fresh air {claw}

Langzaam kwam de zwarte poes weer op haar poten te staan. Met haar poot wreef ze toen ze recht stond de slaap uit haar ogen. Een oog deed zeer. Nu al een aantal weken. Hij was ontstoken geraakt toen ze had gevochten met een of andere trut die een opmerking had gemaakt naar haar en nu had ze al weken last van haar oog, het ging maar niet weg. Howl stapte geïrriteerd uit de barn en besloot dat ze na haar weken vast zitten in het kamp maar een stukje ging wandelen om een frisse neus te halen, ze werd knettergek in het kamp. Ze wist wel dat het niet verstandig was omdat er overal honden liepen, maar ze durfde de gok te wagen. Met snelle passen dribbelde ze het kamp uit, voordat iemand jaar ook kon zien gaan. Ze maakte een rustig rondje langs Twolegplace en eindigde haar ronde in het park. De poes werd opgeschrikt door plots geblaf van iets achter haar. Ze keek snel om maar wist zelf ook wel dat ze moest rennen. Snel schoot ze richting een boom waar ze eerst nog een paar keer tegenaan moest springen voordat ze eindelijk haar grip vond. Toen ze boven op een tak zat keek ze naar beneden. Shit. Wat als ze hier de hele dag zou zitten?

Zijn ogen leken de laatste tijd nog killer te staan dan anders. Kon dat? Ja, blijkbaar wel. Zijn kijkers keken steenhard de wereld in, waardoor andere katten hem nog meer leken te ontlopen. Alleen de members die het dichts bij hem stonden of zich het minst aantrokken van zijn houding kwamen nog bij hem in de buurt. Dat was ook geen probleem de anderen bulderde hij wel toe en vervloekte hij daarna. Chawl was nog steeds niet terug en al sprak hij daar niet over, de kleine zwarte kitten had ook een deel van zijn hart meegenomen. Het deeltje die misschien nog een beetje redelijk kon zijn soms. Ook dit keer schold hij weer een member verrot, die naar zijn idee in de weg had gelopen. De kattin ging er snel vandoor terwijl hij verder het kamp uit sjouwde. De wonden van het gevecht met de groep honden waren weer aan het helen. Ook de pijn in zijn schouder begon wat weg te trekken. Hij deed zijn bek een stukje open om de geuren in zich op te kunnen nemen. Hij moest nodig een keer gaan jagen. Hij was magerder dan normaal en dat moest niet te veel gaan opvallen, dan zouden ze hem nog als zwak gaan zien. Echter kreeg hij er niet de kans voor, want het geluid van een blaffende hond bereikte zijn gehoorgang. Gepaard met de geur van Howl die zijn zintuigen prikkelde. Meteen gingen zijn haren recht overeind staan en rende hij in de richting van het tweetal. Zo snel de hond in zijn blikveld verscheen wist hij dat Howl de boom in was geklommen. Het beest stond namelijk wild tegen een boom aan te blaffen. Hij versnelde nog wat meer en de kop van de hond draaide zijn kant op. Hij deed precies wat de hond niet verwachtte. Hij rende recht op hem af en beukte zichzelf hard tegen het logge beest aan. “Ga terug naar je twolegs lelijkerd.” Zijn groengele ogen fonkelden kwaadaardig.

Howl keek naar beneden. Normaal gesproken zou ze niet bang zijn voor dit soort dingen, maar met haar ontstoken oog en dus slechte zicht vreesde ze voor het ergste. De hond stond nog steed tegen de boom te springen en te blaffen. Waar waren de twolegs van dat ding? Miste ze hem niet? “Ga terug naar je twolegs lelijkerd.” hoorde ze opeens en ze zag hoe een zwarte gedaante zich tegen de hond aan beukte. Het was Claw! Die herkende ze uit duizenden! "Claw!" riep Howl enthousiast. De hond leek versuft naar de kater te kijken en wou een comeback maken toen hij zijn kop opeens abrupt omdraaide. Zijn twolegs riepen en hij moest wel gaan. Howl kon zien dat het beest het liefste de kater tussen zijn tanden had gegrepen en hem rond had geslingerd, maar dat kon niet. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat hij eindelijk uit het zicht was. "Ik ben zo blij dat je er bent!" zei ze met een grijns naar beneden. "Ik kan alleen.... soort van niet goed naar beneden." Ze kon niet goed zien en ze wist niet goed waar ze haar poten neer zou zetten. Probleem nummer twee.

Hij bewoog enkel zijn oor een fractie toen Howl hem enthousiast toeriep, maar zijn blik bleef strak op de hond gericht. Hij kon het niet riskeren om zijn nek bloot te stellen aan het beest. Pas toen de hond terug rende naar de twolegs, keek hij omhoog. “Howl.” Zei hij rustig terwijl hij naar de kattin keek. Ze was prachtig, dat besefte hij elke keer weer wanneer hij haar zag. Het was lang geleden dat ze echt samen waren geweest. Zonder alle poespas er omheen. Toen ze aangaf dat ze niet wist hoe ze weer beneden kwam knikte hij dat hij het begrepen had. Hij wist dat ze al een tijd met een ontstoken oog rondliep en haar zicht niet altijd even scherp was. “Je bent me er ook wel eentje om dan wel het kamp uit te gaan.” Hij grijnsde terug en schudde zijn kop. Voordat hij de boom inschoot. Hij klom bij haar op de tak. “Volg precies mijn pootstappen.” Wanneer ze hem zou volgen kon hij haar helpen haar poten op de juiste plekken neer te zetten.

“Je bent me er ook wel eentje om dan wel het kamp uit te gaan.” stelde Claw. Ze knikte met een kleine glimlach. "Ja... dat was misschien niet mijn slimste plan ooit." zei ze tegen hem. Daarna informeerde hij haar dat ze zijn pootstappen moest volgen. Oké, dat kon ze misschien nog wel. De zwarte poes probeerde zich te focussen op het kijken naar waar Claw's voeten heen gingen. Ze stapte precies in die pootstappen. Zo kwamen ze met z'n tweeën al een stuk lager. Als ze nu viel zou ze de val makkelijk redden. Ze keek nog goed en liet toen haar voeten tegen de lange stam aan glijden en gleed zo met een paar hupsjes naar beneden toe. Ze kon het nog wel! "Ik kan het nog wel een beetje. Het is alleen dit klote oog wat me zo dwars zit.." schold ze zachtjes. Daar had ze echt al een aantal weken last van en ze hoopte dat het snel weg zou gaan. Bloodclan had geen medicine cat, dus ook niemand die het op zou kunnen lossen of er iets voor wist.

Hij stond iets eerder dan haar op de grond, waarna hij snel aan de kant ging zodat ze ook naar beneden kon springen. Een bulderende lach verliet zijn bek terwijl hij zijn kop schudde. “Natuurlijk kun je het nog wel.” Zijn groengele ogen stonden zowaar iets wat plagerig. Hij ging zitten en keek naar haar. Dat oog kwam vast wel weer goed. Ze was een doorzetter en ze was fit, dat kwam wel goed. “Ik begrijp dat het je dwars zit. Het is altijd irritant als je lijf niet doet wat je wilt.” Zei hij weer een stuk serieuzer. Toen verharde zijn blik en staarde hij voor hem uit. “Ik heb Chawl nog niet kunnen vinden.” En hij was kwaad op zichzelf. Kwaad dat hij hem nog steeds niet had gevonden. Wat voor vader was hij, wat voor leader was hij. Hij vond het zwak van zichzelf en als hij ergens een gruwelijke hekel aan had, was als iets hem zwak maakte. Dat was gevaarlijk. Heel gevaarlijk voor hem.