What happend and what's going on [OPEN]

Naar boven. Optrekken. Drie stappen naar voren. Drie naar achteren. Naar beneden. Landen. Opnieuw. Zo bleef ik maar door gaan. Het was een intesieve oefening, waarmee ik mijzelf trainde op het gebied van klimmen, balans, en spierkracht. Ik had veel getrained de laatste tijd, en de resultaten daarvan waren duidelijk te zien. Ik was groot geworden, en weliswaar gespierd. Dat kleine, schriele katertje wat ik ooit was geweest was helemaal verdwenen. Trainen, dat had ik veel gedaan de laatste tijd. Te veel, eigenlijk, maar het was altijd beter dan het alternatief. Alles wat er gebeurd was had me gewoon gebroken. Mijn grootouders waren overleden, en vervolgens ook nog mijn vader - de drie katten in de Clan waar ik het meest naar op had gekeken. En nu waren ze gewoon weg. Het was toen toen ik was begonnen met mezelf afzonderen, hoewel ik toch nog steun had gezocht bij mijn dierbaren. Toen ik echter aan geheugenverlies had geleden, en ik al die pijn in één keer opnieuw moest ervaren, was het me toch echt te veel geworden. Een tijdje lang wilde ik met niemand meer praten, en sinds dien hield ik mezelf terug. Al dat verdriet had me één ding duidelijk gemaakt: al het goede eindigt slecht.
Ook begon ik me dus te storten op het trainen. Trainen was fijn, en het bood een goede afleiding. Door trainen kon ik even vergeten hoe ik alles had verpest. Want ook al had ik me afgesloten, toch miste ik het. Ik miste mijn broertjes en zusjes, mijn vrienden, de rest van mijn familie. En ik miste Blackpaw natuurlijk. Haar miste ik misschien nog wel het meest. Ik had haar al een lange tijd niet meer gesproken, maar vaak vroeg ik me gewoon af wat er nou gebeurd was. Dan dacht ik terug aan toen ik sneeuwballen met haar ging gooien, of toen ik haar troostte toen haar moeder haar zo verschrikkelijk had behandeld. Soms groeien katten gewoon uit elkaar. Kan gebeuren. Toch?
Naar boven. Optrekken. Drie stappen naar voren. Drie naar achteren. Naar beneden. Landen. Opnieuw. Ik probeerde me te concentreren op de beweging, maar toch bleven mijn gedachtes afdwalen. De laatste tijd was dat steeds meer het geval. Het begon met simpele dingen, die willekeurig in me opkwamen. Hoe zou het met mijn zusje, Winddancer gaan? Wanneer zou mij oom Tallshadow leider worden? Enzovoort. Maar de laatste tijd raakte ik steeds dieper verzonken in mijn gedachtes, en voelde ik steeds meer de neiging om me weer open te stellen voor de wereld. Ik wilde weer lachen, en zelfs huilen. Ik wilde weer wat voelen. En het was niet zo dat ik helemaal vervreemd was geraakt van de wereld: ik jaagde iedere dag voor de clan, ik vervulde mijn taken, sliep gewoon in de Den en deed wat er van me gevraagd werd. Echt contact had ik alleen niet echt meer gehad.
Naar boven. Optrekken. Drie stappen naar voren. Drie naar achteren. Naar beneden. Landen. Niet opnieuw. Ik bleef staan, beide benen op de grond. Ik haalde even diep adem. En toen besloot ik dat ik er klaar voor was, dat ik mijn verdriet had verwerkt en dat het tijd was om opnieuw te beginnen.

[OPEN VOOR IEDEREEN]

Langzaamaan leek het toch beter te gaan met haar. Ze mocht natuurlijk ook niet te vroeg juichen, ze voelde zich allesbehalve zo goed als vroeger - maar toch. Het was alweer enkele dagen geleden dat ze plotseling begon te schuimbekken zonder reden en hoewel haar zicht nog steeds wazig werd van ophopend traanvocht en hoewel ze nog steeds het soms koud kon hebben en het moment erna snikheet, het was beter. Haar gescheurd oor was nu helemaal genezen, hoewel het wel altijd gescheurd zou blijven. Ze zag er echt angstaanjagend uit, het litteken dat haar oog net miste over de linkerkant van haar gezicht en de scheur in haar rechteroor. Alleen Shadowclan wist dat dat enkel haar uiterlijk was, en dat er een groot hart school onder haar robuuste vorm. Winddancer voelde zich nu nog wat beter dan daarnet en was bijgevolg ook vrolijk. Ze had bijna de neiging om te gaan zingen, maar zo vrolijk was ze nu ook weer niet. De grote warrior dook onder een laaghangende tak door en kwam oog in oog te staan met haar broer, Emberspark. Hij had het ook niet makkelijk gehad - na zijn geheugenverlies had hij terug opnieuw moeten leren dat hun grootouders en hun vader gestorven waren, waarna hij zich helemaal afgesloten had. Ze betwijfelde dat hij veel wist van de gebeurtenissen de laatste tijd; hij was nogal out-of-touch met de rest van de clan. Ze had wel gemerkt dat hij enorm veel trainde, en dat was ook duidelijk zichtbaar. Waar hij vroeger een kriel katertje was die zich helemaal achter haar kon verstoppen, werd hij nu breder en leek hij meer op haar dan ervoor. Hun vacht was ook bijna hetzelfde, maar hun oogkleur niet; hij had de blauwe ogen van hun moeder, zij de groene van hun grootmoeder. "Hey, Ember..", begroette Winddancer haar broer voorzichtig. Ze wist niet goed hoe ze hem moest benaderen, hij deed zo anders dan ze vroeger van hem gewend was..

Even bleef ik zo staan. Muisstil, zachtjes hijgend van de inspanning van zojuist. Een plotseling geluid deed mijn oortjes spitsen. Ik hoorde duidelijk iemand naderen, maar ik registreerde geen vreemde geuren, en ontspande dus een beetje. Plotseling schoot een gedaante onder een laaghangende tak door, en ineens stond hij oog in oog met een bekende poes. Als je het over de duivel hebt. Winddancer. Mijn ogen stonden ietwat verbaasd, maar er ging allemaal emoties door mijn lijf heen. Eén deel van mij, het jonge, lieve deel, wilde haar meteen een kopje geven en mijn snuitje in haar vacht begraven, maar dat werd tegengehouden door het nieuwere, afstandelijkere deel in mij. Dus zei ik niets; ik stond daar maar en nam haar goed in me op. Wat natuurlijk meteen opviel was het grote litteken, dat van haar oor tot net naast haar oog liep. Dit schokte mij nog het meest: wat voor broer was ik, als ik dit niet eens had meegekregen. Verder zag ze er zwakjes uit, ziekjes bijna, maar in haar ogen meende hij toch nog die oude, vertrouwde, vrolijke Wind te herkennen. "Hey, Ember.." Oh wat was het fijn om haar stemmetje weer eens te horen. Ik wilde haar zo veel vragen: hoe ging het met haar? Wat was er allemaal aan de hand in haar leven? Maar ik wilde .. ik wist niet eens wat ik wilde. Ik voelde me gewoon zo overhoop van binnen. "Hey..", Bracht ik dus enkel zachtjes uit, met een vriendelijke blik in mijn ogen en een wat onzeker glimlachje op mijn gelaat.

Winddancer knikte eens als om aan te geven dat ze hem gehoord had, en bestudeerde hem toen maar wat met haar groene ogen. Het was alsof ze tegen een vreemde praatte, in plaats van tegen haar broer. Ze waren nog maar twintig manen oud, net oud genoeg om niet meer jong genoemd te worden als warriors, en toch leek het alsof ze zo'n groot stuk van elkaars leven gemist hadden. Hij was er niet echt bij geweest toen ze haar litteken kreeg, hij was er niet geweest om op uit te huilen toen hun grootouders stierven en ook niet toen hun vader stierf. Hij had waarschijnlijk haar warriorceremonie ook gemist, die niet op hetzelfde moment was als de zijne.. De grote warrior schraapte even haar keel en ging wat ongemakkelijk zitten. "Duss.. Hoe gaat het met je?", vroeg ze zachtjes. Haar keel deed wat pijn en haar stem kwam er dan ook schor uit - maar ze vond het al beter dan het vele speekselen.

Ik kon Wind bijna zien denken. In de stilte die viel zag ik hoe ze mij goed in haar opnam, maar gezien ik hetzelfde deed nam ik het haar niet kwalijk. Ik had er z veel voor over om nu te weten wat er in haar knappe koppie omging. Was ze boos? Geschockt? Teleurgesteld in mij? Ik was wel teleurgesteld in mezelf. Ik was er niet voor haar geweest, de afgelopen periode. Niet als broer, en ook niet als vriend. Ikzelf had het moeilijk gehad, maar zij natuurlijk ook. Ineens beseft ik me hoe egoïstisch ik was geweest. Ik had niet alleen mezelf benadeeld, maar ook iedereen om mij heen. "Duss.. Hoe gaat het met je?", Haar stem klonk zacht en schor, en bij wijze van antwoord haalde ik even mijn schouders op. "Beter.. denk ik," Mauwde ik om te verduidelijken. "Maar belangrijker is, hoe het met jou gaat." Vervolgde ik gemeend. Ik had wat in te halen.

De grote poes glimlachte zachtjes. Hoewel hij zich afsloot en hoewel hij er door al zijn training stoerder uitzag dan vroeger, was het duidelijk dat Emberspark nog steeds een klein hartje had. "Wel oké. Ben wat ziekjes geweest, maar het gaat wel beter." Dat het waarschijnlijk de rattenziekte was, vertelde ze er niet echt bij - Winddancer had geen zin om hem onnodig bezorgd te maken. Er waren immers al enkele katten gestorven eraan, waaronder Dauntrose.. En het was nooit zó erg geweest, toch?

-kort, sorry x3

Het voorzichtige glimlachje op haar snuitje verspreiddde een warme gloed in me, en vrolijkte me zeker op. Toen ze vertelde hoe het met haar ging werd ik echter een tikkeltje bezorgd. Ze was dus ziek geweest, net als Dauntrose, en Dauntrose.. Wat als Wind het ook niet had overleefd? Dan had ik het mezelf nooit kunnen vergeven. Iedere seconde besefte ik me meer wat een idioot ik was geweest, en hoe erg ik haar gemist had. "Ik heb je gemist, Wind." floepte ik er dus ook uit, zonder dat dit echt de bedoeling was, maar dat betekende niet dat ik ht minder erg meende. Ik had haar echt heel, heel erg gemist. "Ik weet dat ik er niet genoeg voor je was, en dat ik.. Wat ik probeer te zeggen is.." Ik bleef even stil, zoekend naar de juiste woorden. "Ik was de laatste tijd geen goede broer voor je, maar daar wil ik verandering in brengen, dus.." Ik keek haar even smekend aan, mijn ogen vroegen om een tweede kans.

Zwijgend stond de grote poes op en liep ze naar haar broer. Haar broertje. Hoewel hij veel getraind had en groter en sterker geworden was, was ze nog steeds wat groter dan hem. Winddancer boog haar kopje naar hem toe en wreef haar snuitje tegen de zijne. "Het is goed, Emberspark. Ik begrijp het.", mompelde ze zachtjes, haar groene ogen sluitend. De warrior mocht niet altijd de slimste zijn, ze sprak recht uit haar hart. Ze hadden het allemaal moeilijk gehad, de dood van hun vader en van hun grootouders had hun hard getroffen - maar ze zouden erbovenop komen. Samen.

Na mijn woorden bleef mijn blik gericht op de poes, nieuwsgierig maar ook angstig voor haar reactie. Wat nou als ze me niet kon vergeven? Als ze een hekel aan me had? Ik keek toe hoe de poes op stond en zwijgend naar mij toe liep. Een vlaag van opluchting ging door me heen toen ze haar snuitje tegen de mijne wreef. "Het is goed, Emberspark. Ik begrijp het.", Dankbaar stak ik mijn neusje in haar vachtje, terwijl ik een brok in mijn keel voelde. "Bedankt Wind." Mauwde ik zachtjes, terwijl ik me los maakte uit de omhelzing. "Echt, het betekent heel veel voor me." Vervolgde ik gemeend. Oh, wat voelde het goed om te weten dat ik haar weer aan mijn zijde had. Dat ik niet meer alleen was.

De grote poes maakte zich tegelijkertijd ook los uit hun omhelzing en zette een stapje achteruit, zodat ze haar broer kon aankijken. Een grote glimlach verspreide zich over haar snuitje. "Dus, broertje", zei ze plagend, "Heb je zin om te gaan jagen?" Er was geen betere bezigheid om te doen met iemand waarvan je hield, en zelfs met mensen die je wel tof vond maar waar je nog niet zoo ver mee was. Of soms zelfs als je iemand niet echt kende.. Maar als je diegene niet kon uitstaan, dan was het een vreselijk idee - je irriteerde elkaar alleen maar meer.

Het aanstekelijke lachje op het snuitje van mijn kleine zusje deed mij zelf op grijnzen, en toen ze mij plagend aansprak en voorstelde om te gaan jagen knikte ik vrolijk. "Prima." Mauwde ik grijnzend, terwijl ik me afvroeg hoe Wind een verzoek om te gaan jagen plagend kon maken. Ik bedoel, jagen was best serieus, en toch wist zij het te brengen alsof het een spelletje was dat totaal niet iets was waarvan de gezondheid van de hele clan af hing en waarbij je een levend wezen moest doden. Het was een gave. Nog altijd met een scheve grijns op mijn snuitje sprong ik op. "Let's go." Mauwde ik enthousiast. Een tikkeltje verbaasd over hoe mijn stemming zo snel kon omslaan begon ik te lopen. Misschien was dat wel mijn gave.

Haar glimlach werd zo mogelijk nog groter toen Emberspark instemde en ze trippelde vrolijk naast hem. "Laten we eens zien waar alle prooi zich verstopt..", fluisterde ze, een geamuseerde blik werpend op haar broertje. Ze vond jagen leuk - raar eigenlijk. Het was iets heel belangrijks, om de clan te voeden, en je moest levende wezens doden. Toch zag de grote tabby het meestal eerder als een leuk spel met leuke beloningen, dan als iets dat je moést doen en dat erge gevolgen had als je het niet deed. Winddancer opende haar snuitje en snoof de lucht, op zoek naar iets eetbaars.

Ik merkte hoe mijn zusje vrolijk naast me kwam lopen, en ik keek haar aan met een lief glimlachje. "Laten we eens zien waar alle prooi zich verstopt..", Fluisterde ze me zachtjes toe, terwijl ze me geamuseerd aankeek. Ik knikte, en volgde toen de poes de lucht opsnoof haar voorbeeld. Vrijwel meteen pikte ik een vreemde geur op. Een geur die erg leek op Windclan, maar niet van een kat was.. Even dacht ik na. Een haas! Ik had nog nooit een haas gevangen, aangezien ze amper op ons gebied kwamen, en mijn hart sloeg dus ook een slag over. Hoe vet zou het zijn als we een haas konden vangen. Ik wenkte Wind met een enthousiaste blik in mijn ogen, ervan uit gaand dat zij het ook had geroken. Vervolgens begon ik muisstil in de richting van de geur te lopen, en na een tijdje zag ik inderdaad een jonge haas zitten. Hij leek verdwaald, en daardoor zeer nerveus en op zijn hoede - iets waardoor onze kansen minder groot werden, maar toch. Niet geschoten was altijd mis. Ik keek even naar mijn zusje. We konden dit beest qua snelheid nooit aan, en als we hem gewoon zouden bespringen hadden we waarschijnlijk ook geen kans. Nee, dit had een echt plan nodig.

Vrijwel meteen rook ze een rare geur - en na even na te denken, wist ze wat het was. Haas! Wauw, dat was echt zeldzaam zo diep in het bos. Haar groene ogen richtten zich op Ember toen die ook zijn blik op haar richten. Ze moesten een plan hebben voor dit beestje.. Winddancer dacht even na. Ze had niet echt ervaring met hazen vangen, maar misschien konden ze het een beetje beschouwen als een vogel.. Met haar tabby staart wees de grote poes naar de overkant. Ze zou proberen naar daar te sluipen, en dan konden ze tegelijk ernaartoe sluipen en het beest insluiten..

Ik keek mijn zusje aan, terwijl ik haar zag nadenken. Na een tijdje kreeg ze een heldere blik in haar ogen, en met haar staart wees ze naar de andere kant van het open plekje waar de haas zich bevond. Ik dacht even na, en knikte toen geruisloos. Als we dit beest konden insluiten, had het geen schijn van kans. We moest wel snel zijn: de eerste keer moest het lukken. Een achtervolging zou namelijk hopeloos zijn, we waren geen Windclan. We moesten juist gebruik maken van de talenten die we wel hadden: sluipen. Ik voelde dat het bijna windstil was, wat voordelig zou kunnen uitpakken. Ik maakte een beweginkje met mijn kop om aan te geven dat Wind haar positie moest innemen, en ging zelf in sluippositie staan. Kop laag, door mijn poten gezakt, mijn staart onbewogen. Langzaam sloop ik door het struikgewas, goed oplettend dat ik geen enkel takje kraakte of blaadje deed ritselen. Een grijns verscheen op mijn gelaat. Dit ging lukken, dat voelde ik gewoon. Toen ik zo dicht mogelijk bij de haas was gekomen, keek ik even naar de overkant, wachtend tot Wind ook zo ver was. We moesten samenwerken, anders lukte het nooit.

Emberspark leek het een goed idee te vinden en dus sloop Winddancer zo stil als ze kon naar de overkant. Ze was niet de beste sluiper van Shadowclan, hyperactief als ze meestal was, maar dit zou toch moeten lukken. Het was in ieder geval windstil, dus daar hoefde ze al niet echt op te letten. De grote tabby stapte naar voren, traagjes, haar best doend om op geen enkel takje te trappen. Bijna.. Bijna.. Okay, ze was er! De jonge warrior stak haar kopje tussen het struikgewas en deed haar best om in een goede positie te komen, zodat ze meteen kon springen. Haar tabby vacht was goed, dat ging op in het struikgewas, maar het wit op haar snuitje en haar buik viel des te meer op. Dat had Ember natuurlijk ook wel voor. Toen ze eenmaal in een goede positie stond zocht ze zijn blik. Nu moesten ze tegelijk springen, en zo snel mogelijk liefst.. Nu was de haas in een ideale positie, maar het kon zo wegspringen.

Onderwerp: Re: What happend and what's going on [OPEN]