Empty my heart

Een zucht rolde over de lippen van Whifflepaw. Elke avond had ze weer nachtmerries. Ze kon er niks mee, ze wou er wel over praten met iemand, maar had niemand. Whifflepaw had daar veel overna gedacht en had zich toen bedacht dat ze wel iemand had. Iemand die zeker weten zijn bek zou houden en dit was Tallpaw. Sinds Whifflepaw wat ouder geworden was, wist ze dat het niet slim was om te veel over Bloodclan en Claw te praten met anderen. Maar Tallpaw had ze onder de duim, dus had ze hem gevraagd om haar alleen te ontmoetten bij de Owltree. Ze wou een vriend aan hem. Hij moest aardig doen tegen haar en moest naar haar luisteren. Reacties mocht hij geven, zolang hij maar geen negatief woord gaf over Bloodclan en dat ging ze hem ook duidelijk maken. Whifflepaw sloeg haar rossige staart over haar poten terwijl ze bij de Owltree zat, te wachten op de kater, de adoptie kitten van haar moeder.

OOC: Tallpaw first

Het was vroeg geweest toen hij gewekt was door Whifflepaw. Sinds een paar dagen geleden was ze echt een blok aan zijn been. Hij moest haar constant in de gaten houden, maar had ook het gevoel dat zij hém constant in de gaten hield. Zij kende zijn geheim. Zij ging het tegen niemand, al hingen er enkele voorwaarden aan vast. Hij had het gevoel dat hij er zo zou achter komen, achter die voorwaarden. Ze had hem namelijk gevraagd om naar de Owltree te gaan. Hij had het kamp dan ook, iets na haar, verlaten en ging op weg naar de Owltree. Hij zou er naartoe gaan. Niet omdat zij het was, maar wél omdat er anders een mogelijkheid was dat ze zijn geheim ging verder vertellen. En dat was wel het laatste dat hij wou. Eenmaal daar, zette hij zich naast haar neer. Niet te dicht, maar ook niet massa's ver.

Met de dagen leek het steeds slechter te gaan met Whifflepaw, al ging het voor haar gevoel steeds beter. Nu zat ze hier, te wachten op Tallpaw, zodat zij hem kon omdopen tot een vriend van haar, een goede vriend, een vriend die ze zou kunnen vertrouwen, al moest ze het hem afdwingen. En ja hoor, daar was hij. Whifflepaw zat klaar, een lichte, gestoorde glimlach rond haar lippen. Vroeger was ze nog wel schattig geweest en dat was ze nog steeds, al leek haar uitstraling met de dag te veranderen. Ze was nog steeds een Thunderclanner, al begon het steeds moeilijker aan haar te zien te zijn. "Hallo, Tallpaw," miauwde ze, diezelfde glimlach rond haar lippen. "Weet je..? Ik heb je nodig en je kan er geen nee tegen zeggen," miauwde ze. "De katten hier mogen mij niet... maar toch heb ik iemand nodig die ik vertrouwen kan," vervolgde ze. "En jou kan ik vertrouwen toch? Net als jij mij, want... je geheim..." vervolgde haar zachte stem terwijl ze hem recht aankeek. Nog steeds was haar stem heel jong, haar uiterlijk schattig en kittenachtig... maar haar karakter? Die neigde steeds meer naar het duister te gaan.

"Hallo, Tallpaw," De apprentice glimlachte kort bij haar begroeting. De grijns op haar snoet, liet zijn 'glimlach' verdwijnen. Ondanks dat Whifflepaw een kitten was van Brightspots, kon hij niet zeggen dat ze op haar leek. Toch zeker niet qua karakter en uitstraling. Hij hield zijn kopje schuin toen ze meedeelde dat ze iets tegen hem moest zeggen en dat hij geen 'nee' kon zeggen. Natuurlijk niet. Hij werd verplicht door haar. Verplicht om zijn eigen boeltje te beschermen. "De katten hier mogen mij niet... maar toch heb ik iemand nodig die ik vertrouwen kan," Hij fronste even bij haar woorden. Hoe zou dat nu toch komen... Wilde ze dat hij haar vertrouwenspersoon werd? Hem, wie ze chanteerde, wilde ze als iemand die ze kon vertrouwen? "En jou kan ik vertrouwen toch? Net als jij mij, want... je geheim..." Natuurlijk. Het had ook niet anders gekund. "Wat wil je me dan toevertrouwen?" mompelde hij dan ook. "Ben je zeker dat je je geheimen aan me wil prijsgeven?" Even haalde hij zijn mondhoek op. Als ze geheimen had, waarom ze dan aan hém vertellen?

Whifflepaw krulde haar lip nog meer op, waardoor er stukjes van haar tanden zichtbaar werden. Ja, zoveel stelde ze nog niet voor en met kracht kon ze geen controle uitvoeren. Maar ze was slim, wist te chanteren en kwam makkelijk achter de zwakke plekken van andere katten. Al meende ze het wel dat ze een vriend in Tallpaw zocht, al moest ze hem het afdwingen en moest ze hem dwingen aardig en vriendschappelijk tegen haar te doen. "Ja, daar ben ik zeker van," antwoordde ze dan ook. "Als jij mijn geheimen verteld, die niks voorstellen en nauwelijks geheim waardig zijn, vertel ik jou geheim, eerlijk toch?" Miauwde ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze zwaaide met haar witte staart. "Ik wil dat je aardig tegen me doet en je gedraagt als een echte vriend, oké? Dat is wat ik van je vraag en dan zal ik ook gewoon aardig zijn voor jou, zolang jij maar voor mij klaarstaat," vertelde ze aan de kater.

"Ja, daar ben ik zeker van," Uurgh. "Als jij mijn geheimen verteld, die niks voorstellen en nauwelijks geheim waardig zijn, vertel ik jou geheim, eerlijk toch?" Whifflepaw was echt een last aan zijn been. Hij vroeg zich nog steeds af hoe waarom hij zich zo liet doen door haar. Tallpaw zette zichzelf nonchalant neer en richtte zijn kopje naar haar op. "Ik wil dat je aardig tegen me doet en je gedraagt als een echte vriend, oké? Dat is wat ik van je vraag en dan zal ik ook gewoon aardig zijn voor jou, zolang jij maar voor mij klaarstaat," "Sure," mauwde hij na een kort moment van stilte. Waarom kon ze niet gewoon iemand van haar familie inschakelen voor deze dingen. Hij voelde zich op dit moment alleen maar benadeelt, alsof hij onder hààr commando stond en dat stond hem niet aan. Dit voelde gewoon verkeerd.

Katten met trauma's als dat van Whifflepaw, ervaringen als die van Whifflepaw en gedachtegans als die van Whifflepaw waren nou éénmaal eenzaam. En omdat ze eenzaam was zocht ze een vriend en deed ze dit op de compleet verkeerde manier. Iets wat Whifflepaw deels niet door had en verder ook niet boeide. Het was moeilijk voor haar om van het pad af te stappen waar ze nu op stond. Maar er zaten wel degelijk dingen dwars en die ging ze nu uiten aan Tallpaw. Toen hij had ingestemd met haar woorden glimlachte Whifflepaw een beetje verknipt. "Dankjewel," zei ze. "Oké... er zit mij gewoon een hoop dwars en dit moet ik uiten, anders wordt ik straks nog gek," wat ze al was, alleen dat wist ze zelf nog niet. "Ik wil naar Bloodclan, maar iets houd mij tegen, mijn moeder..." haar pleegmoeder, eigenlijk, want haar echte moeder was dood. Brightspots zag ze namelijk niet meer als haar moeder. "Na wat Thunderclan heeft gedaan tegen Bloodclan... kan ik hier gewoon niet meer leven, snap je?" Zei ze. "Maar ik zit zo in de knoop, dingen houden me tegen en ik vind mezelf nog niet sterk genoeg en... ik heb gewoon hulp daarbij nodig. Ik heb hulp nodig om de knoop door te kunnen hakken om naar Bloodclan te gaan. Want hier ben ik niet gewild en Bloodclan ook niet... alleen... straks vinden ze me in Bloodclan niet sterk genoeg..." ratelde ze. "Zie je? Ik moet gewoon sterker worden... En ik heb nog maar één training achter de rug en dat moeten er meer worden... maar ik denk niet dat ik genoeg ga hebben aan Rowanflight..." ratelde ze. "Help me?"

"Oké... er zit mij gewoon een hoop dwars en dit moet ik uiten, anders wordt ik straks nog gek," Tallpaw zette zich iets gemakkelijker neer toen Whifflepaw begon. Hij had zo'n gevoel dat het wel even kon duren voordat ze klaar zou zijn. "Ik wil naar Bloodclan, maar iets houd mij tegen, mijn moeder..." Even spitste hij zijn oren. Bedoelde ze Brightspots? Hij wist maar al te goed dat zij een dochter was van zijn pleegmoeder. Niet dat hij dat leuk vond, want de dochter van zijn pleegmoeder manipuleerde hem in alle opzichten. En dat terwijl hij echt van Brightspots hield als een moeder. "Na wat Thunderclan heeft gedaan tegen Bloodclan... kan ik hier gewoon niet meer leven, snap je?" De stroom van woorden en zinnen was begonnen. Tallpaw probeerde, ondanks dat ze hem net had, zo goed als maar kon te luisteren naar wat ze zei. "Zie je? Ik moet gewoon sterker worden... En ik heb nog maar één training achter de rug en dat moeten er meer worden... maar ik denk niet dat ik genoeg ga hebben aan Rowanflight..." Hij moest luisteren en dat had hij net ook gedaan. Haar volgende woorden lieten echter weten dat het niet alleen om luisteren ging. "Help me?" Wat moest hij nu doen? Hier had Sinclaw hem niet op getraind, om over gevoelens te praten. Brightspots waarschijnlijk wel, maar die kennis was overschaduwd door de trainingen met zijn moeder. Na lang twijfelen wist hij toch iets te zeggen op het laatste wat ze had gezegd. "Als je sterker wil worden, train je toch gewoon zelf of vraag je een andere mentor." Hij wist niet of dat eigenlijk wel mogelijk was, maar ze kon toch proberen. Ze kon natuurlijk ook een andere apprentice vragen. Haar broer(s) en zus(sen) konden haar toch helpen. Dan kon Tallpaw zelf terug op pad gaan, zonder steeds een blok aan zijn been te hebben. Hij trok zichzelf recht, er van uit gaand dat dit het was. Problem solved.

Whifflepaw vernauwde haar ogen bij de woorden van Tallpaw. "Nee, ik wil dat jij mij gaat trainen, want jij leert Shadowclan technieken en hoe breder mijn kennis aan technieken is, hoe beter ik zal worden in vechten," grauwde ze. "Snap je? Dan wilt Bloodclan me zeker hebben en hebben ze ook echt winst aan mij," vervolgde ze simpelweg. En dan, als het zo ver was, kon ze wraak nemen op Thunderclan, samen met heel Bloodclan. Dat zou wel werken, dan zal het beter zijn. "Dus, laat me eens wat van je fancy kunstjes zien?" Drong z aan, met een licht gestoorde glans in haar heldere ogen, vol met gemixte emoties. Wat haatte ze het leven tot nu toe.