The story of my life... (Tallshadow)

Dit zou dan misschien haar laatste jacht worden, haar allerlaatste voordat ze de Nursery permanent in trok. Nu zo permanent als het kon zijn voor een Queen, natuurlijk zou ze nadat haar kittens zes manen werden weer terug gaan naar haar normale taken. Immers was ze Warrior en bleef ze Warrior, tenminste bij hart. Ze zuchtte zacht. Ergens zag ze er wel tegenop dat ze deze verantwoordelijkheid zou dragen, niet alleen droeg ze kittens, maar ook nog van Neverland de broer van haar Leader. De broer van een kattin waar ze haar hele leven al tegen op keek. Het leeftijdsverschil was groot, erg groot maar dat betekende niet dat het gedoemd was te mislukken. Immers hadden ze beide de kittens waarvoor ze zouden zorgen en waren minstens goede vrienden geweest. Het was nog geen maan geleden dat ze Warrior was geworden en nu al had ze het voor elkaar om zwanger te zijn, dat niet alleen. Ook had ze haar Apprentice teleur moeten stellen. Silencepaw, wat had ze toch een spijt dat ze haar niet kon helpen, zoals andere katten haar hadden geholpen vroeger. En niet alleen van haar clan, ze kon Tallshadow en Acefray niet vergeten. Een bekende geur aan de grens met Shadowclan liet haar even opkijken. Daar zag ze een maar al te bekende kater. Tallshadow. Met een grijnsje op haar gezicht en een trots geheven kop liep ze richting hem waarna ze met een vrolijke zwiep van haar staart hem aankeek. "Oh Tallshadow!" Mauwde ze vrolijk en met een redelijke ondeugende stem. Wat had ze hem al lang niet meer gezien. De laatste keer was ze nog maar net Apprentice geweest. Waarschijnlijk wist hij nog niet eens haar naam.

Het gras was mooi gegroeid hier en ondanks de schapen die ze laatst waren tegengekomen was het gras hier nog erg lang. Oceanbreeze had hier natuurlijk de perfecte schutkleur en dus zou de kater van Shadowclan haar nu nog niet zien. Tenminste niet zo snel. Ze grinnikte zachtjes toen ze zijn theatrale manier van de hairflip zag terwijl ze hem zag en met haar geroep zijn aandacht trok. Tallshadow was ook echt niks veranderd. De kater trok een wenkbrauw op alvorens zich galant richting het hoge gras te buigen. Oceanbreeze hield het niet meer. Een luid gelach verraade haar aanwezigheid nu helemaal. Het gelach werd enkel nog luider toen de kater verder sprak. Dit meende hij niet, toch? "Gegroet, Grasgeesten," mauwde hij theatraal, van wie hij dat theatrale had wist Oceanbreeze niet, waarschijnlijk niet van Shrewstar. "Wat fijn dat ik hier mag lopen op uw grondgebied." Mauwde hij verder al was dat laatste niet naar waarheid. Hij stond nog steeds op Shadowclanterrein maar wel heel dicht bij de grens met Windclan. Oceanbreeze trapte onhandig wat van het hoge gras neer zodat de ander haar kon zien. "Ik ben het, Oceanbreeze. Geen Grasgeest of wat dan ook," mauwde ze droogjes. Ja, 'alleen wel zwanger,' vulde ze in gedachten die zin nog aan. "En je weet dat je bijna voet op óns terrein zet?" Mauwde ze duidelijk en gespeeld nors. Al zat er wel een kleine waarschuwing in. Ze hadden al meer dan genoeg ophef door de schapen die rondliepen, waaronder een die in het kamp rond dwarrelde. Daar hoefde geen Shadowclanner bij.

Oceanbreeze was blij haar oude maatje, als ze hem dat kon noemen, weer eens te zien. Ze had hem behalve twee keren in haar Apprenticetijd nooit meer tegen gekomen. Nu was ze Warrior en aanstaande Queen. Om niet te spreken over het feit dat ze al een Apprentice had gekregen dezelfde Ceremonie als ze Warrior was geworden. Jammer genoeg kon ze Silencepaw niet verder trainen. Ondanks dat het niet perse een veelbelovende Apprentice was, had ze wel ergens een band met haar gevoeld. Dramatisch hief de gestreepte kater, tevens Deputy van Shadowclan, zijn kop naar de lucht. Een heldere lucht waar geen ster te zien was. "Ach en wee Starclan wat heb ik gedaan een Waternimf te verdienen te zien?!" Mauwde hij vol drama, waarna Oceanbreeze al lachend haar kop schudde voordat ze serieus haar kop omhoog gooide en mauwde. "Ach en wee Starclan. Waarom heeft u mij geroepen bij een Schaduwgeest te komen? Waaraan verdiend hij mijn aanwezigheid?!" Dramatisch keek ze Tallshadow aan, waarna ze haar kop sierlijk boog. Geen greintje serieusheid was hier te vinden op dit moment. De kater had zich op dat moment laten vallen in het gras, om zich daarna weer meteen overeind te zetten en het gras uit zijn vacht te schudden. "Ook, hallo," Mauwde hij grijnzend waarna ze langzaam grinnikte. Het was inderdaad een tijd geleden dat ze elkaar gezien hadden. Met zijn vergrootte ogen keek hij verbaasd naar de grond, wel gespeeld natuurlijk, toen ze hem erop attendeerde dat hij bijna op hun terrein stond. "Right," Mauwde hij, waarna hij demonstratief een stap naar achteren zette. Niet dat, dat veel uit zou maken. "Dus..," Mauwde ze rustig waarna ze sierlijk, zoals een drachtige kattin kon zijn, ging zitten. Haar pluizige staart sloeg ze beschermend om haar voorpoten en buik heen. "Leuk je ook weer te zien Tallshadow. Hoe gaat het met je?" Vroeg ze netjes en ietwat nieuwsgierig.

Natuurlijk ging ze mee in zijn toneelstuk. Ze kon wel tegen wat lol en een grapje hier en daar. Veel beter dan al dat stoffige oude, al kon ze ook goed serieus zijn. Maar bij Tallshadow was dát niet nodig. Hij hield ook wel van een geintje hier en daar en was ondanks zijn rang echt niet volledig opgegroeid. Ze kon er wel om lachen, beter dat dan een te serieuze Deputy die niets kon hebben, toch! Nadat de drama voorbij was, en hun toneelstukje over, was Oceanbreeze rustig gaan zitten en had ze haar lang verloren vriend aangekeken. Nou hadden ze elkaar niet echt verloren maar gewoon niet lang gesproken en gezien. Toch hield ze wel in haar achterhoofd dat ze als ze ooit tegenover elkaar zouden staan, ze wel met elkaar zouden moeten kunnen vechten. Maar dat was iets voor later. "Ook leuk jou weer te zien," Mauwde de kater net zo oprecht terug als ze naar hem had gedaan. Ze glimlachte iets waarna ze rustig met het puntje van haar staar zwiepte, zodat haar staart nog netjes om haar poten heen gelegd bleef. Immers was ze rustig gaan zitten, ze kende Tallshadow en zichzelf goed genoeg dat ze wist dat ze nog wel eventjes bij de grens zou blijven. "Hoezo hoe gaat het met mij? Hoe gaat het met jou?!" Mauwde de kater, waardoor Oceanbreeze hem gespeeld boos aan keek. Waarom moest hij dit nu meteen weer naar haar toe leiden. Nu, ze kon het ook ergens wel voorstellen, haar geur was immers iets veranderd en ook was er onder haar lange vacht onderhand wel te zien dat ze kittens droeg waardoor ze met een glimlachje haar schouders ophaalde. "Wel goed. Ik verwacht kittens dus mag net nu ik Young Warrior ben de Nursery weer in trekken. Vandaag is de laatste dag die ik heb met mijn Warrior taken. Ik ga het wel missen denk ik. Zeker omdat Everstar mij meteen een Apprentice gegeven heeft en ik haar niet meer kan trainen en ik bang ben dat ze me nodig heeft." Mauwde ze zachtjes. Naar alle waarheid. Ze maakte zich zeker zorgen om Silencepaw. Haar Apprentice was nog schichtiger dan zijzelf ooit was geweest en dat zei wel wat. "Ik ben nog géén eens een maan Warrior en krijg het nu al voor elkaar de Nursery in te moeten. Is dat niet knap Tallshadow?" Grinnikte ze, terwijl ze liefdevol een blik op haar wat dikkere buik wierp. Nee, zo erg was het ook weer niet dat ze voor kittens moest zorgen.

Het was misschien iewat overdreven van haar om hem quasi-geïrriteerd aan te kijken, maar ach hij kon het vast wel hebben. Ze vroeg zich ergens ook wel af of ze antwoord op haar vraag zou krijgen of dat hij zijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en verder zou vragen naar haar toch wel interessante drukke leven. Met uitgestoken tong en vrolijk hupsje werd er gereageerd. Ze legde uit dat ze inderdaad zwanger was, zoals ook al opgevallen was voordat ze vertelde over haar Apprentice. De andere Warriors in Windclan wisten niet hoe lastig Silencepaw was. Niet dat ze te eigenwijs was, was ze maar eigenwijzer. Dan zou ze tenminste ergens kunnen beginnen en haar Apprentice zo ver kunnen krijgen wat te leren. Echt ver was ze in haar tijd met haar Apprentice nog niet gekomen. Ze hield van de ongedwongenheid van Tallshadow. Het was soms net een jonge kitten, onschuldig en ondeugend. Het wss lastig om dat onprettig te vinden. Ondanks dat hij groter was dan haar voelde ze geen gevaar bij hem. Hij zou haar géén pijn doen, zeker niet nu hij wist dat ze drachtig was. Hij zou dat ook weten als hij het niet gevraagd had, immers was de melkgeur duidelijk aanwezig. Zoals gewoonlijk kon de kater goed luisteren en haar gek genoeg relatief op haar gemak stellen. Al was ze ook nieuwsgierig naar zijn leven, zeker omdat hij als Deputy vast wel wat had meegemaakt. Daarbij vroeg ze zich af of hij hun Leader al gesproken had over Cyber en hem misschien al was tegen gekomen. Daarbij was haar ook opgevallen dat niet alle Shadowclanners er zo gezond uit zagen en maakte ze zich stiekem wel zorgen om de buiten clanse katten. Al waren ze niet van Windclan, ze respecteerden allemaal wel dezelfde regels. De kater knikte begrijpend waardoor ze zuchtte. Er was duidelijk veel op haar hart. Niet zo erg als in het begin van haar Apprentice tijd gelukkig maar alsnog meer dan genoeg. Ze verklaarde misschien ietwat droog en geinend dat ze wel erg snel zwanger was geworden waarop ze een grappend antwoord verwachtte en ook kreeg. "Nou ja, als je bedenkt dat ik nu nog steeds geen vader ben moet je jezelf gelukkig prijzen." Mauwde hij vrolijk, grinnikend zelfs. Ze grijnsde een beetje waarna ze knike. "Nog een Tallshadow wordt echt een nachtmerrie." Geinde ze waarna ze haar oortjes wiebelde. "Tallshadow. Maar nu genoeg over mij. Hoe is het met jou?" Mauwde ze serieus en ietwat bezorgd.

De kater moest lachen om haar droge reactie, die ergens ook wel een inkoppertje was geweest. Immers wist ze heus wel dat niet elke kat zijn gevoel van humor bezat, zeker niet in een hoge rang. "Prima wel?" Antwoorde de kater onzeker op haar vraag waardoor ze hem met een fronsende blik aan keek. Hij wist het blijkbaar zelf niet eens. Ze had wel begrepen dag de katten van Shadowclan niet zo fit hadden geleken en vroeg zich ergens wel af hoe dat kwam en of dat ook een gevaar voor Windclan betekende. Al met al maakte ze zich er niet minder zorgen door. "De laatste tijd lijkt jullie clan wat zwakker. Er heerst toch geen ernstige ziekte?" Drong ze zwakjes en bezorgd aan. Immers kende ze zelf geen ziekte die in deze tijd van het jaar actief was. Groenhoest en Withoest kwamen vaak enkel voor in de koude tijden. Ze schudde haar kop even waarna ze de kater onderzoekend aan keek. Ze hoopte dat haar kittens sterk genoeg zouden zijn tegen de tijd dat het kouder werd. Immers waren er dan altijd zieke katten en was het beter als ze al een afweersysteem hadden en wat vet op hun botten om zich warm te kunnen houden. Natuurlijk waren katten zoals zijzelf ook wel in het voordeel met hun lange vachten in de wintertijden. Enkel wist ze niet of ze kittens met een lange of korte vacht zou krijgen. Met Neverland als vader kon dat allebei. Hoe dan ook bleven het volle Windclanners die hopelijk een aanwinst zouden zijn voor de clan en ook voor de familie. Immers waren er in de twaalf manen die ze leefde al vele doden gevallen in die van haar. Nieuwe levens waren dan in haar ogen meer dan welkom. Al was ze ergens ook wel angstig voor haar kroost. De wereld waarin ze geboren werden kon hard zijn. Zo veel wist ze zelf al wel.

De kater schudde zijn kop meteen toen ze iets aandrong. Ergens begreep ze dat ook wel, gevoellige informatie deelde een kat niet met een kat uit een andere clan. Ergens was ze hierdoor wel bezorgd. Niet alleen voor Shadowclan, omdat ze natuurlijk ook Bloodclan van hun territorium dienden te houden maar ook zeker voor haar eigen clan en kittens. Al stelden de volgende woorden haar wel gerust.  Met een verontschuldigende blik sprak hij. "Je kittens zullen in ieder geval veilig zijn," opgelucht knikte de kattin waarna ze even dankbaar met haar staart zwaaide. "Wie is de vader trouwens?" Mauwde de kater waardoor ze glimlachtte. Neverland was erg belangrijk voor haar. "Neverland. De broer van Everstar." Mauwde ze zachtjes terwijl ze haar kop boog om haar borst te likken. Hierna keek ze Tallshadow vriendelijk aan. "Hij zal er voor ze zijn. Ook mijn moeder Icecloud zal helpen. Al had ik gehoopt dat Whitelion dit nog mee zou maken. Dat hij oom werd," murmelde ze onhandig. Ondanks dat ze een grote familie had, was haar hart nooit echt helemaal gevuld. Ze had altijd plek voor meer en er zou altijd een plekje in haar hart blijven voor Whitelion. Ondanks zijn vele toch wel slechte keuzes. Ze had hem toch wel vooral als liefdevolle broer gekend. Daarbij had hij haar gered en het daarmee ook mogelijk gemaakt dat ze moeder kon worden.

Bij het horen van de naam "Neverland" verscheen een grijns op het gezicht van de gestreepte Deputy. Verrast keek de jonge kattin hem aan, als toekomstige Queen was ze het niet echt gewend geweest dat katten zo enthousiast over de ouders konden zijn. Ze verklaarde ook meteen dat de kater er voor haar en de kittens zou zijn. Iets dat Tallshadow wel leek goed te keuren. "Niets dan goeds over hem gehoord," mauwde de grote kater als antwoord, waarna Oceanbreeze grinnikte. "Ik ga meestal ook alleen met goede katten om." Mauwde ze opgewekt en eerlijk, dat zette Tallshadow ook in het rijtje van goede katten. Misschien dus ook wel een compliment, toch? De kater knikte toen ze over haar moeder sprak. Alleen zodra ze over Whitelion begon wiebelde zijn oren wat ongemakkelijk heen en weer. ZE begreep het ook wel, Whitelion's reputatie was echt wel erg anders dan die van haar. Extreem anders eigenlijk. "Hij is met je vanuit Starclan," mauwde de kater waarna Oceanbreeze langzaam knikte. Ze begreep wel dat Tallshadow, Whitelion niet zag zoals zijzelf dat had gedaan. "Tallshadow, ik weet dat hij voor andere clans niet altijd even goed was. Echter was hij voor familie altijd een goede kat. Zelfs als zijn keuzes misschien niet altijd even goed waren." Mompelde ze, waarna ze haar blik naar de hemel richtte. Haar blauwe ogen glinsterden iets met emotie voordat ze zichzelf weer herpakte. "Het is jammer dat jullie hem nooit zo gekend hebbben," mauwde ze ongemakkelijk waarna ze onhandig haar schouders rechtte. Echt jammer, want de meeste hadden zijn hart niet mogen zien.

De gestreepte, bruine kater leek zich wel te amuseren bij haar woorden, luchtig en vrolijk misschien beter gezegd behoorlijk opgewekt had ze dat dan ook gemauwd. Ze had inderdaad meestal goede katten om haar heen, katten waarop ze kon vertrouwen en waarvan ze wist dat het wederzijds was. Haar moeder was een van de katten al waren er ook voldoende andere, zoals Everstar. Ze nam de leider nauwelijks wat kwalijk, immers was een hele clan leiden bijzonder veel werk. Daarbij kende ze Everstar al vanaf ze een kitten was, ze had nog nooit een andere leider gekend en wist zeker dat ze onder een goede leider huisde. Ze wist dat haar moeder al meerdere leiders had gekend, leiders die ze misschien hooguit bij naam kende uit verhalen. Ze had als ze het zo bekeek best wel een oude moeder. Ergens hoopte ze dat Icecloud nog lang een Warrior kon blijven al wist ze bijna zeker dat het niet al te veel manen meer zou duren voordat ook het lichaam van haar moeder af zou takelen. Ze was waarschijnlijk wel de oudste Warrior in hun clan. Ze ging nu verder over Whitelion, terwijl hij nooit echt als goed bekend had gestaan, had hij echter wel goede dingen gedaan en goede karaktereigenschappen gehad. Iets waarop de kater begrijpend had geknikt, hij had haar witte broer niet gekend, behalve uit korte ervaringen en verhalen. "In ieder geval is Neverland een positieve kater," Mauwde hij, het gesprek weer naar veiliger terrein manoeuvrerende. Oceanbreeze knikte langzaam met een rustige glimlach op haar gezicht. Dat was hij zeker. "Hebben jullie al namen?" Vroeg hij daarna waarna ze langzaam nadacht. Ze had er wel een die ze misschien wou geven. "Positieve namen, dat is zeker. Ik denk er aan om misschien eentje Faithkit te noemen. Maar verder weet ik het enkel als ik ze voor het eerst ontmoet." Mauwde ze zachtjes met een warme toon.