Who are you..? {& Runningpaw}

Willowpaw liep door het bos. Op de een of andere manier dwaalde de jonge kattin altijd af. Ze zou moeten jagen, maar ze was te nieuwsgierig naar Fourtrees. De apprentice was er nog maar één keer geweest: die keer dat haar mentor haar had rondgeleid door het ThunderClan Territory. De tabby wou nu eens zelf op onderzoek uitgaan. Die ene keer dat ze er geweest was zag het er best vredig en leuk uit - de perfecte plek om in gedachten verzonken te zijn - dus besloot ze dat het een goede dag was vandaag. De zon scheen, en de wind was niet te koud. Willowpaw stak snel het stroompje over wat naar de vier bomen leidde. Her viel haar op hoe laag het water stond, hoe lang zou het nog duren voor er weer eens een regenbui kwam? Het was nu al een hele tijd droog, en zowat alle kleine stroompjes waren uitgedroogd. De ThunderClan katten waren nu genoodzaakt om uit de rivier bij RiverClan te drinken. Toen ze eenmaal bij Fourtrees aankwam, ging ze lekker in het zonnetje zitten. Haar gedachten dwaalden af naar die noodlottige dag, twee manen geleden. De dag waarop haar moeder en broer overleden aan Greencough, en de dag erna wanneer er eindelijk weer kattenkruid was, deels was de jonge kattin blij geweest met het feit dat zij en anderen zouden blijven leven, en aan de andere kant wou ze eigenlijk naar haar moeder en broer in StarClan. Gelukkig was ze over die gedachte heen, maar elke dag dwaalden haar gedachten af naar die noodlottige dag. Willowpaw's gedachten werden onderbroken toen ze een andere kat rook. 'ShadowClan..' Ze keek om.

De kater werd nu al een week langs als een zwaar deprimerende wolk om zijn Clangenoten gezien. Runningpaw kwam vandaag niet naar de training van zijn mentor Tallshadow, hij had gewoon geen zin om ook maar iets actiefs te doen. Helaas pindakaas voor hem, hij werd door een of andere Senior Warrior op jacht gestuurd. Met een geïrriteerde kop verliet de kater toen ook het kamp, maar besloot in plaats van op jacht te gaan gewoon weg te gaan naar de Fourtrees. Het voelde goed om niet iets te doen wat hem werd opgedragen, misschien niet de beste gedachte voor een Apprentice die op het punt staat om Warrior te worden, maar Running was altijd al een kat geweest die zijn eigen zin doordreef. Langzaam doemde de Fourtrees op, en terwijl hij een laatste sprint naar de plek trok merkt hij plotseling op dat hij niet de enige was die besloten had om daar te komen. Ze herkende de poes niet, dus besloot hij niet te dichtbij komen. Ookal zag ze er veel jonger uit dan hem, je wist het maar nooit met poezen.

Willowpaw liep voorzichtig op de vreemdeling af, die niet echt aanstalten maakte om naar haar toe te komen. Op de een of andere manier voelde ze zich sneller op haar gemak als ze met katten die niet van haar Clan praatte, dus dit was de perfecte kans om eens een praatje te maken zonder dat de poes steeds weg keek uit verlegenheid - ook al deed ze dat altijd in het begin, ongeacht van welke Clan haar gesprekspartner was. "Hallo?" Ze zorgde ervoor dat er in ieder geval een vossenlengte tussen de twee katten was, ze wou niet ineens besprongen worden of zoiets. "Je weet het maar nooit met ShadowClan katten" Had haar vader haar vroeger verteld. Natuurlijk zat er een kern van waarheid in, maar je moest voorzichtig zijn met elke kat van een andere Clan. Willowpaw had het altijd een rare opmerking gevonden, alsof ShadowClan hun enige rivaal was. Eigenlijk zag Willowpaw nog steeds niet in waarom ze geen vrienden kon worden met katten van andere Clans, ze leken haar best aardig. Net zoals haar Clangenoten, alleen waren ze gewend aan een ander territorium, en droegen ze niet dezelfde geur als haar eigen Clan. "Ik ben Willowpaw" stelde de tabby zichzelf voor. "Hoe heet jij?"

Natuurlijk maakte de zwart witte kater geen aanstalten om in haar richting af te lopen. De soon-to-be Warrior wist wel beter, ThunderClan was niet bepaald hun allie atm maar je moest altijd voorzichtig zijn met een andere Clan. Van een vossenlengte afstand stelde de blauwgrijze poes zich voor. "Mijn naam is Runningpaw," Miauwde hij neutraal, terwijl hij zijn gouden kijkers recht in de hare drong. Dit klinkt misschien heel creepy en intimiderend, maar Runningpaw was altijd erg observant. Hij kon in een oogopslag zien wat er qua emoties binnen in een ander speelde. Ze leek een beetje verlegen? Waarom zou je verlegen zijn? De kater schudde lichtjes, bijna onopvallend zijn kopje. Nou laat Runningpaw maar natuurlijk het ijs breken. "Pff, het is warm hé?" Yes way to go! Praten over het weer... creatieve starter zeg. Het leek net alsof toen hij zijn hart opende voor Robinpaw, naast zijn hoop ook zijn sarcasme was weggevlogen.

"Mijn naam is Runningpaw," Zei de kater. Willopaw knikte, en glimlachte. Hij keek haar recht aan, waardoor de jonge kattin zich nog ongemakkelijker voelde. Ze keek snel naar beneden om het oogcontact te verbreken. "Pff, het is warm hé?" Opluchting golfde door de tabby heen toen Runningpaw begon te praten, zo te zien hoefde zij het gesprek niet op gang te brengen. "Voor deze tijd in leaf-fall, inderdaad ja!" Ze ging zitten. "En de regen laat nu ook al een eeuwigheid op zich wachten." Ze keek naar de lucht, er waren maar een paar witte wolken, wat betekende dat er nog steeds geen regen op komst was.