And who is There? [Butterpaw.]

Butterpaw kon het niet laten om een triomfantelijke blik te werpen op de kater die ongeveer zijn leeftijd was en die hem achtervolgde tot in het kamp. Het was duidelijk te zien wie de meeste prooi voor RiverClan had gevangen voor vandaag als je keek naar de twee katers. En dan had de kater nog zo’n grote bek gehad: dat hij meer prooi als Butterpaw ging vangen en dat de kater vooral niet moest gaan huilen als hij met minder dan hem het kamp in zou komen. ‘Moet je zien wie zich nu moet schamen,’ zei Butterpaw schamper tegen de kater en keek hoe de kater met zijn staart laag tegen de grond afdroop. Butterpaw hief zijn kopje arrogant in de lucht. Mooi zo. Hij wist dat als hij ooit Deputy wilde worden dat hij een voorbeeldfunctie moest geven, maar zijn moeder zou toch nog wel even Deputy blijven en hij trok Butterstar’s aandacht eerder door goed te jagen dan doordat hij kleine verwaande katertjes afsnauwde. Met een hoog opgeheven kopje liep Butterpaw langs het groepje katers waar de kater die hem vandaag had afgesnauwd en uitgedaagd zich bij had gevoegd en zag dat de katers kwaad naar hem keken. Butterpaw liet zich echter niet uitdagen door dat zooitje ongeregeld en met een muis liep hij de Den binnen. Of dat wilde hij toch doen, maar er stond een poes in de weg. Ach ja. In zijn eentje gaan eten was ook maar saai. En dus liet hij de prooi naast haar vangen. Hij herkende de poes als Lucidpaw en besloot zijn flirterige opmerkingen voor zich te houden. Hij flirtte niet of nauwelijks met poezen van zijn eigen Clan omdat zij moeilijker te ontlopen waren als er iets vervelends zou gebeuren. Je had nog altijd van die poezen die hem te serieus namen en verliefd op hem werden. Dat soort gedoe wilde hij helemaal niet hebben met poezen van zijn Clan. ‘Lucidpaw,’ sprak hij met een knikje naar de poes. ‘Wat zit je hier alleen. Heb je geen leeftijdsgenoten waar je bij kunt gaan zitten?'

Toen ze opkeek van haar gevangen muisje zag ze al snel dat een andere Apprentice haar kant op kwam lopen. De kater herkende ze dan ook al snel al Butterpaw.
"Lucidpaw," sprak de kater met een knikje. "Hey Butterpaw," begroette ze hem terug.
Ze ken de de kater niet heel goed, maar natuurlijk wist ze wie hij was. Een zoon van Futuresong wist ze.
"Wat zit je hier alleen. Heb je geen leeftijdsgenoten waar je bij kunt gaan zitten?" Sprak de kater. "Ik zit hier prima," andwoorde ze dan maar. "Maar ik heb er geen problemen mee als je erbij komt zitten hoor," sprak ze er achteraan.
Ja, dat was zo. Ze zat hier prima, soms moest je even je rust nemen toch? En dat ging prima alleen. Natuurlijk had ze er geen problemen mee als iemand bij haar wou zitten, dat was zijn eigen keus.

Butterpaw liet zijn blik kort over de Apprentice glijden. Omdat hij de anderen zo observeerde in zijn Clan wist hij meestal wel met wie hij sprak. Hij kende zelfs al meer Warrior’s dan Apprentice’s, hoewel dat eigenlijk wel een beetje voor de hand liggend was omdat ze hun opdrachten juist kregen door de Warrior’s. Toch was het gebruikelijk voor een Apprentice om meer van zijn Denmates te kennen dan van de Warrior’s. De kater kende zelfs al een paar Elders bij naam, hoewel hij hun pelzen niet meer kon herinneren als hij over ze zou spreken. En dan waren er natuurlijk van die katten die hij nooit echt kon vergeten zoals zijn leader, zijn moeder en de rest van zijn familie. De kater draaide zijn kopje toen Lucidpaw antwoord gaf. Ze was sowieso jonger dan hem, maar hoe veel jonger wist hij niet. Hij schatte zo’n twee à drie moons toch wel. ‘Oké dan,’ zei hij op een droge manier en hij ging langs haar zitten. Hij had echter geen idee wat hij moest zeggen. Zijn gesprekken gingen meestal over hun training of over hun mentors, maar op een gegeven moment werd het saai om daarover te praten. ‘Hoe gaat je training?’ vroeg hij toch maar omdat hij niet wist wat hij anders moest vragen. ‘Ben je al veel weggeweest met je mentor?’