u have harmed my dignity [HOPEPAW]

Het was een mooie dag. De zon scheen volop, vogeltjes floten, enzovoort. Het enige geluid wat tot haar doordrong was het gesuis van de wind in haar oren, want hoe mooi de dag ook was, hier in het windclan territorium scheen het altijd te waaien. Het hoge tempo waarmee de rosse poes zich voortbewoog droeg hier natuurlijk ook bij aan. Ze vond het heerlijk om zo door de velden te rennen. Zeker zo aan de randen van het territorium, waar ze uren kon ronddwalen zonder ook maar een levende ziel tegen te komen. Althans, prooi was er dezer dagen wel in overvloed. Sterker nog, zo veel dat ze vandaag niet eens hoefde te jagen. Toen ze nog een kitten was geweest, in bareleaf, had ze natuurlijk wel eens honger geleden, maar daar hoefde ze zich de laatste tijd geen zorgen over te maken. Dus ze rende. Ze rende en rende, zonder te stoppen. Ze rende zo ver door dat op een gegeven moment de geuren niet meer zo vertrouwd waren: ze was dicht bij de grenzen. Te dicht bij. Het poesje stopte abrupt toen ze opeens vier enorme bomen voor zich zag opdoemen. Ze herkende deze plaats. De Fourtrees. Een tikkeltje angstig bleef ze staan. Mocht ze hier wel komen? Wat als ze in de problemen kwam? Maar aan de ander kant was ze ook verschrikkelijk nieuwsgierig. Na even twijfelen won haar avontuurlijke kant toch, en ze besloot wat verder te kijken - een beslissing waar ze vrijwel meteen spijt van kreeg, toen ze een vreemde poes chagrijnig zag lopen. Thunderclan. Geschokt hield ze weer halt, hopend dat de poes haar nog niet had opgemerkt.

Ooc: Haha, natuurlijk niet

Bij de woorden van de poes verstijfde Hopepaw even. Oh nee. Nu zal je het hebben. Gespannen wachtte ze af, haar oortjes in haar nek. Als ze maar niet hoefde te vechten.. Ze zou haar toch niet aanvallen? Ze zou kansloos zijn. Misschien zou ze zich er uit kunnen praten, maar deze poes was veel groter en beter getraind dan zijzelf. En net toen ze overwoog of ze misschien weg zou kunnen rennen, sloeg de toon van de poes ineens compleet om. Wát? Of haar vácht goed zat? Wat was dit voor raar type? Ze moest haar best doen om haar lachen in te houden. Waren alle thunderclanners zo gestoord, of lag het aan deze poes? "Sorry?" Antwoordde de poes dan ook, half verbaasd, half spottend. Wat een grap was dit.

Alles aan de houding van deze warrior was lachwekkend en irriterend tegelijk. Hoe ze haar kopje hooghartig omhoog hield, en het geïrriteerde randje aan haar stem. Alsof het allemaal haar schuld was, en dat zijzelf de weirdo van de twee was. Niet dus. "Ik moet er natuurlijk wel perfect uitzien, maar ik snap dat je de vraag niet snapt; Je bent een WindClanner, die weten tenslotte niets op het gebied van hygiëne." Deze opmerking deed haar kaak even verstrakken. Trouw dat ze was, vond Hope het al snel te ver gaan als iemand haar clan beledigde. Niet dat ze dat ooit had meegemaakt - deze poes was de eerste niet-windclanner die ze ooit had ontmoet -, maar toch. "Pff, gelukkig heb ik wel goed opgevoede ouders." Even rolde de apprentice met haar ogen. Dus ze wilde het zo spelen? "Nou mevrouw, uw vacht ziet er prima uit, voor een oude dame." Antwoordde ze dan ook poeslief. Two can play that game.