dat hij zo verlegen werd onder een complimentje. Waarschijnlijk stak hij zijn kopje zo hoog mogelijk in de lucht en zijn borst zo goed mogelijk vooruit zodat anderen zagen hoe trots hij wel niet was op het feit dat hij gecomplimenteerd werd. En dan vooral als zijn eigen ouders hem complimenteerden. Ja, Thornfang wist hoe fijn een compliment van ouders aan konden komen en dus hield hij zichzelf er aan dat hij ook genoeg zou geven aan zijn dochters als ze het goed deden en hun zou verbeteren op een zachtaardige manier als ze het slecht deden. In zijn ogen konden ze echter niet veel slechts doen. Thornfang gaf een kort knikje ten teken dat hij luisterde, maar trok met zijn oortje toen ze haar vraag stelde. Wow. Hoe kwam ze daar opeens bij? ‘Waar haal je dat idee vandaan, prinses?’ vroeg hij en hij keek haar even met een scheve kop aan, maar grinnikte toen. Hij gaf haar een warme lik over haar oor en sloeg zijn staart beschermend om haar heen. ‘Nee, Ferretkit,’ sprak hij vervolgens zachtjes. ‘Dat is niet hoe je een goede warrior wordt. Soms moet je doden om je Clan te beschermen, maar als het vermeden kan worden, moet je dat ook doen.’ Hij richtte zijn blik strak op haar. ‘Er bestaat geen reglement voor een goede warrior te worden, maar loyaal zijn aan je Clan en je Clan met je leven verdedigen is naar mijn idee toch al zeker wat je moet doen. Katten doodmaken is niet aan ons besteed en wordt absoluut niet gewaardeerd door de warrior code of StarClan. Het kan wel eens zijn dat je per ongeluk iemand vermoordt omdat het echt niet anders kon, maar je moet het wel zo veel mogelijk proberen te vermijden.’