i'm a kind and devoted friend to all [JAYPAW]

might take your diamonds but i'll steal your heart ♥

Met haar snuit hoog opgeheven in de lucht paradeerde de witte poes in de richting van de Snakerocks, een plaats waar ze vaak kwam om al haar sluwe plannetjes te smeden. Niet dat ze altijd iemands leven moest ruïneren; ze vond het gewoon fijn om daar te zijn. Bang voor reptielachtige ongedierten die daar rondliepen was Wrensong dan ook zeker niet, probeerde ze ook maar één van hun smerige giftanden in haar richting te krijgen zou ze het miserabele leventje van de slangen eindigen in een slag van haar klauwen. Haar blik gleed nauwkeurig rond de omgeving, zoekend naar een perfecte plaats om even tot rust te komen. Toen ze uiteindelijk de perfecte rots had gevonden klom ze in een soepele beweging op de rots en zat toen neer, haar staart krullend om haar pootjes.

Jaypaw boog lichtelijk door zijn rug en liet zijn klauwen naar buiten komen terwijl hij met zwiepende staart en een woeste blik naar de twee Apprentice’s keek die hem uit aan het dagen waren. De meeste Apprentice’s hadden de Den al verlaten om te gaan trainen of mee op patrol te gaan en de Apprentice’s die er waren hielden zich stil. Natuurlijk wilden ze een gevecht niet uit de weg gaan. Als Jaypaw iets fout deed wilden ze dat zo snel mogelijk rapporteren zodat Jaypaw de schuld zou krijgen. Een van de Apprenice’s week onder zijn kwade blik echter al een klein beetje naar achteren en hoewel Jaypaw ontzettend gefrustreerd was, voelde hij toch een licht gevoel van voldoening door zich heengaan toen hij zag dat minstens één van de Apprentice’s een gezond verstand leek te hebben en hem met rust leek te willen laten. Nu die andere nog. De robuuste kater tegenover hem stapte naar voren en de zon die de Den binnen scheen verlichtte zijn bruin gestreepte pels terwijl hij ook door zijn rug boog en dezelfde houding aannam als Jaypaw. Jaypaw wist dat de kater dezelfde leeftijd had en dat dat ze qua skills dus ongeveer gelijk moesten zijn, maar misschien kende hij wel trucjes die de kater niet kende. En net toen ze in de aanval over wilden gaan werd de kater zijn naam geroepen door een zware stem. De kater tegenover hem siste nog iets van hem en rende vervolgens naar buiten. De she-cat die hem getreiterd had samen met de kater leek zich niet meer zo heel veel te voelen nu ze alleen was en snel koos ze het hazenpad door ook naar buiten te gaan. Jaypaw liet zijn vijandige houding zakken. Het was echt zo veel beter toen Rousepaw nog in deze Den had geslapen! Boos zijnde draaide de kater zich om en ging snel het kamp uit. Hij ging wel wat jagen onderweg of zo. De kater ging maar gewoon een kant uit en merkte ietsje later op dat hij bij de Snakerocks was aangekomen. Hij zag de witte pels van een she-cat opdoemen in de verte en…. Wrensong! De kater liet een sissend geluid ontsnappen terwijl hij snel voor een ander pad koos en hoopte dat ze hem niet had gezien.

nobody likes a loser ♥

Haar ogen waren misschien wel blauw, wat meestal betekend bij een witte poes dat diegene dan vaak blind is, maar dit was dus niet het geval bij Wrensong. Haar lippen krulde omhoog in een gemene grijns voordat ze opstond en sierlijk naar beneden sprong. Ze had de luide sis en grijze flits heus wel opgemerkt, en ook al waren er meerdere katten die haar ontwijken wist ze dat er maar één was die haar oprecht niet wou zien. "Hee Jaypaw, waarom vlucht je voor mij heh?" Riep de witte poes op een hoge toon terwijl ze snel zijn geur volgde en in zijn richting begon te trippelen. "Ben je soms bang voor mij?" Begon ze honend, toen ze zijn grijze vacht zag. "Tja dat zou ik ook maar zijn, want jij bent een loser en ik een champion." Ze grinnikte geamuseerd, hopend dat hij ook maar een beetje beledigd hier van zou zijn.

Jaypaw hoorde aan de pootstappen achter hem dat ze hem achtervolgde en hij kreunde inwendig. Waarom liet ze hem niet gewoon met rust? Wat was er zo speciaal aan hem dat ze hem zo graag wilde treiteren? Hij wist dat ze het niet kon hebben dat zijn vader van de BloodClan afkomstig was, maar daar was zij niet de enige in. Alsof hij het feit dat hij een vader juist uit die Clan had niet haatte. Hij wilde ook gewoon liever een vader in ThunderClan hebben, maar dat ging niet. Zijn moeder had hem ook nooit verteld wie zijn echte vader was met het gevolg dat Jaypaw woedend werd als de andere Apprentice’s vlakbij hem begonnen te speculeren. En dan waren ze ook nog eens beledigd als Jaypaw hun dubbel zo hard terugpakte bij de training. Het was meerdere keren voorgekomen dat een Apprentice die hem getreiterd had bloedend onder de training uit was gekomen, maar dan was hij meestal diegene die straf kreeg omdat hij met uitgestoken klauwen had gevochten. ‘Omdat je irritant bent,’ murmelde hij net niet hard genoeg voor haar om te horen. Ze was immers een Warrior en daar moest hij respectvol tegen blijven, maar soms was het echt zo lastig. Hij blies woest toen hij haar opmerking hoorde en draaide zich om. ‘Als jij zo’n champion bent,’ begon hij boos, ‘waarom heb je dan nog geen Apprentice? Zo’n champion vindt Silverstar je dus niet, huh.’ Hij voelde geen triomf omdat hij iets had gevonden om haar te treiteren, want daar haalde hij geen voldoening uit. Hij haalde geen enkele voldoening uit katten vernederen, maar soms kon hij niet anders dan dat te doen om voor zichzelf op te komen. ‘Doe me een lol en laat me voor de rest met rust.’

Hij haatte haar. Echt waar. Hij had een gruwelijke hekel aan haar. Als hij één kat mocht opnoemen die hij haatte dan was zij het. Het was echter voor hem niet genoeg om zichzelf aan te zetten tot een moord. Want hoewel hij een hekel aan haar had, wilde hij in geen enkel opzicht op zijn vader lijken. Hij wilde niet verbannen worden van ThunderClan en bekendstaan als die ene zoon die net zoals zijn vader werd. Nee, hij wilde zijn loyaliteit bewijzen. Hij wilde laten zien dat een kat met een vader van een slechte afkomst niet per se wilde zeggen dat zijn kitten ook slecht werd. Hij wilde bewijzen dat hij, net als elke andere apprentice, de warrior code kon respecteren en prima kon toepassen op zijn eigen levensstijl. Hij wilde aan Silverstar laten zien dat hij, net zoals alle andere Clangenoten, een kat was om trots op te zijn. Maar dan had je natuurlijk nog van die katten die hem tot het uiterste wilden drijven en hem te ver wilden laten gaan zodat ze een reden hadden om aan te tonen dat hij toch niet zo geschikt was voor ThunderClan. Zoals Wrensong bijvoorbeeld. De enige reden dat zij hem pestte was omdat ze het niet kon hebben dat zijn vader in de BloodClan zat. Hij was volgens haar niet zoals elke andere ThunderClanner en dat stak haar. En nu moest hij ook wel toegeven dat Wrensong van zichzelf al gewoon een onuitstaanbare bitch was, maar het feit dat zijn vader van een andere afkomst was maakte het nog erger. Een rode waas trok voor zijn ogen toen hij haar opmerking hoorde en zijn klauwen gingen naar buiten, maar hij wist ze op tijd in de grond te haken zodat zij deze niet kon zien. ‘Ik vraag me af hoe een rode kleur staat bij je pels,’ gromde hij. ‘Want rood zal het zeker zijn als ik met je klaar ben.’ Daarna schudde hij zijn kop. Nee. Hij werd niet zoals zijn vader. Hij weigerde. ‘Maar dat is iets waar we beiden nooit gaan achter komen. Maar je gaat te ver, Wrensong. Hopelijk weet je dat.’ Hij keek haar met haat in zijn ogen aan. ‘Ik hoop dat je woorden iemand eens een keertje de dood in jagen en dat je jezelf daarna zo schuldig als wat voelt. Dat hoop ik echt. Dan voel je zelf eens wat voor pijn je anderen aandoet met je achterlijke gedrag.'